ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2863 สองพี่น้องสู้กันทางสติปัญญา + ตอนที่ 2864 เน่าเน่าที่โดนเข้าใจผิด

ตอนที่ 2863 สองพี่น้องสู้กันทางสติปัญญา

เน่าเน่ามองของเสียตัวเองก็เอามือปิดจมูกอย่างนึกรังเกียจ แต่มุมปากกลับเผยยิ้มร้ายกาจและได้ใจ

เจ้าตัวเล็กเอาสองมือประคองแก้วน้ำชาเครื่องเคลือบลายครามแล้วเดินเข้าห้องเสี่ยวจูอย่างมีความสุข ทีนี้จะดูสิว่าน้องชายยังจะหลับต่อได้อีกหรือ หึ!

เสี่ยวจูกำลังหลับพริ้มสบาย โลกในห้วงความฝันกว้างใหญ่ไพศาลไร้พรมแดน แล้วยังเต็มไปด้วยหลากหลายสีสัน หากไม่ใช่เพราะต้องตื่นมากินมาฉี่เขาคงนอนต่อได้ทั้งชีวิต ไม่อยากจะตื่นเลยสักนาทีเดียว

กลิ่นตุ ๆลอยเตะจมูกเขาทำเอาเขาเริ่มรู้สึกพะอืดพะอม ไม่นานก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วซึ่งสิ่งที่มองเห็นคือแก้วน้ำที่เป็นเครื่องเคลือบลายครามสวยงามและกลิ่นนั่นลอยออกมาจากแก้วนั้น

คนที่ถือแก้วก็คือพี่ชายฝาแฝดของเขานั่นเอง

เสี่ยวจูเอาสองมือมาปิดจมูกแต่กลิ่นเหม็นหึ่งก็ยังลอดเข้าจมูกไม่หาย กลิ่นฉุนที่ทำเอาเขามึนศีรษะไปหมด นี่เป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดหลังจากเขาเกิดมาบนโลกใบนี้แล้ว

ปกติต่อให้เป็นปัสสาวะหรืออุจจาระของตัวเองเสี่ยวจูยังรังเกียจแทบไม่ไหว ฉะนั้นปกติเขาจะทานเนื้อน้อยมากและพยายามเลือกทานแต่ผักหรือมังสวิรัติ แต่ตอนนี้ปัสสาวะที่กลิ่นเหม็นหึ่งนี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นของพี่ชายเขา เจ้าหมอนี่ก็เป็นเสียอย่างนี้ทานมากถ่ายมากมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งสิ่งที่ถ่ายออกมาก็กลิ่นเหม็นเป็นพิเศษ

เน่าเน่าหัวเราะอย่างได้ใจแล้วเลื่อนแก้วเข้าไปใกล้ขึ้นอีก เสี่ยวจูกระเถิบตัวหนีไปด้านหลังด้วยความโกรธพร้อมสองมืออุดจมูกแน่นกว่าเดิมแต่สำหรับเขากลับไม่มีผลแต่อย่างใด ตอนนี้ชักจะเริ่มปวดศีรษะแล้วสิ

“รีบเอาออกไป!” เสี่ยวจูตะคอกเสียงต่ำอย่างโกรธเคือง เสียงไม่ได้ทุ้มเข้มเหมือนเน่าเน่าแต่เป็นเสียงเล็ก ๆฟังดูน่ารักน่าเอ็นดู

เน่าเน่ายิ้มคิกคักแล้วเลื่อนเข้าไปใกล้กว่าเดิมอีกนิด “ฉี่ของฉันหอมสินะ ถ้ายังไม่ลุกฉันจะขี้ออกมาให้นายดม!”

“นายเป็นบ้าหรือไง!”

แก้วเลื่อนเข้ามาใกล้ตนขึ้นเรื่อย ๆจนเสี่ยวจูคลื่นไส้จวนจะอ้วกอยู่รอมร่อ แต่บนเตียงไม่เหลือพื้นที่ให้ถอยหนีอีกแล้ว ในเมื่อไม่มีที่ให้ถอยเสี่ยวจูเลยจำต้องกระโดดลงเตียงอย่างระอาแล้ววิ่งหนีเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าทีเดียวซึ่งไม่ได้ช้าไปกว่าเน่าเน่าเลย

เจ้าเน่าเน่า รอเขาคิดหาวิธีเอาคืนหมอนี่ก่อนเถอะ!

เสี่ยวจูที่เข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าแม้จะอยู่ห่างไกลจากกลิ่นเหม็นแต่เขาไม่ได้รู้สึกดีไปกว่าเดิมนัก เพราะในตู้เสื้อผ้ามีแต่เสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวเหมยเหมยจึงเอาลูกเหม็นไปไว้ในนั้นหลายลูก สำหรับเขาแล้วกลิ่นนี้ไม่ได้น่าดมไปกว่าฉี่ของพี่ชายเท่าไรเลย

ความจริงเหตุผลที่เขาไม่อยากออกไปจากห้องมีสาเหตุหลักคือความขี้เกียจ อีกหนึ่งสาเหตุก็คือกลิ่นข้างนอกมันเกินจะรับไหวจริง ๆ มีกลางดึกคืนหนึ่งเขาลองหนีออกไปแต่กลิ่นแปลก ๆเป็นร้อยเป็นพันกลิ่นที่ปะทะเข้ามาทำให้เขาหนีกลับมาเร็วยิ่งกว่าบินเสียอีก นับจากนั้นมาก็ไม่คิดจะออกไปอีกเลย

หากเป็นไปได้เขายอมอยู่บ้านตลอดชีวิต

ไม่รอเน่าเน่าเปิดประตูเสี่ยวจูก็วิ่งออกมาก่อน หากไม่รีบออกมาเขาต้องตายเพราะกลิ่นนี้แหง พอเสี่ยวจูเห็นเน่าเน่าพลันก็กระตุกยิ้มมุมปากเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

เน่าเน่ารู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ ชักรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ไม่มีใครรู้นิสัยน้องชายไปมากกว่าเขาอีกแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่คนดีเด่อะไรและไม่ดีมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้วด้วย

น้องชายคิดจะทำอะไร?

“แง…”

เสี่ยวจูอ้าปากร้องไห้คร่ำครวญทั้งตัดสินใจหยิกแขนตัวเองหลายทีเจ็บจนเขาน้ำตาไหลเล่นละครเสมือนจริง

เพื่อช่วงเวลาแห่งความฝันในอนาคต เขาทุ่มหมดหน้าตักแล้ว!

เน่าเน่ามองตกตะลึงตาค้าง หรือว่าน้องชายถูกกลิ่นฉี่ของเขารมจนสมองเพี้ยนไปแล้วเหรอ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงหยิกตัวเองล่ะ?

เสี่ยวจูตัดสินใจนอนบนพื้นร้องไห้เสียงดังสนั่นจนน่าตกใจจนได้ยินสามบ้านสี่บ้านรอบข้าง เหมยเหมยพุ่งเข้ามาเป็นคนแรกตามด้วยเหยียนหมิงซุ่น

………………………………….

ตอนที่ 2864 เน่าเน่าที่โดนเข้าใจผิด

“เกิดอะไรขึ้น…ทำไมเสี่ยวจูถึงอยู่บนพื้นล่ะ?” เหมยเหมยเข้าห้องมาก็เห็นเพียงลูกชายคนเล็กที่ใส่ผ้าอ้อมนอนบนพื้นร้องไห้อย่างน่าสงสาร

เธอถลาเข้าไปอุ้มเสี่ยวจูขึ้นมา ตอนนี้เพิ่งจะเข้าสู่ช่วงต้นฤดูร้อนพื้นยังเย็นอยู่เลย เจ้าตัวเล็กนอนแช่นานไปต้องเป็นหวัดแน่ ๆ

“เน่าเน่า ทำไมน้องถึงมานอนบนพื้นได้ล่ะ?” เหมยเหมยถามลูกชายคนโตที่ยังคงถือแก้วไว้อยู่ ในห้องมีเพียงสองพี่น้องคู่นี้เท่านั้น เน่าเน่าต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแน่

“น้องลงมาเอง” เน่าเน่าพูดความจริง

เหมยเหมยกลอกตาใส่เขาอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง “น้องชายยังเดินไม่เป็นด้วยซ้ำเขาจะปีนลงมาได้อย่างไร? ลูกเป็นคนพาน้องลงมาใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ผม…น้องเดินได้” เน่าเน่าร้อนใจ ทั้งที่ไม่ใช่เขาแท้ ๆ

“แง…” เสี่ยวจูร้องไห้เสียงดังกว่าเดิมและจงใจสะบัดแขนที่มีรอยหยิกแดง ๆหลายจุดมาตรงหน้าเหมยเหมยแล้วมองเน่าเน่าพร้อมน้ำตาคลอเบ้า แม้ไม่พูดอะไรแต่ความหมายที่ต้องการสื่อออกมาใครมีตาก็ดูออกทั้งนั้น

“เน่าเน่า…ลูกหยิกน้องเหรอ?”

เหมยเหมยเห็นรอยแดงบนแขนนุ่มของเสี่ยวจูก็เห็นชัดเจนว่าเป็นรอยหยิกใหม่สด ๆร้อน ๆ ในห้องมีแค่เจ้าสองตัวนี้ เสี่ยวจูไม่มีทางหยิกตัวเองอยู่แล้วก็เหลือแค่เน่าเน่าละ

“เปล่า…น้องหยิกตัวเองต่างหาก!” เน่าเน่าอธิบายเสียงดัง

เหมยเหมยไม่เชื่อแต่อย่างใด ความจริงที่ชัดเจนขนาดนี้ต่อให้เป็นคนโง่ยังวิเคราะห์ได้ ลูกชายคนโตกำลังดูถูกสติปัญญาของเธอหรือ?

“เป็นเด็กห้ามพูดโกหก แม่เชื่อว่าลูกไม่ได้ตั้งใจแต่ลูกทำก็ต้องยอมรับสิ แม่จะถามอีกครั้งว่าลูกเป็นคนพาน้องลงมาใช่ไหม แล้วก็เผลอทำน้องชายเจ็บตัวด้วยใช่ไหม?” เหมยเหมยถามอีกหนอย่างใจเย็น

“ไม่ใช่ น้องทำตัวเอง” เน่าเน่ารู้สึกน้อยใจสุดขีด ทั้งที่เขาพูดความจริงทั้งหมดทำไมคุณแม่ถึงไม่ยอมเชื่อเขาล่ะ?

เน่าเน่าใช้หางตาเหลือบมองเสี่ยวจูในอ้อมแขนของเหมยเหมยที่กำลังยิ้มให้เขาอย่างได้ใจก็รู้สึกโกรธขึ้นมา ชี้นิ้วไปที่เสี่ยวจูแล้วร้องโวยวายว่า “น้องพูดได้และเดินได้ด้วย เขาโกหก ไม่ใช่เด็กดี!”

“แง…” เสี่ยวจูตัวสั่นเทาทำหน้าหวาดกลัวแต่ภายในใจกลับกำลังยิ้มเบิกบานเป็นดอกไม้

พี่ชายน่ารำคาญคงไม่เอาฉี่มาให้รมเขาอีกแล้วสินะ?

เหมยเหมยกลับคิดว่าลูกชายคนเล็กตกใจเพราะพี่ชายก็ยิ่งโกรธกว่าเดิม ทำผิดแล้วไม่ยอมรับแถมยังโกหกอีกด้วย เจ้าเน่าเน่าต้องได้รับการอบรมสั่งสอนที่เข้มงวดกว่าเดิมแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นเห็นสีหน้าของลูกชายคนเล็กอย่างชัดเจนก็มั่นใจว่าเน่าเน่าไม่ได้โกหก ลูกชายคนเล็กพูดได้เดินได้จริง ๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุผลอันใดถึงทำให้เขาเอาแต่นอนทุกวันไม่ยอมตื่นมาเป็นเด็กปกติสักที

“เธอพาเสี่ยวจูไปทานอะไรหน่อยแล้วกัน ฉันจะคุยกับเน่าเน่าเอง” เหยียนหมิงซุ่นปลอบเหมยเหมยที่กำลังลุกเป็นไฟ

“พี่ต้องสั่งสอนเขาดี ๆนะ ทำตัวไม่เข้าท่าขึ้นทุกวัน!”

เหมยเหมยถลึงตาใส่เน่าเน่าแวบหนึ่งก็อุ้มเสี่ยวจูลงไป ต้องหาอะไรให้ลูกชายคนเล็กทานสักหน่อย เจ้าตัวเล็กนี่ก็เรื่องมากเสียจริงเพราะเอาแต่ทานอาหารมังสวิรัติ พอได้กลิ่นคาวเนื้อนิดน้อยก็คลื่นไส้จนทำเอาเธอต้องจ้างนักโภชนาการทำเมนูมังสวิรัติโภชนาการให้เสี่ยวจูโดยเฉพาะและรับรองเรื่องสารอาหารอย่างครบถ้วน

เสี่ยวจูเอาตัวแนบชิดเหมยเหมยพยายามสูดดมกลิ่นหอมจากตัวคุณแม่ เมื่อรู้สึกสบายขึ้นเยอะก็หาววอด เฮ้อ…อยากนอนอีกแล้ว แต่ทานอะไรหน่อยค่อยนอนสบาย ๆแล้วกัน!

เหยียนหมิงซุ่นที่อยู่ชั้นบนย่อตัวลงอยู่ในระดับสายตาเท่าลูกชายคนโต กลิ่นเหม็นตุ ๆบางอย่างลอยเตะจมูกถึงทำให้เหยียนหมิงซุ่นสังเกตเห็นว่าในมือเน่าเน่ามีแก้วเครื่องเคลือบลายครามอยู่

ดูคุ้น ๆตาจังแฮะ เหมือนจะเป็นแก้วน้ำที่คุณปู่เหยียนใช้ดื่มน้ำชาประจำ ทำไมถึงมาอยู่ในมือเน่าเน่าได้ล่ะ?

………………………