ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2907 แค่ปีนขึ้นเตียงครั้งเดียวเอง + ตอนที่ 2908 ปล่อยผู้ชายคนนั้นซะ เขาเป็นของฉัน

ตอนที่ 2907 แค่ปีนขึ้นเตียงครั้งเดียวเอง

เดือนกันยายนมาเยือนแล้ว เมืองหลวงทำหน้าที่ต้อนรับผู้เล่าเรียนที่เดินทางจากทั่วประเทศมากันมากมายทำให้ทุกมหาวิทยาลัยครื้นเครงกันอย่างมากซึ่งล้วนแต่เป็นนักศึกษาใหม่กับผู้ปกครองมารายงานตัว

เล่อเล่อไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยคนเดียว เหมยเหมยอยากไปด้วยแต่ถูกเล่อเล่อปฏิเสธ​ เธอสะพายกระเป๋าไปรายงานตัวอย่างเฉิดฉาย

ตอนเช้าเล่อเล่อไปรายงานตัวอย่างเริงร่าแต่ทว่าตอนบ่ายกลับมาบ้านด้วยใบหน้าเศร้าสลด เพราะเธอหารายชื่อนักศึกษาใหม่ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่เจอชื่อของหนิงเสี่ยวเป่า เจ้าเน่าเน่าสารเลวนั่นกล้าโกหกเธอ!

ปิดเทอมฤดูหนาวจะบินไปซ้อมเจ้าหมอนี่ให้ตายถึงอเมริกาเลย!

ทำให้เธอต้องดีใจเก้อไประลอกหนึ่ง!

เล่อเล่อทำหน้าเศร้าใจไม่มีความสุข หนิงเสี่ยวเป่าอยู่ไหนกันแน่ คงไม่คิดจะไม่มาเจอเธออีกจริง ๆหรอกใช่ไหม?

ก็แค่คราวก่อนเคยปีนขึ้นเตียงครั้งเดียวนี่นา ถึงกับต้องหลบหน้าเธอหนึ่งปีเลยหรือ?

ปีที่แล้วเธอไปเที่ยวหาหนิงเสี่ยวเป่าถึงเมืองเหมย เหมยซูหานได้จัดห้องพักสำหรับแขกให้เธอ แต่เธอคิดถึงความรู้สึกอบอุ่นยามต้องนอนเบียดตัวอยู่บนเตียงหลังเดียวกับหนิงเสี่ยวเป่าในวัยเด็กอย่างมากและคิดถึงกลิ่นบนตัวเสี่ยวเป่า ดังนั้น–

เจ้าเด็กเล่อเล่อสบโอกาสยามวิกาลที่ผู้คนหลับใหลแอบย่องเข้าห้องของเสี่ยวเป่า เธอปีนขึ้นเตียงนอนซบเสี่ยวเป่าจนถึงเช้าอย่างอิ่มเอมใจ นั่นทำเอาเสี่ยวเป่าตื่นมาตกใจวิญญาณแทบกระเจิง จากนั้นก็หายตัวไปไม่เคยปรากฏตัวอีกจนถึงตอนนี้

“เชอะ…หนิงเสี่ยวเป่าไอ้คนนิสัยไม่ดี!”

เล่อเล่อกัดแอปเปิลคำโต อารมณ์ไม่ดีเธอต้องทานเยอะ ๆเพื่อเป็นการซ่อมแซมจิตใจ

ไม่นานเวลาหนึ่งเดือนก็ผ่านพ้นไป นักศึกษาใหม่ได้ทำการฝึกทหารจบสิ้นและเริ่มเรียนตามปกติแล้ว เล่อเล่อนอกจากอารมณ์ไม่ดีไปสักหน่อยแต่ก็ค่อนข้างพึงพอใจกับชีวิตใหม่พอสมควร เพียงแต่ด้วยภาพลักษณ์สุดพิเศษของเธอทำให้เธอต้องกลุ้มใจรักหวานแหววเหมือนตอนช่วงมัธยมปลายอีกครั้ง

เพื่อนผู้หญิงมักชอบอยู่ด้วยกันกับเธอ บางครั้งยังอ้อนเธอจนเธอได้ยินก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ขอร้องนะ…เธอชอบเสี่ยวเป่าอย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยสนใจเพศเดียวกันเลย ถ้าเธอรักคนเพศเดียวกันจริง ๆ ท่านแม่จะต้องซ้อมเธอจนตายแน่!

“เล่อเล่อ คืนนี้เราไปเต้นรำ เธอมาเป็นคู่เต้นฉันดีไหม?” เพื่อนผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเดินมากระชากแขนเล่อเล่อด้วยท่าทีสนิทสนมแล้วยังขยิบตาให้เธออีกด้วย

เพื่อนผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนี้เรียนสาขาอาชญาวิทยา สาขานั้นจะมีนักศึกษาหญิงมากกว่าสักหน่อย ส่วนคนนี้เป็นดาวประจำห้องเรียนที่หน้าตาก็ค่อนข้างสวยจริง ๆแต่เล่อเล่อไม่สนใจเพราะหน้าตาไม่สวยเท่าเป่ารื่อน่าด้วยซ้ำ!

อีกอย่างเธอไม่ได้สนใจเพศเดียวกัน เธอแค่อยากนอนกับหนิงเสี่ยวเป่าเท่านั้น!

“เต้นไม่เป็น เธอไปหาเพื่อนผู้ชาย!” เล่อเล่อปฏิเสธด้วยใบหน้าเย็นชาแล้วชักแขนกลับ ผู้หญิงตัวเตี้ยแล้วยังชอบใกล้เธออีกต่างหากเลยทำให้สองก้อนข้างหน้ามักเบียดแขนเธออยู่เรื่อย เกะกะจนเธอไม่สบายตัวเอาเสียเลย

หญิงสาวออดอ้อนอย่างไม่ย่อท้อแล้วยังบิดตัวไปมา “ไปสิ…ผู้ชายน่ารังเกียจพวกนั้นฉันไม่อยากได้หรอก แค่อยากเต้นกับเล่อเล่อนะ!”

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ บอกแล้วว่าเต้นไม่เป็น เธออย่ามาใกล้ฉันขนาดนี้ ฉันไม่ชอบเพศเดียวกัน!” เล่อเล่อสะบัดหญิงสาวร่างอ้อนแอ้นที่เบียดตัวเข้าหาให้ออกไปอีกครั้งแล้วเอ่ยตำหนิอย่างไม่สบอารมณ์

ตามหาหนิงเสี่ยวเป่าไม่เจอ เธอกำลังหงุดหงิดอยู่เลย!

หญิงสาวเองก็ไม่นึกโกรธยิ้มตาหยีกล่าว “ไม่เป็นฉันสอนเธอได้นะ วางใจได้ ฉันชอบแตงกวา เธออย่ากังวลไปว่าจะโดนพรากความบริสุทธิ์เลย!”

“ชอบแตงกวาก็ไปหาผู้ชายสิ อย่ามาวุ่นวายกับฉัน!”

เล่อเล่อถลึงตาใส่ อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ว่ายัยสุนัขจิ้งจอกนี่คิดอะไรอยู่ หล่อนต้องคิดจะให้เธอไปจัดการพวกที่มาตามจีบตามตอแยเหมือนแมลงวันกลุ่มนั้นแน่ ๆ เธอไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ!

“…พรุ่งนี้มีวิชาจิตวิทยาล่ะ ไม่รู้ว่าอาจารย์หน้าตาเป็นยังไง หวังว่าจะเป็นสาวสวยคนหนึ่งนะ!” มีผู้ชายหลายคนกำลังพูดคุยกันอยู่ข้างหน้า

เล่อเล่อผุดความคิดบางอย่างขึ้นมา เหมือนว่าพรุ่งนี้เธอก็ต้องเรียนวิชาจิตวิทยาอาชญากรรมด้วย เธอเรียนสาขาพิจารณาความอาญาจึงต้องมีการศึกษาสภาพจิตใจของนักโทษด้วยอยู่แล้ว อาจารย์คนนี้ค่อนข้างลึกลับทีเดียวที่ไม่ว่าจะตามสืบข้อมูลอย่างไรก็ไม่เจอสักที

……………………………….

ตอนที่ 2908 ปล่อยผู้ชายคนนั้นซะ เขาเป็นของฉัน

ตอนมาเรียนอีกวันเล่อเล่อก็ได้ข้อความจากเน่าเน่า—‘วันนี้มีเซอร์ไพรส์ล่ะ!’

เล่อเล่อตอบกลับข้อความด้วยความโกรธ “ไอ้ตัวแสบ รอฉันก่อนเถอะ ซ้อมนายให้ตายแน่!”

ทำให้เธอเสียเวลาตลอดปิดเทอมฤดูร้อนไปเต็ม ๆเพราะคอยเวลาเปิดเทอมอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่อย่างนั้นเธอคงเร่ออกไปตามหาเขาตั้งนานแล้ว ไม่แน่ตอนนี้อาจจะหุงข้าวสวยเป็นข้าวสุกไปแล้วก็ได้!

เน่าเน่าสัมผัสได้ถึงไฟโทสะของเล่อเล่อผ่านโทรศัพท์ได้ก็ตกใจจนรีบปิดเครื่องไป เอ่ยกับเสี่ยวจูที่เตรียมตัวเข้านอนว่า ‘นายมั่นใจแน่นะว่าวันนี้พี่เสี่ยวเป่าจะไปสอนน่ะ?’

เสี่ยวจูครางรับอย่างเกียจคร้านทีหนึ่ง ตาปรือใกล้จะเข้าสู่ห้วงนิทราเต็มทีแล้ว

เน่าเน่าร้อนใจจนวิ่งไปตบศีรษะเขาทีหนึ่ง “พี่ชายของนายมาหานายตั้งไกล นายกลับจะเอาแต่นอนหรือไง? ลุกขึ้นเร็ว พาฉันไปเที่ยวคลับหน่อย!”

แล้วรวดหาสาวตะวันตกที่มีความกระตือรือร้นอบอุ่นดั่งไฟอีกหลาย ๆคนด้วย!

“ไปหาเอง” เสี่ยวจูคร้านจะสนใจ ใครจะไปรู้ว่าคลับอยู่ไหน ที่กลิ่นเหม็นอับแบบนั้นเขาไม่สนใจเลยสักนิด

เน่าเน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ไม่ใช่ว่านายยังไม่เคยไปคลับแม้แต่ครั้งเดียวหรอกนะ? ครึ่งปีนี้นายทำอะไรอยู่? เรียนก็ไม่ไป ข้างนอกก็ไม่ออกไป มหาลัยของพวกนายไม่สนใจนายหน่อยเหรอ?”

“ไม่สน…อืม…” เสี่ยวจูง่วงจะตายอยู่แล้ว พอหลับตาก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที

หลายวันก่อนเพิ่งพิสูจน์ข้อสันนิษฐานระดับสุดยอดไปอย่างหนึ่งทำเอาเขาเหนื่อยสายตัวแทบขาด เขาจะต้องนอนสักสามคืนสามวัน

เน่าเน่ามองน้องชายที่หลับใหลเยี่ยงหมูด้วยความเอือมระอาแล้วเหลือบมองความมืดนอกหน้าต่างแวบหนึ่ง เขาเตรียมตัวออกไปหาความสนุกตามลำพัง ในเมื่อเขาเป็นนักรักที่ผ่านสมรภูมิทุ่งดอกไม้นับหมื่นก็ไม่มีใบไม้ติดตัวสักใบเชียว[1]

เล่อเล่อพุ่งออกจากหอพักอย่างโกรธเคืองเตรียมตัวไปทานอาหารเช้า นึกถึงเวลาที่ห่างจากอเมริกาคาดว่าเวลานี้ทางนั้นน่าจะเป็นช่วงกลางคืน ได้ยินว่าที่นู้นสังคมค่อนข้างวุ่นวายเธอเลยส่งข้อความไปฉบับหนึ่งอย่างอดไม่ได้

‘เหยียนเน่าเน่า ถ้านายกล้าจบชีวิตหนุ่มพรหมจรรย์อันมีค่าของนายก่อนวัยสิบแปด รับรองว่าฉันจะบอกพ่อกับแม่แน่!’

เน่าเน่าที่กำลังเต้นกับสาวแซ่บอย่างร้อนแรงถูกขัดจังหวะด้วยโทรศัพท์ที่สั่นยิก ๆ พอเห็นข้อความจากพี่สาวตัวเองพลันก็เหมือนน้ำเย็นมาดับไฟแห่งความกระหายเสียก่อน

ให้ตาย…เมื่อกี้เขาคิดจะพาสาวแซ่บที่เพิ่งรู้จักกันหยก ๆไปม่านรูดแหนะ!

นึกถึงกำปั้นอันสุดสยองของเล่อเล่อเน่าเน่าก็ไม่คิดจะฝ่าฝืนคำสั่งจริง ๆ อีกทั้งพ่อกับแม่ก็ตั้งกฎไว้แน่ชัดแล้วว่าสามารถมีแฟนก่อนอายุสิบแปดได้ แต่ห้าม—เพศสัมพันธ์เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็ต้องถูกซ้อมโดยคนทั้งบ้าน

เฮ้อ…เขาต้องเฝ้ารอคอยอีกสามปีเลย!

เน่าเน่ามองสาวแซ่บที่กำลังส่งจูบให้เขาด้วยสายตาอาวรณ์ เมื่อหมดซึ่งอารมณ์อยากจะสนุกก็หันหลังเดินจากไป เขากลับไปนอนกับเสี่ยวจูดีกว่า!

เล่อเล่อมองโทรศัพท์อย่างได้ใจแวบหนึ่ง หึ…ไม่อยู่ข้างกายก็ยังคุมเจ้าตัวแสบนี่ได้เหมือนเดิม!

คาบที่สองของช่วงเช้าเป็นวิชาจิตวิทยาซึ่งเป็นห้องเรียนสโลป คลาสนี้มีนักศึกษาจากหลายห้องมานั่งเรียนด้วยกัน เล่อเล่อตัวสูงนั่งอยู่ด้านหลัง เธอไม่มีอารมณ์เท่าไรจึงเอาแต่ก้มหน้าไถโทรศัพท์เล่น

“อาจารย์หล่อจัง…โอ๊ย…ฉันหวั่นไหวแล้ว…”

“ฉันตกหลุมรักแล้ว…หลังเลิกเรียนจะไปขอเบอร์อาจารย์เลย”

“ฉันด้วย ไม่แน่อาจจะมีความรักระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ที่สุดยอดสักครั้งก็ได้!”

……

เล่อเล่อได้ยินเพื่อนผู้หญิงแถวข้างหน้าบ้าผู้ชายก็แค่นหัวเราะทีหนึ่ง เธอจะดูสิว่าหล่อสักแค่ไหนเชียว หล่อสู้หนิงเสี่ยวเป่าของเธอได้หรือเปล่า?

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเห็นหน้าชายหนุ่มที่งดงามเสียจนดวงดาวยังต้องพ่ายแพ้บนเวทีท่านนั้นพอดี เล่อเล่อสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีตามด้วยความรู้สึกดีใจที่ถาโถมเข้ามา ก่อนจะตะคอกเสียงใส่เหล่าหญิงสาวข้างหน้าที่ยังกระซิบกระซาบบ้าผู้ชายกันอยู่ “เขาเป็นของฉัน ใครกล้าแย่งฉันจะเอามันให้ตาย!”

ทุกคนต่างตะลึงจนนิ่งงันแล้วมองเล่อเล่อที่บันดาลโทสะอย่างทำตัวไม่ถูก หล่อนเป็นบ้าอะไรน่ะ?

……………………………….

[1] เป็นคำเปรียบเปรยว่าอยู่ท่ามกลางผู้หญิงแต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนตามวอแวเขาได้สักคน