ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2803 ท้องแล้ว + ตอนที่ 2804 เด็กน้อยน่ารักจะตายไป

ตอนที่ 2803 ท้องแล้ว

“เธอเป็นหวัดแล้วหรือเปล่า? ตอนนี้ไปโรงพยาบาลกันเถอะ?” สยงมู่มู่กลุ้มใจเหลือเกินเพราะเหมยเหมยสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งสองสามวันมานี้ยังวุ่น ๆเรื่องของเขาจนขาขวิด คาดว่าคงเหนื่อยเข้าแล้วล่ะ

“ไม่ได้เป็นหวัดหรอก เมื่อกี้ซุปปลาเหม็นคาวไปหน่อยเลยทำเอาฉันคลื่นไส้แทบแย่”

เหมยเหมยส่ายศีรษะพร้อมถอยกรูดไปด้านหลังอย่างหวาดกลัว ดูแล้วกลิ่นหอมน่าทานแต่ทำไมถึงเหม็นคาวนักนะ ต้องเป็นเพราะตอนฆ่าปลาทำความสะอาดสีดำ ๆในท้องปลาไม่สะอาดแน่ ๆ เดี๋ยวต้องบอกผู้จัดการสักหน่อยแล้ว กฎระเบียบหลังครัวจะได้เข้มงวดขึ้น!

“ซุปไม่เหม็นคาวเลยสักนิด ทั้งสดใหม่ทั้งกลิ่นหอม อร่อยจะตายไป” อู่เชาซดน้ำซุปไปอึกใหญ่อย่างไม่เข้าใจ

ทั้ง ๆที่ซุปอร่อยขนาดนี้ เหมยเหมยทานแล้วเหม็นคาวได้อย่างไรกัน?

ทั้งยังทานจนตัวเองอาเจียนออกมาอีก?

เซียวเซ่อและสยงมู่มู่ซดซุปปลาอีกครั้งแล้วก็พยักหน้าคล้อยตาม “อร่อยมากจริง ๆ ไม่มีกลิ่นคาวปลาเลย เหมยเหมยเธอมั่วแล้วหรือเปล่า?”

 “จะไม่เหม็นคาวได้ไง ทั้ง ๆที่เหม็นคาวจะตาย ไหนเอามาให้ฉันดมอีกทีซิ!”

เหมยเหมยไม่เชื่อเลยให้พวกเขาตักซุปปลามาให้ใหม่ แค่ซุปจ่อปากกลิ่นคาวเข้มข้นก็เตะจมูก เธอรีบปิดปากและจมูกแล้วโบกไม่โบกมือไม่หยุด “รีบเอาออกไปเลย ฉันจะขย้อนออกมาอีกแล้ว!”

พวกสยงมู่มู่ทั้งสามคนสบตากัน นี่ต้องเป็นผีมาเข้าสิงตอนกลางวันแสก ๆแน่ หรือว่าซุปที่พวกเขาทานนั้นจะคนละอันกัน?

“เดี๋ยวนะ…ฉันพอจะรู้ละว่าเกิดอะไรขึ้น?” อู่เชาตบศีรษะตนแล้วเผยสีหน้าดีใจ

“มีอะไรก็ว่ามา พูดอ้อมค้อมอะไรอยู่ได้!” สยงมู่มู่ฟาดใส่ทีอย่างไม่สบอารมณ์

อู่เชาลูบหลังศีรษะแล้วเอ่ยอย่างดีใจ “เหมยเหมยเธอท้องแล้วหรือเปล่า? ฉันได้ยินมาว่าเวลาผู้หญิงท้องจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ แถมยังกินอาหารที่แต่ก่อนไม่ชอบกินอีกและได้กลิ่นคาวปลาไม่ได้เลย…ซึ่งตรงกับเธอทุกข้อ ต้องเป็นเพราะมีลูกแล้วแน่ ๆ”

สยงมู่มู่ฉีกยิ้ม “ที่แท้ก็ท้องนี่เอง เรื่องนี้เป็นเรื่องดี ฉันจะมีหลานอีกแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้หรอก…ฉันจะท้องได้อย่างไร…ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย…” เหมยเหมยมองหน้าท้องเล็กอันแบนราบอย่างนึกสงสัย การป้องกันของเหยียนหมิงซุ่นรัดกุมขนาดนั้น เธอจะท้องได้อย่างไร?

แต่อู่เชาพูดก็มีเหตุผล อาการแรกเริ่มของการตั้งครรภ์ตรงกับเธอทุกข้อเลย

หรือว่าเธอจะถูกรางวัลใหญ่หนึ่งในพันนั้นเข้าแล้ว

เหมยเหมยใจเต้นตึกตักเอ่ยอย่างดีใจ “ฉันจะไปตรวจอาการดูเดี๋ยวนี้แหละ”

“เดี๋ยวสิ ฉันไปดูก่อนว่าพวกปาปารัสซี่ไปหรือยัง…โชคดีไม่หยอก พวกเขาไปกันหมดแล้ว พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

อู่เชาเปิดประตูพร้อมยิ้มตาหยี วันนี้เป็นวันดีจริง ๆ เพื่อนรักของเขามีทั้งจะได้ลงเอยกัน ทั้งจะมีลูก แต่ละคนมีบทสรุปที่ดีกันทั้งนั้น

ทั้งสามคนประคองเหมยเหมยลงจากตึก อู่เชารับหน้าที่ขับรถ ขณะที่พวกเหมยเหมยรออยู่ใต้ตึกพวกเขาต่างกำลังจมอยู่ในห้วงความดีใจที่จะได้เจ้าตัวน้อยเข้ามาในชีวิต แม้แต่เซียวเซ่อที่เป็นคนตื่นตัวที่สุดก็ไม่ทันสังเกตเห็นแสงแฟลชในมุมลับ

ปาปารัสซี่สองสามคนที่ยังไม่ไปซึ่งเดิมทีนึกว่าจะต้องกลับมือเปล่าแล้ว พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะได้ภาพเด็ด แม้แต่อู่เชายังโดนลากมาพัวพันด้วยอีกคน

พวกเขาไปโรงพยาบาลทหารเฉกเช่นเมื่อวานและยังเป็นห้องแผนกสูตินรีเวชที่แสนคุ้นเคย หมอผู้เชี่ยวชาญด้านสูตินรีเวชมองพวกเขาอย่างแปลกใจ “เมื่อวานตรวจไปแล้วไม่ใช่เหรอ? มีตรงไหนไม่พอใจอีกเหรอ?”

“ฉันเป็นคนตรวจค่ะ…ฉันสงสัยว่าจะท้องแล้ว!”

เหมยเหมยอธิบายสาเหตุไป หมอผู้เชี่ยวชาญสีหน้าดูจริงจังขึ้น ภรรยาหัวหน้าตั้งครรภ์นับว่าเป็นเรื่องใหญ่จะสะเพร่าไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากผ่านการตรวจอย่างละเอียดรอบหนึ่ง คุณหมอก็เอ่ยพร้อมรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าว่า “ยินดีด้วย ๆ ตั้งครรภ์แล้วจริง ๆ ได้สี่สัปดาห์แล้วด้วย”

………………………………………………..

ตอนที่ 2804 เด็กน้อยน่ารักจะตายไป

พวกเขาทั้งสี่คนออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความปลาบปลื้มใจ ขณะจะขึ้นรถเซียวเซ่อก็มีสีหน้าเย็นเฉียบแล้วพุ่งพรวดไปมุมหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ดึงตัวชายหนุ่มที่แบกกล้องไว้บนแผ่นหลังมา

“ถ่ายอะไร?”

เซียวเซ่อแค่นเสียงเย็นชาแล้วคิดจะยื้อแย่งกล้องจากผู้ชายคนนั้นมา แต่ผู้ชายคนนั้นเจ้าเล่ห์มาก แค่ร่างกายขยับหลบก็หลุดพ้นจากการจับกุมของเซียวเซ่อได้แล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว เซียวเซ่อคิดจะตามไปแต่อู่เชาห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องไปสนใจเขาแล้ว ถึงอย่างไรอีกสามวันพวกเธอก็ไปรายการฉันอยู่ดี เรื่องทั้งหมดจะกระจ่าง ดังนั้นอยากถ่ายก็ถ่ายไปเถอะ”

“พวกเขาต้องเอาไปเขียนซี้ซั้วแน่นอน” เซียวเซ่อไม่พอใจ เธอเกลียดคนที่ชอบกุเรื่องขึ้นมาแล้วเอาไปพูดซี้ซั้วเหลือเกิน

“ไม่ต้องไปยุ่งว่าเขาจะเขียนอย่างไร อย่างมากก็ดีดดิ้นอีกแค่สามวัน อีกอย่างถ้าพวกเขาเขียนเกินจริงไปก็ฟ้องร้องสำนักพิมพ์นั้นได้ พวกเราไปส่งเหมยเหมยที่บ้านก่อนดีกว่า!” อู่เชาเกลี้ยกล่อมเซียวเซ่อสำเร็จ เธอเลยเปลี่ยนความคิดและไม่ตามไปแล้ว

“ไม่งั้นพวกเธอก็อยู่บ้านฉันนี่แหละ ที่นั่นไม่ปลอดภัย บ้านฉันไม่มีปาปารัสซี่ที่ไหนกล้ามาหรอก” เหมยเหมยอารมณ์ดีเพราะท้องลูกคนที่สองสักที

ความเป็นไปได้หนึ่งในพันอันน้อยนิดเธอยังได้มาเลย นั่นหมายความว่าพระเจ้าอยู่ข้างเธอสินะ!

“แบบนี้ก็ดี อยู่กับเธอที่นี่ก็ดี ๆอยู่เฉย ๆยังมีอะไรกิน” สยงมู่มู่ดีใจพลางเอ่ยเห็นด้วย ประตูบ้านมีคนมาดักหาทุกวัน อันที่จริงน่ารำคาญจะตายไป

เดิมทีเซียวเซ่อคิดจะปฏิเสธ เธอค่อนข้างชอบใช้ชีวิตอิสระคนเดียวมากกว่า แต่ยังไม่ทันพูดออกมาเหมยเหมยก็โบกมือเป็นอันว่าตกลง “งั้นตามนี้นะ ฉันจะโทรหาคุณย่าให้เขาจัดห้องรับรองให้ เย็นนี้ทานมื้อใหญ่กัน”

สิ่งที่ทานไปเมื่อครู่อาเจียนออกมาหมดแล้ว เย็นนี้ต้องหามาชดเชยสักหน่อย

เซียวเซ่อเม้มปากแล้วกลืนคำว่า “ฉันอยู่เอง” ลงคอไป ตอนนี้เหมยเหมยอยู่ในช่วงพิเศษจึงต้องรักษาอารมณ์ไว้ให้ดี งั้นก็โอนอ่อนว่าไปตามนั้นเถอะ!

อยู่แค่ไม่กี่คืนเองทน ๆไปแล้วกัน

“คุณย่าคะ…สยงมู่มู่กับเซียวเซ่อจะไปอยู่บ้านเรานะคะ คุณย่าช่วยเตรียมห้องรับรองแขกไว้หน่อย…พวกเราจะกลับบ้านตอนนี้เลย…อาหารเย็นขอเป็นมื้อใหญ่นะคะ…หนูมีข่าวดีจะประกาศ…ข่าวดีมาก ๆเลยล่ะค่ะ ข่าวดีที่ทำเอาพวกคุณย่าดีใจจนเหมือนกลับไปอายุยี่สิบเลยค่ะ…”

เหมยเหมยล่อให้อยากรู้แต่ก็ไม่บอกแล้ววางสายไปอย่างมีความสุข อีกแปดเดือนเธอก็จะมีลูกอีกคนแล้ว

หวังว่าครั้งนี้จะเป็นผู้ชายนะ หญิงหนึ่งชายหนึ่งครบพอดี!

 “มีลูกแล้วมีความสุขขนาดนั้นเลย?” เซียวเซ่อไม่เข้าใจความดีอกดีใจของเหมยเหมยเลยสักนิด คงมีแต่ผู้หญิงน้ำเข้าสมองที่คิดอยากมีลูก

ความทุกข์ยากขณะตั้งท้องและความเจ็บปวดตอนคลอดไม่ต้องพูดถึงหรอก ช่วงเวลาที่ต้องเลี้ยงดูลูกต่างหากคือเวรกรรมอย่างแท้จริง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเด็กคือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่น่ารำคาญที่สุดบนโลกนี้แล้ว

แค่คิดถึงช่วงเวลาสิบกว่าปีข้างหน้าในอนาคต หรือกระทั่งหลายสิบปีจากนั้นต้องใช้ชีวิตกับเด็กน้อยที่น่ารำคาญยิ่งกว่าลิง ทุกครั้งเซียวเซ่อก็จะผุดความรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย…แต่ก็ถูกเธอทำลายไปอย่างรวดเร็ว

เธอกลัวว่าถึงตอนนั้นตัวเองจะอดบีบคอลูกที่คลอดมาเองไม่ได้…

ดังนั้นเพื่อความสงบสุขของโลก เธอเหมาะที่จะเป็นโสดมากกว่า

เหมยเหมยกลอกตาใส่เธอแวบหนึ่งแล้วลูบหน้าท้องอันแบนราบอย่างสุขใจ “ต้องมีความสุขอยู่แล้ว นี่เป็นลูกของฉันกับพี่หมิงซุ่น อีกอย่างเด็กน้อยน่ารักจะตายไป ถึงแม้บางครั้งจะน่ารำคาญไปบ้างแต่ตอนน่ารักกลับทำให้ฉันใจอ่อนยวบยิ่งกว่าขนมมาร์ชแมลโลว์อีก…จูบแค่ไหนก็ไม่พอ

อีกอย่างลูกช่วยต่อชีวิตฉัน พอชีวิตฉันมีลูก…ถึงจะไม่เหงาและโดดเดี่ยว…เซียวเซ่อ ความรู้สึกของคนเป็นแม่มันงดงามมากจริง ๆ เธอต้องลองดู…จริง ๆนะ!”

สยงมู่มู่แหงนหน้ามองด้วยท่าทีระแวดระวังแล้วมองตรงไปทางเซียวเซ่อ นัยน์ตาทอประกายความหวัง

ขอแค่ยัยทอมอยากมีลูก เขาก็พร้อมเสนอเมล็ดพันธุ์คุณภาพชั้นยอดให้เลย!

……………………………..