ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2611 คนรู้จักอีกแล้ว + ตอนที่ 2612 แย่งเด็ก

ตอนที่ 2611 คนรู้จักอีกแล้ว

เมียน้อยที่กำลังเดินมาทางนี้อายุน้อยจริง ๆและสวยมากด้วยแต่ก็เป็นเพียงภาพภายนอก เหมยเหมยรู้ดียิ่งกว่าใครว่าผู้หญิงคนนี้อดีตหน้าตาเป็นอย่างไร!

เมียน้อยที่ทำลายครอบครัวของฉีฉีเก๋อคนนี้คืออดีตเพื่อนสมัยประถมของเหมยเหมย เจินหวานหว่าน

ชาติที่แล้วเธอทุกข์ทรมานเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่น้อยเลย เจินหวานหว่านกับอู่เยวี่ยร่วมมือกันทำร้ายเธออย่างร้ายกาจชาตินี้เธอกับเจินหวานหว่านไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันเท่าไรนัก

โรงเรียนมัธยมที่เจินหวานหว่านเรียนเป็นโรงเรียนธรรมดาที่บรรยากาศย่ำแย่ ผลการเรียนของเธอไม่ดีนัก ได้ข่าวว่าเรียนถึงแค่มอห้าก็ลาออกไปทำงานทางใต้แล้ว หลังจากนั้นก็หายเงียบไร้ข่าวคราว คิดไม่ถึงว่าจะมาเป็นเมียน้อยในเมืองหลวง

“ทำไมเหรอ? คนรู้จักของเธอเหรอ?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเห็นเหมยเหมยทำหน้าแปลก ๆก็นึกหาสาเหตุได้อย่างรวดเร็ว

“ใช่ หล่อนชื่อเจินหวานหว่าน เป็นเพื่อนสมัยประถมของฉัน ไม่ใช่คนดีอะไรจริง ๆนั่นแหละ นิสัยชั่วร้ายตั้งแต่เด็กจนโต ใจดำอำมหิตยันกระดูกดำ”

เหมยเหมยแค่นยิ้มมองเจินหวานหว่านที่ยังท้องไม่นูนเท่าไร ความลำบากที่เธอประสบพบเจอเมื่อชาติที่แล้วเจินหวานหว่านมีส่วนไม่น้อยเลย ครั้งนี้เธอจะต้องตอบแทนนังแพศยานี่อย่างดี

ฉางชิงซานกับเจินหวานหว่านเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เหมยเหมยลากเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมายืนหลบหลังต้นไม้ ไม่นานทั้งสองก็เดินมาถึงตรงหน้าพวกเขา

“เมื่อไหร่คุณจะหย่ากับหญิงแก่หน้าเหลืองของคุณสักที? ถ้ายื้อต่อไปอีกลูกชายเราต้องเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าแน่…คุณทำใจได้เหรอ?”

เจินหวานหว่านมือหนึ่งประคองเอวอีกมือลูบหน้าท้องที่ยังไม่นูนชัดเท่าไร พูดจาออดอ้อนเสียงหวาน

ฉางชิงซานฟังแล้วเสียวซ่านไปทั้งใจ “วางใจได้ ต้องจัดการเรื่องเสร็จก่อนลูกชายเกิดแน่นอน ฉันจะปล่อยให้ลูกชายเป็นเด็กกำพร้าได้อย่างไรกัน!”

“ที่แท้ในใจคุณคนที่สำคัญที่สุดคือลูกชายหรือเนี่ย แล้วฉันเป็นอะไรล่ะ?”

เจินหวานหว่านแสร้งทำเป็นไม่พอใจแล้วเอ่ยเสียงคาดโทษปนโกรธทำเอาฉางชิงซานลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น อ้าปากพูดคำอ่อนหวานเอาใจ คู่ชายโฉดหญิงชั่วนี้พูดหยอกเย้ากันไปมาจนไม่นานก็เดินห่างออกไปไกล

“ถุย…นางแพศยา!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนออกมาจากหลังต้นไม้อย่างเคืองโกรธ นึกอยากพุ่งไปบีบคอนังแพศยานี่ให้ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด

“ไปกันเถอะ ฉันจะหาทางได้โฉนดบ้านหลังนี้ของพวกเขามา ดูว่าสิทธิ์ครอบครองเป็นของใคร!”

เหมยเหมยกระชากเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลับไป ในเมื่อรู้การตัดสินใจของฉางชิงซานแล้วก็เตรียมรับมือสู้กันเถอะ!

ชายโฉดไม่สมควรจะได้เงินทรัพย์สินแม้แต่หยวนเดียว!

“หรือไม่เราก็แยกย้ายกันทำงานเถอะ เธอไปตามหาโฉนดบ้านกับบันทึกเงินในบัญชี ฉันจะหาสืบถามสถานการณ์อยู่ในชุนชมนี้ ยายแก่ปีศาจขี้อวดนัก ไม่แน่อาจตามสืบอะไรได้บ้าง!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนบอก

“ได้ ตกลงตามนี้!”

เหมยเหมยตกลงแต่โดยดี

ระหว่างทางกลับบ้านเหมยเหมยก็ตามสืบเรื่องเจินหวานหว่านด้วย เธอแปลกใจเหลือเกินว่าสองคนนี้ไปเกี่ยวข้องกันได้อย่างไร!

“ดูเหมือนนังจิ้งจอกเป็นดาราตัวประกอบของกองถ่ายฉางชิงซาน เป็นตัวประกอบมาหลายปีก็ไม่รู้ว่าไปตกลงปลงใจกับฉางชิงซานได้ยังไง!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนทำหน้าเหยียด ผู้หญิงคนนี้หน้าตาร้ายกาจ ฉางชิงซานคงจะตาบอดถึงเลือกทอดทิ้งฉีฉีเก๋อแล้วไปหานังจิ้งจอกคนนี้แทน!

เหมยเหมยถึงเข้าใจว่าที่แท้ก็เป็นเด็กเคลมนี่เอง!

บางทีฉางชิงซานอาจจะคิดจะเล่น ๆด้วยในทีแรกแต่ไม่คิดว่าจะเล่นจนได้ลูกชายมาคนหนึ่ง ก็ต้องดีใจแย่สิ

ตระกูลฉางมักลำเอียงไปทางผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอยู่แล้วโดยเฉพาะยายแก่ปีศาจที่ไม่แม้แต่จะปรายตามองหลานสาวสักแวบเดียว ตั้งแต่วันที่เป่ารื่อน่าเกิดจนถึงปัจจุบันรวมแล้วอุ้มไม่ถึงสามครั้งด้วยซ้ำ

ในที่สุดตอนนี้ก็ได้หลานชายแล้ว มิน่ายายแก่ปีศาจถึงอุตส่าห์เดินทางมาตุ๋นซุปไก่ให้เมียน้อยได้ทุกวัน

ท้องของเจินหวานหว่านดูท่าทางอายุครรภ์ราวสี่เดือนซึ่งห่างจากวันคลอดอีกห้าเดือน นั่นก็เท่ากับว่าฉางชิงซานจะรอได้อีกอย่างมากแค่ห้าเดือน

แต่เหมยเหมยประเมินไว้สูงเกินไป แม้ฉางชิงซานจะมีความอดทนแต่ยายแก่ปีศาจไม่มี…

………………………

 ตอนที่ 2612 แย่งเด็ก

นับตั้งแต่วันที่ฉางชิงซานให้เงินสำหรับค่าใช้จ่ายในชีวิตได้ไม่ถึงครึ่งเดือนเหมยเหมยกับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนต่างวุ่นอยู่กับการรวบรวมหลักฐาน แต่เพราะฉางชิงซานเจ้าเล่ห์อย่างมากทำอะไรปกปิดมิดชิดจนตามสืบได้ยากพลันสถานการณ์ก็เจอทางตันไปต่อไม่ได้ชั่วขณะ

แต่ยายแก่ปีศาจทำลายสถานการณ์แย่นี้ไป

วันหนึ่งเหมยเหมยได้รับสายจากเหริ่นเชี่ยนเชี่ยน “รีบไปกัน…ยายแก่ปีศาจตบตีกับฉีฉีเก๋อแล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้น?” เหมยเหมยใจเต้นตุ้ม ๆต่อม ๆ

“เธอไปก็รู้แล้ว ยายแก่ปีศาจอยากแย่งเป่ารื่อน่าไป ฉีฉีเก๋อเลยมีเรื่องกับมัน…ทางนี้ฉันกำลังเจอรถติดอยู่ เธอไปก่อน!”

เหมยเหมยมุ่นคิ้ว ทำไมยายแก่ปีศาจถึงมาแย่งเป่ารื่อน่าเองล่ะ?

รวมถึงคราวก่อนฉางชิงซานก็บอกจะพาเป่ารื่อน่าไป เพียงแต่ตอนนั้นเป่ารื่อน่าถูกเธอพาไปก่อนถึงได้ล้มเลิกความคิด ทว่าตอนนี้ยายแก่ปีศาจกลับ…

เหมยเหมยใจหล่นวูบรีบเดินทางไปทันที สถานที่ที่ฉีฉีเก๋อกับยายแก่ปีศาจมีเรื่องกันอยู่ใต้ตึกที่พักอาศัยของเธอ ดูท่าทางจะเป็นเรื่องใหญ่โตด้วยเพราะมีคนล้อมมองกันไม่น้อย

เสียงร้องไห้ของเป่ารื่อน่าดังแว่วมาเรียกให้เหมยเหมยขมวดคิ้ว เธอแหวกผู้คนออกแล้วเบียดตัวเข้าไปกลับเห็นฉีฉีเก๋อใช้มือหนึ่งจับแขนยายแก่ปีศาจไว้อย่างแรง อีกมือคอยกันเป่ารื่อน่าไว้ด้านหลัง เด็กที่น่าสงสารตกใจจนร้องไห้ปล่อยโฮเสียงดัง

เหมยเหมยวิ่งไปหาอุ้มเป่ารื่อน่าขึ้นมา ฉีฉีเก๋อเห็นเธอก็พรูลมหายใจยาว สองมือออกแรงผลักอีกทีให้ยายแก่ปีศาจล้มลงพื้น

“โอ๊ย…ลูกสะใภ้ตีแม่สามีแล้ว…อยู่ต่อไม่ได้แล้ว…โลกนี้เปลี่ยนไปแล้ว…”

ยายแก่ปีศาจทุบอกรัวตะโกนโวยวาย ไม่นานก็ดึงดูดคนมาดูเรื่องสนุก ๆมากขึ้นจนห้อมล้อมพวกเขาไว้แทบไม่มีช่องว่าง

มีบางส่วนได้ยินว่าฉีฉีเก๋อเป็นลูกสะใภ้ของยายแก่ปีศาจพลันก็เริ่มตำหนิฉีฉีเก๋อ ไม่ว่าอย่างไรยายแก่ปีศาจก็เป็นผู้อาวุโสกว่า การลงไม้ลงมือกับผู้อาวุโสก็คือความผิดทั้งหมด

“อย่ามาแย่งเป่ารื่อน่าของฉันไป ใครกล้าแย่งฉันจะสู้ให้ตายกันไปข้างเลย!” ฉีฉีเก๋อโกรธจนพูดออกมาไม่เป็นประโยค แล้วพูดประโยคนี้ซ้ำ ๆพร้อมร่างกายที่สั่นเทิ้ม

“ทุกคนลองฟังดู ลูกสะใภ้คนนี้เอาแต่ใจมาก ไม่ให้ย่ามาหาหลานสาว มันมีเหตุผลซะที่ไหนล่ะ…”

ยายแก่ปีศาจพร่ำร้องโวยวายน้ำหูน้ำตาไหลพรากขับให้ดูน่าสงสารยิ่งขึ้น ส่วนฉีฉีเก๋อทั้งตัวสูงทั้งอ่อนเยาว์กว่าแล้วยังมีท่าทีดุดัน คนที่มามุงดูก็เริ่มเห็นใจยายแก่ปีศาจได้อย่างง่ายดาย พาลคิดว่าลูกสะใภ้อย่างฉีฉีเก๋อเอาแต่ใจ ไม่ให้ย่าเจอหลานสาวมีเหตุผลซะที่ไหนกัน

มีชาวบ้านผู้กระตือรือร้นหลายคนเกลี้ยกล่อมฉีฉีเก๋อที่สื่อความหมายว่าให้ฉีฉีเก๋อรู้มารยาท ทำตัวดี ๆกับแม่สามี

พอมีคุณป้าหลายคนเห็นใจยายแก่ปีศาจก็เลือกตำหนิฉีฉีเก๋อโดยตรง ถ้อยคำวาจาไม่น่าฟังนัก เหมยเหมยทนฟังต่อไม่ไหวก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาชี้ไปที่ยายแก่ปีศาจแล้วเอ่ย “เธอเป็นพวกแก๊งลักเด็ก ไม่ใช่คุณย่าของเด็ก พวกคุณใครพาเด็กมาด้วยก็ระวังไว้ละ!”

ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไป สายตาที่มองไปทางยายแก่ปีศาจก็เปลี่ยนไปในฉับพลัน พวกเขาต่างมีลูกมีหลานกันทั้งนั้น!

“ฉันไม่ใช่แก๊งลักเด็ก ฉันเป็นคุณย่าของเด็กจริง ๆ…” ยายแก่ปีศาจร้องโวย

เหมยเหมยถามเป่ารื่อน่าที่หยุดร้องไห้ไปแล้ว “หนูน้อย คนนี้คือคนร้ายใช่ไหม?”

“อืม…คนร้าย…”

เป่ารื่อน่าพยักหน้าแรง ๆ คนร้าย โผล่มาทีไรก็ต้องทำคุณแม่ร้องไห้ทุกที…เธอเกลียดคุณย่าชั่วร้ายคนนี้ที่สุด!

พอเห็นเป่ารื่อน่าพยักหน้าแล้วจะมีใครสงสัยอีก พวกคุณป้าที่ด่าฉีฉีเก๋อสาดเสียเทก่อนหน้านี้พุ่งขึ้นไปรุมเตะรุมต่อย…

“พวกแก๊งลักเด็กสมควรตาย…ตีให้ตายไปเลย!”

“แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร ปากแหลมหน้าตอบแบบนี้”

……

บรรดาผู้คนเริ่มทยอยกันแยกย้ายกลับไป ยายแก่ปีศาจนอนนิ่งบนพื้นสภาพอนาถแล้วจ้องพวกเธอด้วยสายเคียดแค้น

……………