ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2643 ถอนการลงทุน + ตอนที่ 2644 ไม่ออกจากบ้าน

ตอนที่ 2643 ถอนการลงทุน

ไม่นานฉางชิงซานที่กดรับสายสีหน้าก็เปลี่ยนไปจากเดิม เจ้าตัวชะงักนิ่งถามซ้ำ ๆอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ประธานต้วน…ท่านว่ายังไงนะ? สองวันก่อนเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนั้นฉันไม่รู้เรื่องบ้านนายนี่นา…นายว่านายมีชู้รักสักคนก็ช่างแต่ทำไมถึงไปทำเขาท้องได้ล่ะ แล้วยังคิดจะหย่ากับภรรยาอีกต่างหาก นายกำลังหาเรื่องให้ตัวเองชัด ๆ ไม่เข้าใจคำว่าธงแดงไม่ล้มธงสีพลิ้วไหว[1]หรือไง…”

ประธานต้วนบ่นไม่กี่ประโยคก็คร้านจะต่อปากต่อคำด้วย “พอเถอะ แค่นี้แล้วกัน ไว้มีโอกาสหน้าค่อยลงทุนหนังของนายอีก ครั้งนี้ช่างมันแล้วกัน!”

“ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด…”

เสียงวางสายดังแว่วมาจากปลายสายที่ทำให้ฉางชิงซานรับรู้ได้ว่า ผู้มีพระคุณของเขา…ทอดทิ้งเขาอย่างแท้จริงแล้ว!

ทั้งที่ตกลงกันไว้ว่าอีกสองวันจะเซ็นสัญญา แต่อยู่ดี ๆทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ?

ฉางชิงซานหวนนึกถึงเหตุผลที่ประธานบ่นใส่เขาก็มีน้ำโห คนสกุลต้วนนี่เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า มีสิทธิ์อะไรมาว่าเขากัน?

นี่ต้องเป็นข้ออ้างแหง ต้องมีเหตุผลอื่นแน่ ๆ เขาต้องไปหาประธานต้วน เรื่องนี้จะจบลงแบบนี้ไม่ได้!

เขาจะกลับมาผงาดได้หรือไม่นั้น…ขึ้นอยู่กับหนังเรื่องนี้แล้ว!

เขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร!

ฉางชิงซานไม่สนใจคดีความอีกแล้วซึ่งตอนนี้ก็ปล่อยให้เป็นไปตามคำพิพากษา รอเขาประสบความสำเร็จเป็นผู้กำกับชื่อดังค่อยยื่นคำร้องขอสิทธิ์เลี้ยงดูบุตรสาวกลับคืนมา แล้วบีบให้ฉีฉีเก๋อคืนบ้านและเงินในบัญชีมาทั้งหมดก็ได้!

เหอะ…เงินที่เขาอุตส่าห์หามาอย่างยากลำบาก ทำไมต้องให้คนนอกเอาเปรียบด้วย!

ขณะที่ฉางชิงซานเดินผ่านพวกเหมยเหมยสีหน้าก็ดูสับสนอย่างมากและแววตาแฝงด้วยความแค้นใจ พี่รองของฉีฉีเก๋อโชว์กำปั้นใส่เขา ฉางชิงซานสะดุ้งก่อนจะรีบเผ่นหนี

ครอบครัวนี้มันป่าเถื่อนกันทั้งครอบครัว เขาเป็นสุภาพบุรุษใช้ปากไม่ใช้กำลัง ไม่ถือสาคนป่าเถื่อนหรอก!

“พวกเธอว่าฉางชิงซานรีบร้อนไปทำอะไร?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนสงสัยอย่างมาก

เหมยเหมยแค่นหัวเราะแล้วพูดเสียงเบา “สิ่งที่ทำให้เขาทิ้งทางนี้ได้นอกจากหนังใหม่แล้วจะมีอะไรได้อีกล่ะ ฉันเดาว่าผู้ลงทุนหนังใหม่ของเขาตามหาเขาแหละ!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนตามสืบรายชื่อผู้ลงทุนของฉางชิงซานได้อย่างง่ายดาย คนสกุลต้วนที่เป็นเจ้าของเหมืองซานซี เขาเป็นคนประเภทเงินเยอะจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรเลยมาลงทุนธุรกิจบันเทิงในเมืองหลวง ก่อนจะได้รู้จักกับฉางชิงซานโดยบังเอิญ

หนังหลายเรื่องก่อนหน้านี้ของฉางชิงซานล้วนได้เงินลงทุนจากประธานต้วนผู้นี้ ประธานต้วนได้ผลประโยชน์จึงตกลงให้การลงทุนหนังเรื่องใหม่ครั้งนี้อย่างไม่ลังเล แถมยังเป็นผู้ลงทุนรายใหญ่ที่สุดอีกด้วย

เหมยเหมยเพียงหาคนไปตักเตือนประธานต้วน ประธานต้วนเป็นคนลื่นยิ่งกว่าปลาไหล มองปราดเดียวก็รู้ว่าเหมยเหมยไม่ใช่คนธรรมดาไหนจะมีตำแหน่งใหญ่โตอีกต่างหาก ต่อให้เขากล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าต่อกรกับนักการเมืองหรอก!

ประธานต้วนรู้ว่าฉางชิงซานไปล่วงเกินใครมา ต่อให้ฉางชิงซานจะสร้างผลตอบแทนแก่เขาได้อย่างมหาศาล ประธานต้วนก็จำต้องตัดใจเพราะชีวิตตนสำคัญกว่า!

ขณะเดียวกันเขาก็แอบดีใจที่วันนั้นเขาลืมตราประทับพอดี ไม่อย่างนั้นวันนั้นเขาดื่มหนักมากไม่แน่อาจจะถูกฉางชิงซานหว่านล้อมจนยอมเซ็นสัญญาอย่างแน่นอน!

ฉีฉีเก๋อชนะคดีก็ได้บ้านสามหลังเงินแปดแสนรวมถึงเป่ารื่อน่ามาครอบครอง

“ขอบคุณ…ขอบคุณพวกเธอมากนะ!”

ฉีฉีเก๋อสวมกอดเหมยเหมยกับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแน่นแล้วหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ

ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือและกำลังใจจากเพื่อนสนิท เธอจะชนะคดีความได้สบาย ๆแบบนี้ได้อย่างไร และคงไม่มีทางอดทนมาถึงตอนนี้ได้แน่!

“ขอบคุณ…”

ลุงปาเกินกับทั้งครอบครัวเองก็แสดงความขอบคุณเหมยเหมยและเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนตามฉบับคนมองโกลด้วยท่าทีจริงจัง

เหมยเหมยกับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถลาไปประคองคนทั้งครอบครัวไว้ เพื่อนลำบากย่อมต้องให้การช่วยเหลืออยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไมล่ะ!

………………………….

 ตอนที่ 2644 ไม่ออกจากบ้าน

เนื่องจากตามหาตัวฉางชิงซานไม่พบ ทางศาลที่รออยู่หลายวันก็ไม่เจอตัวฉางชิงซานสักทีจึงกระทำการพาคนไปบุกถึงบ้านเพื่อให้คนตระกูลฉางย้ายออกไป

พวกเหมยเหมยก็ไปด้วย หลังวันขึ้นศาลผ่านไปสามวัน สิ่งที่น่าสงสัยคือฉางชิงซานเหมือนหายไปจากโลกก็ไม่ปาน ไม่มีใครเห็นเขาปรากฏตัวเลย

“คงไม่ใช่ว่าคิดไม่ตกแล้วฆ่าตัวตายหรอกนะ?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพูดกระแนะกระแหน

“จะเป็นไปได้ยังไง ฉางชิงซานอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเดาว่าเขาไปตามหาเจ้าของเหมืองนั่นที่ซานซีแล้ว” เหมยเหมยคาดเดา

ภายหลังประธานต้วนรับรู้สถานะของเหยียนหมิงซุ่นก็ยิ่งกลัว กลัวเหยียนหมิงซุ่นส่งคนมาเชิญเขาไปจิบน้ำชาจึงเผ่นแน่บกลับบ้านเกิดภายในชั่วข้ามคืน เขาคิดว่าอยู่บ้านเกิดสบายใจที่สุดแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นยังมีญาติมิตรสหายคอยช่วยเหลือบ้าง!

ฉางชิงซานตามไปถึงซานซีจริง ๆ เพียงแต่เขาไม่รู้รายละเอียดที่อยู่บ้านประธานต้วนเลยตามหาค่อนข้างลำบาก วนอยู่ในมณฑลเล็ก ๆแห่งนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เจอตัว!

เจ้าหน้าที่ศาลไปบ้านอีกสองหลังของฉางชิงซานก่อนซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมาก พบว่าบ้านถูกปล่อยเช่าออกไปทั้งหมด ฉีฉีเก๋อก็ไม่ได้ให้พวกเขาย้ายออกไปเพียงแต่บอกไปว่าหลังจากนี้ให้โอนเงินค่าเช่าเข้าบัญชีของเธอ แน่นอนว่าผู้เช่าไม่ติดอะไรอยู่แล้ว

สุดท้ายก็ไปบ้านที่เจินหวานหว่านอาศัยอยู่ ตอนนี้ทั้งครอบครัวยายแก่ปีศาจก็พักอยู่ที่นั่น

“หลายวันนี้เหมือนยายแก่ปีศาจไม่เคยออกจากบ้านเลยใช่ไหม รวมถึงตาแก่ฉางนั่นด้วย ฉันได้ยินพี่หนิวบอกว่าพวกเขาไม่เคยไปโรงพยาบาลเลยสักครั้ง ทิ้งเมียน้อยนั่นอยู่โรงพยาบาลเพียงลำพังร้องไห้จนตาเกือบบอดแล้ว!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกล่าว

“สมน้ำหน้า…ในเมื่อเลือกจะเป็นเมียน้อย ตายไปก็สมควร!” เหมยเหมยด่าด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความรังเกียจอย่างยากจะปกปิด

“ใช่…เป็นเมียน้อยก็ต้องได้รับกรรมแบบนี้ ช่วงนี้พระเจ้าทำตัวดีไม่หยอกนี่นา สู้ต่อไปนะ!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแหงนหน้าพูดหยอกเย้าท้องฟ้าที่เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน

เจ้าหน้าที่ศาลที่เดินนำมาหยุดอยู่หน้าบ้านฉางชิงซาน กดกริ่งหน้าบ้านอยู่นานแต่ไม่มีใครมาเปิดประตู มียายแก่คนหนึ่งจากห้องฝั่งตรงข้ามเดินออกมาพร้อมกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งดูท่าทางเตรียมจะไปเดินเล่นในชุนชม

พอเห็นคนมากมายยืนแออัดอยู่ตรงบันไดแล้วยังมีเจ้าหน้าที่ในชุดเครื่องแบบอีกเลยทำเอาคุณยายตกใจเฮือกใหญ่ จูงมือหลานชายตัวน้อยไม่กล้าเดินได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

“ไม่เกี่ยวกับท่าน เชิญคุณยายเดินทางนี้เลย!” เจ้าหน้าที่ศาลอธิบายด้วยรอยยิ้ม คุณยายถึงได้ถอนหายใจโล่งอกไปที

เจ้าหน้าที่ศาลกดกริ่งไปอีกหลายทีก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู คุณยายเอ่ยขึ้น “บ้านนี้ไม่มีใครออกมาหลายวันแล้ว หลายวันก่อนเสียงดังมาก เสียงตุบตับ ๆทำเอาหลานชายฉันตกใจจนร้องไห้เลยทีเดียว…ฉันเดินไปเคาะประตูท้วงพวกเขาก็ไม่เปิดประตู…โอ๊ย…ไม่เคยให้บ้านไหนไร้มารยาทขนาดนี้มาก่อน…”

คุณยายว่าแล้วก็โมโห เดินไปบ่นกับเจ้าหน้าที่ศาลยกใหญ่

“หลายวันนี้ไม่ออกจากบ้านเลยเหรอ?” เจ้าหน้าที่ศาลถาม

“แต่ถึงอย่างไรฉันก็ไม่เคยเห็นพวกเขาออกมาเลย เมื่อก่อนยายแก่บ้านนี้ยังออกไปเต้นที่สวนสาธารณะทุกเช้า หลายวันนี้ไม่เห็นออกไปเลย ไม่เห็นไปซื้อผักด้วย จะว่าไปแล้วก็น่าแปลก ทำไมไม่ออกจากบ้านตั้งหลายวัน…”

เดิมทีคุณยายไม่คิดอะไรมากแต่ยิ่งพูดก็ยิ่งสงสัยจนทำหน้าหวาดกลัว แล้วกระซิบถามเสียงเบา “เอ่อ…คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ…”

เหมยเหมยใจหล่นวูบ เธอก็สังหรณ์ใจเช่นกัน ไม่ออกจากบ้านถึงสามวันแล้วไม่มีเสียงเคลื่อนไหวสักนิด เกรงว่าจะเกิดเรื่องแล้วจริง ๆ!

เจ้าหน้าที่ศาลทำการตัดสินใจอย่างเร่งด่วน พลางเรียกช่างมาเปิดประตูและไม่นานประตูบ้านก็เปิดออก

ประตูเพิ่งเปิดออกกลิ่นคาวรุนแรงก็ปะทะเข้าจมูก พอทุกคนเห็นภาพสุดสยองภายในบ้านต่างก็สีหน้าเปลี่ยนไป

………………………

[1] เป็นสำนวนจีนสื่อว่าธงแดงคือภรรยา ส่วนธงสีคือชู้รัก หรือสามีที่รักใคร่กับภรรยาดีแต่แอบลักกินขโมยกินลับหลัง