ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2519 ฉันคือบรรพบุรุษของแก + ตอนที่ 2520 ตามหาเด็กจนพบแล้ว

ตอนที่ 2519 ฉันคือบรรพบุรุษของแก

ชายหนุ่มทั้งคันทั้งเจ็บกลิ้งตัวไปมาบนพื้นไม่หยุดพร้อมคำรามเสียงดังดั่งสัตว์ดุร้ายก็ไม่ปาน

เหมยเหมยฟาดแส้ใส่เขาติดต่อกันอีกหลายทีจนไม่นานจากนั้นก็เลือดชุ่มตัวทำเอาชาวตะวันตกสองคนนอกหน้าต่างตกตะลึงพลางกุมมือเงียบ ๆ

“ท่านมาร์ควิสน้ำเข้าสมองหรือไง เพื่อนของเธอห้าวหาญขนาดนี้ต้องการให้เราปกป้องเสียที่ไหนกัน?”

“นายจะสนใจทำไม…แค่มีเงินเข้าบัญชีก็พอ!”

……

“เด็กผู้ชายคนนั้นถูกแกเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน?” เหมยเหมยฟาดแส้ทีหนึ่งแล้วตะคอกเสียงถาม

“ไม่มีเด็กผู้ชาย เธอมาตามหาผิดที่แล้ว!” ชายหนุ่มไม่ยอมสารภาพ เด็กผู้ชายถูกเขาซ่อนไว้ในห้องใต้หลังคาคงไม่มีทางตามหาพบแน่นอน

“พวกเธอเป็นแค่ชาวฮวาเซี่ยกลับกล้าทำตัวเหิมเกริมที่นี่ ใจกล้านัก ระวังจะเกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศ!” ชายหนุ่มข่มขู่ด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง โดยเฉพาะเมื่อเอ่ยถึงประเทศฮวาเซี่ยก็ทำหน้าดูถูกหยามเหยียดอย่างมาก

เหมยเหมยบันดาลโทสะยิ่งกว่าเดิม ไม่คิดว่าเจ้าโรคจิตนี่จะเป็นพวกชาตินิยมขนาดนี้ แบบนี้ฟาดให้ตายไปเลย!

“ฮวาเซี่ยเป็นถึงบรรพบุรุษของพวกแกเชียวนะ แกก็คือหลานของพวกเรา ถุย…เศษสวะอย่างแก ต่อให้ฉันฆ่าแกซะก็ไม่มีข้อพิพาทอะไรทั้งนั้น แกคิดว่าแกเป็นใคร?”

เหมยเหมยอ้าปากด่ากราดทั้งฟาดแส้ติดต่ออีกหลายที ชายหนุ่มถูกเธอฟาดจนหมดแรงจะตอบโต้พร้อมบาดแผลที่เพิ่มขึ้นตามตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งพอผสมกับกลิ่นแปลก ๆที่มีอยู่ในตอนแรกก็ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนกว่าเดิม

ชายหนุ่มมองด้วยสายตาเย็นยะเยือก เขาไม่ได้ด่ากลับอีกเพียงแต่ค่อย ๆคลานไปอีกห้องอย่างช้า ๆ ห้องนั้นมีถังน้ำอันหนึ่งอยู่ซึ่งข้างในมีน้ำสะอาดที่เขาเพิ่งตักกลับมา ขอเพียงเอาน้ำชะล้างผงยาตามร่างกายทิ้งไปเขาก็จะหายคัน

เจ้าหมอนี่ก็ฉลาดดี วิธีแก้อาการคันที่ได้ผลไวที่สุดก็คือการใช้น้ำชะล้างทิ้ง แค่โดนน้ำนิดหน่อยผงยาก็หมดฤทธิ์ทันที

เหมยเหมยกลับไม่ทันสังเกตถึงจุดประสงค์ของมัน เธอแค่อยากรีบหาอิจิโร่ให้เจอโดยเร็วที่สุดและไม่รู้ว่าไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่ลงมือกับเด็กแล้วหรือยัง!

“มัดตัวเขาไว้!”

เหมยเหมยหาเชือกในบ้านเจอซึ่งมีปริมาณไม่น้อยเลย ทั้งหมดล้วนแต่เป็นเชือกไนลอนคงทน แถมยังมีลวดและเทปกาวอีก รวมถึงของประเภทค้อนหัวเหล็กพวกนั้นด้วย…

ในบ้านคนปกติจะแอบซ่อนของประหลาด ๆพวกนี้เสียที่ไหนกัน ชัดเจนเลยว่าเจ้าหมอนี่ไม่ได้มีไว้ทำเรื่องดี ๆแน่นอน!

“แกมันฆาตกรคดีเคเอฟซีนั่นเอง เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!”

เหมยเหมยหยิบเอาค้อนทุบขาชายหนุ่มแรง ๆจนเกิดเสียงกร๊อบ…ชายหนุ่มร้องเสียงโหยหวน เม็ดเหงื่อเท่าถั่วไหลพรากแต่ภายในใจเขานั้นรู้สึกตกใจยิ่งกว่า

ผู้หญิงชาวฮวาเซี่ยคนนี้รู้ได้อย่างไร?

หรือว่าเธอเป็นตำรวจ?

“เธอพูดเหลวไหล…คดีฆาตกรรมเคเอฟซีอะไร…ฉันไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ!” ชายหนุ่มปฏิเสธแล้วตะคอกใส่ “ถึงเธอจะเป็นตำรวจแต่จะบุกรุกบ้านคนอื่นโดยพลการไม่ได้ แล้วยังจู่โจมฉันอีก ฉันจะฟ้องเธอ!”

“ฉันไม่ใช่ตำรวจอะไรหรอกนะ แต่ฉันกลับทำให้แกตายทั้งเป็นได้!”

เหมยเหมยแค่นยิ้มทีหนึ่งพร้อมทั้งเหวี่ยงค้อนลงอีกที เกิดเสียงดังกร๊อบขึ้นอีกครั้ง…

ชายหนุ่มหน้ามืดแทบหมดสติ แต่ความเจ็บปวดทำให้เขาตื่นตัวอยู่ตลอดเวลานึกอยากสลบไปเสียก็ทำไม่ได้!

“มือทั้งสองข้างก็ไม่ต้องเก็บไว้หรอกทำลายทิ้งไปเถอะ!”

เหมยเหมยทุบอีกสองทีจนแขนของชายหนุ่มหักไปทั้งสองข้าง เธอทิ้งตัวลงอย่างหมดแรงพร้อมเหงื่อที่ไหลพรากราวกับน้ำฝน

“พอแล้ว…ไม่ต้องมัดแล้ว ฉันจะขึ้นไปหาคนข้างบน เสี่ยวเป่าเธอกับน้องสาวรออยู่ข้างล่าง!”

เหมยเหมยปัดมือด้วยท่าทีผ่อนคลายเตรียมขึ้นไปหาเด็กชั้นบน เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อจ้องชายหนุ่มตาไม่กะพริบ ไม่ชะล่าใจแม้แต่วินาทีเดียว!

ภายนอกชายหนุ่มหมดแรงจะขัดขืนเหมือนคนใกล้ตายก็ไม่ปาน แต่เขาไม่ได้ถอดใจต้องหาทางเอาคืนให้ได้ ต้องฆ่าผู้หญิงชาวฮวาเซี่ยใช้เรือนร่างอันงดงามของเธอหล่อเลี้ยงต้นแอปเปิ้ลของเขา!

แบบนี้ปีหน้าเขาก็จะได้ลิ้มรสหอมหวานของลูกแอปเปิ้ลแล้ว!

ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ร้องโหยหวนพลางฝืนต่อความเจ็บปวดคลานไปหาถังน้ำที่อยู่ไม่ไกลแล้ว…

………………………

ตอนที่ 2520 ตามหาเด็กจนพบแล้ว

เหมยเหมยไปตามหาที่ชั้นสองก่อน ชั้นสองเป็นส่วนของห้องนอนของชายคนนั้นที่ไม่มีแม้แต่เตียงสักหลัง เขาแค่ปูฟูกซึ่งส่งกลิ่นเหม็นอับไปทั่ว บนพื้นมีรอยสกปรกมากมาย ไม่มีความรักสะอาดตามฉบับชาวญี่ปุ่นเลยสักนิด

พื้นที่ของบ้านไม่ใหญ่นักจึงมีห้องไม่มากเท่าไร ชั้นสองมีห้องเพียงสองสามห้อง เหมยเหมยใช้เวลาไม่นานก็ค้นจนครบทุกห้อง ภายในห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไร ว่างเปล่าและไม่เห็นอิจิโร่เลย

บ้านหลังนี้มีทั้งหมดสองชั้น ถ้าชั้นหนึ่งชั้นสองไม่มี งั้นอิจิโร่ถูกซ่อนไว้ที่ไหน?

หรือว่าเธอเดาผิดงั้นเหรอ?

เป็นไปไม่ได้!

เหมยเหมยเชื่อสุนัขตัวนั้น ในเมื่อมันบอกว่าชายคนนี้อุ้มเด็กผู้ชายที่เสียชีวิตเดินอยู่ข้างนอกกลางดึกดื่นก็มั่นใจได้ว่าเป็นเรื่องจริง คนปกติที่ไหนจะอุ้มเด็กที่เสียชีวิตเดินเตร่ไปทั่วตอนดึก ๆกัน?

ต่อให้ชายคนนี้ไม่ใช่ฆาตกรสามคดีเคเอฟซีนั่นก็ต้องมีคดีฆาตกรรมอื่นติดตัวแน่!

เหมยเหมยเดินสำรวจอยู่บริเวณชั้นสองพลางครุ่นคิดช่องโหว่ที่เธอมองข้ามไป แต่ตามหาครบทุกห้องค้นแม้กระทั่งตู้เสื้อผ้าก็ไม่เจอตัวเด็กเลย

เธอเดินไปดูที่ระเบียงอีกทีก็ไม่พบอะไร แต่กลับเจอหน้าต่างบานหนึ่งตรงห้องนั่นซึ่งพอเข้าไปใกล้ระเบียงก็เห็นว่าหน้าต่างไม่ใหญ่มากเพียงพอให้คนคนหนึ่งปีนเข้าไปได้

เหมยเหมยเขย่งเท้ามองขึ้นไป หน้าต่างนั่นคาดว่าคงถูกปิดไว้มิดชิดไม่มีแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา หรือว่าบนนั้นมีห้องใต้หลังคาอีกห้องงั้นหรือ?

ดีที่บ้านหลังนี้เพดานต่ำมากโดยเฉพาะชั้นสองที่เหมือนถูกแอบสร้างขึ้นอย่างผิดกฎหมายซึ่งความสูงไม่ถึงสามเมตรด้วยซ้ำ ระยะที่ต่ำเป็นพิเศษทำให้เหมยเหมยเอาเก้าอี้มาตัวหนึ่ง แค่ยืนบนนั้นก็สามารถเอื้อมถึงหน้าต่างบานนั้นได้แล้ว

เธอยื่นศีรษะเข้าไปก็พบว่าเป็นห้องใต้หลังคาตามคาด เพียงแต่ภายในห้องมืดสนิทมองไม่เห็นอะไรและไม่ได้ยินเสียงอะไรจึงทำเอาเธอรู้สึกเสียววาบไปทั้งใจ

เหมยเหมยรู้สึกเสียวสันหลังวาบ บ้านหลังนี้ดูมืดสลัวไปทุกที่เหมือนบ้านผีสิงจริง ๆ ขนาดคนดีเข้ามาอาศัยยังจะป่วยได้เลยนะ!

เธอเปิดไฟฉายที่ให้ความสว่างไปทั่วทั้งห้องใต้หลังตา ภาพตรงหน้าสร้างความโกรธแก่เธออย่างมาก อิจิโร่อยู่ที่นี่ตามคาดจริง ๆแต่กลับนอนอยู่บนพื้นในสภาพเปล่าเปลือยเต็มไปด้วยรอยแผล…

มีรอยมีด รอยไหม้จากก้นบุหรี่รวมถึงรอยทิ่มจากของแหลมคม…ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีจุดไหนที่ไม่มีรอยแผลเลย เลือดแข็งตัวเป็นก้อนและเด็กที่นอนแน่นิ่งไม่รู้ว่าเสียชีวิตหรือยังมีชีวิตอยู่

เหมยเหมยรีบคลานเข้าไปเอานิ้วอังจมูกของเด็กก่อน ยังมีลมหายใจโรยรินอยู่ โชคดี…ยังไม่ตาย!

เธอป้อนยาวิเศษใส่ปากของเด็กเม็ดหนึ่ง แม้เด็กคนนี้จะหายใจโรยรินพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ แต่ในเมื่อช่วยแล้วก็เอาให้ถึงที่สุดแล้วกัน!

“แม่…”

อิจิโร่ครางออกเสียงแล้วลืมตาขึ้นช้า ๆ พอเห็นเหมยเหมยที่ส่งยิ้มให้เขาก็ตกอยู่ในภวังค์ราวกับเห็นนางฟ้าชั่วขณะ หลงคิดว่าตัวเองตายไปแล้วและอยู่บนสวรรค์

“คุณคือนางฟ้าเหรอ?” อิจิโร่ถามเสียงอ่อน ดวงตาปรือเพราะเลือดเปรอะแข็งตัวเลยมองไม่เห็นหน้าตาของเหมยเหมยชัดนัก แต่มั่นใจได้ว่าเป็นคุณน้าที่สวยมาก ๆคนหนึ่ง

“ไม่ใช่ ฉันคือคุณน้าที่พักอยู่ห้องตรงข้ามเธอไง เธอยังมีชีวิตอยู่ อย่ากลัว ฉันจะพาไปหาคุณแม่นะ!”

เหมยเหมยสำรวจร่างกายเด็กคร่าว ๆ เธอยิ่งสำรวจก็ยิ่งโกรธ ผู้ชายคนนี้ต่อให้ลงกระทะทองแดงร้อนฉ่าก็ไม่พอให้หายโกรธด้วยซ้ำ…

บนร่างผิวเนียนนุ่มของอิชิโระไม่มีจุดว่างเปล่าก็ช่างแต่เบื้องล่างของเขายังมีรอยแผลมากมาย ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรกับเด็กไปบ้าง!

ไอ้คนสารเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!

“เจ็บ…แม่ครับ…ผมเจ็บ…” อิจิโร่สลบไปอีกครั้ง มีแต่เสียงรำพึงรำพันถึงคุณแม่แต่มือเล็กกลับจับเสื้อเหมยเหมยแน่นโดยไม่รู้ตัว บางทีเขาอาจจะรู้ว่าเหมยเหมยมาเพื่อช่วยตัวเองสินะ!

เหมยเหมยทายาให้เด็กผู้ชายเล็กน้อยแล้วเอาเชือกผูกกับตัวไว้ จากนั้นเธอก็อุ้มเด็กลงไปชั้นล่าง เพิ่งถึงชั้นสองเธอก็ได้ยินเสียงร้องของเล่อเล่อเลยพุ่งลงไปอย่างรีบร้อน!

……………………….