ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2515 กลับเป็นผู้ต้องสงสัย + ตอนที่ 2516 พบแล้ว

ตอนที่ 2515 กลับเป็นผู้ต้องสงสัย

เสี่ยวเป่าหลงคิดว่าคนที่สุนัขตัวดุหมายถึงคือเด็กในชุมชนยากไร้นี้เพราะชุมชนยากไร้แห่งนี้มีเด็กมากมาย บางทีคนที่สุนัขตัวดุเห็นอาจเป็นหนึ่งในนั้น ในเมื่อมันเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งจะแยกหน้าตาคนออกได้อย่างไร!

เหมยเหมยใจกระตุกวูบพลางบอกเสี่ยวเป่าว่า “เธอลองถามมันดูว่าพี่ชายคนนั้นมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว?”

เสี่ยวเป่าสีหน้าเปลี่ยนไปเลยถามตามคำสั่งของเหมยเหมย สุนัขตัวดุเอียงหัวคิดอยู่พักใหญ่แล้วเลียมือเสี่ยวเป่า สีหน้าเสี่ยวเป่าดูย่ำแย่อย่างมาก

“ตายแล้ว มันบอกว่าไม่มีลมหายใจแล้ว!”

เหมยเหมยใจเต้นรัวในฉับพลันแล้วถามอีก “เธอถามมันต่ออีกว่าเจอตอนกลางวันหรือตอนกลางคืน?”

“กลางคืน ทุกคนนอนกันหมดแล้ว”

เหมยเหมยแกะไส้กรอกให้สุนัขตัวดุอีกชิ้นจนมันฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วส่ายหางให้เหมยเหมยไม่หยุด รู้แต่แรกว่าคนพวกนี้มีของอร่อย ๆให้ตั้งมาก เมื่อกี้เขาไม่มีทางเห่าใส่แน่นอน!

“ให้มันนำทางได้ไหม?” เหมยเหมยชักร้อนใจ

เด็กหนุ่มที่เจอเมื่อสัปดาห์ก่อนที่ตายไปแถมยังเป็นเวลาช่วงกลางดึกอันเงียบสงบ เป็นไปได้ว่าจะเป็นเด็กหนุ่มที่ถูกพบศพหน้าร้านเคเอฟซีแห่งนั้น

ถ้าเช่นนั้นก็มั่นใจได้ว่าผู้ต้องสงสัยสามคดีนั่นก็พักอาศัยอยู่ในย่านชุมชนยากไร้แห่งนี้ ยิ่งมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นชายชุดดำที่พาตัวอิจิโร่ไป

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อิจิโร่ก็กำลังตกอยู่ในอันตราย เธอต้องรีบตามหาเด็กคนนั้นให้พบโดยเร็วที่สุด!

“มันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นอาศัยอยู่ที่ไหน แต่มันจำกลิ่นบนตัวผู้ชายคนนั้นได้ ช่วยเราหาได้ แต่มันต้องการไส้กรอกเยอะๆ!”

เสี่ยวเป่าเอ่ยอย่างระอา สุนัขตัวดุส่ายหางไปมาอย่างร่าเริงและมองด้วยดวงตาเป็นประกาย

ไส้กรอกเชียว…ไส้กรอกที่มันชอบกินที่สุด!

เพื่อได้ไส้กรอกแสนอร่อยมันจะช่วยตามหาผู้ชายคนนั้นให้พวกเขาอย่างสุดความสามารถ ต่อให้ความจริงแล้วจะเริ่มจำกลิ่นนั้นไม่ได้แล้วก็ตาม!

“ไม่มีปัญหา ขอแค่ตามหาผู้ชายคนนั้นจนเจออยากได้ไส้กรอกมากแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา!”

เหมยเหมยตอบตกลงอย่างไม่ลังเลใจแถมยังฉีกไส้กรอกป้อนให้สุนัขตัวดุอีกหลายชิ้น

สุนัขตัวดุนำทางอยู่ข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น พวกเหมยเหมยเดินตามมันไป ไม่นานสุนัขตัวดุก็หาเจอ จากนั้นก็พาพวกเธอไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งเจ้าของบ้านน่าจะเป็นพวกขี้เมาที่ดื่มเหล้าอยู่ในบ้านกลางวันแสก ๆ แถมยังก่นด่าสารพัดราวกับกำลังระบายเรื่องที่ไม่พอใจในชีวิต

“ไม่ใช่…” เสี่ยวเป่าระอายิ่งกว่าเดิม

เขาตบหัวสุนัขตัวดุทีหนึ่งพลางถาม “แกยังจำกลิ่นบนตัวผู้ชายคนนั้นได้อยู่ไหม?”

“กลิ่นของพวกเขาคล้ายกันมาก…” สุนัขตัวดุเริ่มรู้สึกเคอะเขิน ในเมื่อกินไส้กรอกไปตั้งมากแต่กลับทำหน้าที่ได้ไม่ดี อับอายขายหน้าจริง ๆ

เสี่ยวเป่าบอกเรื่องนี้ให้เหมยเหมยรับรู้ เธอจึงเดาออกอย่างรวดเร็วว่าฆาตกรนั่นคงเป็นพวกขี้เมาเช่นกัน ดังนั้นบนตัวถึงได้มีกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง

เบาะแสนี้ชักขอบเขตกว้างเข้าไปทุกที คนส่วนมากในชุมชนยากไร้ล้วนแต่เป็นคนที่ผิดหวังเรื่องชีวิต พอผิดหวังอะไรมาก็อาศัยเหล้าคลายเครียด หากตามหาเช่นนี้ต่อไปแล้วจะเจอปลายทางเมื่อไร?

สิ่งสำคัญที่สุดคือฆาตกรนั่นจะลงมือกับอิจิโร่ก่อนหรือเปล่า?

บนหน้าหนังสือพิมพ์บอกไว้ว่าเด็กหนุ่มที่ถูกทำร้ายเมื่อสัปดาห์ก่อนนั้นถูกพบศพหน้าร้านเคเอฟซีในเช้าอีกวันหลังหายตัวไป ด้วยเช่นนี้มีความเป็นไปได้สูงว่าฆาตกรอาจจะเริ่มลงมือตั้งแต่ตอนนี้แล้วค่อยทิ้งศพไว้หน้าร้านเคเอฟซี

เหมยเหมยปวดใจเหลือเกิน เวลาเหลือไม่มากแล้ว ต้องรีบตามหาฆาตกรนั่นให้เร็วที่สุด!

ตอนนี้ไม่มีทางอื่น ทำได้เพียงอาศัยสุนัขตัวนี้ไล่หาไปตามทาง อย่างมากก็แค่ทนโดนด่าอีกไม่กี่ทีเท่านั้นแหละ!

สุนัขตัวดุพาพวกเธอตามหามาสามหลัง แม้เจ้าของบ้านผู้ชายต่างเป็นพวกขี้เมาเหมือนกันแต่ไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยแต่อย่างใด ยามนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เหมยเหมยก็เริ่มร้อนใจขึ้นมา

“ไม่รีบ…บางทีบ้านหลังต่อไปอาจจะใช่ก็ได้!”

เหมยเหมยป้อนไส้กรอกให้สุนัขตัวดุอีกชิ้นเป็นการให้กำลังใจมันและให้กำลังใจตัวเองเช่นกัน ต่อให้เขตชุมชนยากไร้แห่งนี้จะกว้างใหญ่ไพศาลเพียงใดพวกขี้เมาก็ต้องมีจำกัดบ้างแหละ เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะตามหาไม่พบ!

จนมาเจอบ้านอีกหลังหนึ่ง ลักษณะบ้านไม่เหมือนบ้านหลังอื่นที่เชื่อมติดกันแต่เป็นบ้านหลังเดี่ยวโดด ๆ ตัวบ้านเก่าคร่ำครึดูแล้วเหมือนไม่มีคนอาศัยอยู่อย่างไรอย่างนั้น แต่สุนัขตัวดุกลับบอกว่าข้างในนี้มีขี้เมาอยู่

…………………..

ตอนที่ 2516 พบแล้ว

ตัวบ้านอยู่ห่างจากบ้านหลังอื่น ๆ ไม่น้อยซึ่งเป็นบ้านสองชั้นตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ขนาดพื้นที่ไม่กว้างมากแถมยังเป็นบ้านอิฐธรรมดาโบกปูนทับชั้นหนึ่ง แต่เนื่องด้วยอายุมากแล้วทำให้ตะไคร่ขึ้นเต็มและมีวัชพืชอีกจำนวนหนึ่งงอกเงยออกมาจากช่องว่างระหว่างอิฐ

ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสลัว พอเห็นบ้านสภาพนี้แล้วรู้สึกเหมือนเป็นบ้านผีสิงอย่างไรอย่างนั้น

“ข้างในนี้มีคนอาศัยอยู่จริงเหรอ? มีตะไคร่กับวัชพืชเยอะขนาดนี้ต้องมีแมลงเยอะแน่ ๆ บางทีอาจมีงูด้วยก็ได้ ในนี้จะมีคนอยู่ได้อย่างไร?” เหมยเหมยพึมพำเอง

แค่เธอเห็นบ้านหลังนี้ก็รู้สึกหวาดกลัวแล้วเลยเผลอคิดว่าคงไม่มีคนอาศัยอยู่

เสี่ยวเป่าพูดอย่างมั่นใจ “มีคนอยู่!”

เพื่อนเหล่าสัตว์ของเขาไม่มีทางโกหกอยู่แล้ว สุนัขตัวดุนี้บอกว่าข้างในมีคนอยู่ก็ต้องมีคนอยู่ อีกอย่างเป็นพวกขี้เมาด้วย!

สุนัขตัวดุส่ายหางให้เสี่ยวเป่าแรง ๆ เขาไม่ใช่มนุษย์แสนเจ้าเล่ห์สักหน่อยแล้วจะโกหกได้อย่างไร?

เหมยเหมยให้เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่ออยู่ให้ห่างจากตัวบ้านเล็กน้อย เธอเดินไปเคาะประตูเพราะกริ่งหน้าบ้านเต็มไปด้วยสนิม เห็นทีคงใช้งานไม่ได้แล้ว อีกอย่างประตูหน้าบ้านก็มีสภาพชำรุด เธอนึกสงสัยว่าหากใช้แรงเยอะกว่านี้อีกนิดคงผลักประตูเข้าไปได้แน่ ๆ

ไม่เหมือนสภาพที่มีคนอยู่จริง ๆ!

“ใคร?” มีเสียงผู้ชายดังแว่วออกมาจากข้างใน

เหมยเหมยใจกระตุกวูบ มีคนอยู่จริงด้วย!

“ฉันแค่เดินผ่านมา อยากถามทางหน่อย!” เหมยเหมยตะโกนเสียงดังด้วยเสียงอ่อนหวาน

ชายในบ้านกำลังเดินลงมาจากห้องใต้หลังตา เมื่อกี้เสียแรงเขาไปอยู่บ้างเลยเตรียมดื่มเหล้าเพื่อเพิ่มพลังสักหน่อย พอเขาได้เหมยเหมยบอกว่าถามทางจึงคิดจะอ้าปากด่ากลับโดยอัตโนมัติเพื่อให้เหมยเหมยไสหัวกลับไป!

แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนคำพูด “รอเดี๋ยว!”

ชายหนุ่มลุกยืนเดินไปตรงประตู ฟังจากเสียงนี้คงเป็นคนต่างถิ่นแถมมั่นใจว่าต้องเป็นหญิงสาวงดงามอายุยังน้อยแน่นอน ไหนจะเดินผ่านมาทางนี้อีก…

ของขวัญที่พระเจ้าส่งมาถึงที่ ถ้าเขาปฏิเสธที่จะรับไว้ก็หักหาญน้ำใจพระเจ้าแย่สิ!

ชายหนุ่มแสยะยิ้มพลางเดินไปที่ประตูทีละก้าว ๆ…

“แอ๊ด!”

ประตูถูกเปิดออกแล้ว ชายหนุ่มเห็นเหมยเหมยผู้งดงามก็อดตาลุกวาวไม่ได้ ดวงตาฉายแววหื่นกาม ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง!

ชายหนุ่มมองไปด้านหลังเหมยเหมยแวบหนึ่งก็เห็นเด็กสองคนนั้นตามคาดพลันรู้สึกอารมณ์ดียิ่งกว่าเดิม

พระเจ้าช่างเป็นใจต่อเขาเสียจริง ช่วงเช้าเพิ่งถูกเตือนมาตอนนี้กลับมาหาถึงที่ งั้นเขาไม่เกรงใจแล้วกัน!

“โฮ่ง ๆ”

จู่ ๆสุนัขตัวดุก็เห่าเสียงดังติดต่อกัน เขานั่นเอง…หมอนี่นี่เอง!

เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วแน่นห้ามปรามไม่ให้สุนัขตัวดุเห่าหอน พลางเดินไปข้างเหมยเหมยแล้วกดฝ่ามือเธอเบ าๆ เหมยเหมยใจเต้นแรงอีกครั้งก่อนจะรู้สึกตัวเกร็งโดยไม่รู้ตัว

“แม่จะถามทาง เธอกับน้องสาวไปยืนรอทางนั้นไป!”

เหมยเหมยให้เสี่ยวเป่าถอยออกไปไกลหน่อยพลางกวาดตามองประเมินชายคนนี้ ใบหน้าดุดันและสีหน้าไม่รับแขกอย่างมาก แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีเด่อะไร

เธอกวาดตามองลงไปก็ใจหล่นวูบ หัวใจแทบเด้งออกมาจากอกและเกือบหลุดร้องเสียงหลงออกมาเพราะชายคนนี้สวมเสื้อกล้ามสีเทาอ่อนที่มีจุดดำตรงอกหลายจุด ดูเหมือนเป็นน้ำผลไม้ที่เผลอทำกระเด็นใส่แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่า–

จะเป็นรอยเลือดที่กระเด็นติดเสื้อมา!

ทั้งยังสดใหม่อีกต่างหาก!

เหมยเหมยใจเต้นตึกตัก เธอพยายามให้ตัวเองใจเย็นลง อย่าลนเด็ดขาด บางทีเด็กอาจจะแค่บาดเจ็บ ต้องนิ่งไว้!

“มีเรื่องอะไร?” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม

“ขอถามหน่อยว่าคุณเห็นเด็กผู้ชายอายุเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งไหม? น่าจะสูงประมาณนี้ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีฟ้า” เหมยเหมยอธิบายลักษณะและการแต่งกายของอิจิโร่อย่างละเอียด พร้อมทั้งคอยสังเกตสีหน้าของชายหนุ่มไปด้วย

ชายหนุ่มม่านตาขยายและหดตัวอย่างเร็วพลางมองเหมยเหมยด้วยความระแวง “ไม่เห็น…เธอถามทางไม่ใช่เหรอ?”

“จะไม่เห็นได้อย่างไร มีคนบอกว่าคุณพาเด็กคนหนึ่งกลับบ้านมานี่นา!” เหมยเหมยจงใจหลอกถามเขา

…………………..