ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2919 คุยกันด้วยหมัด + ตอนที่ 2920 ต่อสู้

ตอนที่ 2919 คุยกันด้วยหมัด

“แค่ก ๆ…”

เล่อเล่อตกใจจนไอค่อกแค่กติดต่อกันแล้วหันไปมองพ่อตัวเองด้วยความตกใจ

“พ่อ…สติพ่อไม่ได้ฟั่นเฟือนไปหรอกใช่ไหม?” เล่อเล่อร้องโวย แถมยังคิดจะยื่นมือไปจับหน้าผากของเหยียนหมิงซุ่นอีกต่างหาก

ทหารสิบคนที่นั่งเรียงกันเป็นแถวมุมปากกระตุกอย่างพร้อมกันทีหนึ่ง เพราะพยายามกลั้นไม่ให้หลุดขำออกมา

ความจริงพวกเขาก็คิดว่าท่านผู้บัญชาการฉลาดเป็นกรดคนนี้สติฟั่นเฟือนไปสักหน่อยเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นจะคิดแผนแปลก ๆแบบนี้ได้อย่างไร?

ไม่ใช่สมัยก่อนสักหน่อย แล้วยังจัดการแข่งขันต่อสู้เพื่อเฟ้นหาตัวลูกเขยอยู่อีก!

แต่…ลูกสาวของผู้บัญชาการหน้าตาใช้ได้เลยทีเดียว ถ้าได้เป็นที่หมายปองของคุณหนูใหญ่พวกเขาก็ยินดีที่จะถูกรับเลือกมากเช่นกัน!

พี่ชายทหารนับสิบคนคิดเปลี่ยนใจที่แต่เดิมไม่ยินยอมเท่าไรแต่สุดท้ายก็ยอมในที่สุด นั่นเป็นเพราะตำนานหนึ่งที่เล่าต่อกันมาเรื่อย ๆในค่ายทหาร…

ลูกสาวของผู้บัญชาการที่ทั้งเก่งกาจทั้งบู๊ผู้นี้ได้ข่าวว่าแรงเยอะดังวัวแถมหน้าตาอัปลักษณ์ชนิดที่ออกจากบ้านไม่ได้ ผู้บัญชาการเครียดหนักจนผมหงอกขึ้นเต็มหัวถึงคิดหาแผนแปลก ๆโดยคัดเลือกทหารทั้งค่ายมาแบบนี้

ตอนนี้พอเจอตัวเล่อเล่อพวกเขาก็นึกรังเกียจผู้ที่เผยแพร่ข่าวลืออย่างสุดหัวใจ ทั้งที่หน้าตาสวยขนาดนี้ ไหนล่ะที่ว่าหน้าตาอัปลักษณ์น่ะ?

เหยียนหมิงซุ่นหันหน้ามาถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจทีหนึ่ง “พ่อกำลังคุยธุระสำคัญกับลูกอยู่ จริงจังหน่อย!”

เล่อเล่อหันไปเอ่ยกับเหมยเหมยที่ทำหน้าตกใจเช่นกันว่า “แม่…พ่อของหนูเข้าสู่ช่วงวัยทองแล้วใช่ไหม? ทำตัวแปลก ๆขึ้นทุกวัน ว่าง ๆแม่พาพ่อไปตรวจที่โรงพยาบาลบ้างนะ!”

คาดไม่ถึงว่าจะหิ้วผู้ชายสิบคนมาถึงบ้านแล้วให้เธอเลือกทีละคน…เล่อเล่ออยากด่าแม่ของอีกฝ่ายเหลือเกิน!

แต่ด่าไม่ได้

เพราะแม่ของพ่อเธอเป็นท่านย่าสุดรักที่เธอยังไม่เคยพบหน้ามาก่อน ด่าไปถือว่าไม่ให้เกียรติผู้ล่วงลับ

เหยียนหมิงซุ่นหน้าเขียวปั๊ด เส้นประสาทตรงหน้าผากปูดโปนนึกอยากบีบคอลูกสาวอกตัญญูนี้ให้ตาย ๆไปเสีย ปากไม่มีหูรูด อนาคตเขาจะรักษาความน่าเกรงขามต่อหน้าลูกน้องอย่างไรอีก?

“ตัวตรง!” เหยียนหมิงซุ่นตวาดทีหนึ่ง เรียกให้เล่อเล่อยืนหลังตรงยืดอกมองไปข้างหน้าอย่างอัตโนมัติ

พี่ชายทหารสิบคนก็ลุกยืนเป็นระเบียบเช่นกัน

เหยียนหมิงซุ่นกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจแล้วก็ตะโกนอีกที “นั่งลง!”

“พรึ่บ”

เล่อเล่อกับพี่ชายทหารสิบคนนั่งลงเป็นจังหวะเดียวกันจนเกิดเป็นเสียงดังขึ้น ตอนนั่งก็หลังตรงสองมือวางหน้าขาไม่ขยับตัวสักนิดจนเป็นความเคยชินที่ติดมาตั้งแต่เด็กและร่างกายตอบสนองอัตโนมัติแล้ว

เหมยเหมยส่ายหน้าอย่างระอา เหยียนหมิงซุ่นไม่รู้ใจลูกสาวสักนิด นี่มันกำลังสร้างเรื่องวุ่นวายชัด ๆ!

หัวใจของเล่อเล่ออยู่ที่เสี่ยวเป่าคนเดียว ต่อให้หาผู้ชายที่ดีที่สุดจากทั่วโลกมาก็ไม่เข้าตาเล่อเล่ออยู่ดี คืนนี้เธอจะลองเกลี้ยกล่อมพ่อคนหัวรั้นอย่างเหยียนหมิงซุ่นอีกที เสี่ยวเป่าไม่ดีตรงไหน อย่างมากก็ไม่ต้องมีลูกสิ!

ขอเพียงสามีภรรยารักกัน แค่ไปรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมคนหนึ่งก็จบแล้ว ดูอย่างเฮ่อเหลียนเช่อกับเหมยหานทำดีกับเสี่ยวเป่ายิ่งกว่าลูกแท้ ๆเสียอีก ครอบครัวก็สมบูรณ์มีความสุขกันดีเหมือนกัน

“เล่อเล่อ นี่เป็นทหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่พ่อตั้งใจคัดสรรมา ลูกลองดูสิว่าคนไหนถูกตาต้องใจลูกบ้าง?” เหยียนหมิงซุ่นถามไปตรง ๆ

เหมยเหมยหนังตากระตุก หลุดคำว่าถูกตาต้องใจออกมาแล้วด้วย ไม่ได้เลือกซื้อผักตามตลาดสดสักหน่อย!

“พ่อไม่ให้เกียรติหนูและไม่ให้เกียรติทหารของพ่อด้วย พ่อเห็นพวกเขาเป็นอะไร? สินค้าเหรอ?” เล่อเล่อเอ่ยท้วง

ทั้งสิบคนคลี่ยิ้มสุดจริงใจให้เล่อเล่อแล้วตอบเป็นเสียงเดียวกัน “น้อมฟังคำสั่งของผู้บัญชาการครับ!”

ถ้าเข้าตาคุณหนูใหญ่สุดสวยได้ พวกเขายอมเป็นสินค้าบนชั้นวางของ!

เหยียนหมิงซุ่นมองลูกน้องอย่างชื่นชมแวบหนึ่ง ดีที่ไม่ทำให้เขาขายหน้า!

เล่อเล่อถลึงตาอย่างดุดันแวบหนึ่งก็แหวเสียงเอ่ย “พวกนายยอมแต่ฉันไม่ยอม!”

เธอหันไปโวยเสียงใส่เหยียนหมิงซุ่นอีกที “ความรักของหนูหนูตัดสินใจเองได้ พ่อไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย!”

เหยียนหมิงซุ่นปั้นหน้าขรึมตวาดเสียงกลับ “ตราบใดที่ฉันเป็นพ่อของแกก็มีสิทธิ์!”

“กฎหมายไม่ได้กำหนดไว้หรอกนะ โลกนี้คุยด้วยหมัดต่างหาก ถ้าพ่อคิดจะยุ่งเรื่องของหนูก็ต้องเอาชนะหมัดหนูไปก่อน!” เล่อเล่อหมุนกำปั้นไปมา เธอโกรธจะตายอยู่แล้ว

คิดว่าเธอไม่แสดงอิทธิฤทธิ์ก็เห็นเธอเป็นลูกไก่ในกำมือที่จะทำอะไรด้วยก็ได้งั้นหรือ?

………………………………

ตอนที่ 2920 ต่อสู้

เหยียนหมิงซุ่นทำหน้าถมึงทึงทันที นี่กล้าท้าประลองเขาอย่างนั้นหรือ?

เหมยเหมยสะดุ้งเฮือกทีหนึ่งก็ตวาดเสียงตำหนิว่า “เล่อเล่อ พูดจากับพ่อแบบนี้ได้อย่างไร?”

เล่อเล่อตอบกลับด้วยความโกรธ “หนูอยากคุยกับพ่อดี ๆแต่พ่อเคยให้เกียรติหนูไหม? ถามก็ไม่เคยคิดจะถามหนูแล้วพาผู้ชายสิบคนเข้าบ้านมาให้หนูเลือก พ่อเห็นหนูเป็นตัวอะไร? หนูไม่ใช่องค์หญิงไท่ผิง[1]สักหน่อย และไม่ได้อยากเลี้ยงเมี่ยนโส่ว[2] ด้วย!”

น่าโมโหชะมัด…

แต่ละคนช่างหลงตัวเองยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง เสี่ยวเป่าก็เป็นแบบนี้ พ่อเธอเองก็เป็นแบบนี้ เห็นเธอเป็นมนุษย์ท่อนไม้หรือ?

พี่ชายทหารเงียบฉี่…ลูกสาวผู้บัญชาการเหมือนจะ…ไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไรแฮะ

“เมี่ยนโส่วคืออะไรเหรอ?” มีคนอ่อนความรู้ถาม

คนรอบรู้อธิบายสร้างเกร็ดความรู้ด้วยระดับเสียงแผ่วเบา “ผู้ชายแต่งงานมีภรรยาหลายคนเรียกว่าอนุภรรยา ผู้หญิงแต่งงานมีสามีหลายคนก็เรียกเมี่ยนโส่ว”

คนอ่อนความรู้กว่าเข้าใจถ่องแท้ก็เงียบไป…แต่พลันก็ลุกพรวดตะโกนเสียงดัง “รายงานท่านผู้บัญชาการ ครอบครัวผมมีคนสืบทอดวงศ์ตระกูลคนเดียวมาสามรุ่นแล้ว ผมมีภารกิจสำคัญที่ต้องสืบสานตระกูลต่อเลยเป็นเมี่ยนโส่วของลูกสาวท่านไม่ได้”

คนรอบรู้เก้าคนหลับตาลง ให้ตาย…เจ้าโง่นี่ถูกคัดเลือกมาได้อย่างไร?

เหยียนหมิงซุ่นใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเข้าใจก็หน้าตึงยิ่งกว่าเดิม ตวาดเสียงใส่ “หุบปากไปซะ!”

คนอ่อนความรู้เบะปากน้อย ๆแล้วนั่งลงแต่โดยดี ทว่าในใจกลับเริ่มพะวงกลัวว่าจะถูกลูกสาวของผู้บัญชาการหมายตา ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ พ่อแม่เขาต้องร้องไห้เสียใจจนตายแน่!

เหมยเหมยทั้งโกรธทั้งขำพลางตบไหล่ของคนอ่อนความรู้นั่นเบา ๆเอ่ยปลอบว่า “อย่ากังวลไป วันนี้แค่มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันสักมื้อ ไม่ส่งผลต่อเรื่องผู้สืบทอดตระกูลของนายหรอก!”

เหยียนหมิงซุ่นฉลาดมาทั้งชาติแต่เรื่องที่ทำวันนี้กลับโง่สิ้นดี คนไม่รู้ความคงหลงคิดว่าลูกสาวเธอหาคนแต่งงานด้วยไม่ได้จริง ๆแน่นอน!

ครั้นได้ยินคำพูดของเหมยเหมยคนอ่อนความรู้ก็ยิ้มร่า แม้คนที่เหลือจะผิดหวังไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เก็บมาคิดมาก กลับกันดันสนใจการประลองระหว่างท่านผู้บัญชาการกับคุณหนูใหญ่มากกว่า ได้ยินมาเนิ่นนานแล้วว่าลูกสาวท่านผู้บัญชาการทักษะการต่อสู้ดีเลิศ ในที่สุดวันนี้ก็จะได้เห็นกับตาแล้ว

“ฉันไม่ให้เกียรติแกยังไง ก็คัดมาสิบคนให้แกเลือกแล้วนี่ไง!” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงเย็นชา

“หนูชอบแค่พี่เสี่ยวเป่า ไม่เอาผู้ชายคนอื่น!” เล่อเล่อตะโกน

“นอกจากหนิงเสี่ยวเป่า ผู้ชายคนอื่นจะใครก็ได้ทั้งนั้น!”

“คนป่าเถื่อนไร้เหตุผล หนูต่างหากที่เป็นคนแต่งงาน พ่อจะมาสนใจทำไมว่าหนูจะแต่งงานกับใคร!”

“ขอแค่แกเป็นลูกสาวฉันหนึ่งวัน ฉันก็จะยุ่ง แกแต่งกับใครก็ได้นอกจากหนิงเสี่ยวเป่า!” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงเข้ม

“มาสู้กัน…หนูจะสู้กับพ่อเอง เมื่อก่อนพ่อพูดเสมอว่าเวลามีความขัดแย้งกำปั้นคือวิธีที่ดีที่สุด ตอนนี้เรากำลังเห็นต่าง งั้นก็มาต่อสู้กันเถอะ!” เล่อเล่อมองเหยียนหมิงซุ่นด้วยสายตาหนักแน่น

เธอไม่ยอมแพ้ง่าย ๆหรอก!

เหยียนหมิงซุ่นเม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกซับซ้อน เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งลูกสาวจะขอท้าประลองกับเขาเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง!

ลูกสาวเติบโตแล้วเป็นเรื่องน่าปลาบปลื้มใจ แต่ยิ่งกว่านั้นคือความปวดใจปนระอาใจ!

“ดี…งั้นก็ให้กำปั้นตัดสิน ถ้าแกเอาชนะฉันได้ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของแกกับหนิงเสี่ยวเป่าอีก!” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงเย็น

“ไม่ได้ ไม่เข้าท่าเลย เล่อเล่อ ลูกจะลงไม้ลงมือกับพ่อของลูกไม่ได้นะ!” เหมยเหมยชักร้อนใจ สองพ่อลูกต่อสู้กันเพราะผู้ชายคนเดียวมันเข้าท่าเสียที่ไหน!

คุณย่าหยางกับคุณปู่เหยียนเองก็คิดว่าไม่เข้าท่าเหมือนกันแต่เหยียนหมิงซุ่นกลับตัดสินใจแล้ว เล่อเล่อมั่นคงต่อหนิงเสี่ยวเป่าคนเดียว งั้นก็ต้องสู้เอาชนะจนเธอยอมจำนนทั้งกายและใจ

ความจริงเขาไม่ได้ประลองฝีมือกับลูกสาวมานานมากแล้ว เล่อเล่อมีความสามารถพิเศษติดตัวมาตั้งแต่เกิดจึงเอาชนะด้านพละกำลังไม่ได้ แต่เขาเอาชนะผ่านความคิดได้โดยอาศัยประสบการณ์และกระบวนท่ากำราบเอา

“หวังว่าพ่อจะพูดจริงทำจริง!” เล่อเล่อบอก

“แกเอาชนะฉันให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน!” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงนิ่ง

สองพ่อลูกเปลี่ยนใส่ชุดวอร์มออกกำลังกายแล้วยืนประจันหน้ากัน

…………………………….

[1] องค์หญิงไท่ผิง เป็นพระธิดาของจักรพรรดินีบูเช็กเทียนและจักรพรรดิถังเกาจง ที่มีเรื่องฉาวโฉ่กับผู้ชายมากหน้าหลายตา

[2] เมี่ยนโส่ว คำเรียกนายบำเรอ ที่พบว่าเริ่มมีการใช้คำนี้ในยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ของจีน