ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2911 สำนึกผิด + ตอนที่ 2912 หวังว่าจะเปลี่ยนเป้าหมายได้

ตอนที่ 2911 สำนึกผิด

หลังเลิกเรียนเสี่ยวเป่าที่สั่งการบ้านเสร็จก็เก็บหนังสือเตรียมกลับบ้าน มีนักศึกษาหญิงบางส่วนวางแผนคิดจะบุกไปหาแต่พอนึกถึงทักษะการต่อสู้สุดสยองของเล่อเล่อ พวกเธอจำต้องหักห้ามใจที่เต้นระส่ำไว้ไม่กล้าเข้าไปขอช่องทางติดต่อจากอาจารย์

เล่อเล่อรีบกวาดทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้วเอ่ยกับหัวหน้าห้องว่า “ขอลาหยุด!”

ไม่รอคำตอบจากหัวหน้าห้องเธอก็รีบวิ่งไล่ตามเสี่ยวเป่าไปอย่างรวดเร็วดั่งสายลมพร้อมคลี่ยิ้มหวานให้เขา ต่อให้ใบหน้าเธอไม่เหลือแก้มอูมเหมือนตอนเด็กอีกต่อไป แต่เสี่ยวเป่าก็ยังเห็นน้องเล่อเล่อที่น่ารักในวัยเด็กได้เหมือนเดิม

ตัวอ้วนกลมเรียกเขาว่าพี่เสี่ยวเป่าด้วยเสียงอ้อแอ้น่ารัก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะพุ่งมาข้างหน้าเพื่อปกป้องเขา ทั้งที่เธอควรเป็นคนที่ได้รับการปกป้องแท้ ๆ

เสี่ยวเป่าใจอ่อนยวบในพริบตามองค้อนใส่เธออย่างไม่พอใจแวบหนึ่งพลางเอ่ยเสียงนิ่งขรึม “โดดเรียนอีกแล้วเหรอ?”

“เปล่านี่ ฉันขอลาหยุดแล้วนะ!” เล่อเล่อยิ้มกล่าวกลอกลูกตาไปมาแล้วถาม “พี่เสี่ยวเป่า ทำไมพี่ถึงหลบหน้าฉันล่ะ?”

เสี่ยวเป่าใจเต้นตึกตักเริ่มปวดศีรษะอีกแล้ว ทำไมเขาถึงหลบหน้าล่ะ?

ใครจะรู้ไปกว่าเขาว่าเมื่อเช้าวันนั้นตอนที่เขาพบว่าเล่อเล่อหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาเขาตกใจขนาดไหน ต่อให้ฟ้าถล่มพื้นดินแยกก็ไม่ทำให้เขาลนลานได้ถึงเพียงนี้ แต่การที่เล่อเล่อปีนขึ้นเตียงนอนนั้นกลับทำให้เสี่ยวเป่าไม่กล้าเผชิญหน้าด้วย

“พี่ไม่ได้หลบหน้า แค่มีธุระเลยต้องออกจากบ้าน” เสี่ยวเป่าตอบเสียงเรียบโดยไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเขากำลังหนี

เล่อเล่อแค่นเสียงทีหนึ่ง “แล้วทำไมพี่ถึงไม่ติดต่อฉันเลยตลอดหนึ่งปี? ทั้งที่กำลังหลบหน้าฉันแท้ ๆ ฉันได้ยินเสียงหัวใจของพี่เต้นแล้ว หนิงเสี่ยวเป่าทุกทีที่พี่โกหกหัวใจจะเต้นเร็ว พี่ปิดบังฉันไม่ได้หรอก!”

เสี่ยวเป่าทำหน้าไม่ถูก เปลือกนอกที่เสแสร้งอย่างสมบูรณ์ของเขามักถูกเล่อเล่อเปิดโปงอย่างไร้ความปรานีเสมอ

“เหยียนเล่อเล่อ ตอนนี้เธออายุสิบแปดแล้ว จะปีนขึ้นเตียงผู้ชายเรี่ยราดได้อย่างไร? ตลอดหนึ่งปีนี้เธอไม่เคยสำนึกผิดเลยเหรอ?” เสี่ยวเป่าไม่พอใจกับท่าทางไม่ยี่หระของเล่อเล่ออย่างมาก

เขาตระหนกตื่นกลัวมาทั้งปี แต่ยัยแสบนี่กลับไม่เป็นอะไรสักนิด อยากหยิกแก้มยัยตัวแสบนี่จัง!

เล่อเล่อมองเขาอย่างไร้เดียงสา “ฉันไม่ได้ปีนเรี่ยราดนี่นา ฉันปีนแค่เตียงของพี่นะ ผู้ชายคนอื่น ๆฉันไม่เอาด้วยหรอก!”

เสี่ยวเป่าพรูลมหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง ยังดี ๆ…แต่จิตใต้สำนึกเขาบอกว่าผิดจึงเอ่ยตักเตือน “ของฉันก็ไม่ได้!”

“ทำไมไม่ได้? เมื่อก่อนเรานอนด้วยกันตลอดเลยนะ”

“นั่นมันตอนเด็กแล้ว ตอนนี้เราโตแล้ว” เสี่ยวเป่าอธิบายอย่างใจเย็น

“โตแล้วก็ยังเหมือนเดิมได้ พ่อแม่ของฉันก็ยังนอนด้วยกันทุกคืน”

“พวกเขาคือสามีภรรยากันก็ต้องนอนด้วยกันได้อยู่แล้วสิ”

เล่อเล่อหมุนกลอกลูกตาหลุกหลิกแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “งั้นเราก็มาเป็นสามีภรรยากันดีไหมพี่เสี่ยวเป่า?”

“ไม่ได้ พี่เป็นพี่ชายของเธอนะ!” เสี่ยวเป่าตกใจเฮือกใหญ่แล้วรีบปฏิเสธทันที เหงื่อบนแผ่นหลังไหลเป็นสาย

เล่อเล่อหลงผิดเข้าขั้นรุนแรงแล้ว เขาต้องไปหาผู้ชายให้เธอ

“พี่ไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆของฉันสักหน่อยทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยังไงฉันก็ไม่สน ฉันจะแต่งงานกับพี่ ถ้าพี่กล้าแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ฉันเอาหล่อนถึงตายแน่!” เล่อเล่อข่มขู่

พี่เสี่ยวเป่าดื้อด้านเกินไป เธอพูดไร้สาระให้น้อย ๆแล้วรีบทำให้ข้าวสวยเป็นข้าวสุกในเร็ววันดีกว่า!

ทั้งคู่ต่างวางแผนอยู่ในใจแล้วเดินไปเงียบ ๆ

ตอนเย็นเสี่ยวเป่าไปที่บ้านตระกูลเหยียน ไม่ได้เจอกันหนึ่งปีเขาคิดถึงคุณน้าอย่างมาก แน่นอนว่า…รวมถึงน้องเล่อเล่อด้วย

เสี่ยวเป่าไม่กล้าให้เล่อเล่อรู้ว่าความจริงในหนึ่งปีนี้เขาก็ได้ฝันอะไรที่ไม่ดีมามากมาย ในฝันเขาได้ทำเรื่องน่าอายกับน้องเล่อเล่อจนทำเอาเสี่ยวเป่ารู้สึกขยะแขยงตัวเอง เวลาในแต่ละวันผ่านพ้นไปด้วยความรู้สึกรังเกียจและการสำนึกผิด

ใช้เวลาหนึ่งปีจิตใจของเสี่ยวเป่าถึงค่อย ๆสงบลงได้และกล้าจะกลับมายังเมืองหลวงอีกครั้งเพื่อเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ปั่นป่วนหัวใจของเขาคนนั้น

……………………………….

ตอนที่ 2912 หวังว่าจะเปลี่ยนเป้าหมายได้

เหมยเหมยดีใจกับการมาเยือนของเสี่ยวเป่าอย่างมากเลยเข้าครัวทำของอร่อย ๆเต็มโต๊ะด้วยตัวเองซึ่งส่วนมากเป็นอาหารจานโปรดของเสี่ยวเป่า

“นี่คือกุ้งลวก ของโปรดของเธอ” เหมยเหมยคีบกุ้งตัวใหญ่ให้เสี่ยวเป่าหลายตัว

เสี่ยวเป่าไม่ปฏิเสธน้ำใจไม่ว่ากับใครพลางแกะเปลือกกุ้งอย่างสง่างามแล้วจิ้มน้ำจิ้มทาน คนอื่นทานกุ้งอาจจะสภาพดูแย่ไปสักหน่อยแต่เสี่ยวเป่ากลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังทานเมนูหายากก็ไม่ปาน ท่วงท่าสง่างามที่เรียกให้คนมองละสายตาไม่ได้เลย

เสี่ยวเป่าในวัยเด็กหน้าตาสะอาดสะอ้าน เสี่ยวเป่าที่โตขึ้นแล้วยังคงงดงามเสียจนคนมองเผลอหยุดหายใจ ทุกอากัปกิริยาเต็มไปด้วยความสง่า สะอาดสะอ้านเสียจนคนมองทนทำร้ายเขาไม่ลง

“เสี่ยวเป่ามาเรียนที่เมืองหลวงเหรอ?” เหมยเหมยถามด้วยความห่วงใย

เด็กคนนี้ไม่ค่อยเข้าพวกตั้งแต่เด็ก ไปโรงเรียนอยู่ไม่กี่วันก็ไม่ยอมไปอีกเลย สองสามีภรรยาเฮ่อเหลียนเช่อเองก็ตามใจเสี่ยวเป่า ในเมื่อไม่ไปโรงเรียนก็จ้างครูส่วนตัวที่ดีที่สุดมาสอน อยากเรียนอะไรก็เรียนอันนั้นไป

เหมยเหมยเคยฟังเหมยหานพูดถึงว่าเสี่ยวเป่าเป็นคนเรียนรู้ไวและชอบเรียนวิชาจิตวิทยามากที่สุด ได้ยินว่ามีนักจิตวิทยาเก่งกาจในต่างประเทศมากมายเป็นเพื่อนกับเสี่ยวเป่าและชื่นชมเขาอย่างมาก

“ตอนนี้พี่เสี่ยวเป่าเป็นอาจารย์ของหนู เรียนอะไรกันเล่า!” เล่อเล่อกล่าว

“เก่งจัง อายุแค่นี้ก็เป็นอาจารย์ในมหาลัยได้แล้ว!” เหมยเหมยยกนิ้วโป้งชมไม่ขาดปาก

เหยียนหมิงซุ่นกลับเริ่มระแวง โผล่ไปเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเล่อเล่อเพราะหวังอะไรกันแน่?

“เสี่ยวเป่าเธอพักอยู่ที่ไหนเหรอ มาอยู่บ้านน้าไหม ที่บ้านมีกับข้าวร้อน ๆให้ทาน เธออยู่คนเดียวต้องไม่ทำกับข้าวแหง กับข้าวข้างนอกก็ใส่ผงชูรสเยอะไป ทานมากไปไม่ดีต่อกระเพาะนะ…” เหมยเหมยจู้จี้จุกจิก

เสี่ยวเป่ายิ้มอย่างอบอุ่นแล้วปฏิเสธอ้อม ๆ “ขอบคุณครับคุณน้า น้าเหมยหานจ้างแม่บ้านให้ผมแล้ว”

เขาไม่กล้าอยู่ที่นี่จริง ๆเพราะกลัวยัยตัวแสบใจกล้าเหยียนเล่อเล่อแอบปีนขึ้นเตียงเขาอีกครั้ง ถ้าให้คุณอาเหยียนเห็นเข้ารับรองว่าจะต้องดึงเส้นเอ็นเขาออกจากตัวแล้วถลกหนังเขาไปแน่ ๆ!

เล่อเล่อทำท่าผิดหวังเล็กน้อย เธออยากให้พี่เสี่ยวเป่าพักบ้านเธอยิ่งกว่าใคร แต่ไม่นานเธอก็คิดได้ว่าไม่พักที่บ้านก็ดีจะได้หลบสายตาของพ่อได้ รอเธอตามสืบที่อยู่ของพี่เสี่ยวเป่าได้…ก็จะเริ่มลงมือแล้ว!

หลังทานข้าวเสร็จเหยียนหมิงซุ่นก็เรียกเสี่ยวเป่าเข้าไปในห้องหนังสือ

“ทำไมไปโผล่ที่มหาลัยของเล่อเล่อ? เธอเคยสัญญากับฉันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นถามเสียงเย็นยะเยือก

“ไปสอนที่นั่นเป็นแค่ความบังเอิญ มหาลัยตำรวจได้ส่งคำเชิญให้ผมตั้งแต่ปีที่แล้วก่อนที่เล่อเล่อจะเข้าเรียนอีก ผมไม่รู้ว่าเล่อเล่อจะสอบเข้ามหาลัยนี้” เสี่ยวเป่าอมยิ้มอธิบาย

แม้จะรับปากกับคุณอาเหยียนไว้ว่าจะไม่พัฒนาความสัมพันธ์กับน้องเล่อเล่อ แต่เขาอยากทำอะไรกลับไม่ใช่สิ่งที่ใครจะควบคุมได้

แน่นอนว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่เชื่อคำพูดเหลวไหลของเขาเลยแค่นเสียงทีหนึ่ง “หวังว่านายจะจำคำสัญญาของนายได้ นายกับเล่อเล่อไม่เหมาะสมกัน”

“ก็หวังว่าคุณอาเหยียนจะหาหนุ่มหน้าตาดีจำนวนหนึ่งแนะนำให้เล่อเล่อเพื่อเบี่ยงเบนเป้าหมาย!” เสี่ยวเป่าเสนอความเห็นอย่างจริงใจ

เหยียนหมิงซุ่นมีลูกน้องที่เป็นผู้ชายดี ๆตั้งมากมาย เขาเชื่อว่าต้องมีสักคนที่ทำให้เหยียนเล่อเล่อหวั่นไหวได้แหละ

ถึงตอนนั้นเขาจะแสดงความยินดีให้อย่างจริงใจที่สุด

แต่ทำไม…เขาถึงรู้สึกปวดใจนะ?

เหยียนหมิงซุ่นเริ่มคิดตามพราะคำแนะนำของเสี่ยวเป่าไม่เลวเลย พรุ่งนี้เขาจะรวมตัวลูกน้องผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงาน หลังการคัดเลือกอย่างละเอียดก็ให้เล่อเล่อเลือกทีละคน เขาไม่เชื่อหรอกว่าใต้บัญชาเขามีผู้ชายตั้งมากมายจะไม่มีคนที่ทำให้ลูกสาวหวั่นไหวได้สักคนเดียว?

วันรุ่งขึ้นเล่อเล่อไม่เห็นเสี่ยวเป่า วิชาจิตวิทยาอาชญากรรมมีเพียงสองคาบต่อสัปดาห์ นอกจากสองคาบนี้เสี่ยวเป่าก็จะไม่มามหาวิทยาลัย เล่อเล่อตามหาเขาหลายวันแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ที่อยู่ของเสี่ยวเป่าหรือช่องทางติดต่อของเขาเลย

เพราะเสี่ยวเป่าไม่ใช้โทรศัพท์

…………………