ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2637 พวกมารหัวขน + ตอนที่ 2638 ตีให้ตายเด็กมารหัวขน

ตอนที่ 2637 พวกมารหัวขน

ถึงฉางชิงซานจะเจออุปสรรคอย่างฉีฉีเก๋อแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เขากลับบ้านไปหาเป่ารื่อน่าแต่ไม่มีใครอยู่สักคน ฉีฉีเก๋อสองแม่ลูกย้ายไปอยู่บ้านที่ลุงปาเกินซื้อให้นานแล้วซึ่งฉางชิงซานไม่รู้ที่อยู่

พอไปเสียเที่ยวฉางชิงซานถึงได้นึกตื่นกลัว เขารู้สึกว่าทุกอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขาแล้ว

ทนายกัวโทรศัพท์มาบอกฉีฉีเก๋อว่าฉางชิงซานมาหาเธอเป็นการส่วนตัวอยู่หลายครั้ง เขาบอกว่าต้องการไกล่เกลี่ยก่อน อย่าเพิ่งให้ฉีฉีเก๋อรีบดำเนินคดีแต่ทนายกัวไม่สนใจเขา

“ครั้งนี้หลักฐานแน่นหนา ฉันแน่ใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าจะช่วยคุณต่อสู้เอาทรัพย์สินทั้งหมดของคุณมาได้แน่นอน ดังนั้นคุณจะต้องฟ้อง ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด!” ทนายกัวมั่นใจเป็นอย่างมาก

“วางใจเถอะ ฉันจะต้องทำให้คนสารเลวแบบนี้อยู่ในเมืองหลวงต่อไปอีกไม่ได้!” ฉีฉีเก๋อพูดพลางกัดฟันกรอด

หากไม่เหยียบฉางชิงซานให้จมดินคงรู้สึกผิดต่อความทุกข์ทรมานที่เธอได้รับตลอดหลายปีที่ผ่านมา และยังรู้สึกผิดต่อความเป็นห่วงของพ่อแม่พี่สะใภ้ที่อยู่ข้างหลังเธอมาเสมอ ทั้งยังรู้สึกผิดต่อลูกสาวที่ได้รับความไม่เป็นธรรมยิ่งกว่า!

สองวันผ่านไปตาแก่ฉางก็กลับมาจากบ้านเกิด ฉางชิงซานไปรับที่สนามบิน ตาแก่ฉางก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดูท่าทีสงบนิ่งมาก ฉางชิงซานแอบดีใจเพราะหลงคิดว่าตาแก่ฉางคงกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลยามแก่ และนี่คือการประนีประนอม

“พ่อ…ไม่ว่าอย่างไรพ่อก็จะเป็นพ่อของผมตลอดไป ผมจะให้ความเคารพนับถือพ่อเหมือนก่อนไม่มีเปลี่ยน และทำให้พ่อใช่ชีวิตบั้นปลายชีวิตอย่างมีความสุข!”

ฉางชิงซานเอ่ยอย่างจริงใจพร้อมน้ำตาคลอเบ้า

ตาแก่ฉางมองเขาอย่างสับสนอยู่นาน ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด

ลูกชายคนนี้เป็นคนที่ทำให้เขาภาคภูมิใจ คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นน้องชายของเขาไปได้ คราวนี้เขากลับบ้านเกิดและได้พิสูจน์แล้วว่าเลือดของฉางชิงซานและลุงเล็กเหมือนกัน!

นังสารเลวสมควรตายนั่นสวมเขาเขามานานเชียว!

ความคับข้องใจของเขาจะพูดให้คนตระกูลเดียวกันฟังไม่ได้ ถ้าบอกไปคงกลับบ้านเกิดไม่ได้ แล้วต่อไปจะมีหน้าไหนกลับบ้านเกิดอีกล่ะ?

แต่เขาไม่พอใจเลยสักนิด แค้นใจชะมัด!

ตาแก่ฉางหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดไม่มองฉางชิงซานอีกต่อไป เก็บความรังเกียจเอาไว้ในใจ เขากลัวว่าตัวเองจะอดไม่ได้ที่จะเข้าไปบีบคอเด็กมารหัวขนนี่ให้ตาย ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา เขาต้องรอดูก่อนว่าลูกสาวของเขากรุ๊ปเลือดอะไร?

ตาแก่ฉางยังมีความหวังอันริบหรี่ บางทีลูกสาวของเขาอาจจะเป็นลูกของเขาก็ได้?

อย่างน้อยเขาคงสบายใจขึ้นมาบ้าง!

เรื่องนี้ทำให้พ่อลูกในอดีตต่างมีเรื่องในใจให้คิด จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรต่ออีก บรรยากาศน่าอึดอัดขึ้นมา แต่ตาแก่ฉางก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน “ไปโรงพยาบาลเพื่อดูผลกันเถอะ!”

รอดูผล เขาถึงจะรู้ว่าต่อไปควรจะทำอย่างไร!

ฉางชิงซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เขาเตรียมการเอาไว้แล้ว ผลจะต้องเขียนว่าน้องสาวเป็นลูกสาวแท้ ๆของตาแก่ฉางแน่นอน แบบนี้ตาแก่ฉางน่าจะผ่อนความโกรธลงบ้าง!

แต่ทว่า——

พวกเขาไปถึงโรงพยาบาลแล้ว พวกเหมยเหมยไม่ได้ไปแต่พวกลูกน้องของพี่หนิวกลับแฝงตัวสะกดรอยตามอยู่ด้วยทุกที่เลยสามารถรายงานข่าวจากระยะไกลได้ตลอดเวลา

ยังคงเป็นโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้น เจินหวานหว่านยังรักษาครรภ์ของเธออยู่ที่นี่ อาการยังไม่ทรงตัวดีเท่าไหร่นัก ฉางชิงซานมาฟังผลพร้อมตาแก่ฉาง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มและมีท่าทีสุขุม

“พ่อ…พ่อดูสิ!” ฉางชิงซานเอาผลตรวจส่งไปตรงหน้าตาแก่ฉาง เพราะเขารู้ผลอยู่แล้วเลยไม่จำเป็นต้องต้องดู

ตาแก่ฉางมองผลลัพธ์ที่อยู่ด้านล่างด้วยมือสั่นเล็กน้อย ดวงตาแทบถลนออกมา ดูตะลึงกับภาพตรงหน้า

“ผลตรวจดีเอ็นเอบอกว่าทั้งสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด…”

ผลตรวจถูกเขียนไว้อย่างชัดเจน ตาแก่ฉางดูถึงสามครั้ง ไม่ผิดแน่ ลูกสาวไม่ใช่ลูกแท้ ๆของเขา ไม่แม้แต่จะมีความเกี่ยวข้องกับพ่อของเขาด้วย ทุกคนต่างเป็นเด็กมารหัวขนกันทั้งนั้น!

“อ๊าก…”

ตาแก่ฉางทนต่อความสะเทือนใจที่ได้รับต่อไปไม่ไหวอีกแล้วจึงตะโกนขึ้นฟ้า ทำเอาคนในโรงพยาบาลต่างหวาดกลัวกันไปหมด อยู่ดี ๆเขาก็หมุนตัววิ่งไปทางแผนกผู้ป่วยในด้วยความเร็ว สักพักเขาก็หายไปไม่เห็นเงา

…………………………………………..

 ตอนที่ 2638 ตีให้ตายเด็กมารหัวขน

ฉางชิงซานตกใจกับพฤติกรรมบ้าคลั่งของตาแก่ฉางยกใหญ่จึงรีบวิ่งไล่ตามไป ตะโกนว่า “พ่อ…พ่อจะไปทำอะไร?”

ตาแก่ฉางได้รับรู้เรื่องที่ไม่คิดไม่ฝันมาก่อน เขาวิ่งไปข้างหน้าสุดกำลัง แม้กระทั่งฉางชิงซานก็ไล่ตามไม่ทัน

ฉางชิงซานวิ่งกระหืดกระหอบไล่ตามอยู่ข้างหลัง โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลสูตินรีเวช ผู้ที่มาโรงพยาบาลนี้ส่วนใหญ่เป็นสตรีมีครรภ์ ตาแก่ฉางจึงอาละวาดเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลเรื่องสถานะตนแต่ฉางชิงซานกลับไม่กล้า

เขาต้องกังวลเรื่องภาพลักษณ์ของเขาอยู่แล้วจึงวิ่งอย่างระมัดระวัง บางครั้งต้องหยุดและหลีกทางให้คนอื่น เพียงแค่ครู่เดียวฉางชิงซานก็ไล่ตามหลังตาแก่ฉางไกลพอสมควร ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตาแก่ฉางวิ่งไปไหนแล้ว

ฉางชิงซานมองไปรอบ ๆอย่างกังวลใจ ในโรงพยาบาลผู้คนพลุกพล่าน แต่ตาแก่ฉางกลับไม่เห็นแม้แต่เงา ในใจฉางชิงซานรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี พลันเขาก็รู้สึกใจดิ่งวูบราวกับกำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

ถึงแม้ว่าพวกเหมยเหมยจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่เพราะมีสายรายงานข่าวจากลูกน้องพี่หนิวส่งมาเรื่อย ๆจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และพวกเธอต่างก็สงสัยว่าตาแก่ฉางจะทำอะไร

“ไม่ใช่ว่าคิดสั้นจะกระโดดตึกตายหรอกใช่ไหม?” ฉีฉีเก๋อกังวลอยู่บ้าง

เธอยังไม่อยากพรากชีวิตใคร ขอแค่ครอบครัวนี้อยู่ห่างจากชีวิตของเธอก็พอ

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดเย้ยหยันว่า “ไม่ต้องกังวลหรอก คนเห็นแก่ตัวแบบนี้มักจะกลัวตายมากที่สุด ต่อให้คนทั่วโลกตายกันหมดเขาก็จะไม่วิ่งไปหาความตายแน่นอน แต่ตาเฒ่าคนนี้แปลกจริง ๆ เขาไม่วิ่งไปข้างนอกแต่กลับวิ่งไปที่แผนกผู้ป่วยในทำไมกันนะ?”

ฉางชิงซานไม่ค่อยรู้แปลนโครงสร้างโรงพยาบาลนัก แต่พวกพี่หนิวกลับคุ้นเคยเป็นอย่างดี แค่เห็นก็รู้เลยว่าเขาวิ่งไปทางแผนกผู้ป่วยใน

เหมยเหมยดวงตาเป็นประกาย มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว เธอตบโต๊ะอย่างแรง “เขาไปหาเจินหวานหว่าน เจินหวานหว่านอยู่ในแผนกผู้ป่วยในไม่ใช่เหรอ?”

ฉีฉีเก๋อและเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนต่างมองหน้ากันไม่พูดอะไร ในไม่ช้าสีหน้าก็เปลี่ยนไป

“เฮ้ย…ไม่ใช่ว่าตาแก่ฉางจะบ้าไปแล้วจริง ๆหรอกนะ?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็เริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว เธอไม่เคยคิดที่จะฆ่าใครเลย แต่ตอนนี้ดูทรงแล้ว…กลัวว่าจะได้เห็นเลือด!

“พวกเราก็ไปโรงพยาบาลกันเถอะ…เร็วเข้า!”

เหมยเหมยรีบคว้ากระเป๋าพุ่งออกจากประตูไป เธอก็ไม่เคยคิดที่จะฆ่าเด็กคนนั้นเหมือนกัน เธอไม่ใช่พระแม่มารีอะไรหรอก แต่ใครสร้างกรรมไว้ก็ต้องชดใช้เอง เธอไม่ได้มีความแค้นกับเด็กคนนี้สักหน่อย!

อีกอย่างหากฉางชิงซานมีลูกคนนี้ถึงจะยอมอยู่กับเจินหวานหว่านไปตลอดชีวิต!

ให้ชายโฉดหญิงชั่วได้ใช้ ‘ชีวิตดี ๆ’ ที่แสนลำบากไปด้วยกันชั่วชีวิตเถอะ!

ตาแก่ฉางวิ่งหาหน้าตั้ง เขาไม่ได้มาผิดที่ เขาหาห้องพักของเจินหวานหว่านจนเจอ โรงพยาบาลให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับทารกในครรภ์ที่มีกรุ๊ปเลือดพิเศษของเจินหวานหว่าน ทั้งหมดจึงเป็นการรักษาแบบวีไอพี

เจินหวานหว่านอยู่ในห้องพักคนเดียว นางพยาบาลอยู่ในห้องน้ำ ตาแก่ฉางวิ่งเข้ามาเร็วปานสายฟ้า เจินหวานหว่านตกใจร้องอุทานออกมาว่า “พ่อ…โอ้ย…พ่อจะทำอะไร…ใครก็ได้ช่วยด้วย…ช่วยด้วย…”

เจินหวานหว่านร้องเสียงแหลมจนนางพยาบาลที่อยู่ในห้องน้ำตกใจ หล่อนยังทำธุระไม่เสร็จก็รีบวิ่งออกมากลับเห็นตาแก่ฉางทุบท้องของเจินหวานหว่านอย่างบ้าคลั่ง เจินหวานหว่านใช้มือปกป้องท้องของเธอเอาไว้พร้อมร้องขอความช่วยเหลือ

“นี่เกิดอะไรขึ้น…คุณรีบหยุดเลยนะ…นี่เป็นหลานชายของคุณนะ…”

นางพยาบาลพุ่งเข้าไปคว้าแขนตาแก่ฉางเอาไว้ด้วยความตกใจ แต่เธอตัวเล็กแรงก็มีไม่มาก พอโดนตาแก่ฉางผลักแค่นิดเดียวก็เกือบเซล้มลงพื้น ด้วยคำพูดของนางพยาบาลก็ยิ่งทำให้ตาแก่ฉางสะเทือนใจมากขึ้นไปอีก ตาแดงก่ำ ใบหน้าบิดเบี้ยว…ดูน่ากลัวมาก

“ไม่ใช่หลานของฉัน…เจ้าเด็กมารหัวขน…ฉันจะฆ่าเจ้าเด็กมารหัวขนนี่ทิ้งซะ!”

ตาแก่ฉางพูดพลางกัดฟันแน่นออกแรงที่มือหนักขึ้นกว่าเดิม แม้กระทั่งแรงจะขอความช่วยเหลือเจินหวานหว่านยังไม่มี เธอนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงซึ่งเตียงนอนสีขาวราวกับหิมะถูกย้อมเป็นสีแดงสดไปแล้ว

………………………