ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2861 สองขวบแล้วยังพูดไม่ได้เดินไม่เป็น + ตอนที่ 2862 ฉี่เด็ก

ตอนที่ 2861 สองขวบแล้วยังพูดไม่ได้เดินไม่เป็น

เล่อเล่ออายุห้าขวบครึ่งแต่ตัวสูงพรวดพราดขึ้นมากจนดูเหมือนเด็กวัยเจ็ดแปดขวบ แน่นอนว่ากระเพาะก็ขยายใหญ่ตามไปด้วย เธอไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเหมยเหมยและคุณย่าหยางมาก

“น้องเสี่ยวจูไม่ได้ป่วย ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก” เล่อเล่อร้องโวยขึ้น

“ลูกจะไปรู้อะไร จนตอนนี้เสี่ยวจูยังพูดไม่ได้เดินไม่เป็น ไม่ปกติแน่ ๆ แบบนี้ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลดูว่าปัญหาอยู่ตรงไหน” เหมยเหมยอธิบาย

“น้องขี้เกียจ…” เน่าเน่าเอ่ยขึ้นกะทันหันแล้วก้มหน้าทานข้าวต่อ

“ใช่…เสี่ยวจูขี้เกียจเกินไป เขาป่วยเป็นโรคขี้เกียจ” เล่อเล่อเอ่ยอย่างมั่นใจ

เหยียนหมิงซุ่นเลิกคิ้ว จู่ ๆก็ผุดความคิดบางอย่างขึ้นมา เขาคีบเนื้อชิ้นโตให้เล่อเล่อแล้วเอ่ยเสียงจริงจัง “เหยียนเล่อเล่อ พ่อจะมอบหมายภารกิจอย่างหนึ่งให้ลูก ถ้าลูกทำสำเร็จพ่อจะสนองความต้องการแก่ลูกอย่างหนึ่ง”

เล่อเล่อดวงตาลุกวาว “ไม่ว่าคำขออะไรก็ได้ทั้งนั้นเหรอคะ?”

“คำขอที่สมเหตุสมผล”

“ได้เลย ปล่อยเป็นหน้าที่หนูเอง!” เล่อเล่อรับปาก เธออยากเรียนขับเครื่องบินตั้งนานแล้วแต่คุณพ่อมักอ้างว่าไม่มีเวลาอยู่เรื่อย ทีนี้หนีไม่พ้นแล้วละสิ

“พ่อให้เวลาลูกสามวัน ถ้าภายในสามวันทำไม่ได้ข้อตกลงก็เป็นอันยกเลิกไป” เหยียนหมิงซุ่นกล่าว

เล่อเล่อลังเลครู่หนึ่งแต่สุดท้ายก็รับปากแล้วยื่นมือไปเกี่ยวนิ้วก้อยกับเหยียนหมิงซุ่น “บุรุษพูดคำใด”

“ย่อมพูดคำนั้น!” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงหนักแน่น

เล่อเล่อหัวเราะคิกคักพลางเริ่มคิดแผนในใจว่าควรสั่งสอนเจ้าหมูขี้เกียจนั่นอย่างไรดี หางตาของเธอเหลือบเห็นน้องชายคนโตที่กำลังแทะเนื้อซี่โครงอยู่ก็คิดแผนได้ในทันที คีบเนื้อซี่โครงชิ้นโตในถ้วยตัวเองไปไว้ในถ้วยของเน่าเน่าก่อนจะเค้นรอยยิ้มใจดีออกมา

เน่าเน่ามองเธออย่างหวาดระแวง ผู้ที่ทำดีด้วยอย่างไม่มีเหตุผล หากไม่ใช่โจรก็ต้องเป็นผู้ที่มีเจตนาบางอย่างแอบแฝง พี่สาวไม่ได้มาด้วยเจตนาดีแน่นอน

“กินสิ” เล่อเล่อพูดเสียงอ่อนเสียงหวานทำเอาเน่าเน่ายิ่งไม่กล้าทานมากกว่าเดิม “พี่สาวกินเลย ผมกินอิ่มแล้ว” “ให้เธอกินก็รีบกินสิ พูดมากอะไรนักหนา!” เล่อเล่ออดทนได้อย่างมากแค่สามวินาทีก็ตะคอกเสียงใส่ เน่าเน่าสะดุ้งเฮือกทีหนึ่งแล้วก้มหน้าแทะเนื้อซี่โครงแต่โดยดี

อย่างมากอีกเดี๋ยวเขาจะปีนขึ้นไปหลบบนต้นไม้ใหญ่เอง พี่สาวปีนต้นไม้ไม่เร็วเท่าเขาหรอก

เหมยเหมยนึกแปลกใจกับความคิดของเหยียนหมิงซุ่นอย่างมาก ลำพังเด็กตัวกะเปียกอย่างเล่อเล่อจะมีความคิดอะไรได้ สู้ไปตรวจที่โรงพยาบาลจะปลอดภัยกว่าเพราะหากรู้สาเหตุจะได้รีบรักษาได้ทัน

“รออีกสามวัน ถ้าสามวันจากนี้ไม่ได้ผล ฉันจะไปโรงพยาบาลกับเธอเอง” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยด้วยท่าทางมั่นใจ

ไม่ว่าจะเน่าเน่าหรือเสี่ยวจูล้วนยำเกรงต่อเล่อเล่อทั้งคู่ ลูกชายคนเล็กไม่ใช่เด็กมีปัญหาทางสมองและไม่ใช่เด็กพิการทางสมอง เขาคิดว่าสาเหตุใหญ่เพราะขี้เกียจมากกว่า ตอนนี้ให้เล่อเล่อไปกระตุ้นเส้นเอ็นความขี้เกียจของเจ้าตัวเล็กนั่นสักหน่อย

เหมยเหมยยอมแต่โดยดี สามวันก็สามวัน อย่างไรเสียก็เวลาแค่นี้เอง

หลังมื้ออาหารเล่อเล่อก็คว้าตัวเน่าเน่าที่คิดจะหนีเอาตัวรอดไว้ “ขึ้นไปข้างบนกับฉัน!”

เน่าเน่าดิ้นไม่หลุดเลยจำต้องตามไปอย่างเชื่อฟัง สองพี่น้องเข้าไปในห้องของเสี่ยวจูซึ่งเจ้าหมูขี้เกียจตัวนี้ยังคงนอนหลับอย่างสุขใจ มุมปากยกยิ้มนิด ๆไม่รู้กำลังฝันหวานอะไรอยู่กันแน่

“ขอแค่เธอทำให้น้องชายเดินได้พูดได้ พี่จะพาไปบินบนท้องฟ้าแล้วกัน” เล่อเล่อให้คำมั่นสัญญา

เน่าเน่าตาลุกวาว บินบนท้องฟ้า…น่าหวั่นไหวจริง

“บินจริงเหรอ?” ต้องถามให้แน่ใจอีกที

“แหงสิ พี่สาวของเธอเคยโกหกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่!” เล่อเล่อตบศีรษะเขาไปทีหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์

เน่าเน่าเจ็บจนแยกเขี้ยวใส่ขณะในหัวก็ครุ่นคิดตาม แม้พี่สาวของเขาจะดุไปสักหน่อยแต่ก็ไม่เคยหลอกเขาจริง ๆ

“ได้!” เน่าเน่ายื่นมืออวบมาแตะฝ่ามือกับเล่อเล่อเป็นการรับปาก

เล่อเล่อจากไปอย่างสบายใจ ก่อนไปก็กระซิบเสียงขู่ข้างหูเสี่ยวจูว่า “เพลา ๆหน่อย ถ้ายังไม่พูดไม่เดินอีก ระวังฉันจะฟาดก้นของเธอให้แตกเป็นสามแฉกเลย!”

เสี่ยวจูลมหายใจหยุดชะงักไปหลายวินาทีพร้อมร่างอ้วนกลมสั่นระริก แต่ดวงตายังคงปิดแน่นไม่ได้ลืมตาแต่อย่างใด

…………………………………….

 ตอนที่ 2862 ฉี่เด็ก

หลังจากเล่อเล่อออกจากห้องไป เสี่ยวจูก็กะพริบตาปริบ ๆพลางยื่นมืออวบออกมาบิดขี้เกียจทีหนึ่ง จากนั้นก็หลับตาใหม่หายใจเข้าออกลึก ครั้งนี้หลับได้ไวเสียจริง

เน่าเน่ากลอกลูกตาแล้วปีนขึ้นเตียงอย่างว่องไว ฟุบตัวอยู่ข้างน้องชายแล้วตบแก้มอ้วนของเสี่ยวจูเบา ๆ แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลยตบอีกทีทว่าก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆอยู่ดี…

เหมยเหมยกับเหยียนหมิงซุ่นแอบเดินตามหลังมาซึ่งกำลังส่องอยู่ข้างนอกห้อง อยากรู้ว่าเน่าเน่าจะปลุกเสี่ยวจูได้หรือเปล่า แต่ตามดูอยู่พักหนึ่งเน่าเน่าก็เหนื่อยพอตัว เสี่ยวจูก็ยังหลับใหลเหมือนคราแรกไม่แม้แต่จะกะพริบตาสักนิด

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ผล พวกเขาเป็นแค่เด็กจะรู้เรื่องอะไร ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาลอยู่ดี” เหมยเหมยกระชากแขนเหยียนหมิงซุ่นลงไปข้างล่างด้วยสีหน้าคาดโทษ

“ตกลงกันแล้วว่าสามวัน นี่เพิ่งจะเริ่มเอง!” เหยียนหมิงซุ่นไม่รีบร้อนแต่อย่างใด

“ฉันว่าพี่ไม่เจอทางตันก็คงไม่ยอมแพ้สินะ”

เหมยเหมยกลอกตาใส่เขาทีหนึ่ง สามวันก็สามวัน อย่างไรเสียเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าต้องไปโรงพยาบาล

เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มน้อย ๆรู้สึกมั่นใจเต็มเปี่ยมเพราะสัญชาตญาณบอกเขาว่าสองพี่น้องเล่อเล่อกับเน่าเน่าต้องจัดการลูกชายคนเล็กได้อยู่หมัดอย่างแน่นอน สิ่งที่เขาแปลกใจยิ่งกว่าคือเน่าเน่าจะใช้วิธีไหนทำให้เสี่ยวจูกลับคืนสู่สภาวะปกติกันนะ?

ด้านบนเน่าเน่าปลุกอยู่นานก็ปลุกน้องชายไม่สำเร็จพลันก็เดือดดาลจึงปิดจมูกของเสี่ยวจูไว้ ดูสิว่านายยังจะหลับต่ออย่างไร

เสี่ยวจูเองก็ทนหลับต่อไม่ไหวจำต้องลืมตาขึ้นอย่างเอือมระอาแล้วมองพี่น้องฝาแฝดของตนอย่างไม่พอใจ วุ่นวายอะไรนักหนา แล้วทำไมต้องมาขัดจังหวะเขานอนด้วย!

“รีบลุก ไม่ต้องนอนแล้ว!” เน่าเน่าบิดหูของเสี่ยวจูด้วยท่าทางจริงจังคล้ายเหมยเหมยเวลาอบรมสั่งสอนเขาในวันปกติ

เสี่ยวจูแค่นเสียงหลายทีแล้วเบี่ยงหน้าหนีกระชากผ้าห่มเป็นการปิดกั้นเสียงของพี่ชายโดยอัตโนมัติ เขาต้องไปวางแผนชีวิตและวิเคราะห์โลกอันแปลกใหม่นี้ในฝันต่อ กำลังยุ่งอยู่เชียว!

“ไม่ยอมเชื่อฟังใช่ไหม…คอยดูนะ!”

พี่ชายเน่าเน่าถูกท้าทายอำนาจเข้าจนรู้สึกเสียหน้า สองมือเท้าสะเอวคิดหาวิธีอยู่นาน ในที่สุดเขาก็หาวิธีดี ๆได้จึงแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์

“หึ…ไม่ให้นายได้นอนหรอก!” เน่าเน่ากระโดดลงจากเตียงแล้วพูดพึมพำเดินออกไปข้างนอกคนเดียว คราวนี้เขาไม่ให้น้องชายได้หลับต่อแน่

เสี่ยวจูลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมองซ้ายมองขวาครู่หนึ่ง พี่ชายที่น่ารำคาญไปแล้ว ไม่เลว…หลับต่อได้แล้ว

ส่วนคำพูดของเน่าเน่านั้นเสี่ยวจูเลือกที่จะมองข้ามมันไปโดยอัตโนมัติ เขาอยากนอน ต่อให้เง็กเซียนฮ่องเต้มาก็ฉุดไม่อยู่แล้ว!

เน่าเน่าวิ่งลงไปชั้นล่างยกกาน้ำชาขึ้นกรอกปากอึก ๆลงท้องไปกว่าครึ่งกา หน้าท้องพูนโตเป็นลูกแตงโมจิ๋วแต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด กรอกน้ำต่อไปเรื่อย ๆ

“โอ๊ย…เลิกดื่มได้แล้ว ระวังท้องแตกนะ!” คุณย่าหยางที่กำลังดูโทรทัศน์อยู่รีบวิ่งเหยาะ ๆมาหาหมายจะแย่งกาน้ำชาไป

เน่าเน่าเบี่ยงหลบอย่างคล่องตัวแล้วกรอกใส่ปากต่ออีกหลายอึก กระทั่งดื่มต่อไม่ไหวจริง ๆถึงวางกาน้ำชาลงแล้วใช้หลังมือปาดเช็ดปากพร้อมเรอออกมาทีหนึ่ง จากนั้นก็หันไปยิ้มหยีให้คุณย่าหยาง

“นี่ไปกินเกลือมาเหรอถึงกรอกน้ำเข้าปากไม่หยุดแบบนี้ รีบไปถ่ายออกหน่อยเร็ว” คุณย่าหยางทั้งโมโหทั้งอยากหัวเราะ คว้าแขนเจ้าตัวเล็กไปที่ห้องน้ำ

“ไม่ปวดฉี่” เน่าเน่าไม่ยอมไป คุณย่าหยางจึงปล่อยเลยตามเลยก่อนจะกลับไปดูโทรทัศน์ต่อไว้เดี๋ยวค่อยถามใหม่

เน่าเน่าลูกตากลอกไปมาหยิบเอาแก้วน้ำชาเครื่องเคลือบลายครามวิ่งขึ้นไปชั้นบน แล้วเลิกเสื้อผ้าขึ้นรูดซิปเผยเจ้ากระเจี๊ยวน้อยออกมา มือหนึ่งกำเจ้ากระเจี๊ยวน้อยอีกมือประคองแก้วน้ำชาไว้แล้วฉี่ออกมาเป็นสาย

ไม่นานก็ได้ฉี่เด็กสดใหม่อุ่น ๆหนึ่งแก้ว ดีที่แก้วใหญ่พอไม่อย่างนั้นคงไม่พอรองรับแน่!

……………………