ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2507 เป็นพวกวิปริตอีกแล้วเหรอ + ตอนที่ 2508 ตั้งกฎระเบียบ

ตอนที่ 2507 เป็นพวกวิปริตอีกแล้วเหรอ

วัยรุ่นหนุ่มสาวสองสามคนอีกโต๊ะพูดสำเนียงภาคเหนือด้วยท่าทีกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เดินเข้ามาแล้วถือโอกาสนั่งลงเบียดเสียดโต๊ะเดียวกับเหม่ยเหม่ย

“ร้านเคเอฟซีเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” วัยรุ่นหนุ่มสาวฮ่องกงเอ่ยถาม สีหน้าท่าทางดูตื่นเต้นมากรู้สึกเหมือนได้ผจญภัย

“พวกเธอไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เหรอ? มีเขียนรายงานในหนังสือพิมพ์ด้วยนะ!”

วัยรุ่นจากทางเหนือหยิบหนังสือพิมพ์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกางบนโต๊ะให้พวกเหมยเหมยดู

“ใครจะซื้อหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นมาอ่านกัน ภาษาอะไรก็ไม่รู้ อ่านไม่ออกสักตัว” มีคนพูดพลางกลั้วหัวเราะ

“งั้นฉันจะแปลให้พวกเธอฟังเอง ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาร้านเคเอฟซีได้เกิดดคีฆาตกรรมสามครั้ง และผู้ตายทั้งหมดเป็นเด็กผู้ชายอายุราว ๆเจ็ดหรือแปดขวบทั้งนั้น…” พอคำพูดของวัยรุ่นจากทางเหนือเอ่ยออกมาก็ทำเอาทุกคนตกใจกันยกใหญ่พร้อมดูรูปถ่ายในหนังสือพิมพ์ที่เขากำลังชี้ไปด้วย

เมื่อครู่ไม่ทันได้สนใจมอง ที่แท้ก็มีร่างเด็กนอนฟุบอยู่ถูกเบลออยู่ในภาพ เบื้องหลังคือร้านเคเอฟซี

“เด็กคนนั้นตายไหม?” เสียงของหญิงสาวสั่นเครือ สีหน้าท่าทางดูหวาดกลัวมาก

“ใช่ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ก่อน คนทำความสะอาดพบศพตรงทางเข้าร้านเคเอฟซี ดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กที่เดินทางมาท่องเที่ยวที่นี่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าพลัดหลงกับพ่อแม่ได้อย่างไร วันต่อมาก็ถูกพบศพเข้าแล้ว…”

“พระเจ้าช่วย จับฆาตกรได้ไหม?”

“แน่นอนว่ายังจับไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนเหล่านั้นจะไม่กล้าไปทานอาหารที่เคเอฟซีกันเหรอ หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะตกเป็นเหยื่อของฆาตกร!”

“ต้องเป็นพวกวิปริตอย่างแน่นอน ทำไมถึงต้องลงมือกับเด็กไร้เดียงสาด้วยนะ ช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆ…ตำรวจที่นี่มัวแต่ทำอะไรอยู่…”

วัยรุ่นหนุ่มสาวหลายคนรู้สึกขุ่นเคืองใจ เหมยเหมยขมวดคิ้ว เธอคาดไม่ถึงว่าเหตุผลจะเป็นเช่นนี้

จากฉากร้านอาหารในภาพดูเหมือนว่าจะเป็นร้านเคเอฟซีที่เธอพาเด็ก ๆไปมาด้วย มิน่าล่ะคนถึงน้อย แถมยังมีแต่ชาวต่างชาติทั้งนั้นด้วย

คนท้องถิ่นคงตื่นตกใจแย่ ใครจะกล้าพาลูก ๆไปกินกันล่ะ!

“เมื่อครู่คุณบอกว่าเกิดเหตุการณ์นี้มาแล้วสามครั้ง งั้นหมายความว่ามีเด็กสามคนถูกฆ่าตายใช่ไหม? เหมยเหมยถามขึ้น

“ใช่ ล้วนเป็นร้านเคเอฟซีสามแห่งต่างที่กัน พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นเด็กผู้ชายอายุหกถึงแปดปี คนแรกเป็นนักท่องเที่ยว ส่วนอีกสองคนเป็นคนในท้องถิ่น ระยะเวลาก่อนหลังห่างกันครึ่งปี จนถึงตอนนี้ก็ยังไขคดีไม่ได้เลย”

“ตอนเย็นพวกเราก็ไม่ต้องไปกินกันแล้ว รีบกลับกันเถอะ ที่นี่น่ากลัวมาก!”

หญิงสาวขี้กลัวหมดซึ่งความสนใจในการท่องเที่ยวทันที เธอไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไปคิดแค่อยากกลับบ้านเท่านั้น

“เธอจะกลัวอะไร ฆาตกรสนใจแต่เด็ก เธออายุมากแล้วไม่เป็นไรหรอก” มีคนพูดล้อเล่น แต่เขากลับถูกเพื่อนของเขาถลึงตาใส่ อยู่ดี ๆก็เกิดสำนึกได้ว่าตัวเองพูดผิดไปจึงส่งยิ้มเชิงขอโทษให้เหมยเหมย

“พวกเธอรีบกลับประเทศเถอะ!” วัยรุ่นหนุ่มสาวเกลี้ยกล่อมเหมยเหมย เสี่ยวเป่างดงามมากขนาดนี้ บางทีอาจจะโดนพวกโรคจิตหมายตาก็ได้!

เหมยเหมยอมยิ้มแต่เธอไม่ได้คิดจะกลับ ก็แค่คนโรคจิตไม่ใช่เหรอ? เมื่อครู่เธอเพิ่งทารุณเจ้าคนโรคจิตวิปริตไปเอง!

หลังจากทานโอเด้งเสร็จเหมยเหมยก็ขอแยกตัวจากพวกเขา เดินเตร่อยู่พักหนึ่งก็กลับโรงแรม เธอวางแผนจะไปเที่ยวโอซาก้าอีกวันหนึ่งแล้วค่อยไปฮอกไกโด

ห้องที่เธอจองไว้อยู่ชั้นบนสุด ตอนขึ้นลิฟต์เหมยเหมยก็เจอสองแม่ลูกที่เคยเจอในดิสนีย์แลนด์อีกครั้ง คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะพักโรงแรมนี้เช่นกัน เธอนึกว่าเป็นคนในท้องถิ่นเสียอีก!

เด็กชายหันมาโค้งตัวให้เหมยเหมยอย่างสุภาพชวนให้คนเอ็นดูมากเหลือเกิน สิ่งที่บังเอิญยิ่งกว่านั้นก็คือพวกเขาอาศัยอยู่ชั้นเดียวกันด้วย นับว่าเป็นพรหมลิขิตจริง ๆ

“แม่ ยกเว้นสักครั้งได้ไหม? ไปกินเคเอฟซีกันเถอะนะครับ?”

เด็กชายตัวน้อยคะนึงหาเคเอฟซีอยู่เสมอและระลึกถึงมันอยู่ตลอด!

…………………………………………..

ตอนที่ 2508 ตั้งกฎระเบียบ

ลิฟต์ค่อย ๆขึ้นไป ชั้นสูงสุดของโรงแรมอยู่ที่ชั้นยี่สิบแปด ในลิฟต์มีเพียงแค่สองครอบครัวเท่านั้น เหมยเหมยมองแม่ลูกคู่นี้ด้วยความสนใจ เธออยากรู้จริง ๆว่าแม่คนนี้จะตอบรับข้อยกเว้นนี้หรือไม่

แต่ว่า——

“ไม่ได้จ้ะ…อิจิโร่ ลูกสัญญากับแม่แล้วว่าจะทานเคเอฟซีเดือนละครั้งเท่านั้น หรือว่าลูกอยากเป็นผู้ชายที่เชื่อถือไม่ได้งั้นเหรอ?” เสียงของแม่ยังคงอ่อนโยนเช่นเคยแต่กลับเข้มงวดขึ้นเล็กน้อย

เด็กผู้ชายเกาศีรษะด้วยท่าทีขัดเขินเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปโค้งคำนับแม่ ”ขอโทษครับ แม่ ผมผิดไปแล้ว!”

“งั้นลูกรู้ว่าควรทำอย่างไรใช่ไหม?” เสียงของแม่ยังคงเข้มงวดเหมือนเดิม

“กลับห้องไปคัดตัวอักษรสิบรอบ” เด็กชายกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อม

“ติ้ง”

ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟต์เปิดออก แม่หันมาโค้งตัวเบา ๆให้เหมยเหมยแล้วพาลูกออกไป เหมยเหมยก็ตามออกมาด้วย ห้องของเธอกับสองแม่ลูกคู่บังเอิญอยู่ตรงข้ามกัน ช่างมีวาสนาต่อกันจริง ๆ

เหมยเหมยทอดถอนใจ เธอรู้สึกชื่นชมแม่ที่ทั้งอ่อนโยนและเข้มงวดคนนี้มากจริง ๆ ในทางตรงกันข้ามเธอก็เป็นแม่เช่นกันแต่กลับรู้สึกว่าเลี้ยงลูกตามใจมากเกินไปแล้ว

ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยตั้งกฎระเบียบให้เด็ก ๆสักเท่าไรเลย!

อืม ยังไม่สายเกินไปที่จะแก้ไข ในอนาคตจะต้องตั้งกฎระเบียบอย่างเคร่งครัดสักหน่อยแล้ว!

เธอจะไม่ใจอ่อนเพราะดวงตาใสซื่อของเจ้าตัวน้อยคู่นั้นเด็ดขาด!

“แม่…พรุ่งนี้กินน่องไก่กันดีไหมคะ?” เล่อเล่อเงยหน้าขึ้นถาม ดวงตาสุกใสเต็มไปด้วยความโหยหา ทางฝั่งเสี่ยวเป่าเองก็มีท่าทีเช่นนี้เหมือนกัน ต่อให้จะเป็นมนุษย์เหล็กก็ย่อมใจอ่อนอยู่ดี

แน่นอนว่าหัวใจของเหมยเหมยย่อมอ่อนยวบพังทลายลงอยู่แล้ว…หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงเห็นแก่ว่าออกมาเที่ยว แล้วละกฎระเบียบต่าง ๆเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้…

“ตอนบ่ายแม่พูดว่าอย่างไรคะ?” เหมยเหมยเอ่ยเสียงขรึม

“หนึ่งครั้งต่อเดือน!” เล่อเล่อเบะปากพูดเสียงเบา มืออ้วน ๆบิดไปมาไม่หยุด เธอไม่ชอบใจเลยสักนิด

หนึ่งเดือนกินได้แค่หนึ่งครั้ง แม้กระทั่งรสชาติของน่องไก่เธอคงลืมไปแล้วมั้ง!

แม่ขี้เหนียวจริง ๆ!

“จำได้ก็ดี ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งเดือนหรือยัง?” เหมยเหมยถามอีกครั้ง

“ไม่รู้ค่ะ…” เล่อเล่อส่ายศีรษะพร้อมหันไปมองเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่ากระซิบบอกเธอว่า “ยังอีกนาน อีกนานมาก…”

“หิวแล้ว…แม่!” เล่อเล่อกุมท้องด้วยท่าทีน่าสงสาร ถ้านานขนาดนั้นเธอจะต้องหิวตายแน่

“ถ้าหิวก็ทานข้าว ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เคเอฟซีสักหน่อย อยากกินหัวไชเท้าหรือปลา? แม่จะโทรไปสั่งอาหารเย็นให้!” เหมยเหมยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เด็กทั้งสองคนทำหน้าหงิกทันที…ส่ายศีรษะรัว “ไม่หิวแล้ว!”

สองอย่างนี้พวกเขาไม่อยากทานอะไรเลย พวกเขาอยากทานเนื้อ!

มุมปากของเหมยเหมยยกขึ้นเล็กน้อย เธอจึงรีบหันหนี ในที่สุดก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ นักแสดงตัวเล็กทั้งสองเพิ่งกินโอเด้งมาเยอะขนาดนั้นยังหลอกเธอว่าหิวอีก ฮึ!

“ไม่หิวก็ไปดูทีวีกันก่อน เย็น ๆมืด ๆค่อยทานมื้อเย็นกัน” เหมยเหมยเปิดโทรทัศน์แล้วตั้งใจเลือกการ์ตูนให้ดู เด็กทั้งสองชอบดูมาก แม้แต่เสวี่ยเอ๋อร์กับฉิวฉิวก็ชอบดูมากเช่นกัน

เหมยเหมยไปแช่น้ำร้อนพลันรู้สึกสบายไปทั้งตัว ถึงแม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะฉลาดมากแต่เธอก็ยังเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดอยู่ดี ทั้ง ๆที่ไม่ได้ทำอะไรมากมายแต่กลับรู้สึกปวดหลังเมื่อยเอวไปหมด หลังจากแช่น้ำร้อนแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาก

วันรุ่งขึ้นเหมยเหมยพาเด็กทั้งสองคนไปทานบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าด้านล่าง อาหารเช้าของโรงแรมฟรีและหลากหลาย มีผลไม้ให้เลือกมากมาย เธอเจอแม่ลูกคู่นั้นอีกครั้งที่ห้องอาหารเช้า เหมยเหมยส่งยิ้มทักทายพวกเขา สองแม่ลูกต่างก็โค้งตัวกลับซึ่งถือว่าถูกเลี้ยงดูสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

“อิจิโร่ วันนี้พวกเราเที่ยวกันอีกวันก็จะกลับบ้านแล้วนะ!” โต๊ะอาหารของแม่ลูกคู่นี้อยู่ติดกับพวกเหมยเหมย

“จะได้เจอพ่อแล้ว แม่ วันนี้พวกเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีครับ?” เด็กชายตื่นเต้นมาก

“วันนี้ไปซื้อของกัน แม่อยากซื้อของฝาก!”

……

เหมยเหมยนึกขึ้นได้ ทำไมเธอลืมเรื่องซื้อของฝากไปได้ล่ะ? อีกเดี๋ยวไปซื้อของกับสองแม่ลูกคู่นี้ก็แล้วกัน!

………………………………