ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2597 สัตว์ร้ายยังสู้ไม่ได้ + ตอนที่ 2598 ตามมาแล้ว

ตอนที่ 2597 สัตว์ร้ายยังสู้ไม่ได้

สมองของเฮ่อเหลียนเช่อไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เขาเห็นวิธีการพูดของลูกน้องสองคนนั้นก็รู้เลยทันทีว่าต้องมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่ อีกทั้งเกิดหลังจากได้รับโทรศัพท์ด้วย นี่จึงเป็นไปได้มากว่าคนที่โทรมาคือเหยียนหมิงซุ่น

หานเหมยก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน ลูกน้องสองคนนั้นเชื่อฟังคำสั่งของเหยียนหมิงซุ่นมาก ครั้งนี้เหมยเหมยเที่ยวตะวันออกกลางมานานหลายวันแล้ว อีกอย่างวันเวลาก็ผ่านมาเนิ่นนานซึ่งต่อให้โกรธมากแค่ไหนก็คงหายโกรธได้แล้ว แถมเหมยเหมยก็เป็นคนใจอ่อนด้วย

“แต่ว่าเหมยเหมยบอกฉันว่า เหยียนหมิงซุ่นรับปากแล้วว่าจะไม่มาหาเธอ” หานเหมยพูดขึ้น

เฮ่อเหลียนเช่อทำเสียงเยาะเย้ย “เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไม่มาหาตลอดไป หมอนั่นอดทนมาตั้งนานจนทนไม่ไหวแล้ว ครั้งนี้จะต้องมาลากเหมยเหมยกลับไปด้วยตัวเองแน่นอน!”

“เหยียนหมิงซุ่นมาได้เหรอ? ไม่ใช่ว่าสถานะเขาไม่ธรรมดาหรอกเหรอ?” หานเหมยยังคงสงสัย

ตะวันออกกลางเป็นพื้นที่อันตราย ด้วยสถานะอย่างเหยียนหมิงซุ่น ถ้าเกิดศัตรูฝ่ายตรงข้ามที่มีอำนาจรู้เข้าละก็คงเหมือนหาเรื่องใส่ตัวเอง!

“ปลอมตัวหน่อยก็ได้แล้ว เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้โง่ขนาดนั้น พวกเราไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก เรื่องของเราเองยังจัดการแก้ปัญหาไม่ได้เลย…พวกเราจะอันนั้นก่อนไหม…”

เสียงของเฮ่อเหลียนเช่อเบาลงในตอนท้ายแล้วกระซิบข้างหูของหานเหมย สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆของสาวพรหมจรรย์ เฮ่อเหลียนเช่ออดไม่ได้ที่จะใจเต้นตึกตัก เขาสูดกลิ่นเข้าไปอีกหลายทีเพราะยิ่งดมก็ยิ่งรู้สึกเร้าใจ…

ความหิวโหยสามปีที่ผ่านมา…ความปรารถนาปะทุขึ้นมาแล้ว!

หานเหมยรู้สึกได้ถึงความรุ่มร้อนจากตัวเขาจึงหน้าแดงซ่านอย่างขัดเขิน ร่างกายค่อย ๆอ่อนระทวย…พูดอือด้วยเสียงแผ่วเบา

ทางตะวันออกกลางมีเด็กสาวอายุ 14-15 ปีแต่งงานตั้งมากมายเพราะเดิมทีการปลูกฝังเลี้ยงดูของเด็กผู้หญิงที่นี่บรรลุนิติภาวะไวอยู่แล้ว อายุ 14-15 ปีที่นี่จะเท่า ๆกับเด็กจีนที่อายุ 17-18 ปี

อีกอย่างอายุภายในใจของเธอไม่ใช่แค่ 15 ปี ในเมื่อเธอก็อายุมากแล้ว…ทำไมจะต้องทรมานทั้งตัวเองและเฮ่อเหลียนเช่อด้วยล่ะ?

“ป่ะ…คืนนี้ฤดูใบไม้ผลิช่างงดงาม เหมาะกับการเข้าเรือนหอ…”

เฮ่อเหลียนเช่อเร่งเร้า เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าฟ้ายังสว่างโร่อยู่ก็คว้าตัวหานเหมยไปเพื่อคลายความคิดถึง!

พอเหมยเหมยปรึกษาแผนการเดินทางครั้งต่อไปกับลูกน้องเสร็จและเตรียมตัวจะออกมาบอกหานเหมยสักหน่อย แต่ใครจะคาดคิดว่าเจ้าตัวไม่อยู่แล้ว แม้แต่เฮ่อเหลียนเช่อก็หาตัวไม่เจอ

“พ่อกับพี่สาวไปนอนแล้วครับ” เสี่ยวเป่าพูดออกมาตรง ๆ เจ้าหนูตัวน้อยบอกเขาเอง เพียงแต่เขารู้สึกแปลกใจว่าฟ้ายังสว่างอยู่เลยทำไมพ่อกับพี่สาวถึงได้ง่วงแล้วล่ะ?

หรือเป็นเพราะว่ากินเนื้อน้อยไป?

เหมยเหมยเข้าใจขึ้นมาทันทีแล้วแอบสาปแช่งอยู่ในใจ

สามารถลงมือกับเด็กผู้หญิงที่อายุ 15 ปีได้จริงๆ สัตว์ร้ายยังสู้ไม่ได้เลย!

แต่ถ้าคนหนึ่งเต็มใจที่จะรุกแล้วอีกคนก็เต็มใจที่จะรับ เธอก็ไม่สนใจหรอก ไม่ใช่ลูกสาวของเธอสักหน่อย!

“เสี่ยวเป่า เดี๋ยวอีกสองวันน้ากับเล่อเล่อจะไปเล่นสกีที่สวิตเซอร์แลนด์แล้วนะ เราจะไปกับน้าไหม?” เหมยเหมยพยายามหลอกล่อเพราะอยากพาเสี่ยวเป่าไปด้วย

เธอทำแบบนี้ก็เพื่อเฮ่อเหลียนเช่อ ในเมื่อได้เจอกันอีกครั้งความรู้สึกจะยิ่งลึกซึ้งมากกว่าเดิม ดังนั้นช่วงสองสามวันนี้เฮ่อเหลียนเช่อและหานเหมยจะต้องตัวติดกันทุกวันแน่นอน ดังนั้นสู้เธอเอาก้างขวางคอไปด้วยดีกว่า แล้วปล่อยให้สองคนนี้ได้ใช้ชีวิตโลกเราสองอย่างมีความสุข

เสี่ยวเป่าลังเลอยู่นาน เขาเองก็อาลัยอาวรณ์น้องสาวกับคุณน้าเหมือนกันแต่ก็ทิ้งพ่อกับพี่สาวไม่ลง ทำไมบนโลกนี้ถึงมีแต่เรื่องลงตัวดี ๆไม่ได้นะ?

“พี่…” เล่อเล่อเรียกเสียงเบา ดวงตากลมโตจับจ้องเสี่ยวเป่า สมองของเขาจึงชะงักไปชั่วขณะแล้วตัดสินใจได้ในทันทีว่า “ผมจะไปกับน้องครับ!”

เขาต้องปกป้องคุณน้าและน้องสาว ส่วนพี่สาวมีคุณพ่อคอยปกป้องอยู่ ไม่ต้องถึงมือเขาหรอก!

เหมยเหมยจุ๊บใบหน้ารูปไข่ของหนุ่มน้อยอย่างดีใจแล้วเตรียมจัดกระเป๋าสำหรับการเดินทางในวันมะรืนอย่างมีความสุข โดยที่เธอกลับไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเร่งมาหาเธออยู่

……………………………………….

ตอนที่ 2598 ตามมาแล้ว

หลังจากอยู่ในเมืองได้สามวันอาการบาดเจ็บของนอร์แมนและเอ็ดดี้ก็ฟื้นตัวดีขึ้นมาก ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งอยู่แล้ว จริง ๆแล้วบาดเจ็บแค่นี้ไม่เป็นไรด้วยซ้ำ ต่อให้ไม่ได้พักฟื้นก็ไม่มีปัญหาแต่ว่าได้ช่วยคนก็มีความสุขนะ!

แน่นอนว่าพวกเขาต้องการจบภารกิจนี้โดยเร็วที่สุด!

หลังจากได้รับค่าจ้างมหาศาลจากเฮ่อเหลียนเช่อ ตอนนี้พวกเขาคิดแค่อยากจะเกษียณกลับบ้านเกิดไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ดังนั้นจึงให้ความร่วมมือแสดงละครกับลูกน้องทั้งสองคนอย่างสุดความสามารถ

“ลูกพี่ของพวกนายทำไมยังไม่มาอีก? ถ้ายังไม่มาอีกพวกเราแสดงต่อไปไม่ไหวแล้วนะ!” นอร์แมนรู้สึกระแวงเล็กน้อย เพราะจริง ๆตอนนี้เขาสามารถฆ่าวัวได้ทั้งตัวแล้ว

“ใกล้ละ…พวกนายช่วยยื้ออีกสักหน่อย คุณนายของเราหลอกง่าย” ลูกน้องเพิ่งได้ข่าวมาว่าระหว่างทางเหยียนหมิงซุ่นเจออุปสรรคบางอย่างเลยทำให้ล่าช้า ซึ่งต้องใช้เวลาอีกประมาณสามชั่วโมงถึงจะมาถึงที่นี่

เหมยเหมยจัดกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจู่ ๆตอนเช้านอร์แมนดันท้องเสียขึ้นมา เธอจึงต้องรออีกสัก 2-3 ชั่วโมง เพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นคนคอยปกป้องเธอและลูกสาว!

ช่วงสองสามวันนี้เฮ่อเหลียนเช่อและหานเหมยแทบไม่ได้ออกจากห้องเลยตัวติดกันจนเธอรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว พลันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเหลือเกิน เธอเกลียดคนที่ชอบแสดงความรักต่อหน้ามากที่สุด! ใช่ว่าเธอไม่มีสามีสักหน่อย!

แต่ตอนนี้กลับเหมือนไม่มีสามีเสียอย่างนั้น…เหมยเหมยทุบหน้าอก สูดหายใจเข้าลึกและพยายามที่จะกำจัดใครบางคนที่ปรากฏตัวอยู่ในความคิดของเธอบ่อย ๆออกไป เธอพยายามฝืนไม่ให้คิดถึงเจ้าหมอนี่ เธอยังเที่ยวไม่หนำใจเลย!

ดังนั้นตอนนี้เธอยังโกรธอยู่แน่นอน!

ไม่อย่างนั้นเธอจะมีเหตุผลอะไรอีกที่ต้องหนีออกจากบ้านต่อ?

เหลือเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก่อนออกเดินทาง เหมยเหมยตัดสินใจจะไปบอกลาพวกเฮ่อเหลียนเช่อสักหน่อย เธอไม่ได้ไปหาที่ห้องเพราะกลัวว่าจะเห็นภาพบาดตา เพียงแต่ส่งข้อความหาหานเหมยบอกว่าเธอเตรียมตัวออกเดินทางแล้ว

“เหมยเหมยจะไปแล้วนะ…เหยียนหมิงซุ่นยังไม่มาเลย นายนี่พูดจาเพ้อเจ้อจริงๆ!”

หานเหมยเตะใครบางคนที่นอนทับเธออยู่ออกลุกขึ้นเตรียมใส่เสื้อผ้า เธอต้องไปส่งเหมยเหมยแต่คนที่โดนถีบตกเตียงรีบรั้งเธอเอาไว้ กดไม่ให้เธอไหวตัวไปไหนได้

“มากสุดก็ครึ่งชั่วโมง เหยียนหมิงซุ่นต้องมาปรากฏตัวแน่ ๆ พนันกันไหมล่ะ?”

“พนันอะไร?”

“ถ้าฉันพูดถูก พวกเราก็อยู่ที่นี่ต่ออีกสักอาทิตย์หนึ่ง!”

เฮ่อเหลียนเช่อยังหิวกระหายอยู่เลย แถมการได้ออกกำลังกายกับสาวอันเป็นที่รักช่างเป็นเรื่องที่มีความสุขและงดงามที่สุดในโลกแล้วจริง ๆ แม้ว่าเมื่อก่อนก็มีความสุขแต่ก็มักจะรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไป!

เขาปรารถนาจะอยู่กับหานเหมยในห้องตลอดทุกวันโดยไม่ออกไปไหนและไม่ทำอะไรทั้งนั้น นอกเสียจากปั๊ปปั๊ป…

“ถอยไปเลย…”

หานเหมยเตะใส่อีกรอบ เฮ่อเหลียนเช่อกลิ้งตกเตียงอีกครั้ง กระดูกส่วนเอวของเขากระแทกเข้ากับมุมเตียงเจ็บจนกัดฟันแน่นแต่กลับแสร้งทำเป็นยิ้มร่าราวกับคนบ้า

“ตาบื้อ”

หานเหมยถลึงตาใส่ เธอสวมเสื้อผ้าเสร็จเตรียมออกไปส่งเหมยเหมยแต่เพิ่งเดินออกพ้นประตูไม่ทันไรกลับเห็นแผ่นหลังของคนคุ้นเคยกำลังรั้งเหมยเหมยไว้อยู่ ดูท่าเหมือนเหมยเหมยอยากจะไปแต่ผู้ชายคนนี้ไม่ให้เธอไป…

“คนเลว…”

หานเหมยนึกว่าเหมยเหมยเจอคนลวนลามกำลังจะพุ่งเข้าเตะแต่ถูกเฮ่อเหลียนเช่อห้ามไว้ก่อน “นั่นมันเหยียนหมิงซุ่น…เธอจะไปเป็นก้างขว้างคอทำไม พนันครั้งนี้เธอแพ้แล้ว อยู่ต่ออีกอาทิตย์หนึ่ง…”

“ใครรับปากว่าจะพนันด้วยฮะ!”

“เธอก็ไม่ได้คัดค้านนี่ ไม่พูดก็คือการยอมรับไปโดยปริยาย…”

เฮ่อเหลียนเช่อไม่สนว่าหานเหมยจะคัดค้านเช่นไรแต่กลับดึงเธอกลับไปที่เตียงอีกครั้ง…ถึงเวลาออกกำลังกายแล้ว!

คนที่อยู่ด้านนอกคือเหยียนหมิงซุ่นจริง ๆ เขาใส่ชุดคลุมยาวพร้อมหนวดเห็นแล้วเหมือนคนในท้องถิ่น โชคดีที่มาทันเวลาก่อนเหมยเหมยออกเดินทาง

“พี่ไปเลยนะ พี่กลืนน้ำลายตัวเองชัด ๆ พี่เคยรับปากว่าจะไม่มาหาแล้วนะ เหยียนหมิงซุ่นพี่มันคนเลว…”

เหมยเหมยทั้งทุบทั้งเตะ ซัดเขารัวด้วยหมัดน้อย ๆ…เวลาคนนอกมองมานี่คือการงอนง้อกันชัด ๆ

“ตอนนี้พี่คืออาบังดังนั้นจึงไม่เท่ากับผิดสัญญา!” เหยียนหมิงซุ่นไม่ขยับ จากกันมาสามเดือนกว่าเขาไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวต่อไปแล้ว

ถึงอย่างไรวันนี้ก็ต้องพาภรรยาและลูกสาวกลับบ้านให้ได้!

…………………………