ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2917 สิบผู้เข้าร่วมแข่งขันยอดฝีมือ + ตอนที่ 2918 ลูกสาวเลือกได้ตามสบาย

ตอนที่ 2917 สิบผู้เข้าร่วมแข่งขันยอดฝีมือ

เล่อเล่อยืนกวาดตามองรอบทิศอยู่ตรงหน้าประตูร้านอาหารซึ่งไม่นานก็เห็นรถยนต์คันคุ้นตาจากมุมไกล เธอก้าวขายาวไปทางเสี่ยวเป่าพร้อมออร่าความอาฆาตที่แผ่จากรอบตัว!

เสี่ยวเป่าใจเต้นตึกตัก ความเร่งเรีบทำให้สมองฉลาดขึ้นพลางยื่นแขนออกทางหน้าต่างทำท่าประหลาด ๆหลายท่า ใช้เวลาไม่นานกลุ่มนกกระจอกที่ส่งเสียงร้องจิ๊บจิ๊บก็บินมาเป็นกลุ่มดำก้อนใหญ่บดบังอยู่ตรงหน้าเล่อเล่อ

“หนิงเสี่ยวเป่าพี่มาไม้นี้อีกแล้วนะ!”

เล่อเล่ออารมณ์เสียสุดขีด นกกระจอกกลุ่มนี้เป็นอาวุธป้องกันตัวของหนิงเสี่ยวเป่าแน่ ๆ เขารู้ว่าเธอทำใจฆ่าไม่ลงทำอะไรกับสัตว์เล็กสัตว์น้อยพวกนี้ไม่ได้ เป็นไปตามคาด…พอนกกระจอกแยกย้ายรถยนต์ของเสี่ยวเป่าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว!

“คอยดูเถอะ!” เล่อเล่อโกรธจนหักกิ่งไม้ที่โน้มลงมาอยู่เหนือศีรษะ

หนิงเสี่ยวเป่าหลบไปได้ชั่วคราวแต่หลบไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก เมืองหลวงใหญ่แค่นี้สักวันเธอก็ต้องตามสืบจนเจอตัว

เสี่ยวเป่าที่หนีเอาตัวรอดมาได้พรูลมหายใจยาว เริ่มเปิดใช้งานขับอัตโนมัติแล้วเอนหลังพิงเบาะหลับตาลง

เล่อเล่อไม่คิดเรื่องความรักจริง ๆหรือไม่ถูกใจกู้เฟยหรันกันแน่?

ต่อจากนี้เขาจะแนะนำผู้ชายยอดเยี่ยมให้อีกดีหรือเปล่านะ?

เฮ้อ…ช่างสับสนเหลือเกิน!

รถยนต์ของเสี่ยวเป่าขับออกนอกเขตเมืองไปไกลมากขึ้นเรื่อย ๆแล้วเทียบจอดเชิงเขาลูกใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจี เขาจอดรถนิ่งสนิทแล้วเดินขึ้นเขาอย่างเชื่องช้า มีกิ้งก่าซุกซนคอยมาสะบัดหางใส่ตรงหน้าเป็นระยะ ๆหรือกระรอกไม่กี่ตัวที่โยนเมล็ดต้นสนลงมาส่งเสียงร้องให้เสี่ยวเป่า

“วันนี้ไม่มีอารมณ์เล่นด้วย ฉันจะกลับไปคิดเรื่องสำคัญ”

เสี่ยวเป่าล้วงเอาเมล็ดทานตะวันกำใหญ่สาดบนพื้น กระรอกไต่ลงต้นไม้มาหยิบเมล็ดทานตะวันยัดใส่ปากจนแก้มสองข้างอูมเป็นก้อน

“ไว้เจอกัน!”

เสี่ยวเป่าโบกมือแล้วเดินขึ้นภูเขาไป เขารู้อยู่แล้วว่าเล่อเล่อจะตามหาเขาจนทั่ว ฉะนั้นเขาเลยไม่พักเขตเมืองแต่เลือกพักอยู่ในวัดบนเขา เขารู้จักกับเจ้าอาวาสของที่นี่อยู่บ้าง

เล่อเล่อหนีกลับบ้านอย่างโกรธเคือง ตอนนี้อารมณ์ไม่ดี กลับบ้านไปก่อนจะค่อนข้างปลอดภัยกว่า

ไม่อย่างนั้นเธอกลัวว่าตัวเองจะข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดปุด ๆไว้ไม่ได้แล้วหักคอบรรดาผู้หญิงชั้นต่ำที่ขัดหูขัดเธอมาตลอดเวลาที่นอนหอพักเอาได้!

เหมยเหมยเห็นลูกสาวที่เปลี่ยนโฉมใหม่ก็ตาเป็นประกาย พลางเอ่ยชมว่า “แต่งตัวแบบนี้ดูดีมาก แม่บอกแล้วว่าผู้หญิงต้องรู้จักแต่งหน้าไง เครื่องสำอางพอไหม? ไม่พอแม่จะซื้ออันใหม่ให้”

“พอแล้ว!”

เล่อเล่อไม่มีกะจิตกะใจคุยกับคุณแม่จึงเทียวหาของกินกองใหญ่จากครัว หอบไว้ในอ้อมแขนเตรียมกลับห้องตัวเอง

“ลูกยังไม่ได้ทานข้าวเหรอ? แม่จะทำให้เพิ่มนะ!” เหมยเหมยมองลูกสาวอย่างห่วงใย ดูท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไรเพราะถูกรังแกมาหรือ? เหมยเหมยล้มเลิกความคิดไปอย่างรวดเร็ว ลูกสาวเธอไม่ไปรังแกลูกคนอื่นก็ดีเท่าไรแล้ว ใครจะรังแกเธอได้กัน?

“ไม่ต้องแล้ว ไม่พอหนูจะแทะเนื้อแดดเดียวเพิ่มเอง!” เล่อเล่อพูดเสียงนิ่งแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง

เหยียนหมิงซุ่นกำลังลงมาพอดีก็ไม่พอใจกับท่าทีของเล่อเล่ออย่างมากเลยตวาดเสียงใส่ “ลูกพูดจากับแม่ตัวเองแบบนี้ได้ไง?”

“โอ๊ย…ที่บ้านไม่มีกฎเยอะขนาดนั้นสักหน่อย เล่อเล่อรีบกลับไปทานข้าวในห้องไป ไม่พอก็บอกแม่นะ แม่จะทำของอร่อย ๆให้” เหมยเหมยมองค้อนใส่เหยียนหมิงซุ่น ดูไม่ออกหรือไงว่าลูกสาวกำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่รู้จักสังเกตเอาเสียเลย

เล่อเล่อรับคำในลำคอทีหนึ่งก็เดินก้มหน้าขึ้นชั้นบนไป เหยียนหมิงซุ่นตบหน้าผากตัวเองทีหนึ่งแล้วเรียกเล่อเล่อไว้ “วันหยุดสุดสัปดาห์นี้กลับบ้านมานะ อย่าออกไปเที่ยวข้างนอก!”

“มีเรื่องอะไร? สำคัญไหม?” เล่อเล่อถาม

เธอตัดสินใจจะไปหาที่อยู่ของหนิงเสี่ยวเป่าในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์นี้พอดี!

“สำคัญอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นลูกกลับบ้านมาก็พอ” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงจริงจัง

“อื้อ!” เล่อเล่อไม่กล้าขัดคำสั่งเลยจำต้องรับปากไป

รอจัดการเรื่องของพ่อเสร็จเธอค่อยไปคิดบัญชีกับหนิงเสี่ยวเป่าก็ได้

พอเล่อเล่อกลับห้องไปเหมยเหมยก็กระซิบถามว่ามีธุระอะไร เหยียนหมิงซุ่นเผยยิ้มลึกลับทีหนึ่งพลางเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์เธอก็รู้เอง!”

เขาอุตส่าห์ตั้งใจคัดเลือกสิบหนุ่มผู้ร่วมแข่งขันยอดฝีมือที่ทั้งตัวสูงนิสัยดีและมีความสามารถกันทั้งนั้น ลูกสาวต้องมองจนตาลายแน่ ๆ!

…………………………

ตอนที่ 2918 ลูกสาวเลือกได้ตามสบาย

วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึงอย่างรวดเร็ว เล่อเล่อกลับบ้านตั้งแต่วันศุกร์ตามคำสั่ง เช้าอีกวันเล่อเล่อเตรียมลุกไปวิ่งตอนเช้าซึ่งกลายเป็นนิสัยความเคยชินที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เด็กไม่เคยขาดช่วง

“พ่อ วันนี้จะไปไหนเหรอ?” เล่อเล่อวิ่งไปก็ถามเหยียนหมิงซุ่นที่มาวิ่งออกกำลังยามเช้าอีกคนด้วยความแปลกใจ

“ไม่ไปไหนทั้งนั้น อยู่บ้านอย่างเดียว พอลูกวิ่งเสร็จก็แต่งตัวดูดีอย่างวันนั้นก็ไม่เลวนะ” เหยียนหมิงซุ่นพึงพอใจกับการแต่งตัวเมื่อสองวันก่อนของเล่อเล่ออย่างมาก ในที่สุดก็ดูสมเป็นผู้หญิงขึ้นมาบ้างแล้ว

เล่อเล่อเริ่มระแวงพลางมองเหยียนหมิงซุ่นด้วยความฉงน “พ่อคิดจะทำอะไร?”

“วันนี้มีแขกมาที่บ้าน ลูกไม่แต่งตัวให้สวยหน่อย พ่อก็ขายหน้าแย่สิ!” เหยียนหมิงซุ่นทำหน้าจริงจัง

เล่อเล่อกึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ ครั้นเห็นท่าทางจริงจังของเหยียนหมิงซุ่นเธอก็หลงคิดว่าจะมีแขกสำคัญมาเยือนจริง ๆเลยไม่ได้สงสัยอีก

หลังจากกลับบ้านไปก็อาบน้ำแต่งตัวโดยมีเหมยเหมยคอยแต่งให้เธอด้วยตัวเอง และยังคงเป็นกระโปรงยาวเหมือนเดิมแต่เป็นสีเขียวอ่อน เล่อเล่อผิวพรรณดีตัวสูงโปร่งซึ่งเป็นหุ่นตามมาตรฐานของนางแบบที่ความจริงก็คือไม้แขวนเสื้อเดินได้ดี ๆนั่นเอง ไม่ว่าจะสวมใส่เสื้อตัวไหนก็ดูดีไปหมด

“ลูกสาวของแม่สวยจริง ๆ แม่อิจฉาส่วนสูงที่สุดเลย แต่งตัวง่ายจะตาย!”

เหมยเหมยมองลูกสาวที่แสนงดงามอย่างปลื้มใจ ตอนเด็กเล่อเล่อตัวอ้วนกลมจนเธอยังแอบกังวลว่าโตมาจะแขนขาใหญ่เท่าช้าง ตอนนี้ดูแล้วเธอห่วงไม่เข้าเรื่องจริง ๆ ลำพังหุ่นของเล่อเล่อไปเดินแบบของวิคตอเรีย ซีเคร็ทยังได้เลย!

เล่อเล่อยื่นมือแปะศีรษะเหมยเหมยที่ตัวสูงถึงแค่ไหล่ตัวเอง “พ่อชอบคนตัวเล็กอย่างแม่นั่นแหละ”

เหมยเหมยหน้าแดงระเรื่อดุเล่อเล่อไปทีหนึ่ง

“แม่…วันนี้มีแขกสำคัญคนไหนมาที่บ้านเหรอ? พ่อถึงได้พิธีรีตองขนาดนี้” เล่อเล่อถาม

เหมยเหมยส่ายศีรษะ “แม่จะรู้ได้อย่างไร พ่อของลูกไม่ยอมบอกทำตัวลึกลับอยู่ได้ แต่เดี๋ยวก็รู้เอง!”

เล่อเล่อสงสัยยิ่งกว่าเดิม แม้แต่แม่ยังไม่รู้ งั้นแขกคนสำคัญคนนี้เป็นผู้วิเศษมาจากไหนนะ?

เหยียนหมิงซุ่นเห็นเล่อเล่อที่ผ่านการแต่งตัวอย่างประณีตก็ยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจแล้วพยักหน้าให้ลุงเหลา ลุงเหลาเข้าใจความหมายก็วิ่งออกไปโทรศัพท์ข้างนอกก่อนจะกลับมากระซิบบอกเหยียนหมิงซุ่นว่า “อีกครึ่งชั่วโมงถึง!”

“ดี!”

เหยียนหมิงซุ่นพอใจยิ่งกว่าเดิม ก็บอกสองแม่ลูกเหมยเหมยว่า “แขกใกล้จะถึงแล้ว”

“ใครกันแน่? มีกี่ท่าน?” เหมยเหมยถาม

“ประมาณสิบคนมั้ง มาถึงพวกเธอก็รู้เอง” เหยียนหมิงซุ่นยังคงเล่นตัวพร้อมรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

ครึ่งชั่วโมงต่อมาภายใต้การรอคอยของสองแม่ลูกเหมยเหมย พี่ชายทหารสิบคนรูปหล่อน่าเกรงขามก็ก้าวขาเป็นจังหวะอย่างพร้อมเพรียงเข้าสู่อาณาเขตบ้านตระกูลเหยียน ยกมือวันทยาหัตถ์ให้เหยียนหมิงซุ่นแล้วตะโกนพูดเป็นเสียงเดียวกัน “สวัสดีครับ!”

“วันนี้ไม่ต้องทำตามกฎทหาร ทำตัวสบาย ๆก็พอ นั่งลงกันสิ” เหยียนหมิงซุ่นผ่อนคลายสีหน้า

“ครับ ท่านผู้บัญชาการ!”

สิบคนตอบรับเสียงดังกึกก้องดูฮึกเหิมจนหูอื้ออึงไปหมด

เหมยเหมยยกมือปิดหูทำท่างุนงง ทหารพวกนี้อย่างน้อยก็มียศเป็นร้อยเอกซึ่งหนึ่งในนั้นมียศเป็นร้อยโทอีกต่างหาก ได้รับยศเป็นร้อยโทตั้งแต่หนุ่มแบบนี้รับรองว่าอนาคตต้องดีมากแน่นอน แต่คนเหล่านี้หรือที่เป็นแขกคนสำคัญของบ้านเธอ?

หนุ่มเกินไปหรือเปล่า!

สิบคนนั่งเรียงเป็นหน้ากระดานอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย หลังยืดตรงไม่เสตามองเรื่อยเปื่อยเป็นระเบียบราวกับรูปปั้นก็ไม่ปาน เล่อเล่อเห็นแล้วก็ขบขันโน้มหน้ากระซิบข้างหูเหยียนหมิงซุ่นว่า “พ่อ ทำไมทหารของพ่อนิ่งเหมือนท่อนไม้เลย?”

เหยียนหมิงซุ่นถลึงตาใส่เธอแวบหนึ่ง “นี่มันระเบียบทหารต่างหาก ลูกคิดว่าใคร ๆก็ขี้เกียจเหมือนลูกหมดเหรอ?”

เล่อเล่อทำหน้าทะเล้นใส่ทีหนึ่ง เธอไม่ใช่ทหารสักหน่อยจะวางมาดมากมายไปทำไมกัน!

นั่งอยู่สักพักจนบรรยากาศเริ่มน่าอึดอัด เหยียนหมิงซุ่นก็กระแอมเสียงไอพลางชี้นิ้วไปทางพี่ชายทหารสิบคนแล้วกล่าว “เล่อเล่อ คนพวกนี้เป็นทหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดของพ่อ ลูกถูกใจคนไหนก็บอกพ่อ พ่อจะช่วยจัดการให้เอง!”

…………………