ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2511 เคเอฟซี + ตอนที่ 2512 ชายชุดดำ

ตอนที่ 2511 เคเอฟซี

“วิ่งหนีไปที่อื่นแล้วหรือเปล่า?” มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“งั้นก็แย่เลย ถนนตรอกซอกซอยที่นี่เยอะเกินไป หาไม่ทั่วแน่ ต้องขอความช่วยเหลือจากตำรวจแล้ว โทรแจ้งความหรือยัง?” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมล้วงโทรศัพท์ออกมา

“โทรแล้ว บอกว่าจะส่งตำรวจมาดู” มีคนตอบ

“แล้วทำไมยังไม่มาอีก…ประสิทธิภาพการทำงานของตำรวจต่ำจริง!” มีคนบ่น

เหมยเหมยเดินเข้ามาถามด้วยเสียงอ่อนโยน “เกิดอะไรกับเด็กงั้นเหรอ?”

คุณแม่ที่ร้อนรนใจพอเห็นเหมยเหมยก็ชะงักกึกหนึ่งแล้วก็โค้งตัวให้เธอเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเสียงปนสะอื้นว่า “ใช่…อิจิโร่หายไปชั่วโมงหนึ่งแล้ว ฉันผิดเอง…”

“เกิดอะไรขึ้น…หลีกทางหน่อย!”

ตำรวจสองนายเดินเข้ามาจึงทำให้ทุกคนเริ่มมีกำลังใจมากขึ้นก่อนจะหลีกทางให้ตำรวจ

แม้คุณแม่จะร้อนรนใจมากแต่ก็ได้อธิบายเหตุการณ์ให้ทางตำรวจฟังอย่างชัดเจน

ที่แท้เธอกำลังพาลูกซื้อของและคอยเฝ้าระวังดูลูกอยู่เสมอ แต่ตอนอยู่ในร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งบังเอิญถูกตาต้องใจเสื้อผ้าชุดหนึ่งเข้าเลยอดลองสักหน่อยไม่ได้

“ทำไมฉันต้องไปลองเสื้อผ้าด้วย ถ้าไม่ลองเสื้อผ้าอิจิโร่ก็คงไม่เป็นไร…ฉันผิดเอง…” คุณแม่กล่าวโทษตัวเองแล้วเอามือทุบอกตัวเองไม่หยุด

“ตอนคุณลองเสื้อผ้า ลูกอยู่ในร้านใช่ไหม?” ตำรวจถาม

“ใช่ค่ะ ฉันยังวานให้พนักงานร้านช่วยเฝ้าลูกให้ด้วย แต่ใครจะรู้ว่าพอฉันลองเสื้อเสร็จออกมาลูกก็หายไปแล้ว”

“พนักงานร้านว่าอย่างไร?”

“พนักงานบอกว่าพวกเขาเฝ้าดูลูกให้อยู่ตลอด แต่จู่ ๆก็มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเข้าร้านมาเลยไม่ว่างเฝ้าดูให้ พวกเขามัวแต่ต้อนรับลูกค้า…” คุณแม่หลั่งน้ำตา

เธอไม่โทษพนักงานร้าน ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ เด็กอยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของเธอ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของคนอื่น!

“เด็กหายตัวไปนานกี่ชั่วโมงแล้ว?” ตำรวจถามไปก็จดบันทึกไปพลาง

“ตั้งแต่ฉันเห็นว่าลูกหายตัวไปก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงหนึ่งแล้ว ฉันลองเสื้อผ้าไม่เกินห้านาที ฉะนั้นน่าจะประมาณชั่วโมงหนึ่งค่ะ” แม้คุณแม่จะกระวนกระวายใจมากแต่ความคิดของเธอยังคงเป็นระบบระเบียบดี

“คุณตำรวจ พวกเราช่วยตามหาในซอยนี้กันหมดแล้ว ไปค้นมาแล้วทุกร้านแต่ก็ไม่เจอเด็กเลย รบกวนพวกคุณช่วยหาตามถนนซอกซอยอื่นดูที!” เหล่าผู้ชายหลายคนที่ช่วยตามหาเด็กพูดเสียงดัง

“ต้องช่วยตามหาอยู่แล้ว คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งใจร้อนไป บางทีเด็กอาจจะเล่นซนเลยวิ่งไปเล่นที่อื่นก็ได้ เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นบ่อย ๆ”

ตำรวจปลอบคุณแม่พร้อมโทรหาเพื่อนร่วมงานที่กำลังเดินสำรวจอยู่ซอยอื่นแล้วอธิบายลักษณะรูปลักษณ์ภายนอกพร้อมอายุของเด็กให้เพื่อนร่วมงานฟังเพื่อให้พวกเขาช่วยตามหาเด็ก

ตำรวจอีกคนถามขึ้นต่อ “คุณลองย้อนนึกดูอีกทีว่าเด็กมีที่ที่อยากไปมากหรือเปล่า? หรือบางทีเขาอยากทานอะไรอยากเล่นอะไร? เป็นไปได้ว่าเด็กอาจจะไปเอง”

“มี…อิจิโร่ชอบทานเคเอฟซีมาก เมื่อวานกับวันนี้ขอร้องให้ฉันพาไปทานเคเอฟซีแต่ฉันปฏิเสธไป” คุณแม่กล่าว

ตำรวจทั้งสองนายสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วสบตากันพลางเกิดสังหรณ์ใจแปลก ๆ

คุณแม่ไหวพริบดีจึงรีบถาม “คุณตำรวจ มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอคะ?”

“เปล่า…คุณอย่าเพิ่งใจร้อนไป ผมจะให้เพื่อนร่วมงานไปตามหาในร้านเคเอฟซีละแวกนี้ดู” ตำรวจโทรแจ้งอีกทีทั้งแอบภาวนาให้เด็กอยู่ในร้านทีเถอะ

แต่ผลลัพธ์เป็นที่น่าผิดหวังเพราะเพื่อนร่วมงานของตำรวจก็โทรกลับมาอย่างไว กล่าวว่าไม่พบอิจิโร่ในร้านเคเอฟซีละแวกนี้เลย ส่วนถนนซอยอื่นก็ไม่พบเด็กคนนี้เช่นกัน

เหมยเหมยขมวดคิ้วแน่น เคเอฟซี?

ไม่นานเธอก็นึกถึงสามคดีที่ถูกเขียนบนหนังสือพิมพ์ หวังว่าเธอจะคิดมากเกินไปเอง

“ขอถามหน่อยนะคะว่าลูกของคุณอยากทานเคเอฟซีมากเลยใช่ไหมคะ?” เหมยเหมยถามแทรก

……………………….

ตอนที่ 2512 ชายชุดดำ

คุณแม่ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมยเหมยถึงถามเช่นนี้แต่เธอก็ตอบกลับไปว่า “ใช่แล้ว อิจิโร่ชอบทานเคเอฟซีมาตั้งแต่เด็ก แต่เพราะเคเอฟซีไม่ดีต่อร่างกาย ฉันถึงตั้งกฎว่าทานได้แค่เดือนละครั้ง เรื่องนี้สร้างความไม่พอใจแก่อิจิโร่มาก…”

เธอรู้สึกผิดมากเลยได้แต่พึมพำ “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่แรก ฉันต้องพาอิจิโร่ไปทานเคเอฟซีแน่”

“คุณตำรวจ เคยไปตามหาที่ร้านเคเอฟซีอื่น ๆดูหรือยัง? อิจิโร่อาจจะไปที่นั่นก็ได้?” คุณแม่ถามด้วยความหวัง

“เป็นไปไม่ได้หรอก ร้านเคเอฟซีที่อยู่ใกล้ถนนเส้นนี้มีแค่ร้านเดียว เคเอฟซีร้านอื่น ๆอยู่ไกลมาก เด็กน่าจะเดินไปไกลขนาดนั้นไม่ไหว” ตำรวจปฏิเสธความเป็นไปได้นี้

ตำรวจที่นี่มีความรับผิดชอบดีมาก พวกเขาพาคุณแม่ไปยังสถานีตำรวจทั้งยังสั่งให้ตำรวจออกค้นหาทั่วเมือง นักท่องเที่ยวที่มามุงก็แยกย้ายกันกลับไปก่อนที่ถนนเส้นนี้จะกลับสู่ความสงบอีกครั้งราวกับไม่เคยมีเรื่องใดเกิดขึ้นมาก่อน

เหมยเหมยยืนเหม่อลอยอยู่ริมทาง เธอกำลังคิดเรื่องการหายตัวไปของอิจิโร่

เธอมักรู้สึกว่าคดีนี้ไม่ง่ายดายขนาดนั้น ไม่ใช่เรื่องที่เด็กเดินหลงทางธรรมดา หรืออาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับสามคดีในหนังสือพิมพ์หรือเปล่า?

เมื่อคืนเธอไปซื้อหนังสือพิมพ์ในระยะสองสามวันนี้มาโดยเฉพาะเพื่อติดตามคดีนี้ จากนั้นเธอก็พบว่าจุดหนึ่งที่เหมือนกันของเด็กสามคนที่ถูกทำร้ายนั่นก็คือเด็กทั้งสามคนต่างชอบทานเคเอฟซีเป็นอย่างมาก

ตอนนี้อิจิโร่ก็เช่นกัน

แถมยังหายตัวไปอย่างกะทันหันด้วย…

ทำให้พวกเขานึกถึงสามคดีนั่นอย่างอดไม่ได้ มันมีจุดบังเอิญมากเกินไปจริง ๆ!

“คุณแม่…หิวแล้ว!” เล่อเล่อรออยู่นานเหมยเหมยก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยอดเร่งเร้าไม่ได้

หากไม่ไปทานพิซซ่าอีกเธอจะหิวจนท้องลีบแบนหมดแล้วนะ

“อ้อ…จะไปเดี๋ยวนี้เลย!” เหมยเหมยได้สติจึงพาเด็กสองคนเดินทางไปยังร้านพิซซ่า ภายในร้านมีลูกค้าค่อนข้างมากทีเดียวจนไม่มีที่ว่างเหลือ เธอจึงห่ออาหารจำนวนหนึ่งไปทานนอกร้าน

มีเก้าอี้หินสะอาดตาตามรายทางสามารถนั่งทานได้ซึ่งก็ให้ความรู้สึกต่างไปอีกแบบ

แต่เหมยเหมยไม่รู้สึกอยากอาหารเลยสักนิด เธอยังนึกถึงการหายตัวไปของอิจิโร่เหมือนเดิมรวมถึงคุณแม่คนเมื่อกี้ที่กำลังเสียใจและกระวนกระวายใจ ถ้าเด็กเป็นอะไรไปจริง ๆ คุณแม่ก็ไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้แน่ ๆเลยสินะ?

ไม่ได้การ เธอต้องไปช่วยตามหา หวังว่าสิ่งที่เธอคิดจะผิดพลาดไป เด็กแค่เดินหลงทางเองจริง ๆ!

“เสี่ยวเป่า…เราไปช่วยคุณน้าคนเมื่อกี้ตามหาพี่ชายกันดีไหม?” เหมยเหมยทานพิซซ่าในมือหมดภายในไม่กี่คำแล้วเอ่ยยิ้ม ๆเอาใจเสี่ยวเป่า

คิดจะตามหาเด็กคนนั้นให้พบต้องให้เสี่ยวเป่าออกโรงด้วยน่ะสิ!

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างไม่รีรอ แต่ก็เสนอขอแลกเปลี่ยนเล็ก ๆน้อย ๆเช่นกัน “ถ้าตามหาพี่ชายเจอแล้วไปทานเคเอฟซีกันได้ไหมครับ?”

น้องสาวชอบทานเคเอฟซีมากขนาดนั้น เขาต้องทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีโดยคว้าโอกาสนั้นมาให้ได้!

“ได้สิ!”

เหมยเหมยแปะมือกับเสี่ยวเป่าโดยไม่คิดอะไร แค่เคเอฟซีมื้อเดียวเท่านั้นเอง เรื่องเล็กน้อยน่า!

“ไปกัน!”

เหมยเหมยหยิบพิซซ่ากับเครื่องดื่มขึ้นมาแล้วจูงมือเด็กสองคนไปยังที่เกิดเหตุที่แรก เมื่อกี้คุณแม่คนนั้นบอกแล้วว่าเป็นร้านเสื้อผ้าแบรนด์ฝรั่งเศสร้านหนึ่งก็น่าจะอยู่ละแวกนี้ อีกอย่างมีเด็กเดินพลัดหลงแล้วคงตามหาได้ไม่ยาก

ไม่นานเธอก็ตามหาร้านเสื้อผ้าร้านนั้นจนเจอ จากนั้นเธอก็เห็นว่ามีตำรวจสองนายกำลังสอบถามบางอย่างอยู่ในร้าน เหมยเหมยไม่ได้เดินเข้าร้านแต่เลือกจะนั่งทานพิซซ่าบนเก้าอี้หินอ่อนหน้าร้านแทนทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไปจะได้ไม่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย

บนถนนเส้นนี้มีนกจำนวนมากและไม่กลัวคนสักนิด ร้องจิ๊บจิ๊บอย่างร่าเริง เหมยเหมยหยิบเอาขนมคุกกี้ชิ้นหนึ่งจากกระเป๋าหักเป็นสองชิ้นแล้วโยนลงพื้นก่อนจะมีนกหลายตัวบินมาจิกคุกกี้กิน

ภาพนี้ช่างน่ารักและงดงามดั่งภาพวาด ทำเอานักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมายิ้มอย่างปลื้มใจ

ไม่นานเสี่ยวเป่าก็บอกเหมยเหมยว่า “เป็นผู้ชายใส่ชุดดำคนหนึ่งพาพี่ชายคนนั้นไป!”

………………