ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2879 เห็นผี + ตอนที่ 2880 ประกาศหาคน

ตอนที่ 2879 เห็นผี

“ลูกรัก…ทำไมลูกถึงเก่งขนาดนี้…ฮ่า ๆ ลูกชายของฉันคืออัจฉริยะ…”

จนถึงตอนนี้เหมยเหมยถึงยอมเชื่อว่าลูกชายคนเล็กของตนคืออัจฉริยะตัวจริง กล่องเซฟที่รหัสซับซ้อนขนาดนั้นยังไขรหัสได้อย่างง่ายดาย นี่สุดยอดยิ่งกว่าผู้เชี่ยวชาญด้านการไขรหัสบางคนเสียอีก!

เธออุ้มเสี่ยวจูขึ้นมาหอมแก้มนุ่มนิ่มของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทางเน่าเน่าเองก็หนีไม่พ้น สองพี่น้องต้องเท่าเทียมกันนี่นา!

เธอยังคิดจะหอมแก้มเล่อเล่อด้วยแต่ยัยเด็กคนนี้เบี่ยงหลบด้วยท่าทีรังเกียจเสียก่อน แถมยังเอามือปิดหน้าไว้อย่างมิดชิดไม่มีช่องโหว่โผล่มาสักนิด

เหมยเหมยแค่นเสียงทีหนึ่ง ไม่ให้หอมก็ไม่หอม เธอหอมลูกชายก็ได้ เจ้าเด็กนี่แก้มนุ่มกว่าเยอะ ทั้งแน่นทั้งเด้ง แบบนี้ให้ความรู้สึกสุดยอดไปเลย

เหยียนหมิงซุ่นตกใจมากเช่นเดียวกัน กล่องเซฟใบนี้เขาเคยให้สุดยอดผู้เชี่ยวชาญด้านการปลดล็อกรหัสมาลองไขดู แม้จะไวกว่าเสี่ยวจูสักหน่อยแต่คนเหล่านั้นเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านการฝึกด้วยมืออาชีพมาก่อน เสี่ยวจูกลับเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ ไม่รู้จักเลขอารบิกด้วยซ้ำ…

เทียบกันไม่ได้เลย

เหยียนหมิงซุ่นเขียนเลขอารบิกไม่กี่ตัวให้เสี่ยวจูดู แต่เจ้าตัวเล็กนี่มัวแต่อ้าปากหาวหวอดใหญ่ไม่ให้ความร่วมมือสักนิด เหมยเหมยป้อนช็อกโกแลตให้เขาชิ้นหนึ่งเสี่ยวจูถึงรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย หรี่ตามองอยู่นานก็ส่ายหน้า

รูปที่คุณพ่อวาดเคยเห็นในฝันประจำ แต่เขาไม่ค่อยให้ความสนใจเพราะเขาค่อนข้างชอบลงมือทำมากกว่า

“ผมรู้…นี่คือหนึ่ง สอง สาม…” เน่าเน่าชี้ไปที่ตัวเลขแล้วอ่านออกมาทีละตัวอย่างถูกต้อง

ปกติว่าง ๆคุณปู่เหยียนก็จะสอนเจ้าเด็กนี่นับตัวเลข ท่องบทกลอน แม้เน่าเน่าไม่ได้ไอคิวสูงจนน่ากลัวเหมือนเสี่ยวจูแต่ความจริงไอคิวของเขาก็ไม่ได้ต่ำเลย ดังนั้นจึงเรียนรู้อะไรรวดเร็ว

“เก่งจัง ให้ช็อกโกแลตเป็นรางวัลนะ” เหมยเหมยป้อนช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งให้เน่าเน่าเช่นกัน เห็นทีลูกชายคนโตก็เป็นอัจฉริยะเหมือนกันแฮะ!

ลูกสาวเล่อเล่อตอนนี้เรียนอยู่ประถมชั้นปีที่หนึ่ง ถึงไม่รักการเรียนเลยสักนิดแถมขี้เล่นไม่จริงจังกับการเรียนแต่คะแนนสอบไม่ได้ต่ำเกณฑ์เลยจึงบ่งบอกว่าไอคิวสูงมากแน่ ๆ ลูกทั้งสามคนของเธอไอคิวสูงทั้งหมด พระเจ้าช่วยมากจริง ๆ โชคดีที่ไม่ให้ไอคิวที่ตกต่ำอย่างเธอไปลบล้างไอคิวสูงลิ่วของเหยียนหมิงซุ่น!

การที่เสี่ยวจูไม่สนใจตัวเลขเป็นที่แปลกใจของเหยียนหมิงซุ่นอย่างมาก ไม่รู้จักตัวเลขแล้วเจ้าเด็กนี่ไขรหัสอย่างไร?

“เสียง…”

เสี่ยวจูพูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยมองด้วยสายตารังเกียจ คุณพ่อโง่จัง เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ หมุนทุกครั้งเสียงก็ต่างกันอย่างชัดเจน แค่ฟังหน่อยก็รู้แล้วนี่นา!

เหยียนหมิงซุ่นถึงเข้าใจว่าเสี่ยวจูอาศัยการแยกแยะจากเสียงที่สามารถจับผิดความแตกต่างอันน้อยนิดนั่นได้ บ่งบอกว่าเสี่ยวจูก็มีความไวด้านโสตประสาทการได้ยินมากเช่นกัน เขามองเจ้าเด็กน้อยท่าทางเกียจคร้านอย่างปลื้มใจ

ช่างเป็นลูกรักของพระเจ้าเสียจริง ไม่รู้ว่าเปิดช่องทางโอกาสให้เขาตั้งเท่าไร?

“ตอนลูกนอนได้เรียนอะไรเยอะมากเลยใช่ไหม?” เหยียนหมิงซุ่นอุ้มเสี่ยวจูที่จวนจะหลับอยู่ทุกเมื่อซักถามให้ถึงที่สุด ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่

“อืม…มีเรื่องสนุก ๆเยอะเลย แล้วก็คุณอา คุณน้า คุณปู่ คุณย่า…” เสี่ยวจูพูดเสียงงึมงำอยู่หลายประโยค ในที่สุดก็ฝืนไม่ไหวจนผล็อยหลับไปชนิดที่ปลุกอย่างไรก็ไม่ตื่น

“เสี่ยวจูหมายความว่าอย่างไร? เขาไปเจอสิ่งไม่ดีเข้าหรือเปล่า?” เหมยเหมยตกใจเฮือกหนึ่ง

ต่างบอกกันว่าเด็กเล็กจะเห็นสิ่งสกปรก หรือว่าเสี่ยวจูจะเป็นอย่างที่ว่ากัน?

เหยียนหมิงซุ่นเองก็คิดไม่ตกเพราะฟังแล้วเหมือนจะอย่างนั้น เขามองไปยังเน่าเน่าแล้วถาม “ลูกรู้ไหมว่าคุณอาคุณน้าที่น้องชายพูดถึงหมายถึงใคร?”

เน่าเน่าส่ายหน้า “ไม่รู้จัก คนพวกนั้นแปลกมาก ไม่คุยกับผมเลย คุยแต่กับน้องชาย”

เหมยเหมยตกใจจนหน้าซีด ลูกชายคนโตก็เจอผีพวกนั้นเหมือนกันหรือ?

เธอกวาดตามองรอบตัวที่บรรยากาศเย็นวาบในฉับพลัน บางทีในห้องหนังสือนี้อาจจะมีผีนับไม่ถ้วนกำลังส่งยิ้มให้เธออยู่ก็ได้!

………………………………

ตอนที่ 2880 ประกาศหาคน

เหมยเหมยตกใจจนพุ่งไปหลบหลังเหยียนหมิงซุ่น เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา “คะ…คือ…ผี…หรือเปล่า…เสี่ยวจูกับเน่าเน่าเห็นผีใช่ไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นลูบหลังเธอเบา ๆ “ไม่ต้องกลัว ต่อให้มีผีก็ไม่ออกมาตอนกลางวันแสก ๆหรอก”

เหมยเหมยสบายใจขึ้นเล็กน้อย นั่นน่ะสิ กลางวันแสก ๆ ต่อให้เป็นผีที่เก่งกาจแค่ไหนก็ออกมาไม่ได้ แต่–

“กลางวันก็ออกมาเหมือนกัน…” เน่าเน่าโพล่งขึ้น

กลางวันเขาเคยเห็นตั้งหลายครั้งแล้ว เพียงแต่คนเหล่านั้นยุ่งกันทุกคนแล้วยังไม่สนใจเขาอีก เขาก็คร้านจะไปวุ่นวายด้วย

เหมยเหมยกำเสื้อเหยียนหมิงซุ่นแน่น รู้สึกเย็นวาบยิ่งกว่าเดิมโดยเฉพาะตรงต้นคอที่ขนลุกเกรียว ความหนาวยะเยือกแทรกเข้าทุกรูอณูขุมขนในร่างกายของเธอทำให้เธอรู้สึกหนาวจนตัวสั่นระริก

ขอเพียงแค่คิดถึงว่าเธอใช้ชีวิตร่วมกับผีกลุ่มหนึ่งตั้งแต่เช้ายันดึกหัวใจเธอก็บีบรัดแน่น บางทีตอนทานข้าวอาจมีผีห้อยคอกำลังแลบลิ้นใส่เธออยู่ได้ หรือตอนนอนมีผีกระโดดน้ำนั่งปล่อยให้น้ำหยดอยู่ข้างเตียง…

แล้วยังมีผีที่กระโดดตึกตาย ถูกรถชนตาย…ผีอีกหลากหลายรูปแบบต่างมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของเธอ

“คุณแม่ขี้กลัว!” เน่าเน่ามองเหยียดแวบหนึ่ง มีอะไรให้กลัวกัน

“เพี๊ยะ”

เล่อเล่อตบศีรษะเน่าเน่าแรง ๆทีหนึ่งจนเสียงดังกังวาน นี่แรงพี่สาวแท้ ๆอย่างไม่ต้องสงสัยล่ะ

“ห้ามว่าคุณแม่…ว่าอีกจะซัดนายให้ตายเลย!” เล่อเล่อสองมือเท้าสะเอว น่ายำเกรงสมกับเป็นพี่สาวคนโต

เน่าเน่าเบะปาก พี่สาวเก่งเรื่องชกต่อยเขาสู้ไม่ไหว…วันหลังจะพูดในใจแล้วกัน

“ก็เพราะคุณแม่ทั้งโง่ทั้งขี้กลัว เราถึงต้องปกป้องคุณแม่ เข้าใจหรือยัง?” เล่อเล่ออบรมสอนสั่งอย่างใจเย็น

เหมยเหมยที่ตอนแรกซาบซึ้งใจแทบแย่ ตอนนี้กลับรู้สึกหมดคำจะเอื้อนเอ่ย

ยัยตัวแสบช่วยพูดลับหลังเธอไม่ได้หรือไง?

เหยียนหมิงซุ่นที่คอยดูอยู่ก็นึกขำพลางลูบภรรยาตัวเองเป็นเชิงปลอบโยน กล่าวขึ้นว่า “เรื่องของเสี่ยวจู มีคนหนึ่งน่าจะอธิบายได้”

“ใคร?”

“ลี่เมิ่งเฉิน” เหยียนหมิงซุ่นพูดชื่อนี้ขึ้นมา

เหมยเหมยดวงตาลุกวาว ทำไมเธอถึงลืมหมอนี่ไปได้นะ “รีบหาเขามาสิ หากหาสาเหตุที่เสี่ยวจูขี้เซาไม่เจอฉันก็ไม่สบายใจ”

เรื่องสำคัญที่สุดก็ต้องพิสูจน์ว่าในบ้านมีผีอยู่จริงหรือเปล่า นี่ต่างหากเรื่องเร่งด่วนมากที่สุด

“เจ้าหมอนี่ระเหเร่ร่อนไม่อยู่กับที่ ไม่ได้ข่าวคราวของเขามาหลายปีแล้ว พี่จะส่งคนไปตามหาดู” เหยียนหมิงซุ่นย่นคิ้ว

นับตั้งแต่ลี่เมิ่งเฉินได้ยาวิเศษจากเขาก็เหมือนหายตัวไปจากโลกใบนี้ไร้ซึ่งข่าวคราว ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ความสามารถของลี่เมิ่งเฉินเหยียนหมิงซุ่นคงคิดว่าหมอนี่ตายไปแล้ว

“เขาไม่พกโทรศัพท์ติดตัวเหรอ?”  เหมยเหมยไม่เข้าใจ

“เขาไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีแม้กระทั่งเพจเจอร์ด้วยซ้ำ”

เหยียนหมิงซุ่นมุมปากกระตุก หมอนี่ไม่เคยใช้เครื่องมือติดต่อสื่อสารอะไร ถ้าจำเป็นต้องใช้เขาพร้อมจะประกอบขึ้นมาอันหนึ่งได้ทุกเมื่อ เขาถึงขั้นสงสัยว่าหมอนี่ยังอยู่บนโลกนี้หรือเปล่า?

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปลูกน้องที่ถูกส่งตัวไปก็โทรมาติด ๆซึ่งได้ผลลัพธ์เหมือนกัน ไม่มีข่าวของลี่เมิ่งเฉิน

“ลูกพี่…ผมเดาว่าเขาอาจจะตายไปแล้ว” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ถ้ายังไม่ตายทำไมถึงไม่มีข่าวคราวสักนิดล่ะ?

“ตัวหายนะอยู่ป่วนโลกได้อีกหมื่นปี หมอนี่ไม่ตายง่าย ๆขนาดนี้หรอก…” เหยียนหมิงซุ่นคิด ๆแล้วก็ผุดแผนการอย่างหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็ให้ลูกน้องไปปฏิบัติตามที่เขาสั่ง

เขาไม่ไปหาลี่เมิ่งเฉินก็ให้หมอนี่มาหาถึงที่

วันรุ่งขึ้นมีประกาศตามหาคนฉบับหนึ่งลงข่าวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์รายวันทั่วประเทศ มีประโยคเดียวว่า–

“ไม่เจอกันหกปี คิดถึงเหลือเกิน ออกแบบเมนูใหม่ รสชาติอร่อยเหมือนตัวลอยอยู่บนอากาศ นายเมิ่งเฉินอยากทานก็โทร 135****8888”

คนทั้งประเทศเห็นข่าวก็งงกันถ้วนหน้าเพราะเป็นประกาศตามหาคนแต่ไม่มีรูปถ่ายและไม่มีชื่อ ไม่รู้กระทั่งส่วนสูงน้ำหนักอายุหรือขนาดรูปร่างว่าผอมหรืออ้วน รู้เพียงว่าชื่อเมิ่งเฉิน แบบนี้ถ้าหาได้สิแปลก!

…………………