ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2627 กระชากความหน้าด้านออกมา + ตอนที่ 2628 ฉีฉีเก๋อที่สำนึกได้ในที่สุด

ตอนที่ 2627 กระชากความหน้าด้านออกมา

เจินหวานหว่านไม่ได้โง่ ในทางกลับกันเธอมีความฉลาดอยู่บ้าง พอได้ยินคำพูดของฉีฉีเก๋อ เธอก็พอเดาสถานะของผู้หญิงคนนี้ได้เลยหันไปมองที่ยายแก่ปีศาจ

ยายแก่ปีศาจค่อย ๆเงยหน้าขึ้นพร้อมสีหน้าที่ดูแย่มาก ถ้าเธอรู้ว่าจะมาเจอฉีฉีเก๋อที่โรงพยาบาล วันนี้เธอคงไม่มีทางมาเอาผลแน่นอน

ชิงซานบอกเธอแล้วว่าตอนนี้เขาเป็นคนมีหน้ามีตา เวลาอยู่ข้างนอกให้ระวังด้วยและจะขี้โวยวายเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้ดันมาเจอกับนังฉีฉีเก๋ออีกจะทำอย่างไรดีล่ะ!

เจินหวานหว่านใจร่วงถึงตาตุ่ม จิตใต้สำนึกบอกว่าให้เธอกลับไป ตอนนี้เธอเป็นคนท้อง ถ้าเกิดฉีฉีเก๋อเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมาทำร้ายลูกในท้องของเธอ แล้วเธอจะเหลือไพ่ใบไหนมาต่อรองให้ชิงซานแต่งงานกับตนเล่า?

พี่หนิวจงใจปิดทางไว้โดยไม่หลุดพิรุธใด ๆออกมา เจินหวานหว่านหนีไปไม่ได้เลยรีบส่งซิกบอกเป็นนัย ๆไปให้เธอ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณพี่คะ ไหนคุณพี่บอกว่าคนนี้เป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลายเป็นเมียน้อยไปได้ล่ะ” พี่หนิวถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมสีหน้ามึนงง

ฉีฉีเก๋อถามเสียงเย็นชา “ฉันต่างหากที่เป็นลูกสะใภ้ตัวจริงของยายแก่นี่ เพียงแต่เพราะฉันคลอดลูกสาวออกมา สองแม่ลูกนี่ก็เลยแอบเลี้ยงเมียน้อย แถมยังคิดจะแย่งลูกสาวฉันไปอีกแล้วให้ฉันไปตัวเปล่าด้วย”

กลุ่มคนที่ดูเรื่องสนุก ๆอยู่ก็ถกเถียงกันพร้อมส่งสายตาดูถูกไปให้เจินหวานหว่านและยายแก่ปีศาจ ตอนนี้มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังมีความคิดโบราณแบบนี้อยู่อีกเหรอ?

“ไม่ใช่นะ…ฉันไม่ใช่เมียน้อยสักหน่อย…เธอพูดเหลวไหล…” เจินหวานหว่านรีบพูดแก้ต่างให้ตัวเองและอยากไปจากที่นี่ แต่คนที่ดูเรื่องสนุก ๆแห่มุงเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆจนแน่นขนัด เธอจึงไร้หนทางจะฝ่าฝูงชนออกไปได้

ยายแก่ปีศาจเป็นห่วงหลานจึงประกบหลังเจินหวานหว่านไม่ห่างแล้วก่นด่าฉีฉีเก๋อไปว่า “ใครใช้ให้แกไม่มีลูกชายล่ะ ลูกชายฉันเลี้ยงแกมาตั้งหลายปีก็นับว่าเมตตามากแล้ว!”

“อ้าว…คุณพี่พูดแบบนี้มันไม่เข้าหูฉันเลยนะ เป็นผู้หญิงแล้วมันทำไมเหรอ ผู้หญิงไม่ใช่คนหรือไง? พี่เองก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างที่บ้านพี่มีกองเงินหรือกองทองเหรอถึงรั้นอยากจะมีลูกชายสืบทอดนักฮะ?”

พี่หนิวพูดเหน็บแนม ผู้ชายในอดีตของเธอก็ใช้ข้ออ้างนี้ไปหาชู้เหมือนกัน เกลียดที่สุดก็ประเภทสังคมชายเป็นใหญ่เนี่ยแหละ!

เมื่อก่อนฮ่องเต้ยังให้มีลูกสาวเลย!

แล้วมีสิทธิ์อะไรให้มีลูกชายกัน?

“นั่นสิ… ที่บ้านมีตำแหน่งฮ่องเต้ให้สืบทอดหรือไง แถมยังบังคับให้ลูกสะใภ้คลอดลูกชายอีกต่างหาก? ช่างน่าตลกจริง ๆ ตอนนี้สังคมยุคใหม่แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่อีก!”

“นั่นสิ ถ้าลูกสาวฉันแต่งงานกับคนตระกูลแบบนี้ ฉันคงบอกให้ลูกสาวฉันรีบหย่าทันที อยากจะแต่งกับใครก็ค่อยแต่งแล้วกัน!

……

คนที่ห้อมล้อมอยู่เรียกร้องความยุติธรรมให้ฉีฉีเก๋อแล้วส่งสายตาดูถูกไปให้ยายแก่ปีศาจ!

ยายแก่ปีศาจมองพี่หนิวด้วยสายตาเหลือเชื่อ “คุ๊น้อง ทำไมเธอถึง…”

อยู่ฝั่งเดียวกับเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงช่วยฉีฉีเก๋อพูดล่ะ?

“ก็ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ความเป็นมานี่ คุณพี่พูดเต็มปากเต็มคำว่านังจิ้งจิกนี่เป็นลูกสะใภ้ ใครจะไปรู้ว่าเป็นเมียน้อย ในชีวิตนี้ฉันเกลียดที่สุดก็เมียน้อยใครเขาก็รู้กันหมด แล้วฉันจะช่วยเมียน้อยได้อย่างไร?”

พี่หนิวนึกโกรธเคืองขึ้นมาเลยวิ่งไปยืนอยู่ข้างฉีฉีเก๋อเพื่อแสดงจุดยืนที่ชัดเจนของตัวเอง

ในกลุ่มมีคนรู้จักพี่หนิวอยู่บ้าง พอเธอหยัดกายอธิบายสถานะของตัวเอง ทุกคนจึงเชิดชูนับถือ

เวลานี้ยายแก่ปีศาจถึงใจแป้วขึ้นมา เดิมทีนึกว่าพี่หนิวจะเป็นดั่งพี่น้องที่ระบายความทุกข์แก่กันได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้กลับถูกแทงข้างหลัง แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรต่อดีล่ะ?

“เรื่องในบ้านฉันเกี่ยวอะไรกับพวกแกด้วย ถอยไป…หลบไปนะ!”

ยายแก่ปีศาจใช้แผนโวยวายดึงเจินหวานหว่านเตรียมหนีออกไป คนอย่างเธอไม่ยอมเสียเปรียบหรอก วันหลังค่อยมาคิดบัญชีกับฉีฉีเก๋อแล้วกัน!

“ฝากไปบอกชิงซานด้วยว่าฉันฟ้องศาลแล้ว เรื่องไร้ศีลธรรมที่เขาทำต้องได้ชดใช้กรรมแน่” ฉีฉีเก๋อเอ่ยเสียงเย็นชา

ยายแก่ปีศาจชะงักไป คิดไม่ถึงว่าฉีฉีเก๋อจะเป็นฝ่ายฟ้องศาลก่อน เหมยเหมยเองก็พูดเป็นนัยว่า “แล้วก็เรื่องไร้ศีลธรรมที่แกทำก็ต้องได้ชดใช้กรรมแน่นอน!”

ยายแก่ปีศาจใจเต้นระส่ำ นังเด็กจ้าวเหมยนี่หมายความว่าไง?

เพราะมีเรื่องในใจเธอเลยมองเห็นทางเบื้องหน้าไม่ชัดไปชั่วขณะ เจินหวานหว่านที่ถูกเธอลากไปด้วยก็ล้มลงไปพร้อมกัน

……………………………………………….

ตอนที่ 2628 ฉีฉีเก๋อที่สำนึกได้ในที่สุด

“โอ๊ย…ท้องของฉัน”

เจินหวานหว่านล้มลงบนพื้นไม้หินอ่อน อีกอย่างยังล้มก้นจ้ำบ๊ะอย่างแรง มือสองข้างของเธอกุมท้องพร้อมโอดร้องครวญคราง

ทุกคนต่างตื่นตกใจ มีบางส่วนที่กลัวเรื่องราวเลยเถิดใหญ่โตเลยค่อย ๆหายตัวไป แต่ก็มีคนบางส่วนใจอ่อนรีบวิ่งแจ้นไปตามหมอมา ยายแก่ปีศาจเองก็ล้มลงไปแรงไม่เบา มือเท้าขยับไม่ได้ ผ่านไปพักใหญ่ก็ยังหยัดกายขึ้นมาไม่ได้

เธอเป็นห่วงหลานในท้องของเจินหวานหว่านเลยรีบลุกขึ้น แต่ยิ่งลนมือไม้ก็ยิ่งพันกันเลยกลิ้งไปหลายตลบ จนกระทั่งยังลุกขึ้นไม่ได้

“ใครก็ได้มาประคองฉันทีได้ไหม? หลานของฉัน…รีบไปตามหมอมาสิ…” ยายแก่ปีศาจคลานพร้อมตะโกนบอก

จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉีฉีเก๋อยื่นมือไปช่วยประคอง แต่เธอก็หดมือกลับมาอย่างรวดเร็ว

ยายแก่ปีศาจเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี ถ้าเธอยื่นมือไปช่วยประคอง ถ้าอย่างนั้นแม้แต่ตัวเองก็ยังดูถูกตัวเองเลย!

เหมยเหมยพอใจในท่าทีของฉีฉีเก๋อมาก ถือว่าลุกขึ้นมาได้แล้วล่ะ ถ้าฉีฉีเก๋อยังยอมคนเหมือนเมื่อก่อนอีก เธอคงพิจารณามิตรภาพของพวกเธอใหม่!

“จ้าวเหมย…ช่วยฉันที…ฉันเจ็บ…”

เจินหวานหว่านกุมท้องพร้อมร้องขอความช่วยเหลือจากเหมยเหมย ลูกคือไพ่ต่อรองชิ้นใหญ่ของเธอ ฉะนั้นจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ!

“ตอนที่เธอเป็นเมียน้อยคนอื่นน่าจะคิดว่าสักวันต้องเป็นแบบนี้สิ!”

เหมยเหมยไม่ได้เอื้อมมือไปช่วยเจินหวานหว่าน ไม่ต้องพูดถึงว่าชาติก่อนนังแพศยานี่เคยร่วมมือกับอู่เยวี่ยทำร้ายเธอหรอก แค่สถานะเมียน้อยของเจินหวานหว่านเธอคงไม่มีทางยื่นมือเข้าไปช่วยแน่นอน!

แต่ไม่นานหมอก็รีบมาเอาตัวเจินหวานหว่านเข้าไปรักษาในห้องฉุกเฉิน คนที่ดูเรื่องสนุก ๆก็ค่อย ๆแยกย้ายไป

“ฉันจะอยู่รอดูผลก่อน ดูสิว่าเด็กมารหัวขนในท้องนังนั่นจะรอดไหม!” ฉีฉีเก๋อเอ่ยสีหน้าเย็นชา

ถึงเด็กในท้องจะบริสุทธิ์แต่ใครใช้ให้เขามีแม่ที่ทำตัวแบบนี้ล่ะ การเกิดมาของเขาต้องส่งผลต่อเป่ารื่อน่าของเธอแน่นอน ในฐานะแม่เธอต้องใจอำมหิตหน่อย!

หลังจากผ่านการทรยศและความเจ็บปวดมามากมาย ในที่สุดฉีฉีเก๋อก็ตระหนักได้แล้วและกลับไปเป็นฉีฉีเก๋อที่สดใสแข็งแกร่งในวันนั้นอีกครั้ง!

เหมยเหมยยิ้มชื่นชมเธอ “ฉันอยู่รอเป็นเพื่อนนะ!”

ฉีฉีเก๋อกุมมือเหมยเหมยด้วยความซาบซึ้งใจ โชคดีที่เธอยังมีเพื่อนที่ดีอย่างเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกับเหมยเหมย ไม่เช่นนั้นคงยืนหยัดสู้ช่วงเวลายากลำบากที่สุดแบบนี้ไปไม่ได้

พอยายแก่ปีศาจเจอเรื่องแบบนี้ก็สติหลุด เธอทำได้เพียงโทรหาฉางชิงซาน  ฉางชิงซานยังรีบมาไม่ได้เลยให้ตาแก่ฉางมาก่อน

“เกิดอะไรขึ้น…มาตรวจอาการไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเกิดเรื่องกับหลานได้ล่ะ” ตาแก่ฉางรีบวิ่งแจ้นมาด้วยท่าทีกระหืดกระหอบ พอมาถึงก็ถามยายแก่ปีศาจทันที แต่ครั้นเห็นฉีฉีเก๋อที่อยู่ข้าง ๆก็ชะงักไป

ตาแก่ฉางยิ้มเจื่อนแล้วเดินเข้าไปทักทาย “ฉีฉีเก๋อก็มาโรงพยาบาลด้วยเหรอ เป่ารื่อน่าล่ะ? ฉันไม่ได้เจอหลานมานานแล้ว”

เดิมทีฉีฉีเก๋อยังซาบซึ้งในบุญคุณเขาบ้างเพราะตอนที่เธอถูกยายแก่ปีศาจทรมาน ตาแก่ฉางจะแอบให้ความช่วยเหลือเธอ และยังช่วยพูดแทนเธอด้วย แต่ตอนนี้…

เธอกลับขยะแขยงเหมือนได้กินแมลงวันเข้าไปด้วยซ้ำ!

ที่แท้เธอก็คิดมากเกินไป!

คนตระกูลฉาง…ไม่มีใครดีสักคน ต่างเลวเหมือนยายแก่ปีศาจกันหมด

“เป่ารื่อน่าสบายดีค่ะ พวกคุณใกล้จะมีหลานกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังคิดถึงหลานสาวที่ไม่สำคัญอยู่อีกล่ะ!” ฉีฉีเก๋ออดไม่ได้ที่จะเหน็บแนม

ตาแก่ฉางสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยและไม่พอใจต่อท่าทีของฉีฉีเก๋อ เมื่อก่อนก็ดีนี่นา ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?

มิน่าชิงซานถึงไปหากินข้างนอก ผู้หญิงที่ไม่ดีพร้อมคงเอาผู้ชายไม่อยู่หรอก!

“ไม่ว่าอย่างไรเป่ารื่อน่าก็เป็นสายเลือดของตระกูลฉาง ฉันต้องให้ความสำคัญอยู่แล้วสิ” ตาแก่ฉางเอ่ยเน้นย้ำ

เหมยเหมยแค่นเสียง “เรื่องนั้นก็ไม่แน่นอนหรอกค่ะ คุณเองก็อย่าถือทุกอย่างเป็นของตัวเองซะหมด กลับไปส่องกระจกให้ดีเถอะ แล้วลองนับดูสิว่าบนหัวยังเหลือผมดำอยู่กี่เส้น!”

………………………….