ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2571 ยั่วยุสำเร็จ + ตอนที่ 2572 จะต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด

ตอนที่ 2571 ยั่วยุสำเร็จ

เฮ่อเหลียนเช่อมั่นใจและดีใจมาก ขอบเขตหดลงเหลือเพียงเท่านี้ ถ้าเขายังหาไม่เจออีกก็ซื้อเต้าหู้สักชิ้นแล้ววิ่งชนให้ตายไปเถอะ

เหมยเหมยเตือนอีกหนึ่งประโยค “ฉันเชิญซินแสมาดูแล้ว เหมยซูหานอยู่แถวนี้แหละ แต่จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังหาไม่เจอว่าอยู่ไหน บางทีนายกับเขาอาจจะมีกระแสจิตส่งถึงกัน อาจจะหาเจอก็ได้!”

“ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว มีเพียงฉันเท่านั้นที่หาเจอ!”

เฮ่อเหลียนเช่อเหลือบมองอย่างหยามเหยียดแวบหนึ่ง เขาไม่นึกสงสัยเลยว่าทำไมเหมยเหมยถึงหาไม่เจอเพราะมีเพียงเขาเท่านั้นที่หาเหมยซูหานเจอได้ คนอื่นไม่มีทางหรอก!

หานเหมยที่ซุกตัวอยู่ในมุมลับตาคน ครั้นเจอคนที่เธอเฝ้าคิดถึงหามาตลอดก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขายังเหมือนเดิมเลย แต่สีผิวคล้ำลงและผิวก็หยาบกร้านขึ้น เหมือนว่าจะผอมลงไปเยอะด้วย

คงไม่ได้กินข้าวดี ๆแน่นอน ไม่หิวก็ไม่กิน แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยทานอาหารสามมื้อตรงเวลาเลยสักหน

หานเหมยไม่พอใจต่อการล้อเล่นของเหมยเหมยและเสี่ยวเป่าที่ทำกับเฮ่อเหลียนเช่อมาก อาเช่ออุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเธอแสดงว่าเขาต้องยังมีเธออยู่ในใจและรักเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง เมื่อวานเหมยเหมยก็แค่พูดจาไร้สาระเท่านั้น!

เธอควรเชื่อใจอาเช่อ!

หานเหมยโทษตัวเองที่ระแวงต่อความจริงใจของเฮ่อเหลียนเช่อ เธอเตรียมพร้อมที่จะออกไปยอมรับความจริงกับเฮ่อเหลียนเช่อและไม่แยกจากกันอีก แต่ทว่า——

“อ้อ…ระหว่างทางฉันช่วยชีวิตผู้หญิงมาคนหนึ่งด้วย เธอบอกว่าเป็นพยาบาลจากทีมแพทย์ของพวกคุณ พวกคุณจะไปดูหน่อยไหม?”

เฮ่อเหลียนเช่อนึกถึงคุณริโกะที่เขาทิ้งไว้หลังกระบะรถขึ้นได้จึงบอกพวกคุณหมอสักหน่อย

เหมยเหมยชะงัก พยาบาลในทีมแพทย์?

หรือว่าจะเป็นคุณริโกะที่น่ารังเกียจคนนั้น?

หานเหมยก็ชะงักเช่นกัน ความหึงหวงออกอาการอีกครั้ง เฮ่อเหลียนเช่อไม่เคยกระตือรือร้นขนาดนี้มาก่อน ต่อให้ไซซีจะตายต่อหน้าต่อตาเขาก็ไม่แม้แต่จะกระพริบตาด้วยซ้ำ แต่คราวนี้เขากลับช่วยผู้หญิงคนหนึ่งไว้เหรอ?

หรือว่าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่แรกพบ?

หรือว่าอาจจะรู้สึกดีบางอย่างด้วย?

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงแก้นิสัยในอดีตได้ล่ะ?

หานเหมยกัดฟันแน่น อยู่ดี ๆก็รู้สึกว่าที่เหมยเหมยไม่ได้บอกตัวตนของเธอไปเพราะอยากให้เธอลองสังเกตดูว่าเฮ่อเหลียนเช่อยังมีเธออยู่ในใจหรือเปล่า?

ถ้าหากในใจของเฮ่อเหลียนเช่อมีเธออยู่จริง ๆ ต่อให้เหมยเหมยและเสี่ยวเป่าไม่พูดเขาก็ต้องสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเธอ มิเช่นนั้น…เธอก็อยากจะสงสัยในความจริงใจของเฮ่อเหลียนเช่อเสียแล้ว!

“ช่วยฉันด้วย…ฉันอยู่นี่…”

คุณริโกะเงยหน้าขึ้นมา ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง สภาพย่ำแย่มาก ทุกคนแค่มองก็รู้ว่าเธอผ่านอะไรมาบ้างจึงต่างพากันเงียบกริบ…

“เป็นคุณริโกะจริงด้วย…เธอยังไม่ตาย!”

มีคนตะโกนขึ้นด้วยความตกใจซึ่งก็คือคุณโอโนะ ทันทีที่ผู้ดูแลทราบว่าคุณริโกะถูกผู้ก่อการร้ายลักพาตัวไปก็รีบติดต่อศูนย์ประจำการใหญ่ทันที ทางนั้นก็รีบเจรจากับนาสซาร์แต่ผู้ก่อการร้ายพวกนั้นดื้อรั้นเอาเรื่อง พวกเขาไม่สนใจอะไรสักอย่าง ศูนย์ประจำการใหญ่เลยหมดหนทางที่จะช่วยได้

ทุกคนต่างคิดว่าคุณริโกะคงตายไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ใครจะคิดว่าจู่ ๆเพียงชั่วข้ามคืนก็กลับมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ช่างมีบุญจริง ๆ!

“กลับมาได้ก็ดี!”

มีคนอุ้มคุณริโกะลงมาซึ่งดูแล้วน่าจะโดนทรมานมาไม่น้อย เธอรอดมาได้ก็นับว่าเป็นบุญแล้ว คุณริโกะนอนอยู่บนเปลหาม ขณะที่ผ่านเหมยเหมยฉับพลันเธอก็ลืมตาขึ้นมาแล้วถลึงตาใส่เหมยเหมยแวบหนึ่ง

คุณริโกะถูกส่งตัวไปรักษาบาดแผล เหมยเหมยโมโหจนตวาดใส่เฮ่อเหลียนเช่อว่า “สมองนายมีปัญหาหรือไง? เอาผู้หญิงคนนี้กลับมาทำไม? หรือว่าตอนนี้นายชอบแม่นี่เข้าแล้วงั้นเหรอ?”

“พูดบ้าอะไรกัน ฉันไปชอบแม่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าเธอไม่ได้มาจากทีมแพทย์ฉันก็ขี้เกียจจะช่วยเหมือนกันแหละ!” เฮ่อเหลียนเช่อตวาดกลับพร้อมกับทำหน้าเหมือนถูกใส่ความ

จ้าวเหมยผู้หญิงคนนี้ดีแต่พูดซี้ซั้ว เขาช่วยคนยังผิดอีกเหรอ?

…………………………………………..

ตอนที่ 2572 จะต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด

“นายอย่ามาแก้ตัว มีใครไม่รู้บ้างว่าแต่ไหนแต่ไรมาคุณชายเช่อเป็นคนแบบไหน? เห็นคนใกล้ตายก็ไม่ช่วย หากนายไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้ ถ้าอย่างนั้นนายเป็นคนจิตใจดีงั้นสิ?”

ยังคิดจะโกหกเธออีก…เชอะ…เมื่อก่อนทำไมไม่เคยเห็นว่าเจ้าหมอนี่จะเป็นคนจิตใจดีขนาดนี้ล่ะ?

อีกอย่างช่วยใครไม่ช่วยดันช่วยผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้กลับมา!

หานเหมยที่อยู่ในมุมมืดพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง มันไม่ใช่หรือไง…เฮ่อเหลียนเช่อต้องมีใจให้ผู้หญิงคนนั้นแน่ ๆ!

น่าขยะแขยง!

เธอเพิ่งจากมาสามปี คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนรสนิยมแล้ว!

ไปไกล ๆเลยไป๊!

หานเหมยเศร้าใจและนึกโมโหขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงกระทืบเท้าตึงตังกลับไปที่เต็นท์คร้านจะดูใครบางคนที่น่ารำคาญต่อแล้ว

เฮ่อเหลียนเช่อถลึงตาใส่เหมยเหมยอย่างนึกรังเกียจแล้วอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา “พวกเราไปล้างหน้ากัน มีพ่ออยู่ ดูสิว่าใครจะกล้ามารังแกลูก!”

ลูกชายของเขารูปร่างหน้าตาหล่อเหลามีเสน่ห์ ทำไมต้องปิดบังหน้าตาหล่อเหลาเอาไว้ด้วย?

เขาเฮ่อเหลียนเช่อมีความสามารถเพียงพอที่จะปกป้องลูกชายของตัวเองได้!

เสี่ยวเป่าพยักหน้ารัว ๆ เขาไม่ชอบขนที่อยู่บนใบหน้าของเขาเลย เขามักจะรู้สึกว่าสกปรกอยู่เสมอและไม่น่ามองเลยสักนิด ตอนนี้พ่อมาแล้ว ฉะนั้นเขาสามารถเล่นได้อย่างมีความสุขแล้ว!

“คุณอา…หนูก็อยากล้างหน้า!”

ขาสั้น ๆของเล่อเล่อเดินตามไปด้วยและพยายามเดินตามหลังให้ทัน ขาของพ่อและพี่ชายยาวมาก เธอตามไม่ทันแล้ว

“ได้ ล้างกันให้หมดเลย!”

เฮ่อเหลียนเช่อก็อุ้มเล่อเล่อขึ้นมาไว้อีกข้างอย่างสบาย ๆ

เหมยเหมยเบะปากแล้วหยิบยาผงโยนไปให้ “ใช้อันนี้ล้าง!”

ถึงแม้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะน่ารังเกียจแต่ฝีมือเก่งกาจมากจริง ๆ อีกเดี๋ยวเธอก็จะไปล้างออกบ้าง ส่องกระจกเห็นใบหน้าอัปลักษณ์นี้ทุกวันก็ทรมานใจไม่น้อย!

ลูกน้องทั้งสองคนถึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก มิน่าลูกพี่ถึงวางใจปล่อยให้คุณนายมาที่นี่เพราะมีคุณชายเช่ออยู่ด้วย ตอนนี้พวกเขาก็สบายใจแล้ว!

ช่วงทานอาหารกลางวันเหมยเหมยและพวกเสี่ยวเป่าต่างก็เผยใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขาจนทำเอาคนหมู่มากตกตะลึงกันหมด ตาค้างไม่ขยับ สาวงามคนนี้มาจากไหนกัน?

ครั้นเห็นเด็กสองคนที่น่ารักอย่างเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อ พวกเขาถึงนึกออกว่าสาวงามผู้นี้ก็คือผู้หญิงที่หน้าตาอัปลักษณ์คนนั้น!

ที่แท้หน้าตาสะสวยขนาดนี้เลย!

หานเหมยนำอาหารวางตั้งโต๊ะ ทุกคนต่างนั่งลงทานข้าว เฮ่อเหลียนเช่อไม่มีอารมณ์จะทาน เขามัวแต่กวาดตาสำรวจผู้คนบนโต๊ะไม่หยุด ทั้งหมดมีประมาณยี่สิบกว่าคน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย มีผู้หญิงแค่ไม่กี่คน ฉะนั้นค่อนข้างจะยุ่งยากหน่อยละ

ผู้ชายนับสิบคน หากสืบถามทีละคนเกรงว่าจะต้องใช้เวลาอยู่มากโข!

สัญชาตญาณของเฮ่อเหลียนเช่อรู้สึกว่าต่อให้เหมยซูหานจะกลับชาติมาเกิดก็คงเป็นผู้ชายแน่นอน เขามองข้ามผู้หญิงไปเลย ดังนั้น…สายตาของเขาจึงไม่ได้มองหานเหมยที่คอยจับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา

เหมยซูหานจะต้องอยู่บนโต๊ะอาหารนี้ด้วยแน่ เมื่อครู่จ้าวเหมยพูดว่าเขาชอบผู้หญิงไปแล้ว ฉะนั้นเขาต้องรักษาระยะห่างกับพวกผู้หญิงเอาไว้ เขาจะทำให้เหมยซูหานเข้าใจผิดไม่ได้!

แต่ในเมื่อเหมยซูหานเห็นเขากับเสี่ยวเป่ามาแล้ว ทำไมถึงไม่มาแสดงตัวล่ะ?

เป็นไปได้ไหมที่เหมยซูหานจะเสียความทรงจำหลังจากผ่านความตายมาแล้ว?

เฮ่อเหลียนเช่อรู้สึกว่านี่น่าจะเป็นความเป็นไปได้มากที่สุดจึงมุ่นคิ้วแน่น ถ้าความทรงจำหายไปก็คงยากหน่อย อีกอย่างเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เหมยซูหานหน้าตาเป็นอย่างไร!

แต่นี่ไม่ได้เป็นเรื่องยากสำหรับคุณชายเช่อเพราะในไม่ช้าเขาก็คิดหาวิธีได้ ต่อให้เหมยซูหานจะเสียความทรงจำไปแต่กระแสจิตของคนรักกันน่าจะยังอยู่ ขอแค่เขาได้สัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายก็คงรู้แล้วว่าใช่เหมยซูหานหรือเปล่า!

วิธีนี้ไม่เลวเลยทีเดียว อีกเดี๋ยวทำแบบนี้แหละ!

เฮ่อเหลียนเช่อผุดความคิดบางอย่างขึ้น เขาเอาน้ำแกงมาดื่มแทนเหล้าเพื่อเคารพทีละคน “พบกันครั้งแรก ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ!”

ดื่มหนึ่งอึกจับมือหนึ่งที…ตามธรรมเนียมปฏิบัติ!

เฮ่อเหลียนเช่อยิ้มและจับมือกับหัวหน้าทีม เขาเหลือบมองรูปร่างอ้วนเตี้ยของหัวหน้าทีมด้วยความรังเกียจ ทั้งแอบอธิษฐานขออย่าให้เป็นเหมยซูหานเลย…

โชคดีที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เฮ่อเหลียนเช่อถอนหายใจแล้วจับต่อไป หัวหน้าทีมจับมือด้วยความรู้สึกอึดอัด…

แค่จับมือเองต้องใช้แรงขนาดนั้นเลยเหรอ?

………………………