ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2915 คุณหมอผู้หล่อเหลา + ตอนที่ 2916 เอาตัวรอดยาก

ตอนที่ 2915 คุณหมอผู้หล่อเหลา

พอเดินทางมาถึงร้านอาหารเสี่ยวเป่าก็เตรียมจะจอดรถ เขาอมยิ้มเอ่ยต่อเล่อเล่อว่า “เธอเข้าไปก่อนเลย ฉันขอไปจอดรถก่อน มีเซอร์ไพรส์ล่ะ!”

“อื้ม…พี่เสี่ยวเป่าเร็วหน่อยนะ!” เล่อเล่อเดินเข้าร้านอาหารแต่โดยดี แล้วก็หันกลับมาเอ่ยประโยคหนึ่ง

เสี่ยวเป่าคลี่ยิ้มอีกทีด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก พอรอเล่อเล่อเดินเข้าไปเขาก็หมุนพวงมาลัยเลี้ยวขับออกไปอย่างช้า ๆ

แม้การหลอกน้องเล่อเล่อเป็นพฤติกรรมที่ไม่ดีแต่เขาทำด้วยความหวังดีล้วน ๆ ถ้าเล่อเล่อตามหารักแท้ได้จะต้องขอบคุณเขามากแน่ ๆ

เสี่ยวเป่าปลอบใจตัวเองอยู่นานจนในที่สุดก็หายรู้สึกผิดจึงกลับบ้านอย่างสบายใจ ตลอดทางยังคิดอีกว่าถ้าเล่อเล่อถูกตาต้องใจกับคุณหมอหนุ่มคนนั้น หลังมื้ออาหารจะไปทำอะไรกันต่อนะ?

ไม่ได้การ…เขาลืมย้ำเตือนน้องเล่อเล่อแล้วว่าอย่าไปเที่ยวเปิดห้องกับผู้ชายง่าย ๆ!

คุณหมอคนนั้นเล่าเรียนทำงานที่อเมริกาจึงเคยชินกับวัฒนธรรมที่เปิดกว้างเรื่องนี้ตามสไตล์คนอเมริกา เขาจะต้องเอาเปรียบน้องเล่อเล่อแน่ ไม่ได้การล่ะ…

เขาต้องกลับไปจับตาดูเอาไว้ ถ้าคุณหมอเป็นหนุ่มสุภาพบุรุษเขาจะไม่ปรากฏตัว แต่ถ้าคุณหมอคิดจะทำอะไรที่ไม่ดีละก็…

เขาจะต้องออกตัว ไม่อนุญาตให้หมอนี่เอาเปรียบน้องเล่อเล่อได้เด็ดขาด!

คบกันได้แต่ต้องสานสัมพันธ์กันทีละก้าว รอแต่งงานแล้วถึงจะร่วมหอกันได้ นี่เป็นกฎกติกา!

เสี่ยวเป่าที่ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลใจรีบเลี้ยวรถกลับทางเดิม หามุมลับตาคนหลบซ่อนตัวให้เห็นทางเข้าร้านอาหารได้พอดี ขอแค่พวกเล่อเล่อออกมาเขาจะเห็นภาพนั้นได้อย่างชัดเจน

เล่อเล่อย่างเข้าร้านอาหารโดยมีผู้จัดการร้านที่รอคอยอยู่ก่อนแล้วเดินปรี่เข้ามาต้อนรับ อมยิ้มกล่าวขึ้น “คุณหนูเหยียนเชิญทางนี้!”

“ได้เลย!”

เล่อเล่อหลงคิดว่าเป็นแผนของเสี่ยวเป่าก็ดีใจยิ่งกว่าเดิม เธอเข้าใจพี่เสี่ยวเป่าผิดไป ที่แท้พี่เสี่ยวเป่าโรแมนติกขนาดนี้ แถมอุตส่าห์เสียเงินก้อนใหญ่เพื่อเหมาร้านอาหารไว้อีกต่างหาก ฮิฮิ!

ผู้จัดการพาเล่อเล่อมายังที่นั่งสุดวีไอพีด้านในสุด วงดนตรีข้าง ๆยืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ คุณหมอรูปงามที่เสี่ยวเป่าตั้งใจคัดสรรมาอย่างดีมองเล่อเล่อแต่ไกลก็อดดวงตาลุกวาวไม่ได้ เขามองเล่อเล่อที่ย่างกรายเข้ามาหาเขามากขึ้นเรื่อย ๆด้วยสายตาชื่นชม

เขาอยู่อเมริกามาหลายปีจึงมีรสนิยมไปทางคนอเมริกา ไม่ชอบหญิงงามอ่อนแอลมพัดตัวแทบปลิวตามอุดมคติสาวงามของคนฮวาเซี่ยที่สืบทอดกันมา กลับยิ่งชอบหญิงสาวสดใสชอบออกกำลังกายมากกว่า อย่างเล่อเล่อนี่มันคนรักในฝันของเขาชัด ๆ

“คุณหนูเหยียน นี่คือโต๊ะที่คุณหนิงจองเอาไว้” ผู้จัดการพาเล่อเล่อมาตรงหน้าคุณหมอ

เล่อเล่อเห็นคุณหมอที่มีขนาดตัวสูงมากอย่างน้อยร้อยแปดสิบเซนติเมตรขึ้น สีผิวค่อนไปทางสีน้ำผึ้ง ร่างกายแข็งแรงบึกบึนและแต่งตัวมีรสนิยมมากเช่นกัน เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากคนหนึ่งแต่กลับไม่ใช่แนวที่เธอชอบ

บนโลกนี้มีผู้ชายตั้งมากแต่เธอชอบแค่หนิงเสี่ยวเป่าคนเดียว

“คุณเป็นใคร? ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ?” เล่อเล่อมองคุณหมอด้วยสายตาแปลกใจ นี่เป็นโต๊ะที่พี่เสี่ยวเป่าจองไว้ ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้มานั่งตรงนี้อย่างไม่เจียมตัวแบบนี้ล่ะ?

คุณหมอชะงักไปอึดใจก็ยิ้มตอบว่า “ผมชื่อกู้เฟยหรัน คุณเรียกว่าแจ็กสันก็ได้ เป็นคุณหมอด้านสมอง…”

เล่อเล่อฟังจนมึนไปชั่วขณะก็พูดขัดว่า “ฉันไม่ได้ถามชื่อถามอาชีพคุณ ฉันถามแค่ว่าทำไมคูณถึงมานั่งอยู่ตรงนี้? ตรงนี้มีคนจองเอาไว้แล้ว เดี๋ยวเขาก็มา”

เล่อเล่อมองไปตรงประตูอย่างหงุดหงิดใจแวบหนึ่ง ทำไมถึงจอดรถนานขนาดนี้ พี่เสี่ยวเป่าชักช้าเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด

กู้เฟยหรันไม่คิดว่าเสี่ยวเป่าจะไม่อธิบายให้เล่อเล่อเข้าใจก่อนล่วงหน้า หมอนี่ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย เขาเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “หนิงเสี่ยวเป่าเป็นคนนัดผมมาเองบอกว่าจะแนะนำน้องสาวของเขาให้ผมรู้จัก คุณคือเหยียนเล่อเล่อน้องสาวของเสี่ยวเป่าสินะ สวัสดีครับ!”

……………………………..

ตอนที่ 2916 เอาตัวรอดยาก

“พี่เสี่ยวเป่านัดคุณมาเหรอ? แล้วยังบอกว่าจะแนะนำฉันให้คุณรู้จักด้วยเหรอ?” เล่อเล่อย้อนถามและเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ

กู้เฟยหรันไม่เข้าใจท่าทีกัดฟันกรอดของเล่อเล่ออย่างมากแต่ก็พยักหน้าตอบไป ยิ้มเอ่ยตอบว่า “ใช่แล้ว ผมกับเสี่ยวเป่าเป็นเพื่อนกัน เขาบอกว่าคุณมีงานอดิเรกเหมือนกับผมน่าจะคุยกันถูกคอ คุณเหยียนเป็นอะไรไปเหรอ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเล่อเล่อค่อย ๆเลือนหายไป ไฟโทสะสุมอก หนิงเสี่ยวเป่ากล้าหลอกปั่นหัวเธองั้นหรือ?

เธอเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วตอบกลับกู้เฟยหรันว่า “เปล่าหรอก ฉันแค่คิดอะไรนอกเรื่องไปหน่อย”

กู้เฟยหรันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ต่อให้เธอโกรธแค่ไหนก็จะไม่ลงกับเขา ไว้กลับไปตามหาที่อยู่อาศัยของหนิงเสี่ยวเป่าเจอจะจับเปลือยแล้วมัดห้อยหัวย่ำยีให้รู้แล้วรู้รอดไป!

กล้าหาคู่นัดดูตัวให้เธองั้นหรือ?

ไปตายซะ!

กู้เฟยหรันอดตัวสั่นไม่ได้พลางเหลียวมองรอบตัวอย่างฉงนใจ ทำไมจู่ ๆถึงอากาศเย็นลงล่ะ เพราะเปิดแอร์อุณหภูมิต่ำไปหรือ?

“คุณเหยียน คุณสั่งอาหารก่อนเถอะ อยากฟังดนตรีแบบไหนเหรอ? วงดนตรีที่นี่ฝีมือใช้ได้เลย” กู้เฟยหรันยื่นเมนูอาหารให้เล่อเล่ออย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มแสนน่าหลงใหล เขาถูกใจเล่อเล่อมากขึ้นเรื่อย ๆ กลับมาอยู่ในประเทศตั้งนานในที่สุดก็เจอหญิงสาวที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้สักที

แน่นอนว่าเล่อเล่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดี ๆที่กู้เฟยหรันมีต่อตัวเอง เธอไม่อยากให้ความหวังอีกฝ่ายสักนิด ดังนั้น–

เธอยื่นเมนูคืนให้กู้เฟยหรันแล้วพูดเสียงเรียบว่า “ขอโทษนะ หนิงเสี่ยวเป่าไม่ได้บอกฉันให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีทางมาตามนัดได้ ตอนนี้ฉันยังไม่คิดเรื่องความรักเท่าไหร่ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก”

เล่อเล่อยิ้มเชิงขอโทษให้กู้เฟยหรันที่ชะงักค้างไป โค้งตัวลงน้อย ๆแล้วพูดเสียงเบา “ขอโทษนะ!”

“คุณเหยียน…” กู้เฟยหรันเรียกทีหนึ่งแต่เล่อเล่อไม่ได้หันกลับมาจนเดินออกจากร้านไป

เล่อเล่อที่หันหลังกลับไปกัดฟันกรอด “หนิงเสี่ยวเป่า พี่ตายแน่!”

กู้เฟยหรันเองก็ไม่ไล่ตามไปพลางมองแผ่นหลังของเล่อเล่ออย่างสนอกสนใจ ทำอย่างไรดี…เหมือนเขาจะหวั่นไหวยิ่งกว่าเดิม!

“เสี่ยวเป่า…น้องสาวของเธอน่าสนใจมาก ฉันจะพยายามตามจีบให้ได้” กู้เฟยหรันโทรหาเสี่ยวเป่าเพื่อถ่ายทอดความตั้งใจที่เขาหมายมั่นว่าจะบรรลุเป้าหมายให้ได้

“ก็ขึ้นอยู่กับความจริงใจของนายละ ใช่แล้ว…น้องสาวฉันไม่ใช่พวกแฟนสาวอดีตของนาย ยังไม่แต่งงานห้ามพาไปเปิดห้องที่โรงแรมเด็ดขาด…” หนิงเสี่ยวเป่าตักเตือน

กู้เฟยหรันหัวเราะอย่างเอือมระอา คู่รักที่ตกลงปลงใจกันพออารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาเรื่องที่เกิดขึ้นก็เหมือนน้ำมาคลองก็เกิด หนิงเสี่ยวเป่านี่ช่างหัวโบราณเสียจริง เขาไม่ได้คัดค้านแค่ขานรับด้วยประโยคคลุมเครือ

ไม่เปิดห้องที่โรงแรมก็พาไปริมทะเล บนเขาหรือบนรถได้…มีสถานที่นัดเดตที่โรแมนติกมากมาย จะจำกัดแค่ที่โรงแรมไปทำไมกันล่ะ!

เมื่อก่อนเขาเคยพลอดรักกับสาวอิตาเลียนที่เปิดกว้างเรื่องเพศท่ามกลางดินแดนหิมะขั้วโลกเหนืออีกต่างหาก รู้สึกวิเศษอย่างหาที่เทียบไม่ได้เลย!

เสี่ยวเป่าก็ดีใจมากเช่นกัน เขาถามด้วยความห่วงใยว่า “น้องสาวของฉันรู้สึกยังไงกับนายบ้าง? อ้อ…นายโทรมาแบบนี้เล่อเล่อก็ได้ยินน่ะสิ?”

“น้องสาวของนายออกจากร้านไปแล้ว เหมือนเธอจะดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ แถมยังบอกว่าตอนนี้ยังไม่คิดเรื่องความรัก แต่ฉันไม่ถอดใจง่าย ๆหรอกนะ…” กู้เฟยหรันยังพูดไม่จบดีเสี่ยวเป่าก็วางสายไป

เสี่ยวเป่ามองไปทางร้านอาหารอย่างตกใจก็เห็นเล่อเล่อที่เดินออกมาพอดี ขนาดอยู่ห่างในระยะไกลขนาดนี้เขายังรู้สึกได้ถึงความอาฆาตที่แผ่ออกจากตัวเล่อเล่อจึงตัวสะท้านเฮือกอย่างอดไม่ได้

เจ้ากู้เฟยหรัน พูดไร้สาระอะไรตั้งมากมาย เจ้าตัวไปแล้วยังสารภาพบ้าอะไรอีก!

มิน่าเล่อเล่อถึงไม่ถูกใจ!

ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาต้องรีบหาทางหนีจะปล่อยให้เล่อเล่อตามจับตัวเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงเอาตัวรอดยากแล้ว!

…………………