ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2865 เต้าหู้เหม็น + ตอนที่ 2866 ในที่สุดก็ยอมจำนน

ตอนที่ 2865 เต้าหู้เหม็น

“ลูกเอาแก้วของคุณปู่ทวดมาทำไม?” เหยียนหมิงซุ่นถามด้วยความสงสัย

“ใส่ของ” เน่าเน่าตอบอย่างซื่อสัตย์

เหยียนหมิงซุ่นย่นคิ้วมองเข้าไปในแก้ว ดูเหมือนไม่ใช่น้ำเปล่านะ หรือจะเป็นน้ำชา?

แต่ทำไมกลิ่นน้ำชาถึงได้แปลกขนาดนี้ล่ะ?

“ใส่อะไร?” เหยียนหมิงซุ่นเอาแก้วมาดมใต้จมูก กลิ่นเหม็นปะทะเข้าจมูกจนเขาสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย “ลูกใช้รองฉี่เหรอ?”

เน่าเน่าพยักหน้า ก็ฉี่นั่นแหละ

เหยียนหมิงซุ่นมองแก้วที่หนักอึ้งในมืออย่างรังเกียจ ทั้งลอบดีใจว่าเมื่อกี้โชคดีที่เขาไม่ได้ชิม ไม่อย่างนั้น…เขาคงรู้สึกพะอืดพะอมไปอีกหลายวัน

“ลูกเอามารองฉี่ทำไม?” เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกเอือมระอาอย่างมากและไม่เข้าใจความคิดของเจ้าตัวเล็กนี่เลย

“ปลุกน้องชาย เขาไม่ชอบฉี่”

เหยียนหมิงซุ่นพลันนึกอะไรบางอย่างได้ก็รีบถาม “น้องชายตื่นไหม?”

“อืม น้องชายพูดด้วย แล้วเขาก็เดินได้ด้วย คุณพ่อ ผมไม่ได้โกหกนะ” เน่าเน่าเบะปากอย่างน่าสงสาร

“พ่อเชื่อ แต่เดี๋ยวลูกก็ต้องขอโทษคุณแม่นะ”

“ทำไมล่ะ?” เน่าเน่าไม่เข้าใจอย่างมาก ทั้ง ๆที่เขาไม่ได้ทำผิดทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะ?

“ไม่ทำไม เรื่องขอโทษคุณแม่ไม่มีเหตุผลหรอก ขอแค่คุณแม่พอใจก็พอ”

เน่าเน่าเอียงศีรษะมองพ่อตัวเองด้วยท่าทีกึ่งเข้าใจกึ่งไม่เข้าใจ บางทีอาจจะเพราะคุณแม่โง่เกินไปสินะถึงไม่เชื่อคำพูดของเขา เฮ้อ…งั้นก็ขอโทษไปแล้วกัน อย่างไรเสียเขาก็ไม่เสียหายอะไร!

“น้องชายเกลียดอะไรที่มีกลิ่นเหม็นใช่ไหม?” เหยียนหมิงซุ่นถาม

เน่าเน่าพยักหน้าอย่างแรง ขอเพียงเป็นของที่มีกลิ่นฉุนน้องชายก็จะไม่ชอบทั้งนั้น

“วันหลังไม่ต้องฉี่แล้ว และห้ามเอาแก้วของคุณปู่ทวดมาเล่นอีก พรุ่งนี้พ่อจะซื้อของอร่อย ๆให้นะ” เหยียนหมิงซุ่นดวงตาเป็นประกาย หาจุดอ่อนลูกชายคนเล็กได้ก็ง่ายล่ะ

เหยียนหมิงซุ่นเทฉี่ในแก้วน้ำชาเครื่องเคลือบลายครามทิ้งแล้วล้างน้ำเปล่าอีกหลายรอบ ก่อนจะแอบเอาไปเก็บที่เดิมเงียบ ๆโดยไม่คิดจะบอกคุณปู่

ฉี่เด็กเป็นของดีเชียว นี่เป็นถึงของบำรุงร่างกายชั้นยอดเลย อีกอย่างคุณปู่มักชมว่าเหลนชายดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ แม้แต่ของเสียก็ยังชมว่ากลิ่นหอม คิดว่าดื่มฉี่ของเหลนชายสักหน่อยคงไม่เป็นไรนักหรอก

ทางเสี่ยวจูทานบะหมี่ไข่ใส่ผ้าโขมและแคร์รอตจนเรอออกมาหลายทีอย่างอิ่มเอมใจ หนังตาหนักอึ้งแทบลืมไม่ขึ้น ศีรษะสัปหงกอยู่หลายทีจนเหมยเหมยต้องอุ้มเขากลับไปนอนในห้อง

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นขณะที่เหยียนหมิงซุ่นออกไปวิ่งตอนเช้าก็รวดไปซื้อเต้าหู้เหม็นสดใหม่จากตลาดสดมาเป็นกล่องใหญ่เพื่อเอากลับมาให้ป้าฟางทอด

“โอ้…กลิ่นนี้เหม็นจัง ทำไมวันนี้ถึงนึกซื้ออันนี้ล่ะ?” คุณย่าหยางสูดดมกลิ่นเหม็นเข้าปอดหลายทีอย่างพึงพอใจ นานแล้วไม่ได้ทานเต้าหู้เหม็น กำลังอยากพอดี!

“อยากทานครับ เอาไปทอดให้หมดเลยแล้วทำน้ำจิ้มอีกสักหน่อย”

“ได้ ฉันจะทำสองแบบ แบบหวานกับเผ็ด” ป้าฟางยิ้มกล่าว

บนโต๊ะอาหารมื้อเช้าของบ้านตระกูลเหยียนก็มีเต้าหู้เหม็นทอดเหลืองกรอบจานใหญ่ กลิ่นหอมแปลก ๆลอยเตะจมูก ทุกคนรู้สึกอยากอาหารขึ้นมากันพร้อมหน้าโดยเฉพาะเน่าเน่ากับเล่อเล่อที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยแทบไม่หยุดปาก

“หยุดทานได้แล้ว เหลือไว้ให้น้องชายบ้าง” เหยียนหมิงซุ่นมองเน่าเน่าด้วยสายตามีเลศนัย

เน่าเน่าชะงักงัน ไม่นานก็เข้าใจความหมายพ่อตัวเองแล้วสายตาก็เป็นประกายวิบวับ

ความคิดของคุณพ่อใช้ได้เลย ทีนี้จะรอดูว่าน้องชายจะโวยวายแบบไหนกันนะ!

ความจริงเหยียนหมิงซุ่นอยากอยู่ต่อเพื่อรอดูว่าลูกชายคนโตจะจัดการลูกชายคนเล็กอย่างไรกัน แต่ปลีกตัวจากงานมาไม่ได้จริง ๆเลยรอกลับมาดูผลลัพธ์แล้วกัน คาดว่าอย่างช้าที่สุดคงเห็นผลลัพธ์กันพรุ่งนี้เช้า

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์เล่อเล่อไม่ต้องไปโรงเรียน เธออยู่บ้านซุบซิบกับน้องชายอยู่พักหนึ่งก็เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ เสี่ยวจูที่หลับใหลอยู่ชั้นสองตัวสะท้านเฮือกอย่างรุนแรงแล้วเบิกตาโพลง เขารู้สึกเหมือนจะมีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว!

……………………………….

ตอนที่ 2866 ในที่สุดก็ยอมจำนน

“เล่อเล่อ ลูกพาน้องชายเล่น อย่าไปกวนเสี่ยวจูนะ!”

เหมยเหมยเตรียมไปห้องทำงานก็จับตัวสองพี่น้องคู่นี้มากำชับทิ้งท้าย เมื่อวานเน่าเน่าขอโทษเธอแล้ว แม้จะมีความจริงใจเพียงเบาบางแต่เธอก็ปลาบปลื้มใจอยู่ดี แต่วันนี้จะต้องเตือนล่วงหน้าก่อน

“ไม่กวนหรอก!” สองพี่น้องส่ายหน้าพร้อมกัน ดูท่าทางจริงใจเหลือเกิน

เหมยเหมยเข้าห้องหนังสือไปอย่างวางใจ เธอติดค้างต้นฉบับกับทางสำนักพิมพ์มากมายจนกองเป็นดินพอกหางหมู ไม่รู้ต้องทำงานชดใช้ไปถึงปีไหน

พอเหมยเหมยผละตัวไป เน่าเน่าก็ขยิบตาให้เล่อเล่อวิ่งไปหาเต้าหู้เหม็นที่เหลืออยู่ในห้องครัว คุณย่าหยางเห็นเข้าเน่าเน่าก็พูดขึ้นอย่างว่านอนสอนง่าย “ผมจะเอาไปให้น้องชายกินครับ”

คุณย่าหยางฉีกยิ้มพูด “เป็นเด็กดีจังเลย ย่าทวดจะหาถ้วยไม้ใส่ให้นะ!”

เต้าหู้เหม็นที่เหลืออยู่สิบกว่าชิ้นถูกใส่ในถ้วยไม้ประจำของเน่าเน่า นอกจากนี้คุณย่าหยางยังบีบซอสมะเขือเทศไว้ข้างบนแล้วให้สองพี่น้องยกขึ้นไปทานชั้นบนด้วยกัน

เล่อเล่อยื่นมือหมายจะหยิบเอาเต้าหู้เหม็นมาทานแต่ถูกเน่าเน่าปัดมือทิ้ง ฉีกยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวเล็ก “ให้น้องชายกิน”

เอาให้หมอนั่นเหม็นตายไปเลย!

ทั้งคู่มาถึงห้องของเสี่ยวจู เน่าเน่าจิ้มเต้าหู้เหม็นชิ้นหนึ่งมาไว้ใต้จมูกเสี่ยวจูแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มร้ายกาจว่า “น้องชายกินสิ อร่อยมากเลยละ!”

“ฮัดชิ่ว…” เสี่ยวจูจามติดต่อกันหลายทีแล้วเบิกตาโพลงขมวดคิ้วแน่น กลิ่นเหม็นกว่าฉี่เมื่อวานเสียอีก หรือว่าพี่ชายจอมบื้อจะขี้มาจริง ๆ?

แต่พอเห็นของทอดสีเหลืองอร่ามเสี่ยวจูก็พรูลมหายใจเฮือกหนึ่งอย่างโล่งอกเมื่อมั่นใจว่าไม่ใช่อุจจาระ แต่ยังคงอุดจมูกไว้แน่นดังเดิม

ของนี่กลิ่นเหม็นยิ่งกว่าขี้ กินได้สิแปลก!

“อร่อยนะ…” เล่อเล่อเห็นท่าทางของเสี่ยวจูก็รู้แล้วว่าทำไมเน่าเน่าถึงเอาเต้าหู้เหม็นขึ้นมา เธอกลอกตารอบหนึ่งแล้วจิ้มเต้าหู้เหม็นชิ้นหนึ่งยัดปากเสี่ยวจู

“ไม่กิน…”

เสี่ยวจูปิดปากแน่นคอยหลบมือพิฆาตของเล่อเล่ออลหม่าน แต่ลำพังร่างเล็ก ๆของเขาอยู่ต่อหน้าเล่อเล่อก็เปรียบเสมือนมดเจอช้างที่สู้ไม่ได้เลยสักนิด ไม่นานก็ถูกเล่อเล่อควบคุมตัวไว้ได้

“พี่ อย่าให้มันร้องไห้!” เน่าเน่าเห็นเสี่ยวจูคิดจะใช้แผนการเดิมก็รีบเข้าไปปิดปากเขาไว้ แล้วยังไขว้แขนเขาไว้ด้านหลังอีกด้วย

ภายใต้การคุมตัวของสองพี่น้องทำให้เสี่ยวจูใช้ความสามารถอะไรไม่ได้แม้แต่น้อยจึงคอยมองเต้าหู้เหม็นที่กลิ่นเหม็นยิ่งกว่าขี้อย่างจำใจจนหน้าเขียว

“ไม่อยากกินก็ได้ แต่ต้องลงจากเตียงมาเดินและพูดหน่อย วัน ๆอย่าเอาแต่นอนตายเหมือนหมู” เล่อเล่อออกคำสั่ง

เสี่ยวจูปิดปากแน่นไม่ปริเสียง

“หึ…ยังไม่ยอมสินะ หลังจากนี้ฉันจะจับปลาจับกุ้งที่ตายแล้วมาไว้ในห้องของเธอทุกวัน เชื่อไหมล่ะ?” เล่อเล่อทำท่าได้ใจ ของที่มีกลิ่นเหม็นหาง่ายจะตายชัก หลังเลิกเรียนเธอไปเดินตลาดสดหน่อยก็ได้มาทั้งตะกร้าแล้ว เธอจะเอาให้เจ้าหมูขี้เกียจตัวนี้เหม็นตายไปเลย

เสี่ยวจูสีหน้าเปลี่ยนฉับพลันและปวดตุบ ๆตรงขมับ ทำไมเขาถึงมีพี่สาวพี่ชายที่ไร้ความเป็นมนุษย์แบบนี้นะ?

“เธอลองคิดดี ๆแล้วกัน ถ้ายอมเชื่อฟังฉันดี ๆ ลุกมาพูดอะไรหน่อยหรือเดินทุกวันก็จะกินอร่อยหลับสบาย ถ้าไม่ยอมเชื่อฟังกันละก็…หึหึ…อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนะ!”

เล่อเล่อเลื่อนเต้าหู้เหม็นเข้าไปใกล้อีกนิดจนทำเอาเสี่ยวจูรีบเบี่ยงหน้าหนีทันที แต่กลิ่นเหม็นนั้นยังลอยเตะจมูกมาเรื่อย ๆ เขาอยากตายเหลือเกิน

“น้องชายเป็นเด็กดีสิ พี่สาวบอกว่าจะพาเราขึ้นไปบินบนท้องฟ้า” เน่าเน่าแสร้งทำตัวเป็นคนดี

เสี่ยวจูตาลุกวาว บินบนท้องฟ้าเหรอ ฟังดูน่าสนใจดีแฮะ

“ได้!” เสี่ยวจูทำได้แค่ยอมจำนน

เล่อเล่อกับเน่าเน่าแปะมือกันอย่างดีใจ ภารกิจสำเร็จสักที

“งั้นก็รอดูพฤติกรรมของเธอก่อนแล้วกัน จะกินไหม? อร่อยมากจริง ๆนะ” เล่อเล่อส่งเต้าหู้เหม็นชิดปากเสี่ยวจูอย่างใจกว้าง ขอเพียงแค่เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายเธอก็จะเป็นพี่สาวที่แสนดีที่รักและปกป้องน้องชายเหมือนกัน

เสี่ยวจูเอามืออุดจมูกแน่นตอบกลับอย่างยากลำบาก “ไม่เอา…รีบเอาออกไปเลย!”

………………