ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2815 คนที่หนีเรื่องความรู้สึก + ตอนที่ 2816 แย่งซีน

ตอนที่ 2815 คนที่หนีเรื่องความรู้สึก

เครื่องแต่งกายของเล่อเล่อนั้นเรียบง่ายมากเพราะเป็นชุดเห็ดขนาดใหญ่ที่แค่สวมเข้าไปแล้วเผยให้เห็นเพียงใบหน้าเท่านั้น

เด็กคนอื่น ๆกำลังแต่งหน้ากันอยู่ แม้จะเป็นแค่การแสดงละครเวทีของเด็ก ๆ แต่ก็เตรียมทุกอย่างได้ดีทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นเครื่องแต่งกาย ช่างแต่งหน้า อุปกรณ์ประกอบฉากบนเวที แสงไฟล้วนทำได้ตามมาตรฐาน ไม่แพ้การแสดงขนาดกลางเลย

เพราะอย่างไรก็ตามพ่อแม่ของบรรดาเด็ก ๆเหล่านี้ก็ล้วนเป็นคนมีชื่อเสียงในสังคมจึงทำแบบขอไปทีไม่ได้อยู่แล้ว

เซียวเซียงในฐานะที่เป็นผู้ถือหุ้นคนหนึ่งในโรงเรียนจึงต้องมาร่วมงานด้วยอยู่แล้ว เธอยังกล่าวเปิดงานในครั้งนี้ด้วย เมื่อกล่าวเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งตรงที่นั่งวีไอพีที่พวกเหมยเหมยนั่งอยู่พร้อมพูดคุยกับเซียวเซ่อ พี่น้องสองคนไม่ได้เจอกันนานจึงมีเรื่องให้คุยมากมาย

“เธอกับสยงมู่มู่สรุปอย่างไรกันแน่? คุณปู่ยังรู้เรื่องเลย” เซียวเซียงถามเสียงเบา

ข่าวฉาวครั้งนี้โด่งดังไปทั่ว แม้แต่คุณปู่วัยชราที่เก็บตัวอยู่บ้านยังทราบเรื่องและโทรหาเซียวเซียงตั้งหลายครั้ง ทั้งยังถามเรื่องเซียวเซ่อกับเธออีก แต่ปัญหาก็คือเซียวเซียงเองก็ไม่รู้แน่ชัดเช่นกัน!

เซียวเซ่อเหลือบมองสยงมู่มู่ที่อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าสับสน ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไรดี “ก็เรื่อย ๆแหละ เดี๋ยวถึงตอนนั้นพี่ก็รู้เอง”

“เธอนี่ขี้ขลาดเรื่องความรู้สึกจริง ๆเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบเครือญาติหรือความรักเธอก็เลือกแต่จะเดินหนี เซ่อเซ่อ แบบนี้เธอมีความสุขนักเหรอ?” เซียวเซียงถามตรง ๆจนทิ่มแทงถึงขั้วหัวใจของเซียวเซ่อ

สีหน้าของเซียวเซ่อเปลี่ยนไปในฉับพลันแล้วไม่กล้าสบตาลูกพี่ลูกน้องของเธออีก

เพราะว่าเซียวเซียงพูดถูกทุกอย่าง เธอเป็นคนขี้ขลาดในเรื่องความรู้สึกจริง ๆเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน ดังนั้นนิสัยของเธอจึงเป็นคนเย็นชาและโดดเดี่ยวและไม่กล้าที่จะลองคบเพื่อนใหม่ ๆ ไม่ใช่เพราะความเย่อหยิ่งแต่เพราะกลัวปวดใจ!

 “เซ่อเซ่อ เธอต้องกล้าที่จะเดินออกมา เธอจะเอาแต่มุดอยู่ในกระดองไม่ได้ สยงมู่มู่อยู่เคียงข้างเธอมาหลายปีขนาดนี้ บทจะไปต่างประเทศก็ไป ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวแบบนี้เหลือน้อยมากแล้วนะ เธอต้องทะนุถนอมไว้ให้ดี!” เซียวเซียงพยายามพูดโน้มน้าวอย่างใจเย็น ในขณะเดียวกันก็เป็นสิ่งที่คุณปู่เซียวเยี่ยนต้องการด้วย

ตั้งแต่เซียวเซ่อกลับประเทศอังกฤษจนถึงตอนนี้ก็เกือบสิบปีแล้ว แต่สยงมู่มู่ก็ยังคอยอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดไม่ห่างไปไหน ความจริงใจแบบนี้…เงินมากมายก็หาซื้อไม่ได้จริง ๆ!

เซียวเซ่อเหลือบมองสยงมู่มู่อีกครั้งซึ่งประจวบกับเขาหันมามองพอดี อีกทั้งในแววตาของสยงมู่มู่ซ่อนเรื่องราวไว้มากมายลึกล้ำราวกับทะเลอีเจียนที่ยากจะหยั่งถึง เซียวเซ่อรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็วราวกับเหมือนถูกผึ้งต่อย ใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

เจ้าบ้านี่นับวันจะยิ่งทำเกินกว่าเหตุ มักใช้สายตาขุ่นเคืองแบบนั้นมองเธอทำไมกันนะ?

ราวกับว่าเธอไปเอาเปรียบเขาแล้วไม่ยอมรับผิดชอบอย่างนั้นแหละ!

แต่…เธอก็เหมือนว่าเอาเปรียบเขาจริง ๆ แม้ทุกอย่างจะไม่ได้เกิดขึ้นแต่เธอก็เป็นคนถอดเสื้อผ้าเขา เซียวเซ่อรู้สึกผิดจึงทำให้ยิ่งไม่กล้าสู้หน้าสยงมู่มู่ เธอหันไปมองเวทีแล้วแสร้งทำเป็นกำลังดูการแสดง

เซียวเซียงถอนหายใจ ช่างเป็นคู่รักคู่แค้นกันจริง ๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะลงเอยกันสักทีนะ?

“คุณปู่บอกให้เธอกลับไปอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าจะเมื่อไรที่บ้านก็มีห้องสำหรับเธอเสมอ” เซียวเซียงบอก

ขอบตาของเซียวเซ่อร้อนผ่าว พยักหน้าหงึก ๆ

เวลานี้เองเสียงเพลงบนเวทีก็ดังขึ้น เด็ก ๆที่แต่งตัวกันเรียบร้อยก็ออกมาทำการแสดงอย่างร่าเริง ถึงแม้จะยังเป็นเด็กแต่ก็แสดงกันอย่างตั้งใจมาก ในช่วงแรกผู้ใหญ่หลายคนอาจจะไม่ค่อยสนใจนักแต่พอยิ่งตั้งใจดูก็ยิ่งติดงอมแงม เด็กพวกนี้ยังแสดงได้ดีกว่าละครบรอดเวย์เสียอีก

ในเวลานี้เองการแสดงก็มาถึงตอนที่ราชินีใจร้ายปลอมตัวเป็นหญิงชราเอาแอปเปิลพิษไปให้สโนว์ไวท์ ตามเนื้อเรื่องพอสโนว์ไวท์กินแอปเปิลที่อาบยาพิษแล้วจะล้มลงไป จากนั้นก็จะได้รับการช่วยเหลือจากคนแคระ

เล่อเล่อที่แสดงเป็นเห็ดดอกใหญ่ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆมาโดยตลอดแสดงในบทบาทของตัวเองอย่างเต็มที่ เพียงแต่ว่าดวงตาของเธอกลับเป็นประกายในขณะที่จ้องไปยังแอปเปิลสีแดงลูกใหญ่

……………………………………….

ตอนที่ 2816 แย่งซีน

เด็กผู้หญิงที่แสดงเป็นราชินีใจร้ายรูปร่างสูงพอ ๆกับเล่อเล่อและยังตัวใหญ่กว่าพวกเป่ารื่อน่าอย่างเห็นได้ชัด เด็กผู้หญิงคนนี้แสดงได้ไม่เลวทีเดียว สีหน้าเหี้ยมโหดยื่นแอปเปิลอาบพิษให้เป่ารื่อน่าที่แสดงเป็นสโนไวท์พร้อมสายตาสื่ออารมณ์ออกมาได้ดีมาก โดยแสดงความร้ายกาจของราชินีใจร้ายออกมาได้สมจริงมาก

“เด็กคนนี้นี่มีพรสวรรค์ในการแสดงจริง ๆ อายุเท่านี้ก็สามารถแสดงออกอารมณ์ทางสายตาได้แล้ว”

เดิมทีเหมยเหมยไม่ได้สนใจการแสดงนี้สักเท่าไหร่นักแค่คิดว่ามาดูเอาสนุก ๆเท่านั้น แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเด็ก ๆจะทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจเพราะแสดงได้ดีกว่าที่เธอคิดไว้มาก

อย่างเห็ดดอกใหญ่อย่างเล่อเล่อ แม้จะไม่มีบทพูดใด ๆ เลยแต่ปกติเล่อเล่อเป็นคนอยู่ไม่สุขซึ่งแต่ไรมาทำตัวเหมือนกับลิงไม่เคยนั่งหรือยืนนิ่ง ๆได้เกินสามนาที แต่ตอนนี้กลับยืนอยู่บนเวทีเงียบ ๆมาสิบกว่านาทีแล้ว เก่งมากจริง ๆ!

สยงมู่มู่และอู่เชาต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างชื่นชม เก่งกันมากจริง ๆ ตอนพวกเขาตัวเท่านี้ยังทำเป็นแค่ต่อยตีกันไม่รู้ภาษาอะไรด้วยซ้ำ!

“เด็กสมัยนี้เก่งกว่าสมัยของพวกเราเยอะ พวกเธอยังไม่รู้อะไรคุณครูที่เป่ารื่อน่าไปเรียนเปียโนด้วย มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุแค่แปดขวบ เขาเริ่มเรียนเปียโนตั้งแต่อายุสองขวบจนถึงตอนนี้แต่งเพลงเองได้แล้ว ได้รางวัลใหญ่ ๆมาเยอะมาก เก่งมากจริง ๆ”

ฉีฉีเก๋อพูดไปก็ชมไป เธอรู้สึกอิจฉาเด็กผู้ชายคนนั้นมาก ถ้าเป่ารื่อน่าได้ความสามารถสักครึ่งของเขา ต่อให้เป็นแค่ความฝันเธอก็คงยิ้มในฝันอย่างมีความสุข!

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลับไม่เห็นด้วย “น่าอิจฉาตรงไหน ในเมื่อฟ้าให้เราเกิดมาย่อมมีข้อดีอยู่แล้ว ทุกคนย่อมมีหนทางในการพัฒนาตัวเองที่เหมาะสม ทำไมเด็กทุกคนต้องไปเรียนเปียโนด้วย เดี๋ยวฉันจะให้นันนันเรียนซอซะเลย ฮึ!”

“พรู๊ด”

เหมยเหมยกลั้นขำไม่อยู่ พอเธอจินตนาการว่าเด็กสาวแสนสวยกำลังสีซอเพลงเศร้าอย่าง ‘บ่อเอ้อร์เฉวียนสะท้อนเงาจันทร์’ ขึ้นมา เฮ้อ…คิดภาพไม่ออกเลยจริง ๆ

ซอเอ้อร์หูจริง ๆแล้วเป็นเครื่องดนตรีที่ฝึกยากชนิดหนึ่ง คนที่เล่นซอเอ้อร์หูได้เก่งมักไม่ธรรมดา เหมยเหมยมักจะรู้สึกว่าเสียงของซอเอ้อร์หูจะเปลี่ยนโทนเองราวกับว่าผู้ที่มีประสบการณ์น้อยจะไม่สามารถสีซอเอ้อร์หูเพื่อสื่ออารมณ์ความรู้สึกออกมาได้

จะต้องเป็นคนที่เก่งมาก ๆถึงจะสามารถสีซอเอ้อร์หูได้มีเสน่ห์

อย่างไรเสียเธอก็คิดแบบนี้แหละ

“พอแล้ว…ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พวกเรานั่งดูละครกันเงียบ ๆดีกว่าเพื่อให้เกียรตินักแสดงตัวน้อย ๆด้วย” คุณย่าหยางเริ่มไม่พอใจ เล่อเล่อพยายามแสดงเต็มที่ขนาดนี้ คนเป็นแม่ยังแอบคุยกันอยู่ด้านล่างเวที ช่างไม่เหมาะสมเลยเสียจริง

เหมยเหมยแลบลิ้นปลิ้นตาแต่ก็ไม่ควรทำจริง ๆ เธอจึงนั่งตัวตรงจ้องเห็ดดอกใหญ่บนเวทีแน่นิ่ง ยิ่งดูก็ยิ่งอินกับบทบาท

เห็ดที่มีลายขนาดนี้จะต้องมีพิษแน่ ๆ คุณครูแต่งบทต้องการจะสื่ออะไรหรือเปล่านะ?

ราชินีใจร้ายยื่นแอปเปิลส่งให้สโนไวท์ซึ่งเป็นแอปเปิลจริง ๆ ทั้งหอมทั้งกรอบ แน่นอนว่าไม่มีพิษแน่นอน

เป่ารื่อน่ารับแอปเปิ้ลมากำลังทำท่าเหมือนจะกัดแล้วล้มลงแกล้งตาย ทันใดนั้นเล่อเล่อที่แสดงเป็นเห็ดนิ่ง ๆมาตลอดก็ก้าวขึ้นมาด้านหน้าแล้วมาขวางหน้าเป่ารื่อน่าและราชินีไว้ จากนั้นแอปเปิลก็มาอยู่ในมือเธอ

“กินไม่ได้นะ…แอปเปิ้ลมีพิษ!”

เล่อเล่อจ้องราชินีใจร้ายแน่นิ่ง คนเลว…

มีเธออยู่ ใครก็แกล้งน้องเป่ารื่อน่าไม่ได้ทั้งนั้น!

“เหยียนเล่อเล่อเธอแย่งซีนแล้ว สโนไวท์ต้องเป็นคนกินแอปเปิลต่างหาก” เด็กผู้หญิงที่แสดงเป็นราชินีใจร้ายตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

“คนเลว…แอปเปิ้ลมีพิษ น้องเป่ารื่อน่ากินไม่ได้ ฉันจะกินเอง!”

เล่อเล่อลูบหัวเป่ารื่อน่าด้วยท่าทีจริงจังราวกับปลอบประโลมเธอว่าไม่ต้องกลัว หลังจากนั้นเธอก็กัดแอปเปิ้ลเข้าไปคำใหญ่ ทั้งหอมทั้งกรอบ อร่อยมากจริง ๆ!

…………………