ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2585 ภรรยาอร่อยที่สุด + ตอนที่ 2586 คลาดกัน

ตอนที่ 2585 ภรรยาอร่อยที่สุด

เสี่ยวเป่าชี้ไปยังอูฐที่กำลังส่งเสียงร้องออกมาทางจมูกอยู่ไม่ไกลพร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคัก “ขี่มันมา”

เฮ่อเหลียนเช่อเห็นอูฐขี้เกียจที่เขาใช้เงินสองพันดอลลาร์สหรัฐฯซื้อมาก็อดขำไม่ได้ อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นแล้วหอมแก้มที่เปื้อนดินฟอดใหญ่ “ลูกชายฉันเก่งจริง ขี่อูฐเป็นด้วย”

“คุณอา หนูก็ขี่เป็น” เล่อเล่อไม่ค่อยพอใจเท่าไร ทั้งที่เธอก็ขี่เป็นทำไมไม่ชมเธอ?

เฮ่อเหลียนเช่อใช้แขนอีกข้างอุ้มเล่อเล่อที่ตัวเปื้อนด้วยอีกคนขึ้นมาแล้วเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ “ใช่ ลูกสะใภ้ฉันก็เก่งเหมือนกัน เธอกับพี่ชายเกิดมาคู่กันแท้ ๆ คู่สร้างคู่สม”

ลูกสะใภ้ที่เข้าตาเขายอดเยี่ยมแบบนี้แหละ เก่งกว่าจ้าวเหมยตั้งหลายร้อยเท่า!

เล่อเล่อกะพริบตาแล้วพูดเสียงเจื้อยแจ้ว “คุณอาคะ หนูชื่อเล่อเล่อ เหยียนเล่อเล่อ ไม่ได้ชื่อลูกสะใภ้…”

เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะเสียงร่า ยัยเด็กอ้วนนี่น่ารักดี เขาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “อนาคตเธอก็คือลูกสะใภ้ของฉัน ภรรยาของพี่เสี่ยวเป่า เข้าใจหรือยัง?”

เล่อเล่อทำหน้างงพลางส่ายศีรษะ “ภรรยาคืออะไร? กินได้ไหม? อร่อยไหมคะ?”

เสี่ยวเป่าหูแดงระเรื่อถลึงตาใส่เฮ่อเหลียนเช่ออย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดแก้ต่างไปว่า “คุณพ่อ เล่อเล่อเป็นน้องสาวไม่ใช่ภรรยา พ่ออย่าเข้าใจผิดไปใหญ่สิ คราวก่อนผมเคยบอกแล้ว พ่อชอบจำผิดอยู่เรื่อย”

พ่อของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งความจำแย่ลงเรื่อยๆ ทั้งที่อายุก็ไม่มากแท้ๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

“ตอนนี้เป็นน้องสาว อนาคตก็เป็นภรรยา”

เฮ่อเหลียนเช่อตอบเสียงขันแล้ววางเด็กสองคนลงบนพื้น เล่อเล่อกลับยังยึดติดกับคำถามที่ว่าภรรยากินได้หรือไม่ เลยถามเสี่ยวเป่าเสียงเบาว่า “พี่ชาย ภรรยาอร่อยไหม?”

เฮ่อเหลียนเช่อหูกระดิกแล้วเผลอหลุดตอบอย่างลืมตัวว่า “ภรรยาคือสิ่งที่อร่อยที่สุดในโลกเลย ขาดอะไรก็ได้แต่ขาดภรรยาไม่ได้!”

“หนูจะกิน!” เล่อเล่อชูมืออวบอ้วนขึ้นตะโกนดังลั่น

เสี่ยวเป่ากะพริบตาปริบ ๆ แต่สุดท้ายก็ด้วยความที่อายุยังน้อยเลยไม่เข้าใจว่าเฮ่อเหลียนเช่อกำลังพูดจาลามกอนาจารอยู่

ทว่าภายในใจกลับรู้สึกว่าเฮ่อเหลียนเช่อช่างโง่เสียจริง ภรรยาจะทานได้อย่างไร?

ทั้งที่เนื้อคนทานไม่ได้ ภรรยาเป็นคนนะ?

เอ็ดดี้กับนอร์แมนเดินเข้ามาขมวดคิ้วเป็นปม กล่าวต่อเฮ่อเหลียนเช่อว่า “เราพาพวกเขาไปไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้น เราต้องชดใช้เงินเสียหายมหาศาลเลย”

“วางใจเถอะ ลูกชายกับลูกสะใภ้ของฉันไม่ใช่เด็กธรรมดา ไม่เกี่ยวกับพวกนาย ต่อให้ต้องชดใช้เดี๋ยวฉันออกเอง!”

เฮ่อเหลียนเช่อไม่สนใจ มีเขาอยู่จะปกป้องเด็กสองคนไม่ได้เลยหรือ?

“ก็ได้ เมื่อกี้เราสืบที่อยู่ของอาราฟัตมาได้แล้ว จะไปหาเขาตอนนี้เลยไหม?” เอ็ดดี้ถาม

“ไปตอนนี้เลย รีบทำธุระเสร็จจะได้รีบกลับบ้าน”

เฮ่อเหลียนเช่อตอบเสียงเด็ดขาด เขาอยากรับหานเหมยกลับไปเสียตอนนี้แล้วใช้ชีวิตส่วนตัวกันอย่างมีความสุข ทำลายหินขวางทางทั้งหมดจนสิ้น

เหมยเหมยย่ำบนผืนทรายทีละก้าว ๆ ทั้งตัวถูกแดดเผาจนผิวลอก เนื่องจากปริมาณน้ำที่เอามามีจำกัดเธอเลยไม่กล้าดื่มมาก ยิ่งไม่กล้าเอาน้ำออกจากช่องมิติเลยต้องอดทนไว้

โชคดีระหว่างทางเจอรถยนต์คันหนึ่งเหมือนจะเป็นทีมถ่ายภาพชาวอเมริกัน คนเหล่านี้มีน้ำใจมาก พวกเขาพาติดรถไปด้วยระยะหนึ่ง

แต่เส้นทางของพวกเหมยเหมยกลับไปคนละทางกับพวกเฮ่อเหลียนเช่อ เพราะจากการวิเคราะห์ของพวกเหมยเหมยเฮ่อเหลียนเช่อจะไปฆ่านาสซาร์ แต่คิดไม่ถึงว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะย้อนกลับเลือกไปบ้านของอาราฟัตแทน!

“นาสซาร์มีภรรยาสามคน แต่เขาก็มีชู้รักมากมาย ช่วงนี้กำลังดื่มด่ำความสุขกับชู้รักคนใหม่ในบ้านพักที่ซื้อให้ชู้รักโดยเฉพาะ” ลูกน้องบอก

“บางทีเฮ่อเหลียนเช่ออาจจะไปหานาสซาร์โดยตรง ไม่รู้ว่าพวกเสี่ยวเป่าเจอเฮ่อเหลียนเช่อหรือเปล่า” เหมยเหมยกังวลใจเหลือเกิน

………………………..

ตอนที่ 2586 คลาดกัน

พวกเหมยเหมยหาถามมาตลอดทางว่าเห็นเด็กสองคนบ้างหรือเปล่า แล้วยังมีสุนัขกับกระรอกด้วย แต่ไม่มีใครเห็นเลยเธอถึงได้กังวลใจขนาดนี้

“อย่าร้อนใจไป พวกเสี่ยวเป่าไม่ใช่เด็กธรรมดา น่าจะไม่เป็นไร” หานเหมยพูดปลอบใจ ต่อให้ตัวเธอเองก็ใจร้อนรุ่มดั่งไฟแผดเผาเช่นกัน

“ฉันก็คิดอย่างนั้น ตอนนี้เราไปหานาสซาร์ก่อนหรือถามจากคนละแวกนี้ก่อนดี?” เหมยเหมยหันไปถามลูกน้องสองคน แต่พบว่าหนึ่งในนั้นวิ่งไปที่ตลาดแล้ว

“เขาไปถามความคืบหน้าครู่หนึ่ง เรารอเขาอยู่ตรงนี้ก่อน” ลูกน้องอีกคนบอก

ไม่นานคนที่ไปถามก็กลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไม่ต้องกังวล พวกเสี่ยวเป่ารวมตัวกับเฮ่อเหลียนเช่อแล้ว”

เหมยเหมยถามด้วยความดีใจ “มีคนเห็นเหรอ?”

“ใช่ เมื่อกี้ผมถามเจ้าของร้านเล็ก ๆร้านหนึ่ง เขาบอกว่ามีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงชาวตะวันออกอยู่กับผู้ชายชาวตะวันออกและชาวตะวันตกสองคน ยังมีสุนัขสีขาวกับกระรอกสีขาวด้วย”

“งั้นก็ไม่ผิดหรอก เฮ้อ ทีนี้ฉันก็วางใจสักที” เหมยเหมยโล่งอกไปทีเหมือนยกหินออกจากอก

หานเหมยก็ดีใจไม่แพ้กันเลยถาม “งั้นตอนนี้พวกเขาไปทางไหนแล้ว?”

“ไปทางนี้” ลูกน้องที่ถามทางทำหน้าฉงน ทิศทางที่พวกเขามุ่งหน้าไปไม่ใช่ที่พักอาศัยของนาสซาร์กับชู้รักนี่นา ไม่รู้ว่าพวกเขาไปทางนั้นทำไมกัน

หานเหมยขมวดคิ้วพูดพึมพำกับตัวเอง “น่าแปลก นาสซาร์ไม่ได้อยู่ทางนั้นนี่นา?”

“ไม่สนแล้ว เราก็รีบตามไปกันเถอะ ไม่แน่อาจจะเจอกันก็ได้!” เหมยเหมยคร้านจะคิดมาก อย่างไรเสียจุดประสงค์ของเธอคือตามหาเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อ

พวกเขาซื้อรถมือสองคันเก่าจากหมู่บ้านแล้วเติมน้ำมันเต็มถังก่อนจะมุ่งหน้าสู่ทิศทางที่ถามมาเมื่อครู่ เส้นทางนั้นเต็มไปด้วยทะเลทรายตลอดทางจึงทำให้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า

“ฉันจำได้แล้ว เมื่อก่อนพ่อของฉันมีลูกน้องคนหนึ่งพักอยู่เส้นทางนี้ เหมือนจะชื่ออาราฟัต เขากับนาสซาร์มีอิทธิพลพอ ๆกันและเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด”

จู่ ๆหานเหมยก็นึกถึงความทรงจำบางส่วนของร่างนี้ได้และเดาจุดประสงค์ที่เฮ่อเหลียนเช่อไปทางนั้นออก

ลูกน้องก็คิดได้เช่นกันจึงพูดยิ้ม ๆว่า “ดูท่าทางคุณชายเช่อคิดจะหนุนอาราฟัตขึ้นแทน นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว!”

เหมยเหมยกะพริบตาหันมองไปนอกหน้าต่างเพราะหวังว่าจะเจอพวกเสี่ยวเป่าท่ามกลางทะเลทรายสีเหลือง แต่แล้ว—ไม่เห็นแม้แต่เงา มีเพียงเม็ดทรายสีเหลืองสุดลูกหูลูกตา

“เราต้องเร่งหน่อยแล้ว พวกคุณชายเช่อไปถึงก่อนเราหนึ่งวัน ไม่แน่อาจจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ฉะนั้นต้องรีบหน่อย”

ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ฉันรู้ว่าบ้านอาราฟัตอยู่ไหน ตอนเด็กฉันเคยไป”

หานเหมยนำทางก่อนที่รถจะเลี้ยวซ้ายหักขวามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง หมู่บ้านแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวางจนดูเหมือนเป็นเมืองขนาดเล็ก มีร้านขายของ ร้านเหล้า โรงแรม เพียงแต่ผู้คนบนท้องถนนค่อนข้างน้อย มีเพียงเด็กไม่กี่คนกำลังเล่นอยู่นอกบ้านอย่างสนุกสนาน

หานเหมยชี้ออกไปไกล “บ้านหลังใหญ่ที่สุดนั่นแหละบ้านของอาราฟัต ที่นี่คือถิ่นของเขา คนที่อาศัยอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ก็เป็นลูกน้องหรือเครือญาติของอาราฟัตทั้งนั้น”

“ตอนนี้เราต้องทำอย่างไรต่อ ไปหาอาราฟัตโดยตรงเลยเหรอ?” เหมยเหมยถาม

“ไม่จำเป็น ไม่ถึงห้านาทีคนของอาราฟัตก็จะมาหาเราแล้ว”

ลูกน้องมั่นใจนักหนา ขณะที่พวกเขาย่างกรายเข้ามาใกล้หมู่บ้านก็อยู่ในขอบเขตที่อาราฟัตจับตามองแล้ว ฉะนั้นอีกไม่นานก็จะมีคนมาหาพวกเขาถึงที่

เป็นไปตามคาด–

ไม่ถึงห้านาทีรถยนต์คันหนึ่งก็ขับตรงมา บนรถเป็นคนในพื้นที่แบกปืนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงตะโกนเรียกพวกเขาไว้

……………