ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2923 ตามมาถึงบนเขา + ตอนที่ 2924 ฆ่าล้างตระกูลเก้าชั่วโคตร

ตอนที่ 2923 ตามมาถึงบนเขา

เสี่ยวจูถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างปวดใจ เขาหนีมาถึงอเมริกาแต่ทำไมถึงยังหนีไม่พ้นเสียงคำรามดั่งสิงโตของพี่สาวนะ?

หาผู้ชายยังต้องขอให้เขาช่วย…อนาคตถ้าเข้าหอก็ต้องขอให้เขาช่วยด้วยอีกหรือเปล่า?

“หาไม่เจอ!” เสี่ยวจูปฏิเสธเสียงแข็ง

เขาไม่อยู่ปักกิ่งด้วยซ้ำ ใครจะไปรู้ว่าหนิงเสี่ยวเป่าอยู่ที่ไหน

“เหยียนเสี่ยวจู ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันจะปล่อยรูปเปลือยตอนนายอายุสิบขวบลงอินเทอร์เน็ต…นายเชื่อไหมล่ะ?” เล่อเล่อข่มขู่อย่างตรงไปตรงมา

โชคดีที่เธอเตรียมการไว้ล่วงหน้าเลยมีรูปโป๊เปลือยทั้งสามร้อยหกสิบองศาของน้องชายทั้งสองอยู่ในมือ ขอเพียงน้องชายไม่เชื่อฟังคำสั่ง หึ…ก็อย่าหาว่าเธอไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องแล้วกัน!

เสี่ยวจูโกรธจนแทบกระอักเลือด ทำไมเขาถึงมีพี่สาวที่โหดเหี้ยมไร้หัวใจขนาดนี้?

“ฉันหาได้แค่ตำแหน่งคร่าว ๆนะ” เสี่ยวจูทำได้แค่ยอมจำนนต่ออีกฝ่าย เขาเชื่อว่าเล่อเล่อทำได้อย่างที่ขู่ไว้จริง ๆเพราะตอนนี้พี่สาวคนนี้ไม่ยอมไว้หน้าใครเพื่อผู้ชายคนเดียวแล้ว

“แค่ตำแหน่งคร่าว ๆก็พอ ต้องใช้เวลานานแค่ไหน?” เล่อเล่อดีใจสุดขีด เธอรู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวจูต้องมีวิธี

“อย่างน้อยก็สองชั่วโมง”

เสี่ยวจูวางสายไปอย่างไม่สบอารมณ์แล้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบากหยิบโน้ตบุ๊คสุดรักสุดหวงของเขาจากใต้เตียงที่เขาประกอบเองขึ้นมา ระบบการใช้งานของเครื่องคุณภาพชั้นหนึ่งแทบไม่มีเครื่องไหนบนโลกสู้ได้

เขาเปิดเครื่องติดตั้งระบบป้องกันตัวเองไว้ก่อน เขาใช้เวลาไม่น้อยกว่าจะเข้าระบบวงจรปิดบนถนนทุกเส้นของเมืองหลวงเพื่อหากล้องวงจรปิดที่ถ่ายเก็บภาพเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าแยกย้ายกันไป

จากนั้นก็ตั้งค่าอีกระบบที่ง่ายแสนง่าย ขอเพียงเพิ่มรูปของเสี่ยวเป่าก็จะเจอกล้องวงจรปิดทุกตัวที่ตามถ่ายเสี่ยวเป่าได้ เช่นนี้จะช่วยประหยัดเวลาได้อีกมากโข

ไม่นานเสี่ยวจูก็หากล้องวงจรปิดที่ตามถ่ายเสี่ยวเป่าจนพบ แถมยังหารถคันนั้นของเขาเจออีกด้วย แล้วเริ่มค้นหารถคันนั้นจนไล่ไปถึงเขตชานเมืองที่บริเวณนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดสักตัวเดียว

เสี่ยวจูออกจากระบบวงจรปิดแล้วล็อกตำแหน่งคร่าว ๆไว้ก็พบว่าเป็นเขตชานเมืองทางทิศตะวันตกของเมืองหลวง จากนั้นค่อยคำนวณจากสัดส่วนระยะทางก่อนที่เสี่ยวจูจะเจอสถานที่สุดท้ายที่เสี่ยวเป่าปรากฏตัวได้อย่างง่ายดาย

อยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองหลวงระยะทางห่างจากเมืองราวยี่สิบกิโลเมตร แต่ที่นั่นผู้คนบางตารอบข้างไม่มีหมู่บ้านชุมชนใด ๆและไม่มีเนินเขาด้วย

เสี่ยวจูหาต่อไปอีกไม่กี่กิโลเมตรก็เจอภูเขาลูกหนึ่ง บนแผนที่เรียกว่าภูเขาฝูหนิวซึ่งไม่นับว่ามีชื่อเสียงนักแต่บนเขามีวัดอยู่แห่งหนึ่งซึ่งมีคนหลั่งไหลเข้าไปสักการะกราบไหว้กันไม่น้อย

“เฮอะ…ดีแต่หนีไปหลบบนเขา!”

เสี่ยวจูยิ้มอย่างได้ใจแล้ววาดแผนที่ลวก ๆรูปหนึ่งขึ้น เขาจงใจไม่วาดภูเขาฝูหนิวออกมาแต่วาดแค่เทือกเขาที่ไร้ซึ่งผู้คนอาศัยที่อยู่ห่างจากภูเขาฝูหนิวไปสิบกิโลเมตรแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจ

กล้าขู่เขางั้นหรือ งั้นก็ค่อย ๆหาไปแล้วกัน!

เขาถ่ายรูปแผนที่ที่วาดส่งไปให้เล่อเล่อแล้วค่อยปิดเครื่องคลุมโปงนอนต่อ

เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เขาจะนอนต่ออีกแปดชั่วโมง ต่อให้ฟ้าถล่มก็ไม่สนใจแล้ว

เล่อเล่อเดินทางไปตามเส้นทางบนแผนที่จนมาถึงเทือกเขาที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ไม่มีแม้กระทั่งไฟริมทางที่ทุกอย่างมืดสนิท หากเป็นผู้หญิงทั่วไปต้องตกใจกลัวแน่ ๆแต่ไม่ใช่กับเล่อเล่อ

เธอกวาดตามองสภาพแวดล้อมรอบตัวก็พบว่าไม่มีหมู่บ้านมีแต่เนินเขาเล็ก ๆ เสี่ยวเป่าไม่มีทางซ่อนตัวอยู่ที่นี่แน่ น่าจะอยู่ข้างหน้าอีกหน่อย

เล่อเล่อยังคงเดินหน้าต่อไปซึ่งขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ไม่มีดวงจันทร์ไม่มีดวงดาว ระหว่างนั้นยังได้ยินเสียงกบร้องตามทาง จากนั้นผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงในที่สุดเล่อเล่อก็มาถึงเชิงเขาฝูหนิว

เธอไม่มั่นใจว่าเสี่ยวเป่าอยู่บนนี้หรือเปล่า แต่ถ้าเดินหน้าต่อไปอีกก็ไม่มีภูเขาลูกอื่นแล้ว เสี่ยวเป่าคงไม่มีทางพักอยู่ในหมู่บ้านไหนแน่ ฉะนั้น…เป็นไปได้ว่าเขาจะขึ้นไปอยู่บนภูเขาลูกใหญ่สถานที่สุดโปรดของเขา

เล่อเล่อกัดฟันเทียบจอดรถยนต์แล้วหยิบไฟฉายออกมาจูงเสวี่ยเอ๋อร์ขึ้นเขาไป

เธอสอดส่องหาตลอดทาง ถ้าไม่เจอเธอก็หาต่อไป เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะหาไม่เจอ!

…………………………..

ตอนที่ 2924 ฆ่าล้างตระกูลเก้าชั่วโคตร

“เสวี่ยเอ๋อร์ แกได้กลิ่นของพี่เสี่ยวเป่าหรือยัง?” เล่อเล่อก้มหน้าถาม

“หงิง ๆ…”

เสวี่ยเอ๋อร์ดมกลิ่นแล้วส่ายหัวอย่างลำบากใจ เจ้านายจะเจอตัวได้ง่ายขนาดนั้นเสียที่ไหน เขาคงช่วยนายผู้หญิงไม่ได้แล้วล่ะ!

สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายของเล่อเล่อเลย ยามที่เสี่ยวเป่าอยู่บนเขาก็เปรียบดั่งปลาใต้น้ำ ทุกหย่อมหญ้าหรือต้นไม้ทุกต้นบนเขาหรือกระทั่งสัตว์บกสัตว์ปีกทุกชนิด…ล้วนเป็นตัวช่วยชั้นดีของเสี่ยวเป่า เสวี่ยเอ๋อร์หาไม่เจอเป็นเรื่องปกติมาก

“ไม่เป็นไร เราค่อย ๆหาไป วันนี้หาไม่เจอพรุ่งนี้ก็ค่อยหาต่อ พรุ่งนี้หาไม่เจอวันมะรืนก็หาต่อ…สักวันฉันจะรวบหัวรวบหางพี่เสี่ยวเป่าซะ!” เล่อเล่อกัดฟันพูด

“บรู๊ว ๆ…”

เสวี่ยเอ๋อร์หอนหลายครั้งเป็นการให้กำลังใจ เขายกขาทั้งสี่ข้างสนับสนุนนายผู้หญิง เขาคิดว่านายผู้หญิงกับเจ้านายเกิดมาคู่กันดั่งคู่สร้างคู่สม แต่เพราะเจ้านายสติฟั่นเฟือนถึงได้เอาแต่หนีนายผู้หญิง

ในฐานะที่เป็นเพศเมีย เมื่อมีตัวผู้ที่ถูกใจก็ต้องรีบเขมือบรวบหัวรวบหางอย่างกล้าหาญ ถ้ามัวแต่ชักช้ายืดยาดจะมีความหมายอะไร!

บนยอดเขามีวัดแห่งหนึ่งตั้งตระหง่าน วัดพื้นที่ไม่กว้างนักแต่กลับมีผู้คนคอยแวะเวียนมาสักการะตลอด เพราะเจ้าอาวาสที่นี่เป็นพระสงฆ์ที่มีชื่อเสียงมากท่านหนึ่ง ท่านรอบรู้เรื่องพุทธศาสนาจนมีการไหว้วานเชื้อเชิญให้เจ้าอาวาสไปให้ความรู้ในหลายที่

มีผู้คนจากเมืองหลวงมากมายพากันมาสักการะกราบไหว้ตามชื่อเสียงที่เลื่องลือ ฉะนั้นภายในวัดย่อมไม่เคยเงียบเงา

เสี่ยวเป่ากับเจ้าอาวาสบังเอิญรู้จักกันโดยเจ้าอาวาสนั้นชื่นชมความรอบรู้ด้านพระพุทธศาสนาของเสี่ยวเป่า รวมถึงการที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติได้อย่างสันติจึงได้ทำความรู้จักกับเสี่ยวเป่าโดยปริยาย

“โยมเสี่ยวเป่า บะหมี่เจของท่าน” พระสงฆ์รูปหนึ่งยกชามบะหมี่กลิ่นหอมฉุยเดินเข้ามาในห้องของเสี่ยวเป่า

“ขอบคุณพระอาจารย์ไป่เว่ย” เสี่ยวเป่าสูดหายใจเข้าปอดลึกอย่างดีใจสุดขีด

เหตุผลที่เขาเลือกอาศัยที่วัดแห่งนี้เพราะนอกจากได้ใกล้ชิดธรรมชาติแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือในวัดมีพระอาจารย์ไป่เว่ยท่านหนึ่งที่ทำบะหมี่เจรสเลิศ หมูตุ๋นน้ำแดงเจที่ทำออกมา หรือไก่เจเป็ดเจ…อร่อยกว่าเนื้อจริง ๆเสียอีก

อย่างบะหมี่เจเรียบง่ายชามนี้ก็ส่งกลิ่นหอมที่ไม่ธรรมดาจนยั่วให้เสี่ยวเป่าน้ำลายสอท้องร้องโครกคราก

พระอาจารย์ไป่เว่ยยิ้มจริงใจแล้วโค้งให้เสี่ยวเป่าทีหนึ่งก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป

เสี่ยวเป่าใช้เวลาทานบะหมี่เจชามนี้ไม่นานก่อนจะเรอทีหนึ่งอย่างอิ่มเอมใจ เมื่อไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำเสร็จก็เตรียมเข้านอน

เฮ้อ…อีกสองวันก็ต้องไปสอนที่มหาวิทยาลัยแล้ว เขาควรเผชิญหน้ากับน้องเล่อเล่ออย่างไรดีนะ?

ไม่รู้ว่าน้องเล่อเล่อหายโกรธหรือยัง?

พอท้องฟ้ามืดมิดผู้คนต่างก็เข้านอนกันหมดแล้ว…ยามค่ำคืนบนภูเขาเงียบสงัด มีเสียงกบและจักจั่นร้องประสานกันเป็นครั้งคราว เล่อเล่อเดินมาถึงครึ่งทางแล้ว เหตุที่ช้าเพราะเธอคอยมองหาระหว่างทางด้วย ไม่อย่างนั้นคงปีนมาถึงยอดเขาตั้งนานแล้ว

“ฟุ่ว…หิวจังเลย เสวี่ยเอ๋อร์แกก็หิวเหมือนกันสินะ?” เล่อเล่อลูบท้องไปมาเพราะมันส่งเสียงร้องโครกครากไม่หยุดหย่อน ยังไม่ทานข้าวเย็นเลยเธอหิวจะตายอยู่แล้ว!

เสวี่ยเอ๋อร์ครางหงิง ๆรับหลายทีบ่งบอกว่ามันไม่หิวเลยสักนิด แต่ถ้าไม่มีเสียงร้องจากท้องอาจจะฟังดูน่าเชื่อถือสักหน่อย

เล่อเล่อหลุดขำพลางลูบหัวเสวี่ยเอ๋อร์เบา ๆ “ทนหน่อยนะ เราปีนไปถึงยอดเขาค่อยย่างเนื้อกินกัน”

เสวี่ยเอ๋อร์พยักหน้าอย่างตื่นเต้น

เล่อเล่อนั่งพักสักครู่ก็เดินขึ้นเขาต่อไป ระหว่างทางเจอกิ้งก่าที่ออกมาเที่ยวเตร่ยามดึก รวมถึงนกน้อยกลุ่มหนึ่งที่โบยบินไปมาพลันก็นึกถึงเรื่องสำคัญอย่างหนึ่งได้ก็ตบศีรษะตัวเองทีหนึ่งอย่างขุ่นเคือง

เกือบทำเสียเรื่องแล้ว!

“ถ้าพวกแกกล้าไปฟ้องหนิงเสี่ยวเป่า ฉันจะจุดไฟเผาภูเขาลูกนี้ให้พวกแกดับทั้งตระกูลเลย!” เล่อเล่อเอาสองมือเท้าสะเอว แม้เสียงไม่ดังมากแต่กลับสะท้อนดังไปทั่วเขาทั้งลูก

บรรดาสัตว์บนเขาที่คอยลอบสังเกตเล่อเล่อมาตลอดทางนั้นสะดุ้งโหยงด้วยความกลัว แม่เจ้า…สัตว์สองขาเพศเมียคนนี้มีความอาฆาตแรงจัง พวกมันกลัวเหลือเกิน!

ไม่ไปรายงานให้เสี่ยวเป่ารู้แล้วดีกว่า…

อย่างมากเสี่ยวเป่าก็แค่เสียความบริสุทธิ์เท่านั้นเอง แต่พวกมันต้องถูกฆ่าล้างตระกูลเก้าชั่วโคตร น่ากลัวเกินไปแล้ว!

………………