ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2805 ฉันมีลูกหลานเต็มบ้านส่วนเธออยู่โดดเดี่ยวไปเลย + ตอนที่ 2806 คุณน้ามีน้องชายสิ

ตอนที่ 2805 ฉันมีลูกหลานเต็มบ้านส่วนเธออยู่โดดเดี่ยวไปเลย

เซียวเซ่อรับรู้ได้ถึงแววตาอันเร่าร้อนจากใครบางคนจึงหันหน้าหนีอย่างเก้ ๆกัง ๆ ทว่าหางตากลับเหล่มองเหมยเหมยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข หัวใจของเธอก็เต้นตึกตักอย่างควบคุมไม่อยู่

เธอยอมรับว่าเมื่อครู่เธอหวั่นไหวตามไปด้วยจริง ๆ อีกทั้งยังหวั่นไหวมากด้วย

จู่ ๆก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากมีลูก…

และก็ไม่รู้ว่าคนที่มียีนโดดเด่นอย่างเธอจะมีลูกออกมาเป็นแบบไหน?

แน่นอนว่าเมล็ดพันธุ์ก็ต้องเป็นยีนดีด้วยเช่นกัน ยีนเด่นอันแข็งแกร่งถึงจะผลิตลูกที่ยอดเยี่ยมได้ เซียวเซ่ออดเหลือบมองสยงมู่มู่แวบหนึ่งไม่ได้ ทว่าดันประสานเข้ากับแววตาอันเร่าร้อนของเจ้าหมอนี้เข้าพอดีจนทำเอาเธอเบือนหน้าหนีด้วยความตกใจพร้อมหัวใจที่เต้นแรง

อันที่จริงยีนของไอ้หน้าหวานนี่…ถ้าพูดน่าฟังหน่อยก็ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว

ถ้าอยากมีลูกจริง ๆ เจ้าหมอนี่ถือว่าเป็นตัวเลือกแรกเลย ในเมื่อหาคนที่คุ้นเคยกันย่อมดีกว่า!

เหมยเหมยเอ่ยโน้มน้าวต่อ “เซ่อเซ่อ…ฉันจะบอกเธอให้มีลูกเร็วดีกว่ามีช้านะ เธอดูสิฉันมีลูกเร็วเลยฟื้นตัวเร็ว ตอนนี้ฉันพาเล่อเล่อออกไปไหนก็มีแต่คนบอกว่าเหมือนพี่น้องกัน เธออย่ายื้อเวลาไปจนถึงอายุสามสิบสี่สิบค่อยมีเลย ตอนนั้นฟื้นตัวช้า อีกอย่างรูปร่างก็จะเสียง่าย นักวิทยาศาสตร์ยังบอกเลยว่าอายุอย่างพวกเราเป็นช่วงเวลาที่ควรมีลูกมากที่สุดเพราะเด็กที่คลอดออกมาจะทั้งแข็งแรงและฉลาด…”

“ใครอยากมีลูกกัน…ไม่เอาหรอก…อยู่คนเดียวนี่แหละ!”

เซียวเซ่อสีหน้าผ่อนคลายลงมากแต่พอนึกขึ้นได้ว่าบนรถมีสยงมู่มู่อยู่ เธอก็รีบปฏิเสธทันที ต่อให้เธออยากมีลูกก็จะให้เจ้าสยงมู่มู่รู้ไม่ได้ ไอ้หน้าหวานนี่ต้องล้อเธอแน่!

เหมยเหมยยักไหล่อย่างจนใจพร้อมเอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “วันหลังเธอต้องนึกเสียใจแน่ รอเธออายุเจ็ดสิบแปดสิบปีคิดอยากจะมีก็มีไม่ได้แล้ว ดูสิว่าถึงตอนนั้นเธอจะทำอย่างไร!”

“ช่างมันสิ!”

เซียวเซ่อปากแข็งแต่ในใจกลับผ่อนคลายลงอีกครั้งและอดนึกถึงภาพยามตนแก่เฒ่าอายุเจ็ดสิบแปดสิบขึ้นมาไม่ได้ ข้างกายเหมยเหมยรายล้อมไปด้วยลูกหลานที่แสนน่ารักแต่เธอกลับมีแค่สัตว์เลี้ยงอย่างเหม่ยเหริน ไทเฮา ฉีชื่ออยู่เป็นเพื่อนยามแก่

สัตว์เลี้ยงของเธอก็น่ารักมากเช่นกัน แต่…มันพูดไม่ได้นี่นา!

ไม่งั้นเดี๋ยวกลับไปเลี้ยงนกแก้วสักตัว พอในใจผุดความคิดนั้นขึ้นมาเซียวเซ่อก็ปัดตกไปทันที ใช่ว่าเมื่อก่อนเธอจะไม่เคยเลี้ยงมาก่อน ทั้งนกเอี้ยงนกแก้งเธอเคยเลี้ยงมาหลายครั้งแล้วแต่ไม่สำเร็จสักครั้ง สุดท้ายต่างก็กลายเป็นอาหารของไทเฮาหมด แม้แต่ขนก็ไม่เหลือสักเส้น

“เธอปากแข็งไม่เบา ฉันคร้านจะสนใจเธอแล้ว ต่อไปฉันมีลูกหลานเต็มบ้านส่วนเธออยู่โดดเดี่ยวไปเลย โกรธแล้ว!”

เหมยเหมยที่โกรธสะสมมานานเสียน้ำลายเธอไปตั้งมาก ต่อให้เป็นต้นไม้เล็กก็คงผลิดอกออกผลบ้างแหละ แต่เซียวเซ่อยังหัวรั้นเหมือนเดิม ไม่ยอมผ่อนปรนบ้างเลย

สยงมู่มู่เบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิดหวัง ยัยทอมนี่ใจแข็งดั่งศิลาจริง ๆ!

อู่เชามองออกว่าอันที่จริงเธอใจอ่อนลงแล้วแต่กำลังฝืนใจตัวเองอยู่ ทว่าต่อหน้าพวกเขาคุณหญิงเซียวกลับปากแข็งกลัวเสียหน้าดึงดันจะใช้เกียรติยศรับกรรมนี้ไป

“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ทุบหม้อข้าวแล้วลุยเลย เรื่องของพวกนายสองคนต้องสำเร็จแน่” อู่เชากระซิบปลอบเพื่อนเสียงเบา

ขอแค่รับปากว่าจะมาร่วมรายการของเขา ทุกอย่างก็จัดการได้ง่ายแล้ว

ถึงเวลานั้นเขาค่อยงัดไม้เด็ดออกมาทำให้ยัยทอมนี่จำยอมตกปากรับคำ หึหึ…วิธีรับมือผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจอย่างยัยทอมนี่ต้องใช้วิธีเขานี่แหละถึงจะได้ผล

คุณย่าหยางและป้าฟางที่อยู่บ้านถูกสายจากเหมยเหมยเมื่อครู่ทำเอาสับสนไปหมดและมัวแต่เดาว่าเป็นข่าวดีอะไร

 “หรือว่าจะเป็นเรื่องที่เซียวเซ่อลงเอยกับสยงมู่มู่แล้ว? เลยเตรียมจัดงานแต่งงาน?” คุณย่าหยางคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้มากที่สุด เธอต้องเตรียมซองแดงหนัก ๆไว้แล้ว

 “เป็นไปได้ นอกจากนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้เหมยเหมยดีใจขนาดนี้แล้วล่ะ ฉันไปทำของอร่อยก่อนดีกว่า” ป้าฟางเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เธอเปิดตู้เย็นค้นเอาขาแพะที่แข็งเป๊กออกมาหนึ่งขาเพื่อเตรียมย่าง

“คุณย่าคะ…หนูกลับมาแล้ว…รู้ไหมคะว่าข่าวดีอะไร? ถ้าเดาถูกมีรางวัลให้ด้วยนะ!”

เหมยเหมยกลับมาด้วยท่าทีเบิกบาน ก่อนหน้านี้อาเจียนจนเกือบตายแต่ตอนนี้กลับมีกำลังวังชาเต็มเปี่ยม เพียงแต่หิวจะตายแล้ว

……………………………………………..

ตอนที่ 2806 คุณน้ามีน้องชายสิ

“มู่มู่กับคุณหนูเซียวจะแต่งงานกันเหรอ?”

คุณย่าหยางลากเหมยเหมยไปอีกฝั่งแล้วกดเสียงต่ำถามพร้อมสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

เซียวเซ่อได้ยินชัดเต็มสองหูแต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ในใจกลับมีความรู้สึกประหลาดใจถาโถมเข้ามา ทำไมทุกคนรอบตัวเธอถึงต่างรู้สึกว่าเธอควรจะแต่งงานกับสยงมู่มู่นะ?

แต่เหมือนว่านอกจากเจ้าหนุ่มหน้าหวานนั่นแล้วก็ไม่มีผู้ชายคนอื่นอีกแล้วนี่นา!

 “ยังเร็วไปค่ะ เซ่อเซ่อเล่นตัวจะตายปากแข็งไม่เลิกสักที พวกเราไม่ต้องไปสนใจหล่อนหรอก มีของกินบ้างไหมคะ? หนูหิวจะตายแล้ว” เหมยเหมยลูบท้องสื่อว่าหิวมากแล้ว เซียวเซ่อจ้องเขม็งอย่างโมโห

ทั้ง ๆที่คนที่เล่นตัวมากที่สุดก็คือตัวเหมยเหมยเอง ยังมีหน้ามาบอกว่าเธอเล่นตัวอีกเหรอ?

พอคุณย่าหยางได้ยินว่าไม่ใช่งานมงคล ความดีใจชั่วขณะก็จางหายไป งานมงคลไม่มีแล้วหลานก็ไม่ได้อุ้ม มีเรื่องอะไรให้น่าดีใจอีก แต่ถึงอย่างไรก็ต้องหาอาหารให้หลานสะใภ้ทานให้อิ่มท้องก่อน

“รอเดี๋ยวละกัน ย่าจะต้มเกี๊ยวให้ เกี๊ยวไส้ผักดองนะ!”

“ค่ะ ต้มเยอะ ๆเลย ตอนนี้หนูหิวจนจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้ว” เหมยเหมยยิ้มตาหยี

คุณย่าหยางกวาดตามองเธอด้วยความสงสัย มีนัยยะแปลก ๆพิกล แต่เหยียนหมิงซุ่นพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะขนาดนั้น ในเมื่อไม่มีเมล็ดพันธุ์แล้วจะมีหลานให้อุ้มได้อย่างไร?

คงเป็นไปไม่ได้ที่เหมยเหมยไปหาจากข้างนอกด้วย…เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

พอเหมยเหมยเห็นคุณย่าทำท่าอึกอักอยากถามแต่ไม่กล้าถามก็หัวเราะชอบใจจนปวดท้องไปหมด ตอนนี้เธอยังไม่บอกหรอก เดี๋ยวรอเหยียนหมิงซุ่นกลับมาเธอค่อยประกาศข่าวดี คุณย่าหยางต้องดีใจจนเต้นดิสโก้โชว์เลยล่ะ

ป้าฟางไปรับเล่อเล่อกลับมาแล้ว ครั้นเจ้าตัวน้อยเห็นในบ้านมีคนมากมาย ทั้งยังเป็นคุณอาทั้งสองที่เธอชอบอีกเลยกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นอย่างดีใจ

“คุณน้าเซ่อเซ่อ คุณน้าจะแต่งงานกับคุณน้าสยงแล้วใช่ไหมคะ?” ดวงหน้าอวบอ้วนของเล่อเล่อดูจริงจังมาก เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องจริงจัง ฉะนั้นเธอต้องทำท่าทีจริงจังเพราะคุณครูเสี่ยวหวังพูดไว้

เซียวเซ่อกระตุกยิ้มที่มุมปากและไม่รู้ว่าเหมยเหมยพูดกับที่บ้านไว้อย่างไรบ้าง ตั้งแต่ผู้ใหญ่ยันเด็กถามคำถามเดียวกันเป๊ะ เมื่อกี้เธออยากจะปฏิเสธ เหมยเหมยก็ตะโกนขึ้นว่า “แล้วเล่อเล่ออยากให้คุณน้าเซ่อเซ่อแต่งงานกับคุณน้าสยงไหมล่ะ?”

“อยากสิ อยากให้คุณน้าสยงมีน้องชายให้เล่น!” เล่อเล่อพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

“พรูด”

ผู้ใหญ่ต่างพากันหัวเราะลั่น เซียวเซ่อเองก็อดฉีกยิ้มที่มุมปากไม่ได้ วิสัยทัศน์ของเด็กน้อยบริสุทธิ์จริง ๆ

สยงมู่มู่อารมณ์เสียพลางจ้องเหมยเหมยที่หัวเราะร่าตาเขม็งแล้วลากเล่อเล่อมาบอกว่า “น้าเป็นผู้ชาย แล้วน้าจะมีลูกได้อย่างไร แม่เธอไม่สอนความรู้ทั่วไปด้านสรีระร่างกายเหรอ?”

“อะไรคือสรีระร่างกายเหรอคะ? อร่อยไหมคะ?” เล่อเล่อกะพริบตาปริบ ๆด้วยท่าทีจริงจัง พอได้ยินคำศัพท์ใหม่ทีไร ปฏิกิริยาแรกที่ยัยหนูนึกถึงก็คือเจ้านี่กินได้ไหม

“กินไม่ได้…รู้จักแต่เรื่องกินนะเรา ไม่รู้ว่าเธอเหมือนใครจริง ๆ จำไว้เลยนะว่าน้าของหนูมีลูกไม่ได้ หนูไปหาน้าสะใภ้นู้น!” สยงมู่มู่บุ้ยปากอย่างไม่สบอารมณ์

“แล้วคุณน้าสะใภ้อยู่ไหนล่ะ?” เล่อเล่อรั้นถามให้ถึงที่สุดพลางเสาะหาว่าน้าสะใภ้อยู่ที่ไหน

สยงมู่มู่กระแอมไออย่างไม่เป็นธรรมชาติ อู่เชามากระซิบข้างหูเจ้าหนูพร้อมชี้ไปทางเซียวเซ่อว่า “นั่นไงคุณน้าสะใภ้ของหนู ขอแค่หนูทำให้คุณน้าสะใภ้มีน้องชายให้คุณน้าสยงของหนูได้ น้าจะซื้อของอร่อยให้เต็มห้องเลย”

เล่อเล่อดวงตาเป็นประกาย ของอร่อยเต็มห้องเลยนะ…คุณน้าอ้วนดีจริง ๆ!

“เกี่ยวก้อยสัญญา ร้อยปีไม่มีเปลี่ยน!” เล่อเล่อยื่นนิ้วก้อยอันอวบอ้วนออกไปเกี่ยวกับนิ้วที่อวบอ้วนของอู่เชา

เดี๋ยวไปบอกฉิวฉิวดีกว่าว่าให้มันช่วยทำให้คุณน้าสะใภ้มีน้องชายหน่อย อย่างมากเธอก็แค่แบ่งขนมครึ่งหนึ่งให้ฉิวฉิวเอง!

พอถึงตอนนี้เธอก็จะมีน้องชายมากมายมาเป็นเพื่อนเล่นกับเธอแล้ว!

…………………..