ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2857 เน่าเน่าที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย + ตอนที่ 2858 ต้นไม้สูงสิบเมตร

ตอนที่ 2857 เน่าเน่าที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

หลายปีมานี้เหยียนหมิงซุ่นตำแหน่งสูงขึ้น อำนาจมากขึ้นจึงสร้างความขุ่นเคืองให้คนอื่นไม่น้อย บางคนเกลียดจนอยากจะฆ่าพวกเขาทิ้งทั้งครอบครัว ซึ่งด้วยเหตุนี้เหยียนหมิงซุ่นถึงไม่อยากจัดงานครบเดือนและครบหนึ่งขวบใหญ่โตอะไร

ตอนนี้เน่าเน่าหายตัวไปอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ ความคิดแรกของเหมยเหมยก็คือมีคนจงใจลักพาตัวลูกไปเพื่อข่มขู่เหยียนหมิงซุ่น

“เป็นไปไม่ได้หรอก ในบ้านติดตั้งเครื่องตรวจจับอินฟราเรดไว้ ถ้ามีคนบุกเข้ามาพวกเราต้องรู้สึกได้สิ” ลุงเหลาปฏิเสธ

เหยียนหมิงซุ่นติดตั้งเครื่องตรวจจับอินฟราเรดในบ้านทุกซอกทุกมุมเพื่อปกป้องเด็กและผู้ใหญ่ในบ้านให้ปลอดภัย ถ้ามีคนบุกเข้ามาเขาก็ต้องรับรู้ได้เพราะเป็นถึงเทคโนโลยีขั้นสูง

“งั้นเน่าเน่าจะไปไหนได้? คงไม่ใช่ว่าหนีออกไปเองหรอกนะ?” เหมยเหมยโล่งอกขึ้นมาบ้าง ขอแค่ไม่ใช่คนชั่วพาตัวไปก็พอ

“เป็นไปไม่ได้หรอก เน่าเน่ายังต้องอยู่ในบ้านแน่นอน”

ลุงเหลามั่นใจมาก เจ้าหนูน้อยต้องซ่อนตัวอยู่มุมใดมุมหนึ่งในบ้านนี่แหละ เพียงแค่ตอนนี้ยังหาตัวไม่พบ

“งั้นก็หาต่อเถอะ ขอแค่ยังอยู่ในบ้านก็จัดการง่ายหน่อย” ในที่สุดความกังวลของเหมยเหมยก็กลับมาปกติ ถ้าลุงเหลาไม่พูดเธอเองคงไม่รู้เลยว่าเหยียนหมิงซุ่นติดตั้งเครื่องป้องกันเทคโนโลยีขั้นสูงขนาดนี้ไว้ด้วย!

เหมยเหมยคิดอยากให้ฉิวฉิวและเสวี่ยเอ๋อร์ช่วยตามหาแต่ไม่รู้ฉิวฉิวหนีหายไปไหน เสวี่ยเอ๋อร์ก็หยิ่งผยองเหลือเกินและไม่ฟังคำสั่งเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทั้งบ้านมีแค่เหยียนหมิงซุ่นกับเล่อเล่อเท่านั้นที่ออกคำสั่งได้

เธอที่จนปัญญาเลยทำได้แค่หาเอง คุณย่าหยางกลับไม่ค่อยเป็นกังวลนัก “ขอแค่อยู่ในบ้านก็พอ เดาว่าคงเล่นซ่อนหากับเราอยู่ ถ้าพวกเราไม่หาเดี๋ยวเขาก็เบื่อแล้วออกมาเองแหละ”

สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจะตายไป คุณย่าหยางชินชาเสียแล้ว

เหมยเหมยครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วหาโทรโข่งมา เธอยืนอยู่กลางสวนหลังบ้านแล้วตะโกนขึ้นว่า “เหยียนเน่าเน่า ถ้าลูกยังไม่ออกมาเย็นนี้ก็ไม่ต้องกินเนื้อสัตว์ แม่พูดคำไหนคำนั้นนะ!”

โธ่เอ๊ย รั้นต้องบีบให้เธองัดท่าไม้ตายออกมาใช่ไหม!

เจ้าเด็กคนนี้ซนยิ่งกว่าพี่สาวอีก ภาพลักษณ์หญิงกุลสตรีที่ดูดีงามสง่าอย่างเธอ…ถูกสองพี่น้องนี้ทำลายจนสิ้นแล้ว

คิด ๆดูแล้วน้องชายคนเล็กช่วยประหยัดแรงตั้งเยอะ!

แต่พอนึกถึงความขี้เกียจของเจ้าเด็กนั่นเหมยเหมยก็ทุกข์ใจอีกครั้ง ตกลงเธอคลอดอะไรออกมาถึงได้นิสัยประหลาดไม่เหมือนกันทั้งสามคนเลยนะ!

เหมยเหมยตะโกนเรียกติดต่อกันสามครั้งแต่เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่โผล่มาแม้แต่เงา เธอนึกเป็นกังวลขึ้นมาอีกครั้ง แม้แต่เอาเนื้อสัตว์ที่โปรดปรานมาล่อก็ยังไม่ออกมา ไม่ใช่ว่าจะเป็นอะไรไปจริง ๆหรอกนะ?

“ติ่ง”

หยดน้ำเย็นเฉียบหยดใส่หน้า เหมยเหมยยื่นมือไปปาดแล้วมองขึ้นฟ้าอย่างฉงน อากาศแจ่มใส ไม่มีเมฆสักนิด…ทำไมจู่ ๆฝนตกได้ล่ะ?

“ติ่ง”

น้ำอีกหยดร่วงเผาะลงมาอีกแล้ว

“ฝนตกแล้วเหรอ?” เหมยเหมยแหงนหน้ามองฟ้า

“จะตกได้อย่างไรแดดแรงดีขนาดนี้” คุณย่าหยางเอ่ยขึ้น

“งั้นน้ำนี้มาจากไหนล่ะ?” เหมยเหมยแหงนหน้าขึ้นสูง ตอนนี้พวกเธอกำลังยืนอยู่ใต้ต้นหวูถง[1] ต้นไม้ต้นนี้เติบโตที่นี่นานแล้ว ซินแสบอกว่าต้นไม้ต้นนี้เป็นดั่งดวงตาศักดิ์สิทธิ์เลยเคลื่อนย้ายไปไหนไม่ได้เด็ดขาด

เพราะงั้นเหยียนหมิงซุ่นเลยสร้างบ้านโดยดูต้นหวูถงนี้เป็นหลักแล้วล้อมต้นนี้ไว้ ต้นไม้ต้นนี้สูงอย่างน้อยตึกสามชั้น กิ่งก้านเต็มไปด้วยใบไม้เขียวชอุ่ม ช่วงหน้าร้อนเป็นสถานที่ที่ร่มรื่นมากทีเดียว

“ติ่ง”

น้ำหยดลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หยดลงบนตัวคุณย่าหยาง “คงไม่ใช่ว่าเป็นขี้นกหรอกนะ ไม่สิ ขี้นกไม่ได้สะอาดขนาดนี้หรอก เกิดอะไรขึ้น?”

ลุงเหลาเดินมา หลังจากได้ยินที่พวกเธอคุยกันสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขายกกล้องส่องทางไกลขึ้นดูแล้วสีหน้าก็ปรากฏความประหลาดใจขึ้นมา

 “เน่าเน่าอยู่ข้างบน” ลุงเหลาเอ่ย

…………………………………………………..

 ตอนที่ 2858 ต้นไม้สูงสิบเมตร

เหมยเหมยตกใจยกใหญ่แทบไม่อยากจะเชื่อ ต้นไม้สูงสิบกว่าเมตร เจ้าเด็กนั่นปีนขึ้นไปได้อย่างไรกัน?

เธอแย่งกล้องส่องทางไกลมาแล้วส่องไปตามมือที่ลุงเหลาชี้ ฉับพลันหัวใจก็เต้นมาถึงคอหอยและเกือบกระเด็นออกมาอยู่แล้ว

เจ้าเด็กอ้วนกอดลำต้นนอนหลับปุ๋ย อีกทั้งยังเอาหน้าแนบฟลุบลงไป น้ำที่หยดลงมาก็น้ำลายของเขานั่นแหละ…

“ทำไมเขาถึงหนีขึ้นไปนอนบนต้นไม้ได้ล่ะ แถมยังปีนขึ้นไปตั้งสูง ถ้าเกิดตกลงมาจะทำอย่างไร…ไม่ได้การล่ะ หนูต้องโทรหาเหยียนหมิงซุ่นก่อนเรียกให้เขากลับมาสั่งสอนลูกสักหน่อย”

เหมยเหมยรีบร้อนจนสติหลุด เน่าเน่าหลับลึกขนาดนั้นถ้าเกิดพลิกตัวหรือกลิ้งคงตกลงมาแน่นอน ความสูงสิบกว่าเมตรแบบนี้ต้องมีจุดจบไม่สวยอยู่แล้ว เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ

“อย่าวู่วามไป เดี๋ยวปูเบาะหนา ๆไว้ด้านล่างก่อน ต่อให้ตกลงมาก็ไม่เป็นไรหรอก จากนั้นค่อยปีนขึ้นไปอุ้มเน่าเน่าลงมา” ลุงเหลาพูดเสียงเนิบและไม่ได้รีบร้อนอะไร

ต้นไม้สูงใหญ่ขนาดนี้แต่เน่าเน่าปีนขึ้นไปได้สบาย ๆ งั้นก็คงไม่ตกลงมาง่าย ๆหรอก

ลุงเหลาและป้าฟางหาเบาะหนามาได้อย่างรวดเร็วแล้วปูวางใต้ต้นไม้หลายชั้น เน่าเน่าที่อยู่ด้านบนนอนหลับสนิทและทำปากจ๊อบแจ๊บเป็นระยะ ๆโดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองอยู่ในจุดอันตรายแค่ไหน

ลุงเหลาเตรียมเชือกและอุปกรณ์ในการปีนเรียบร้อย ต้นไม้สูงขนาดนี้ถ้าไม่มีอุปกรณ์เขาคงปีนขึ้นไปไม่ได้จริง ๆ ถ้าตอนหนุ่ม ๆยังพอลองได้บ้าง

“เจ้าเด็กนี่ปีนขึ้นไปได้อย่างไรกันนะ เดี๋ยวเอาลงมาได้จะตีให้เข็ดเลย ใครก็ห้ามมารั้งหนูไว้ทั้งนั้น!” เหมยเหมยกัดฟันกรอด ความโกรธต้องได้ระบายออกมา

คุณย่าหยางและป้าฟางส่ายศีรษะอย่างระอา ครั้งนี้เน่าเน่าทำเกินกว่าเหตุจริง ๆ ต้องจับมาสั่งสอนดี ๆเสียหน่อยแล้วเพราะไม่งั้นคงเอาไม่อยู่

ทางฝั่งลุงเหลาปีนขึ้นไปแล้ว เขาปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวังไม่กล้าปริเสียงแม้แต่นิดเดียวเพราะกลัวว่าจะปลุกเน่าเน่าที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราเอาได้ ถึงแม้เบาะข้างล่างจะหนาแต่ตกลงไปก็ต้องบาดเจ็บอยู่ดี

 “คุณปู่เหลาทำอะไรอยู่คะ?” เล่อเล่อตะโกนถามเสียงดังจนทำให้พวกกระรอกตกใจและพลอยปลุกให้เน่าเน่าตื่นไปด้วย

เหมยเหมยเหนื่อยใจกว่าเดิม เธอใช้โทรโข่งตะโกนเรียกอยู่นานแต่เจ้าเด็กนี่กลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด พอพี่สาวเรียกทีเดียวก็ตื่นแล้ว รอเดี๋ยวเอาตัวลงมาได้จะตีแรง ๆเลย ไม่งั้นคงยากจะระงับความโกรธในใจของเธอได้

เน่าเน่ารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา พี่สาวกลับมาแล้ว…

เจ้าหนูตกใจจนได้สติแล้วเหลือบมองดูด้านล่างก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง ทุกคนในบ้านต่างออกมากันหมดแต่เขาก็ยังโล่งอกเพราะคุณพ่อยังไม่กลับมา ส่วนแม่กับย่าทวดคุยด้วยง่ายหน่อย

แค่แวบเดียวเล่อเล่อก็มองเห็นเน่าเน่าที่อยู่บนยอดต้นไม้ เธอเอามือเท้าสะเอวแล้วคำรามว่า “ลงมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“อืม…ลงไปเดี๋ยวนี้แหละ!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสและพูดคล่องแคล่วมาก ตอนเน่าเน่าหกเดือนก็เรียกแม่ได้แล้ว ตอนนี้หนึ่งขวบจึงพูดได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ

แต่คนน้องเสี่ยวจูไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะจนถึงตอนนี้ขนาดคำว่าแม่ยังขี้เกียจเรียก นอกจากส่งเสียงร้องอ้อแอ้ก็ไม่พูดอะไรแล้ว

“อันตราย ให้คุณปู่เหลาขึ้นไปรับตัวเน่าเน่าลงมา” เหมยเหมยนึกร้อนใจ

เล่อเล่อไม่เห็นด้วย “ตกลงมาไม่ตายหรอก เหยียนเน่าเน่ารีบเลยนะ ถ้ายังไม่ลงมาจะต่อยให้ตายเลย”

“มาแล้วครับ…พี่สาว!”

เน่าเน่าไม่กล้าอืดอาดชักช้ายกมือโบกลาเหล่ากระรอกที่อยู่ข้าง ๆกอดลำต้นเตรียมลงมา ใจของเหมยเหมยเต้นมาถึงคอหอยอีกครั้ง สูงขนาดนี้…เธอเห็นยังจะเป็นลม ตกลงเจ้าเด็กนี่จะลงมาอย่างไรนะ?

ลุงเหลาตัดสินใจลงมาจากต้นไหมแล้วคอยจับตาดูเจ้าเด็กคนนี้เพราะอยากรู้ว่าเขาจะลงมาอย่างไร

เน่าเน่าเกาะก้านเล็กก้านหนึ่งไว้ห้อยตัวโอนเอนไปมาอยู่ด้านบนเหมือนลิงจนเหมยเหมยตกใจรีบปิดตา แต่พอนึกขึ้นได้ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วจับตาดูด้วยความเป็นห่วง

……………………………………………..

[1] ต้นหวูถงหรือเรียกว่าต้นร่มจีน ปัจจุบันเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ให้ร่มเงาพันธุ์หายาก