ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2913 หันกลับมายิ้มทีคนหลงนับร้อย + ตอนที่ 2914 เรื่องเข้าใจผิดที่คิดไปเอง

ตอนที่ 2913 หันกลับมายิ้มทีคนหลงนับร้อย

เข้าเรียนครั้งที่สองเล่อเล่อหมายจะถามที่อยู่จากเสี่ยวเป่า แต่เสี่ยวเป่ากลับนัดเธอทานข้าวก่อนเรียกเอาเล่อเล่อดีใจแทบแย่หลงคิดว่าในที่สุดเสี่ยวเป่าก็คิดได้สักที

“ฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยแล้วกัน” เล่อเล่อไม่ค่อยพึงพอใจกับชุดวอร์มออกกำลังกายแสนเรียบง่ายของตัวเองนัก

เสี่ยวเป่ายิ้มพยักหน้า “ได้สิ เปลี่ยนเป็นกระโปรงนะ เล่อเล่อใส่กระโปรงสวยมาก”

คนอื่นต่างบอกว่าเล่อเล่อหน้าตาไม่สวยแต่เขากลับคิดว่าน้องเล่อเล่อสวยมาก แถมดูดียิ่งกว่าดาราที่เล่นหนังเสียอีก

เล่อเล่อดีใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อก่อนเป่ารื่อน่าเคยบอกไว้ว่าถ้าผู้ชายขอให้ผู้หญิงแต่งตัวก็บ่งบอกว่าผู้ชายคนนี้ต้องแอบชอบผู้หญิงแน่นอน พี่เสี่ยวเป่าคิดได้จริง ๆแล้วด้วย!

“อืม…ฉันจะเปลี่ยนเป็นกระโปรงที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เป่ารื่อน่าบอกว่าตอนฉันใส่สวยมาก” เล่อเล่อตัดสินใจสวมกระโปรงยาวสีขาว เป่ารื่อน่าชมว่าเวลาเธอใส่ดูเป็นผู้หญิงที่มีกลิ่นอายความเป็นเทพเซียนอยู่ด้วย

แม้เธอไม่โปรดปรานการสวมกระโปรง แต่เพื่อพี่เสี่ยวเป่าเธอยอมอดทน

เสี่ยวเป่ายิ้มอบอุ่นยิ่งกว่าเก่าพลางพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องรีบ ทานข้าวเย็นน่ะ หลังเลิกเรียนพี่มาจะรับเธอนะ”

“ไม่…” เล่อเล่อคิดจะปฏิเสธตามสัญชาตญาณแต่ดันมีเสียงของเป่ารื่อน่าดังขึ้นข้างหูจึงรีบพยักหน้าหงึกหงักแต่โดยดี “ได้ ฉันจะรอพี่ที่หน้าประตูมหาลัยนะ”

เป่ารื่อน่าบอกแล้วว่าต่อหน้าผู้ชายผู้หญิงอย่าแสดงตัวเป็นปัจเจกเกินไป ต้องเรียนรู้ที่จะออดอ้อนเรียนรู้ที่จะแสดงความอ่อนแอ เช่นนี้แล้วถึงจะทำให้ผู้ชายรู้สึกได้หน้า

อย่างเป่ารื่อน่ากับหยางซานซานก็ไม่เคยขาดผู้ชายประกบกายเลยสักครั้งต้องเป็นเพราะพวกเธออ้อนเป็น ยิ่งกว่านั้นยังแสดงท่าทางอ่อนแอเป็นทั้งที่แรงไม่น้อยเลยสักนิด ทว่าต่อหน้าผู้ชายแม้แต่กระเป๋ายังแทบสะพายไม่ไหว

ถึงเล่อเล่อนึกเหยียดการกระทำเช่นนี้ แต่ในเวลาคับขันเช่นนี้เธอก็จำต้องอดทนไว้ก่อน

รอจัดการพี่เสี่ยวเป่าได้เธอจะกลับไปเป็นตัวของตัวเองอย่างแน่นอน

ตอนเย็นเล่อเล่อเปลี่ยนชุดกระโปรงเสร็จสรรพซึ่งเป็นกระโปรงยาวสีขาวที่เป่ารื่อน่าเลือกให้เธอนั่นเอง เป็นกระโปรงตัวใหม่ล่าสุดของแบรนด์ชาแนลที่ราคาไม่ย่อมเยาอยู่แล้ว หยางซานซานนอนหอพักห้องเดียวกับเธอมองปราดเดียวก็ดูออกว่าเป็นกระโปรงจากแบรนด์ดังก็ไม่ค่อยตกใจเท่าไร

ชุดวอร์มออกกำลังกายของเหยียนเล่อเล่อยังเป็นของแบรนด์ดังเลย บ่งบอกว่าฐานะทางบ้านของเธอไม่ขาดแคลนเงิน

“กระโปรงตัวนี้ของเธอไม่เลวเลย คืนนี้จะไปตกผู้ชายเหรอ?” หยางซานซานปรี่เข้ามาหา

“ไม่เกี่ยวกับเธอ” เล่อเล่อถลกกระโปรงขึ้นเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไร

หยางซานซานหัวเราะคิกคักกล่าว “ ๆ ฉันจะแต่งหน้าสุดยั่วยวนให้เธอเอง รับรองว่าเธอต้องตกผู้ชายได้แน่ ๆ”

เล่อเล่อเริ่มหวั่นไหว เป่ารื่อน่าก็บอกให้เธอฝึกแต่งหน้าบ้างแต่เธอไม่ชอบมันเลยสักนิดจึงคร้านจะเรียนแต่งหน้า ตอนนี้ไปหาเป่ารื่อน่าคงไม่ทัน งั้นให้หยางซานซานแต่งให้ก็ดีไม่หยอก

“งั้นเธอแต่งให้ฉันแล้วกัน ฉันมีเครื่องสำอาง ไม่ต้องใช้ของเธอ” เล่อเล่อหยิบเอาเครื่องสำอางชุดใหม่ชนิดที่ยังไม่ทันแกะกล่องที่เป่ารื่อน่าให้ขึ้นมา

หยางซานซานตาวาว พูดหยอกเย้าว่า “เธอนี่ทำเสียของจริง ๆ เครื่องสำอางดีขนาดนี้กลับปล่อยให้ฝุ่นเกาะ”

ไม่ใช่แบรนด์ลังโคมก็ต้องเป็นเอสเต้ล่ะ นี่ทำเอาเธอรู้สึกเคืองตาเพราะอยากแย่งมาใช้เองให้รู้แล้วรู้รอดไป

“เธอชอบก็ให้เธอแล้วกัน” เล่อเล่อไม่ใส่ใจ เครื่องสำอางเธอเยอะจนฝุ่นเกาะจริง ๆซึ่งล้วนแต่ได้มาจากแม่ของเธอทั้งสิ้น ไหนจะเป่ารื่อน่าอีกที่ให้เครื่องสำอางทุกที เธอไม่เคยใช้เลยสักครั้งเดียว

หยางซานซานตาเป็นประกายใจเต้นตึกตักแต่ก็ส่ายหน้าไปมา เล่อเล่อกลอกตาใส่เธอแวบหนึ่งพลางกล่าว “เธอเลือกลิปสักแท่งแล้วกัน จะให้เธอทำงานฟรี ๆไม่ได้”

“ได้ ฉันชอบลิป” หยางซานซานเองก็ไม่เกรงใจเลือกลิปสติกลังโคมสีแดงอมส้มมาแท่งหนึ่ง กำลังเตรียมเก็บเงินไปซื้อแท่งนี้พอดีเลย!

“หน้าของเธอปล่อยเป็นหน้าที่ฉันเอง รับรองว่าพอเธอหันกลับไปยิ้มแล้วร้อยคนต้องหลง” หยางซานซานเอ่ยด้วยท่าทางมั่นใจ

ฉายาสุนัขจิ้งจอกร้อยหน้าไม่ได้มาเปล่า ๆสักหน่อย!

หนึ่งชั่วโมงถัดมาเล่อเล่อกะพริบตามองตัวเองที่สะท้อนในกระจกอย่างไม่เชื่อสายตาเล็กน้อย ที่แท้เธอก็ดูเป็นผู้หญิงได้ขนาดนี้เชียวเหรอ

เวลาหกโมงตรงเสี่ยวเป่าขับรถมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย รถยนต์ของเขาผ่านการปรับแต่งด้วยตัวเขามาก่อน ภายนอกดูเรียบง่ายไม่มีอะไรแต่กลับมีความเร็วไวกว่ารถทั่ว ๆไป ทั้งยังชาร์ตไฟผ่านแสงอาทิตย์ได้อีกด้วย

รออยู่นานเสี่ยวเป่าก็ไม่เห็นตัวคนคุ้นเคยเลยเตรียมไปใช้บริการตู้โทรศัพท์สาธารณะเพื่อโทรหาอีกคน ทว่ากลับเห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวเดินเข้ามาหาเขาแต่ไกล รูปร่างดูคุ้นเคยเหลือเกินแต่กลับให้ความรู้สึกต่างจากเดิมจนเสี่ยวเป่าอดตะลึงไม่ได้

……………………………..

ตอนที่ 2914 เรื่องเข้าใจผิดที่คิดไปเอง

ในภาพจำของเสี่ยวเป่าเล่อเล่อเป็นน้องสาวที่น่ารักมาโดยตลอด ในเมื่อเป็นน้องสาวย่อมไม่มีส่วนเกี่ยวโยงถึงคำศัพท์ที่ว่าสวยงามงดงามหรือเย้ายวน…

ต่อให้น้องเล่อเล่อในวัยเด็กจะตัวอ้วนไปหน่อยแรงเยอะไปนิด แถมยังมีความป่าเถื่อนอีกเล็กน้อย…

แต่ภายในใจของเสี่ยวเป่าน้องเล่อเล่อก็ยังน่ารักที่สุดเสมอมา ไม่มีใครอื่นมีเพียงหนึ่งเดียว

แต่ตอนนี้…

เสี่ยวเป่ากลับพบว่าที่แท้แล้วเขาคิดผิดไป เล่อเล่อก็ดูเย้ายวนได้มากเช่นกัน!

ถ้าเวลาเดินก้าวเท้าสั้นลงอีกสักนิดและเดินบิดเอวอีกหน่อย…น่าจะดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นประมาณหนึ่งเลย

“พี่เสี่ยวเป่า…” เล่อเล่อเห็นเสี่ยวเป่าที่ยืนพิงรถแต่ไกลก็วิ่งมาหาอย่างดีใจ ถึงเธอจะสวมกระโปรงยาวพลิ้วไสวแต่ไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูงกลับสวมเพียงรองเท้าผ้าใบสีขาวที่จับคู่ใส่ได้กับทุกชุด

ถ้าให้เหยียนเล่อเล่อสวมรองเท้าส้นสูงสู้ให้เธอตัดขาทิ้งเสียดีกว่า

ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยสวมเจ้านั่นมาก่อน อีกทั้งเธอสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหกเซนติเมตร ถ้าสวมรองเท้าส้นสูงอีกคาดว่าคงมีส่วนสูงที่ฆ่าผู้ชายหลายคนได้ในพริบตา

เพื่อศักดิ์ศรีของผู้ชาย เล่อเล่อยอมเมตตาที่จะปฏิเสธสวมรองเท้าส้นสูง

เสี่ยวเป่าหัวเราะน้อย ๆแล้วพูดชมว่า “วันนี้สวยมาก!”

เล่อเล่อดีใจแทบแย่พร้อมดวงตาเป็นประกาย เธอลูบแก้มไปมาอย่างเคอะเขินทำตัวไม่ถูก เมื่อกี้หยางซานซานทั้งทาแป้งทั้งปาดแก้มให้เธอ แล้วยังแต่งตาให้เธออีกต่างหาก บอกว่าช่วยให้เธอดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น

เดิมทีเธอยังไม่เชื่อแต่พอได้ยินคำชมของพี่เสี่ยวเป่า เล่อเล่อตัดสินใจว่ากลับไปจะให้ลิปสติกกับเจ้าปีศาจจิ้งจอกตัวนั้นอีกหนึ่งแท่งเพื่อให้หล่อนสอนตัวเองแต่งหน้าสักหน่อย

“ฉันแต่งหน้าด้วย ต่างจากเวลาปกติละสิ?” เล่อเล่อมองเสี่ยวเป่าด้วยสายตาคาดหวังปนกังวล

“สวยกว่าเดิมอีก แต่เมื่อก่อนน้องเล่อเล่อก็สวยมากอยู่แล้ว” เสี่ยวเป่ายิ้มตอบ

เล่อเล่อฉีกยิ้มกว้างและความตั้งใจที่จะเรียนแต่งหน้าก็หนักแน่นกว่าเดิม ตอนอยู่มหาวิทยาลัยก็เรียนกับหยางซานซาน กลับบ้านไปก็เรียนกับเป่ารื่อน่า ถึงจะวุ่นวายไปหน่อยแต่เพื่อพี่เสี่ยวเป่าเธอยอมอดทนได้

“พี่เรียกฉันว่าเล่อเล่อ ห้ามเรียกฉันว่าน้องสาวอีก!” เล่อเล่อแก้คำพูดด้วยท่าทีจริงจัง

ในเมื่อพี่เสี่ยวเป่าปรับจูนสมองไม่ทันชั่วขณะงั้นเธอก็จะคอยแก้คำพูดให้เรื่อย ๆอย่างไม่เบื่อหน่าย ทะเลเหือดแห้งหินผุพัง น้ำหยดลงหินทุกวันยังกร่อนได้ ต้องมีสักวันที่พี่เสี่ยวเป่าจะกลับสู่เส้นทางที่ถูกต้อง

เสี่ยวเป่าถอนใจอย่างระอาเฮือกหนึ่งและไม่คิดจะถกเถียง คืนนี้ชายรูปหล่อที่เขาจัดเอาไว้ยอดเยี่ยมอย่างมาก เรียนปริญญาเอกที่อเมริกาทั้งทำงานอยู่ในโรงพยาบาลใหญ่ชื่อดังแห่งหนึ่งที่อเมริกาสามปี พอกลับประเทศมาก็ได้รับตำแหน่งสำคัญทันที อนาคตไร้ขีดจำกัดจริง ๆ

นอกจากนี้ชายผู้นี้ยังชื่นชอบการออกกำลังกาย ปกติพอมีวันหยุดก็จะไปปีนเขาว่ายน้ำและยังมีใบขับขี่เครื่องบินส่วนตัวด้วย…เชื่อว่าเล่อเล่อจะต้องมีความสุขยามอยู่กับชายคนนี้แน่

“พี่เสี่ยวเป่า เราจะไปทานข้าวที่ไหนเหรอ?” เล่อเล่อทำท่าตื่นเต้น

วันนี้เป็นเดตครั้งแรกของเธอกับพี่เสี่ยวเป่าแหนะ!

วันสำคัญแบบนี้เธอต้องจดจำเอาไว้ หลังจากนี้ก็ต้องรำลึกถึงมันทุกปี

“ใกล้ถึงแล้ว เป็นร้านอาหารฝรั่งเศสที่เพิ่งเปิดใหม่ ที่นั่นบรรยากาศไม่เลวเลย เธอต้องชอบแน่ ๆ” เสี่ยวเป่าอมยิ้มกล่าว สถานที่ทานข้าวก็เป็นเขาที่คัดสรรอย่างดีเช่นกัน

หนำซ้ำเขายังเหมาร้านอาหารร้านนั้นไว้แล้ว พร้อมหาวงดนตรีมืออาชีพมาบริการพวกเล่อเล่อโดยเฉพาะ เชื่อว่าท่ามกลางเสียงดนตรีแสนโรแมนติกและเผชิญหน้ากับชายหนุ่มรูปหล่อยอดเยี่ยม น้องเล่อเล่อจะต้องหวั่นไหวไปกับเขาแน่นอน!

เล่อเล่อตาลุกวาว ร้านอาหารฝรั่งเศส…พี่เสี่ยวเป่าทุ่มทุนจริง ๆ!

หลังจบมื้อเย็นสุดโรแมนติก เธอกับพี่เสี่ยวเป่าควรจูบดูดดื่มสไตล์ฝรั่งเศสอย่างลึกซึ้งด้วยหรือเปล่า?

เธอควรเป็นฝ่ายรุกก่อนหรือรอพี่เสี่ยวเป่าจูบก่อนดีล่ะ?

เล่อเล่อเริ่มสับสนน้อย ๆ…

………………