ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2651 ม้าตัวเล็ก + ตอนที่ 2652 อบรมสั่งสอนบุตรสาว

ตอนที่ 2651 ม้าตัวเล็ก

ทั้งครอบครัวฉีฉีเก๋อรู้สึกขอบคุณเล่อเล่ออย่างสุดซึ้ง ลุงปาเกินมอบม้าตัวเล็กสีขาวดุจหิมะที่ไม่มีขนสีอื่นปะปนแม้แต่เส้นเดียวตัวหนึ่งมาให้โดยเฉพาะ มองไกล ๆเหมือนก้อนเมฆงามสง่าสวยกว่าตัวอื่น

เหมยเหมยไม่ยอมรับไว้ ม้าตัวน้อยจากฟาร์มที่แสนล้ำค่านี้ใช่ว่าจะมีทุกปี หากจะบอกว่ายากจะประเมินราคาได้ก็ไม่เกินจริงเลยสักนิด ลำพังแค่เด็กตัวกะเปียกอย่างเล่อเล่อเล่นขี่ม้าตัวเล็กทั่วไปก็พอ ไม่เห็นต้องเลือกตัวที่ล้ำค่าขนาดนี้เลย

“นี่ไม่เกี่ยวกับเธอ ให้เล่อเล่อต่างหาก เธออย่าพูดมากสิ!”

ลุงปาเกินยืนกรานว่าจะให้ ไม่เพียงแค่ตอบแทนบุญคุณเล่อเล่อแต่ยิ่งกว่านั้นเพื่อขอบคุณเหมยเหมยที่คอยให้ความช่วยเหลือลูกสาวมาตลอดหลายปี

รวมถึงเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแน่นอนว่าลุงปาเกินก็ไม่มีทางละเลย หนุ่มมองโกลอย่างพวกเขารู้จักตอบแทนบุญคุณที่สุด!

บุญคุณเท่าหยดน้ำตอบแทนดุจสายธารเป็นกฎที่บรรพบุรุษสืบทอดมาเนิ่นนาน!

เขาจะทำให้เสียชื่อชาวมองโกลไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะตกเป็นขี้ปากของคนอื่นเอาได้!

เหมยเหมยระอาจำต้องคอยส่งสายตาให้ลูกสาว หวังว่ายายตัวเล็กจะเข้าใจความหมายของเธอเพื่อปฏิเสธการรับม้าตัวน้อยไว้

และไม่ใช่เพราะม้าตัวเล็กนี้ราคาสูงเกินไปถึงไม่กล้ารับไว้แต่อีกเหตุผลเพราะคำนึงถึงฉีฉีเก๋อ ม้าตัวน้อยเป็นสมบัติของฟาร์มม้า ตอนนี้ฟาร์มม้าเป็นสมบัติร่วมกันของพี่ชายฉีฉีเก๋อทั้งสามคน ดังนั้นม้าตัวน้อยนี้ก็เป็นของพี่ชายฉีฉีเก๋อทั้งสามคนด้วย

ความรักที่พี่ชายทั้งสามมีต่อฉีฉีเก๋อนั้นเป็นสิ่งที่แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย พี่สะใภ้ทั้งสามเองก็รักใคร่ทะนุถนอมไม่ต่าง แต่ในเมื่อมีคำว่าต่างสายเลือดกั้นอยู่ ลุงปาเกินบทจะยกม้าตัวน้อยแสนล้ำค่านี้ให้ก็ยกให้เลยแล้วยังให้เพราะฉีฉีเก๋ออีก เธอกลัวก็แต่พี่สะใภ้ทั้งสามคนจะไม่สบายใจเอา

ความจริงจะเกิดความไม่สบายใจนั้นเป็นเรื่องเข้าใจได้ ในเมื่อคนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัวลึก ๆ อีกทั้งทุกคนก็มีครอบครัวเป็นของตัวเอง พี่สะใภ้ทั้งสามของฉีฉีเก๋อทำหน้าที่ตัวเองได้ดีมากพอแล้ว เหมยเหมยไม่อยากให้ฉีฉีเก๋อกับพี่สะใภ้ทั้งสามเกิดความบาดหมางกันเพราะม้าตัวน้อยนี้

ความคิดของเหมยเหมยนั้นช่างดีเหลือเกิน แต่น่าเอือมระอานักที่ยายตัวเล็กไม่เข้าใจสัญญาณลับของเธอ…

เล่อเล่อเห็นแวบแรกก็ตกหลุมรักม้าตัวน้อยทันที แล้วยังจะสนใจสายตาของแม่ตัวเองเสียที่ไหนกัน ทั้งโผเข้ากอดม้าตัวน้อยทั้งจุ๊บทั้งลูบมันใหญ่เลย

“ม้าน้อย…หนูชอบจัง…สีของมันเหมือนเสวี่ยเอ๋อร์เลย เป็นเพื่อนที่ดีกับเสวี่ยเอ๋อร์ได้…”

เล่อเล่อตะโกนร้องอย่างดีใจ เหมยเหมยรู้สึกจุกอยู่ในอก รอยยิ้มเค้นออกมายากขึ้นเรื่อย ๆ

ยัยตัวแสบคิดว่าม้าตัวน้อยนี้คือหมาแมวทั่วไปที่คิดจะรับไว้ง่าย ๆหรือไงกัน!

เธอส่งสายตาไปตั้งนานจนตาแทบจะตะคริวกินแล้ว ยัยตัวแสบกลับไม่แม้แต่จะปรายตามองสักแวบเดียว!

ลุงปาเกินเองก็หัวเราะอย่างมีความสุข เพราะของขวัญที่เขามอบให้สร้างความพึงพอใจแก่เจ้าตัวเล็กได้ เช่นนี้ของขวัญของเขาถึงจะมีค่านี่นา!

เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก!

คนเดียวที่ไม่ชอบใจมีแต่เหมยเหมย!

เหมยเหมยกระชากฉีฉีเก๋อมาตรงมุมแล้วกระซิบกระซาบ “เธอให้พ่อของเธอเอาม้ากลับไป มิตรภาพระหว่างฉันกับเธอไม่ต้องเอาของมาตอบแทนหรอก ม้าล้ำค่าขนาดนี้ต้องราคาแพงแน่ ๆ ถ้าเป็นของเธอฉันคงรับไว้โดยไม่ต้องเกรงใจ แต่ม้าเป็นของพี่ชายพี่สะใภ้เธอนะ!”

ฉีฉีเก๋อกะพริบตาปริบ ๆ เธอที่ผ่านเรื่องราวมามากมายไม่ใช่หญิงสาวใสซื่อไร้เดียงสาคนเดิมอีกต่อไป ไม่นานเธอก็เข้าใจข้อกังวลของเหมยเหมยพลันก็รู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ

“วางใจเถอะ ม้าตัวนี้พวกพี่สะใภ้ฉันเป็นคนเสนอที่จะให้เอง!”

ครั้นเห็นเหมยเหมยยังไม่เชื่อฉีฉีเก๋อเลยพูดต่อ “ฉันคืนหุ้นของฟาร์มม้าส่วนของฉันกลับไปแล้ว พวกพี่สะใภ้รู้สึกเกรงใจ…”

เหมยเหมยเข้าใจในทันที มิน่าละ…

หุ้นส่วนที่ลุงปาเกินให้ฉีฉีเก๋อไม่น้อยเชียว ตั้งร้อยละสิบห้าแหนะ!

ลำพังแค่กำไรแต่ละปีก็มีเกือบล้านหยวน ไหนฟาร์มม้าจะถูกขยายกิจการใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ เงินมีแต่จะมากไม่มีวันน้อยลงอีกต่างหาก!

………………………………

ตอนที่ 2652 อบรมสั่งสอนบุตรสาว

ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่ขนาดนี้ ฉีฉีเก๋อบทจะคืนก็คืนไปง่าย ๆ ช่างเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายของเหมยเหมยอย่างมาก

“เธอไม่เสียใจภายหลังเหรอ? นี่ไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆเลยนะ!”

ฉีฉีเก๋อยิ้มพลันส่ายหน้า “ไม่เสียใจเลย ถ้าเทียบกับเงินแล้วฉันเห็นความสำคัญของครอบครัวมากกว่า แล้วก็มิตรภาพระหว่างเพื่อน อีกอย่างพ่อฉันทิ้งเงินไว้ให้ฉันไม่น้อย เพียงพอให้ฉันกับเป่ารื่อน่าใช้แล้วล่ะ!”

ตอนนี้เธอมีบ้านภายใต้ชื่อตัวเองอยู่หกหลังแถมยังมีเงินในบัญชีไม่น้อย บวกกับตัวเธอก็สามารถทำงานหาเงินได้ ชีวิตจึงไม่เดือดร้อนอะไรสักนิด หุ้นส่วนฟาร์มม้านั่นสำหรับเธอแล้วเป็นเพียงการเพิ่มดอกไม้บนผ้าทอลาย[1]เท่านั้น ไม่ได้ก่อให้เกิดผลประโยชน์อะไรเลย

อีกทั้งฉีฉีเก๋อเองก็รู้ดีว่าถึงแม้ปากพี่สะใภ้ทั้งสามจะไม่ว่าอะไรแต่ภายในใจนั้นค่อนข้างไม่พอใจกับหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์นี้พอสมควร ในเมื่อเธอเป็นลูกที่แต่งงานออกไปแล้ว ชาวมองโกลเองก็ไม่มีกฎว่าต้องแบ่งมรดกให้ลูกสาวที่แต่งงานไปด้วยเช่นกัน!

เธอสร้างความเดือดร้อนให้ที่บ้านตั้งมากมาย พี่สะใภ้รักทะนุถนอมเธอ คุณพ่อคุณแม่ก็อายุมากขึ้นทุกวัน เธอไม่อาจสร้างความเดือดร้อนให้ที่บ้านได้อีกแล้ว หุ้นพวกนี้ก็ช่างปะไร!

หากช่วยให้ครอบครัวรักใคร่กลมเกลียวกัน เงินพวกนี้เสียไปก็ไม่สูญเปล่า!

เหมยเหมยยิ่งไม่เห็นความสำคัญเรื่องเงินทอง อย่าว่าแต่หุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์เลย ต่อให้ครึ่งหนึ่งเธอก็ไม่รู้สึกอะไร ขอแค่ฉีฉีเก๋อมีความสุขก็พอ

“โอเค งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ!”

ฉีฉีเก๋อยิ้มอย่างดีใจ นึกถึงเรื่องที่พ่อฝากถามเธอก็อดเครียดไม่ได้

“พ่อฉันบอกว่าอยากให้ของขวัญเชี่ยนเชี่ยน แต่เชี่ยนเชี่ยนก็ไม่มีลูกเลยให้ม้าไม่ได้ เธอว่าจะให้อะไรดี?”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแต่งงานมาได้หลายปีแล้วแต่กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกของตัวเองสักที ทุกครั้งที่ถามถึงเธอมักอ้างว่าทำงานหาเงินสำคัญกว่า อิงจวี้กังเองก็เชื่อฟังภรรยาไปเสียทุกเรื่องเลยยิ่งไม่ร้อนใจอะไร

เหมยเหมยครุ่นคิดแล้วยิ้มตอบ “ยายคนนี้ชอบเงินที่สุดแล้ว หรือว่าพวกเธอให้เงินหล่อนสิ!”

ฉีฉีเก๋อกลอกตาใส่เธอทีหนึ่ง “จริงจังหน่อยสิ ไม่งั้นฉันก็ให้ม้าสักตัวดีกว่า บ้านฉันมีม้าเยอะ อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว!”

“ล้มเลิกความคิดเถอะ สองสามีภรรยาคู่นั้นไม่ชอบออกกำลังกายทั้งคู่ เธออย่าทำลายม้าดี ๆที่พ่อเธอเลี้ยงมาเลย เรื่องนี้ไม่ต้องรีบหรอก เพื่อนสนิทไม่ถือสาเรื่องนี้!”

เหมยเหมยทำท่าไม่ใส่ใจ เพื่อนสนิทที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญด้วยซ้ำ ฉีฉีเก๋อคิดมากไปแล้ว!

“เธอนึกว่าฉันอยากให้หรือไง พ่อฉันต่างหากที่อยากให้ ฉันเกลี้ยกล่อมแล้วก็ไม่ได้ผล เธอรีบช่วยฉันคิดทีสิ!”

“งั้นก็ให้เพชรพลอยหล่อนสิ นอกจากเงินแล้วสิ่งที่เชี่ยนเชี่ยนชอบที่สุดก็คือเพชรพลอยไงละ!” เหมยเหมยหัวเราะพร้อมเอ่ยออกมา

ฉีฉีเก๋อเองก็อดหัวเราะไม่ได้ “งั้นก็ได้ ฉันจะไปบอกพ่อฉันตามนี้แหละ!”

เล่อเล่อพาม้าตัวน้อยกลับบ้านโดยเลือกที่จูงเชือกเองตลอดทางไม่ยอมให้เหมยเหมยช่วย

แม้ม้าตัวน้อยนั้นถูกฉีฉีเก๋อแลกมาด้วยหุ้น แต่เหมยเหมยก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เธอต้องสั่งสอนยัยตัวแสบเรื่องมารยาทเสียหน่อยแล้ว

พอกลับถึงบ้านเล่อเล่อให้ลุงเหลาช่วยทำบ้านหลังงามให้ม้าตัวน้อยอาศัยอยู่ร่วมกับเสวี่ยเอ๋อร์ ยัยตัวแสบจัดการทุกอย่างเองโดยไม่ให้เหมยเหมยช่วยอะไรสักอย่าง

รอจนกระทั่งเล่อเล่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เหมยเหมยถึงเตรียมสั่งสอนเรียกตัวยัยอ้วนมา

“วันนี้แม่ส่งสายตาให้ลูกทำไมลูกไม่มอง?” เหมยเหมยทำหน้าจริงจัง

เล่อเล่อเอียงศีรษะ ดวงตาคู่โตดูสับสนอย่างมาก คุณแม่ส่งสายตาให้เธอหรือ?

เธอขอความช่วยเหลือจากพี่เสี่ยวเป่าข้าง ๆ เสี่ยวเป่าพยักหน้าน้อย ๆ ล่อเล่อถึงถามกลับไปว่า “ทำไมคุณแม่ถึงส่งสายตามาล่ะคะ?”

เหมยเหมยสะอึกแล้วอธิบายอย่างใจเย็น “เพราะม้าตัวน้อยที่คุณปู่ปาเกินให้มาวันนี้ล้ำค่าเกินไป แม่หวังว่าลูกจะไม่รับของขวัญชิ้นนี้เอาไว้!”

“ทำไมถึงรับไว้ไม่ได้ล่ะ?”

“เพราะล้ำค่าเกินไป…”

“อะไรคือล้ำค่าเหรอ?”

“ก็คือของที่ต้องใช้เงินเยอะมาก ๆถึงจะซื้อได้…”

“คุณปู่ให้หนูมา ไม่ต้องให้หนูซื้อ!”

“แต่คุณปู่ก็ต้องเสียเงินเหมือนกัน…”

……

ความอดทนของเหมยเหมยใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว เธอรู้สึกเหมือนไก่กำลังคุยกับเป็ด[2]ที่เล่อเล่อไม่เข้าใจอะไรสักที ดวงตาคู่โตก็ดูงุนงงสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทำไมรับของขวัญไว้ไม่ได้ล่ะ?

ผู้หญิงนี่วุ่นวายจัง!

……………………….

[1] เป็นสำนวนจีนที่มีความหมายว่า การประดับตกแต่งสิ่งที่สวยงามอยู่แล้วให้สวยงามมากขึ้นไปอีก เปรียบกับการกระทำที่เกินความจำเป็น

[2] สุภาษิตจีนที่สื่อความหมายว่าพูดคุยกันคนละภาษา สื่อสารกันไม่เข้าใจ