ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2931 บุคคลภายนอกที่น่าสงสัย + ตอนที่ 2932 สภาพร่างกายที่ไม่ธรรมดา

ตอนที่ 2931 บุคคลภายนอกที่น่าสงสัย

เล่อเล่อไตร่ตรองด้วยท่าทีเคร่งขรึมอยู่สามวินาทีก็ปฏิเสธความคิดของเป่ารื่อน่าอย่างเด็ดขาด “ไม่ล่ะ ฉันอยากให้เสี่ยวเป่าวิงวอนขอนอนกับฉันตอนมีสติครบถ้วนดี หึ…ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะทำไม่ได้”

เป่ารื่อน่ากลอกตาใส่ “งั้นพี่ก็ค่อย ๆเปลืองแรงทำไปเถอะ”

มีทางลัดให้ไปดันไม่ไป รั้นจะเสียเวลาอยู่ได้ ดื้อด้านชะมัดเลย

แต่เล่อเล่อกลับมั่นใจเหลือเกิน ขอแค่ในใจของหนิงเสี่ยวเป่ามีเธออยู่ เธอมั่นใจมากว่าจะต้องสำเร็จแน่นอน วางยามันก็แค่สมใจในระยะสั้น ๆ เธออยากให้คงอยู่ไปนาน ๆด้วยความเต็มใจต่างหาก

“ปัง!”

เสียงดังสนั่นดังแว่วมาจนทำเอาทุกคนตกใจสะดุ้งโหยง ในเวลาเดียวกันเป่ารื่อน่าก็กรีดร้องเสียงหลงแล้วกระโดดหนีออกมา มือด้านซ้ายกดไหล่ข้างขวาไว้พร้อมเลือดสีแดงฉานไหลผ่านซอกนิ้วออกมาเป็นทาง

“เธอเลือดไหลแล้ว อย่าขยับ!”

เล่อเล่อออกคำสั่งเสียงกร้าวด้วยท่าทีหนักแน่น จากนั้นก็ฉีกผ้าจากชายกระโปรงมาชิ้นหนึ่งเตรียมพันแผลให้เป่ารื่อน่า กรุ๊ปเลือดของเป่ารือน่าเป็นกรุ๊ปเลือดพิเศษ อีกทั้งภาวะแข็งตัวของเลือดก็ไม่ค่อยจะดีนัก ขนาดแค่แผลเล็กน้อยยังต้องใช้เวลานานกว่าจะรักษาหาย เธอเลยต้องรีบจัดการอย่างเร่งด่วน

“ไม่เป็นไรหรอก แค่แผลนิดหน่อยเอง” เป่ารื่อน่าไม่ใส่ใจนัก

“สภาพตัวเองเป็นอย่างไรยังไม่รู้อีกเหรอ? นั่งทำตัวเป็นเด็กดีไปเลย เดี๋ยวไปตรวจที่โรงพยาบาลดูสักหน่อย อย่าปล่อยให้ติดเชื้อเอาล่ะ” เล่อเล่อถลึงตาใส่เธอ เป่ารื่อน่าจึงไม่กล้าขยับและยอมนั่งให้เล่อเล่อพันแผลอย่างว่าง่าย

บาดแผลถูกเศษกระจกกระเด็นฝังเข้าเนื้อแต่ไม่ลึกนักซึ่งทำเอาเลือดไหลไม่น้อยทีเดียว เล่อเล่อรัดแขนแน่นถึงจะค่อย ๆห้ามเลือดไว้ได้ ผ้าชิ้นนั้นถูกย้อมจนสีแดงเถือกน่าสยดสยองไม่น้อยเลย

“สาว ๆ ฉันให้เกียรติแต่ดันไม่เอา ฉันเลี้ยงเหล้าเธอเพราะถูกใจในตัวเธอ ถ้าวันนี้ดื่มเหล้าพวกนี้ไม่หมดก็อย่าหวังจะได้กลับเลย!” เสียงดุดันของผู้ชายดังแสบแก้วหู

เล่อเล่อมุ่นคิ้ว ถนนเส้นนี้ไม่มีคนก่อเรื่องมานานแล้ว เจ้าหมอนี่มาจากไหนกันถึงกล้ามาอาละวาดถึงถิ่นของเธอ?

“ฉันไปดูสักหน่อยดีกว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน” เป่ารื่อน่าเตรียมเดินไปหา เธอเป็นคนพาหล่อนมาเลยต้องรับผิดชอบ

เด็กสาวหน้าตาสะสวยตกใจจนตัวสั่นเทาพร้อมน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม ส่วนเพื่อนนักเรียนคนอื่นหลบอยู่มุมไกลไม่กล้าขยับเข้าใกล้ ผู้ชายที่มีรอยสักเต็มแขนขึงตาใส่เด็กสาว บนโต๊ะมีเบียร์วางอยู่สิบกว่าขวด

เล่อเล่อเดินตามเป่ารื่อน่าไปแล้วเดินขึ้นมาขวางหน้าเป่ารื่อน่าไว้ ฝีเท้าอันว่องไวพุ่งไปอยู่เบื้องหน้าผู้ชายที่มีรอยสักนั่นพร้อมเอ่ยเสียงเย็นชา “ขวดเหล้าเมื่อกี้เป็นฝีมือนายงั้นเหรอ?”

“ฝีมือฉันเองแหละ ทำไมเหรอ?” ผู้ชายที่มีรอยสักยืดคอเถียงพร้อมดวงตาแดงก่ำซึ่งบ่งบอกว่าเขาดื่มหนักมากแล้ว

“นายทำเพื่อนฉันบาดเจ็บ!”

เล่อเล่อเอ่ยบอกเสียงนิ่งพร้อมหยิบขวดเบียร์หนึ่งขวดมาจากบนโต๊ะแล้วทุบศีรษะของผู้ชายคนนั้นไปทีหนึ่ง

“เพล้ง”

ขวดแตกพร้อมเบียร์สาดกระเซ็นจนนองพื้น ร่างชายที่มีรอยสักโอนเอนไปมา เขาปาดเบียร์สีแดงฉานบนแขนข้างหนึ่งออก จากนั้นถึงรู้สึกเจ็บตรงบริเวณศีรษะอย่างมาก ภาพเบื้องหน้ามืดลงพร้อมร่างกายที่โอนเอนไปมา

“เธอกล้าตีฉันเหรอ? ฉันจะเอาเธอให้ตายเลย!”

ผู้ชายที่มีรอยสักสาดสายตาอาฆาตใส่เล่อเล่อ คนอื่นต่างหลบอยู่มุมไกล รวมถึงเด็กสาวที่ถูกคุกคามคนนั้นด้วยซึ่งเธอหนีเร็วกว่าใครด้วยซ้ำ เป่ารื่อน่าจ้องเด็กสาวคนนี้อย่างเย็นชาพร้อมจดจำทุกการกระทำของหล่อนไว้

เดี๋ยวกลับไปบอกพ่ออ้วนสักหน่อย นังสารเลวคนนี้อย่าหวังจะได้อยู่ในวงการบันเทิงเลย!

บ้าเอ๊ย…เล่อเล่อออกหน้าแทนเธอแต่ดันคิดแต่จะหนีเอาตัวรอด เลวชะมัด!

“ตอนนี้ฉันจะเอาแกให้ตายเลย!”

เล่อเล่อเตะไปทีหนึ่งชายคนนั้นก็ยืนทรงตัวไม่อยู่เลยล้มไปนอนกองบนพื้น อีกทั้งเขาใส่แค่เสื้อกล้ามเนื้อหนังจึงโผล่พ้นเสื้อผ้าเป็นส่วนมาก บนพื้นมีเศษขวดแตกกระจัดกระจาย ทันทีที่เขาล้มลงไปเศษแก้วก็ปักเข้าที่เนื้อเขาเจ็บจนกลิ้งตัวไปมา ทีนี้เศษแก้วก็ยิ่งปักเข้าเนื้อมากกว่าเดิมชวนให้คนที่เห็นอดสงสารไม่ได้

“คุณครับ จะเกินไปแล้วมั้ง?” ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่อีกโต๊ะเดินมาหา ดูท่าทางจะเป็นเพื่อนของผู้ชายที่มีรอยสักเต็มตัวคนนี้ด้วย

……………………………………………………..

ตอนที่ 2932 สภาพร่างกายที่ไม่ธรรมดา

เล่อเล่อกวาดตามองชายผู้นี้อย่างสงสัย ภาษาจีนพูดชัดได้มาตรฐานทั้ง ๆที่เป็นคนทางใต้ ทว่าสำเนียงการห่อลิ้นกลับดีไม่แพ้แม่เธอเลยจนแทบแยกไม่ออก ผู้ชายที่มีรอยสักก่อนหน้านี้ก็สำเนียงแบบนี้เช่นกัน

เธอยังสังเกตเห็นว่าคนของหมอนี้มีไม่น้อยเลยเพราะนั่งกันเต็มโต๊ะ ตอนที่หนุ่มมีรอยสักทุบขวดเบียร์เมื่อครู่คนพวกนี้ก็ดูเรื่องสนุก ๆอยู่ตรงนั้นด้วย พอตอนนี้เกิดเรื่องกับผู้ชายที่มีรอยสัก พวกเขาก็ส่งคนมาอีก

คนพวกนี้มาจากไหนกันนะ?

เล่อเล่อข่มความสงสัยไว้แล้วแสยะยิ้มให้เขา “พวกนายมาจากไหนกัน? ไม่รู้กฎระเบียบที่นี่หรือไง?”

ผู้ชายคนนั้นชะงักไปเพราะไม่รู้ภูมิหลังของเล่อเล่อ หรือว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นลูกสาวของเจ๊ใหญ่ที่นี่?

“ขอถามชื่อเธอหน่อยได้ไหม?” ผู้ชายเอ่ยถาม

“ชื่อของฉันไม่ใช่เรื่องที่พวกนายจะถามได้ พาคนของนายไสหัวไปซะ ถ้ายังกล้าหาเรื่องที่นี้อีกก็อย่าหาว่าฉันโหดแล้วกัน!” เล่อเล่อตวาดใส่

ผู้ชายที่มีรอยสักบนพื้นถูกพวกพ้องคนอื่นหิ้วปีกขึ้นมา เขาเคียดแค้นเล่อเล่อเข้ากระดูกดำจึงคำรามบอกชายคนนั้นว่า “พี่ควาน เอาหล่อนให้ตายไปเลย!”

เล่อเล่อชักอารมณ์ไม่ดีหมดซึ่งความอดทนจึงมองชายที่มีรอยสักอย่างเย็นชา เธอยื่นขาเตะเขาด้วยความเร็วทำเอาชายที่มีรอยสักตัวลอยกระเด็นไปไกลหลายเมตรแล้วนอนแอ้งแม้งอยู่บนถนนใหญ่ แม้แต่เสียงร้องยังเปล่งออกมาไม่ได้

“พูดดี ๆไม่ฟัง รั้นจะให้ฉันใช้เท้า สวะเอ๊ย!” เล่อเล่อเก็บเท้ากลับมาแล้วกวาดตามองพวกเขาเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ยังไม่ไปอีก? จะรอโดนถีบหรือไง?”

สีหน้าผู้ชายคนนั้นทั้งเขียวทั้งซีด ท่องยุทธภพมานานหลายปีนี่เป็นครั้งแรกที่ถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ตกลงเจ้าเด็กนี่มันเป็นใครกันนะ?

เขากัดฟันกรอดแล้วส่งสายตาไปให้พวกพ้องเอ่ยพลางฝืนยิ้ม “คุณผู้หญิงคนนี้ฝีมือไม่เลว วันหน้าค่อยว่ากันใหม่!”

พวกเขาเพิ่งมาเมืองหลวงได้ไม่นานทำอะไรระวังหน่อยจะดีกว่า หากยัยเด็กนี่มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาขึ้นมาจริง ๆพวกเขาคงรับไม่ไหวแน่ ตอนนี้รีบจัดการเรื่องนั้นให้เรียบร้อยคือสิ่งสำคัญที่สุด พอหาตัวผู้ชายที่ลูกพี่สั่งเจอจะได้ทำภารกิจให้จบ ๆไป

พวกเขาประคองชายมีรอยสักเต็มตัวที่เส้นเอ็นขาดจากไปด้วยความโกรธ เล่อเล่อล้วงหยิบเงินออกมาแล้วตวาดใส่ว่า “ไปได้แล้ว เพื่อนแบบนี้ยังต้องเลี้ยงอะไรอีก สู้ดอกไม้ปลอมยังไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

เพื่อนของเป่ารื่อน่าที่หลบอยู่มุมไกลได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือดพลันรู้สึกระอายใจขึ้นมา

การกระทำเมื่อครู่ของพวกเขา…ดูไร้ศีลธรรมไปจริง ๆ แต่คนเราก็ต้องเอาตัวรอด ถ้าเกิดได้รับบาดเจ็บขึ้นมากระทั่งตาย มันจะคุ้มค่าได้อย่างไร!

“ไปตรวจที่โรงพยาบาล อย่าให้ติดเชื้อเด็ดขาด” เล่อเล่อลากเป่ารื่อน่าขึ้นรถ

“อย่าเลย…แค่แผลเล็กนิดเดียว กลับไปทาแอลกอฮอล์ก็พอแล้ว”

“เธอไม่รู้ตัวเองบ้างเหรอ ถ้าเกิดติดเชื้อเป็นอะไรขึ้นมาแม้แต่เลือดในคลังเลือดก็ไม่มี งั้นรอให้ตายไปเถอะ!” เล่อเล่อสั่งสอน

เป่ารื่อน่าหัวเราะคิกคัก “จะไม่มีได้ไง มีอยู่สิบกว่าอันเพียงแต่อยู่ไกลเท่านั้นเอง อีกอย่างแผลเล็กนิดเดียวจะเป็นอะไรไปได้ไงเล่า?”

“ป้องกันไว้ดีกว่าแก้ ถ้าเธอเลือดกรุ๊ป AB เหมือนฉัน ต่อให้โดนแทงเป็นสิบแผลฉันก็ไม่สนใจเธอหรอก!”

เล่อเล่อไม่พอใจกับท่าทีไม่ใส่ใจของเป่ารื่อน่า ยังไม่ต้องพูดถึงกรุ๊ปเลือดหายากของยัยนี่หรอก แค่สุขภาพร่างกายก็ประหลาดคนแล้ว คนทั่วไปแผลเล็กน้อยจะค่อย ๆหายเองโดยไม่ต้องทายาด้วยซ้ำ แต่เป่ารื่อน่ากลับต้องทายา อีกอย่างทางที่ดีควรไปฆ่าเชื้อที่โรงพยาบาลเพราะไม่เช่นนั้นจะติดเชื้อเอาได้

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่เป่ารื่อน่าสิบขวบเผลอถูกตะปูบนโต๊ะข่วนเข้าที่ฝ่ามือ ตอนนั้นไม่มีใครใส่ใจฉีฉีเก๋อก็แค่ทาแอลกอฮอล์ให้เธอ แต่ผ่านไปไม่กี่วันเป่ารือน่าก็ตัวร้อนหนาวสั่นสะท้าน พอส่งตัวไปตรวจดูอาการที่โรงพยาบาลกลับเป็นเพราะติดเชื้อจนเป็นผลให้ติดเชื้อในกระแสเลือด

โชคดีที่ส่งตัวไปโรงพยาบาลได้ทันท่วงทีเป่ารื่อน่าถึงฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ทว่าหลังจากนั้นมาพวกเขาก็ไม่กล้ามองข้ามเรื่องบาดแผลของเป่ารื่อน่าอีก ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลเล็กใหญ่ก็ต้องพาไปฆ่าเชื้อที่โรงพยาบาลทั้งสิ้น

……………………………………