ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2909 อาจารย์เสี่ยวเป่า + ตอนที่ 2910 จับกินซะ

ตอนที่ 2909 อาจารย์เสี่ยวเป่า

หนิงเสี่ยวเป่าบนเวทีมองเล่อเล่อที่พุ่งมาหาเขาอย่างตื่นเต้นด้วยความระอา

เขาหลบหน้ามาหนึ่งปีแต่สุดท้ายก็หักห้ามความต้องการในใจไม่ได้อยู่ดีเลยออกจากเขาใหญ่มาสู่เมืองหลวง

เขาไม่วางใจน้องเล่อเล่อ เป็นห่วงว่าเธอจะสร้างปัญหา

นี่เป็นเหตุผลที่เสี่ยวเป่ากล่อมใจตัวเองว่าไม่มีเหตุผลอื่นใดปะปน ระหว่างเขากับเล่อเล่อมีแต่ความเป็นพี่น้องที่บริสุทธิ์เสียยิ่งกว่าหิมะบนภูเขา เขาเห็นเล่อเล่อเป็นเยี่ยงน้องสาวแท้ ๆ ส่วนเล่อเล่อแค่กำลังหลงทางชั่วคราวเท่านั้น

ตอนนี้ภารกิจสำคัญของเขาคือต้องช่วยปรับทิศทางให้เล่อเล่อ

แล้วจะปรับอย่างไรล่ะ?

เสี่ยวเป่านั่งคิดอยู่บนเขาคนเดียวมานาน อีกทั้งยังได้สอบถามบรรดาเพื่อนสิงสาราสัตว์เพศผู้มากมายจนในที่สุดก็ได้วิธีดี ๆอย่างหนึ่ง—เล่อเล่อรู้จักเพื่อนเพศชายน้อยเกินไป ในฐานะที่เขาเป็นพี่ชายควรแนะนำเพื่อนต่างเพศผู้ยอดเยี่ยมแก่เล่อเล่อให้มาก เช่นนี้เล่อเล่อก็จะเลิกหลงผิดแล้วไปตามหาความรักที่ถูกต้องได้

“คุณนักศึกษาครับ ตอนนี้คือเวลาเรียน ช่วยปฏิบัติตามกฎระเบียบด้วย!” เสี่ยวเป่ามองเล่อเล่อที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆด้วยสายตาดุดัน เพื่อนนักเรียนอื่น ๆที่นั่งอยู่ในห้องอ้าปากกว้างอย่างตกใจ

พวกเขาคิดว่าเหยียนเล่อเล่อผู้แข็งแกร่งมักเป็นฝ่ายถูกจีบ ไม่คิดว่าจะมีวันที่เธอลุ่มหลงเสน่ห์ของผู้ชายด้วยเหมือนกัน!

จะว่าไปอาจารย์จิตวิทยาอาชญากรรมที่มาใหม่ช่างน่าหลงใหลจริง ๆ!

พานอัน[1]ก็คงจะหน้าตาแบบนี้ละมั้ง!

เล่อเล่อหยุดเดินแล้วได้สติจากความตื่นเต้น เอ่ยด้วยความดีใจว่า “งั้นค่อยคุยกันตอนเลิกเรียน!”

เธอหมุนตัวกลับที่นั่ง พอเห็นเหล่าเพื่อนผู้หญิงมองเสี่ยวเป่าด้วยแววตาหลงใหลก็ชักสีหน้าตวาดเสียงต่ำ “ถ้ายังกล้ามองพี่เสี่ยวเป่าของฉันด้วยสายตาเจ้าชู้ ระวังฉันจะควักลูกตาพวกเธอออกมาซะ!”

เธอดูพี่เสี่ยวเป่าได้แค่คนเดียว คนอื่นไม่ว่าจะเพศชายหรือหญิงถอยไปให้หมด!

เหล่าเพื่อนผู้หญิงสะดุ้งตัวโยน มีบางคนขี้กลัวรีบก้มหน้าลง อย่าไปมีเรื่องกับเจ๊ใหญ่เลย อ่านหนังสือเรียนอย่างสงบเสงี่ยมต่อไปดีกว่า!

มีบางส่วนที่ใจกล้ากลับทำเป็นหูทวนลม มีคนหนึ่งใจกล้ายิ่งกว่าถึงขั้นเถียงกลับประโยคหนึ่งด้วยเสียงเบาหวิว “ไม่ใช่แฟนของเธอสักหน่อย คุมฟ้าคุมดินแล้วยังจะมาคุมไม่ให้ฉันชื่นชมหนุ่มหล่อด้วยเหรอ?”

เล่อเล่อที่ใกล้จะเดินถึงที่ได้ยินดังนั้นก็ย้อนกลับมามองหญิงสาวที่พูดประโยคนี้ด้วยใบหน้าเย็นชา เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงแค่บิดหัวมุมโต๊ะเรียนของหญิงสาวเบา ๆทีเดียวก็หักท่อนไม้รูปสามเหลี่ยมแสนสมบูรณ์แบบมาอยู่ในมือได้

มีทั้งมุมป้านมุมแหลมไม่มีเศษไม้ติดมาสักนิดเดียว งดงามราวกับถูกเลื่อยมาอย่างไรอย่างนั้น

เล่อเล่อวางไม้สามเหลี่ยมนั่นไว้ตรงหน้าเพื่อนผู้หญิงแล้วชี้นิ้วไปที่ลำคอของเธอ แค่นเสียงเย็นชาทีหนึ่งก็ทำเอาเพื่อนผู้หญิงคนนั้นหน้าซีดปากซีดแล้ว

เธอเข้าใจความหมายของเล่อเล่อดี ครั้งหน้าที่จะโดนหักก็คือคอตัวเองล่ะ!

ลำคอของเธอไม่แข็งแรงเท่าโต๊ะเรียนอย่างแน่นอน

“ไม่ดูแล้ว…ไม่ดูอีกแล้ว…” เพื่อนผู้หญิงขอร้องเสียงเบา

ความรักช่างงดงามแต่ชีวิตกลับมีค่ายิ่งกว่า เธอไม่จำเป็นต้องจบชีวิตตัวเองเพื่อผู้ชายคนเดียว

เล่อเล่อกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจแล้วกวาดหางตาเรียวรีมองทั่วห้องเรียนรวมถึงเพื่อนผู้ชาย ความงามของพี่เสี่ยวเป่าเอาชนะใจทั้งผู้ชายและผู้หญิง ฉะนั้นต้องชิงตักเตือนคนพวกนี้ไว้ก่อนว่าถ้าไม่ยอมฟังคำเตือนรนหาที่ตาย เช่นนั้นเธอก็จะไม่เกรงใจ!

ภายในห้องเรียนเกิดความเงียบผิดปกติ ภายใต้คำเตือนของเล่อเล่อนั้น เพื่อนทุกคนต่างจ้องหนังสือไม่มีเหลือบมองด้านข้างสักนิด ราวกับพระภิกษุสงฆ์ตอนทำสมาธิก็ไม่ปาน ไม่เคยตั้งใจเรียนหนังสือเท่าตอนนี้มาก่อนสักครั้ง

เสียงเสี่ยวเป่าก็เสนาะหูไม่แพ้กัน ไม่ช้าไม่เร็วเกินไปเหมือนสายธารน้ำที่ไหลลงจากภูเขาอย่างเชื่องช้า นักศึกษาที่เดิมทีไม่คิดจะฟังกลับถูกน้ำเสียงสุดไพเราะนี้พาเข้าสู่โลกจิตวิทยาอันบ้าบิ่นของนักโทษสุดแปลก

……………………………….

ตอนที่ 2910 จับกินซะ

เล่อเล่อกลับไม่มีกะจิตกะใจจะเรียน มือซ้ายเท้าคางมือขวาหมุนดินสอไปเรื่อย ๆโดยไม่รู้ตัวพร้อมเหม่อมองเสี่ยวเป่าที่พร่ำสอนอยู่บนเวทีอย่างหลงใหล ทุกอิริยาบถทุกย่างก้าวของเขาช่างดูดีเหลือเกิน ทำเอาเธอใจเต้นตึกตักรัว ๆ

เล่อเล่อหรี่ตาลงอย่างพึงพอใจ สูญสิ้นซึ่งภาพลักษณ์เยี่ยงราชาในวันวาน ตอนนี้เหลือเพียงยายโง่ที่ตกหลุมพรางความรักเอาแต่หัวเราะไม่หยุด

ข้างกายเธอเป็นดาวประจำห้องหยางซานซานที่มาเชิญเธอไปร่วมเต้นรำเมื่อวาน ตอนเห็นเสี่ยวเป่าแรก ๆหยางซานซานก็เกือบตกหลุมเสน่ห์ไปด้วยอีกคน แต่ไม่นานเธอก็ได้สติเพราะรู้ดีว่าผู้ชายแบบนี้ไม่ใช่หญิงสาวธรรมดาอย่างเธอคู่ควร

หนุ่มรูปงามเยี่ยงเทพบุตรอย่างเสี่ยวเป่ามีไว้แค่มองห่าง ๆ เข้าไปเชยชมใกล้ ๆไม่ได้!

แต่หยางซานซานคิดไม่ถึงว่าเล่อเล่อที่เธอนึกว่าเป็นควีนรุกมาตลอด กลับประกาศกร้าวอย่างเปิดเผยว่าอาจารย์หนุ่มรูปงามเป็นผู้ชายของเธอ…จุจ๊ ๆ หยางซานซานจินตนาการภาพบนเตียงของเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าอย่างควบคุมไม่อยู่

ใครอยู่บนใครอยู่ล่าง?

ใครเป็นผู้กระทำใครเป็นผู้ถูกกระทำ?

คำตอบก็เห็น ๆกันอยู่แล้วสินะ!

หยางซานซานไว้อาลัยแก่เสี่ยวเป่าเงียบๆ สามวินาทีก็หันไปเห็นเล่อเล่อที่ยังทำหน้าเคลิบเคลิ้มอยู่ ใช้ศอกกระทุ้งแรง ๆ ทีหนึ่ง เล่อเล่อหันมามองเธอด้วยใบหน้าเย็นชาและแววตาเยือกเย็น “มีอะไรรีบพูด!”

อย่ามากวนเวลาที่เธอเชยชมความงามของพี่เสี่ยวเป่าสิ!

หยางซานซานขยิบตาไปทางเสี่ยวเป่าที่อยู่บนเวทีพลางกระซิบถาม “เธอตกหลุมรักอาจารย์แต่แรกพบจริงเหรอ?”

เล่อเล่อถลึงตาจ้องหยางซานซานอย่างหวาดระแวง เธอรู้ว่ายัยสุนัขจิ้งจอกแก่แดดนี่สำส่อนจะตาย เหยียบเรือตั้งหลายแคมหลอกปั่นหัวผู้ชายโง่พวกนั้นกันจ้าละหวั่น หรือว่ายัยสุนัขจิ้งจอกแก่แดดตัวนี้ก็ถูกใจพี่เสี่ยวเป่าเหมือนกัน?

“ถ้าเธอกล้าคิดอะไรกับเขา ฉันตัดหางจิ้งจอกของเธอแน่!” เล่อเล่อเอ่ยเตือน

ไม่แย่งผู้ชายคนเดียวกันกับเธอยังพอจะเป็นเพื่อนสาวมิตรภาพปลอมเปลือกกันได้ แต่ถ้าไม่เจียมตัวละก็ หึ…รับรองว่าเธอไม่ไว้หน้าแน่!

“วางใจเถอะ ฉันไม่ขาดแคลนผู้ชาย ไม่แย่งกับเธอหรอก” หยางซานซานมองค้อนใส่ทีหนึ่งก็ถามด้วยความแปลกใจว่า “เธอกับอาจารย์หนิงเคยรู้จักกันมาก่อนแล้วสินะ?”

เมื่อครู่สายตาที่อาจารย์หนิงมองเล่อเล่อนั้นมีความรักปนระอาอยู่ด้วยซึ่งเป็นสายตาที่น่าอิจฉาเหลือเกิน ต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับเหยียนเล่อเล่ออย่างแน่แท้ เธอชอบผู้ชายแต่มีหลักการว่าจะไม่แย่งผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว

ผู้ชายบนโลกนี้มีตั้งเยอะ แล้วจำเป็นต้องไปแย่งของคนอื่นหรือไง!

“แหงสิ เขากับฉันโตมาด้วยกัน นอนบนเตียงเดียวกันตั้งแต่เด็ก” เล่อเล่อไม่คิดจะปิดบังความสัมพันธ์ของเธอกับเสี่ยวเป่าเลย

หยางซานซานมุมปากกระตุกแล้วถามอ้อม ๆว่า “นอนถึงกี่ขวบ?”

“เจ็ดขวบ” เล่อเล่อทำท่าเศร้าโศกเล็กน้อย

ทุกอย่างเป็นเพราะคุณพ่อนั่นแหละ พ่อมักบอกว่าผู้ชายผู้หญิงต่างกัน ฉะนั้นหลังอายุครบเจ็ดขวบก็ไม่อนุญาตให้เธอนอนกับพี่เสี่ยวเป่าอีก บนตัวพี่เสี่ยวเป่ามีกลิ่นหอมน่าดมอย่างหนึ่งที่ช่วยให้เธอนอนหลับสนิทได้ยิ่งกว่า

เธอสารภาพจากใจว่าเธอปีนขึ้นเตียงของพี่เสี่ยวเป่านั้นไม่ได้คิดเรื่องอื่นจริง ๆ แค่อยากนอนหลับดี ๆสักตื่นเท่านั้น!

แน่นอนว่า…ตอนนี้เธอก็อาจจะมีความคิดอื่นแฝงอยู่บ้างแล้ว

เช้าวันนั้นเธอเห็นเรือนร่างของพี่เสี่ยวเป่าที่ชวนให้เธอน้ำลายยืด รวมถึงวัตถุที่ต้องตื่นมาเคารพธงชาติทุกเช้า…ในที่สุดความรู้สึกที่ถูกปิดผนึกมาตลอดสิบแปดปีก็ถูกเปิดออก

ปีนั้นเล่อเล่อฝันลามกนับครั้งไม่ถ้วน

พระเอกในฝันย่อมเป็นเสี่ยวเป่าอยู่แล้ว ส่วนนางเอกนอกจากเธอจะมีใครได้อีก ในห้วงความฝันนั้นได้ทำเรื่องน่าอายอยู่บ้าง เล่อเล่อคิดว่าถ้าได้ลงมือทำจริง ๆต้องรู้สึกดียิ่งกว่าแน่!

ฉะนั้น…ในช่วงเวลาอันเร่งรีบนี้เธอต้องรีบจัดการจับหนิงเสี่ยวเป่ากินทีเดียวซะ!

“โดยปกตินักโทษที่ได้ก่อคดีต่อเนื่องส่วนมากจะป่วยอาการทางจิตในระดับที่หนักเบาแตกต่างกันไป ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับประสบการณ์ในอดีตของพวกเขาอย่างมาก…” เสี่ยวเป่าค่อย ๆเล่าและรู้สึกเย็นวาบตรงสันหลังอย่างน่าประหลาด

ครั้นปลายตามองเห็นสายตามั่นอกมั่นใจของเล่อเล่อเสี่ยวเป่าก็แอบสบถในใจ

เขารับปากคุณลุงเหยียนไว้แล้วว่าจะเห็นเล่อเล่อเป็นแค่น้องสาว!

เขาต้องรีบตามหาผู้ชายยอดเยี่ยมบางส่วนเพื่อให้เล่อเล่อตามหารักแท้ให้เจอโดยเร็วดีกว่า!

……………………………

[1] พานอัน หนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นชายหนุ่มสุดหล่อเหลาตลอดกาลอันดับหนึ่งในยุคโบราณของจีน