ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 3007 หลงเฟิงหลงถูติดเชื้อ + ตอนที่ 3008 เน่าเน่าก็ติดเชื้อเช่นกัน

ตอนที่ 3007 หลงเฟิงหลงถูติดเชื้อ

“งั้นคงต้องใช้มีดฟันแล้วล่ะ” เน่าเน่าขบฟันแน่นดึงมีดออกมาเตรียมฟันต่อ

เจสันถามขึ้นกะทันหัน “ยังมีน้ำยาอีกไหม?”

“มี ทำไมเหรอ?”

“ฉันมีวิธีจุดไฟ รอเดี๋ยวนะ แค่แป๊บเดียว” เจสันค้นกระเป๋าอยู่นานกลับคาดไม่ถึงว่าเขาจะหยิบประทัดในงานแต่งมาด้วย แถมยังเป็นประทัดหมื่นนัดอีกต่างหาก

“ทำไมนายถึงมีของแบบนี้ได้?” เน่าเน่ายอมใจจริง ๆ มาออกสำรวจแล้วยังพกประทัดมาด้วยหรือ?

หรือว่าคิดจะใช้ประทัดไล่สัตว์ป่าหรืออย่างไร?

“ฉันได้ยินมาว่าที่นี่เวลาจัดงานแต่งงานต้องจุดประทัดเพื่อฉลอง ฉันก็อยากฉลอง…”

เจสันอธิบายเหตุผลอย่างเคอะเขิน เขากับปิแอร์ไม่ได้จัดงานแต่งงานกันสักที พอได้ยินว่ามีขนบธรรมเนียมนี้เจสันก็ไปซื้อประทัดมาแถวหนึ่งอย่างอดไม่ได้ เขาตัดสินใจว่าหลังออกจากเขาใหญ่ลูกนี้ก็จะเฉลิมฉลองกับปิแอร์สักหน น่าเสียดาย…ไม่มีโอกาสจุดสักที

เน่าเน่ายกนิ้วโป้งให้อีกคน อัจฉริยะจริง ๆ!

เขาทำการแกะประทัดออกจัดเป็นกอง ๆเหมือนตอนเล่นประทัดในวัยเด็กโดยจุดบุหรี่มวนหนึ่งแล้วเอาไปจุดเส้นชนวนของประทัดจนค่อย ๆดีดออก เมื่อประทัดระเบิดร่างสัตว์ประหลาดก็จะเกิดประกายไฟลุกท่วมในทีเดียว

แม้จะช้าไปหน่อยแต่ก็สบายกว่าใช้มีดฟันมากโข อีกทั้งประทัดที่เจสันซื้อมามากพอ รับรองว่าพอใช้

ราวครึ่งชั่วโมงผ่านไป…สัตว์ประหลาดในน้ำถูกกำจัดจนหมดสิ้น น้ำกลับมาใสสะอาด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่…ราวกับเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น

“เยี่ยมมาก ลุยต่อเถอะ!” เล่อเล่อตบบ่าเน่าเน่าแรง ๆทีหนึ่งก่อนจะพายเรือต่ออย่างดีใจ เรือลำเล็กไหลลงไปตามกระแสอย่างรวดเร็ว

เน่าเน่าขมวดคิ้ว เมื่อครู่เขามีความรู้สึกแปลก ๆบางอย่างเหมือนใจสั่น แต่ไม่นานก็หายไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

เพราะมีไฟส่องนำทางของเสี่ยวจูเลยทำให้มองเห็นภายในถ้ำอย่างชัดเจน เจสันมองลูกบอลไฟฉายอย่างกังวลใจ “ถ่านพอใช้ไหม? หรือปิดก่อนจะดีกว่า!”

ถ่านก้อนเล็กขนาดนี้ ไหนจะแสงไฟที่สว่างขนาดนี้ คาดว่าคงใช้ได้ไม่นานนัก

เสี่ยวจูเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “พอใช้น่า!”

ไฟฉายนี้ของเขาใช้งานติดต่อกันได้นานถึงสามสิบชั่วโมง นอกจากนี้ยังเป็นการชาร์ตไฟด้วยแสงอาทิตย์ ขอเพียงอยู่ในช่วงกลางวันไม่ว่าจะเป็นวันที่อากาศดีหรือแย่ก็ทำการชาร์ตไฟได้ทั้งสิ้น ฉะนั้น…ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงเรื่องไฟไม่พอใช้เลย

ทีนี้เจสันค่อยวางใจหน่อยเลยทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆปิแอร์อย่างสบายใจ ตรงข้ามเขาคือหลงเฟิงกับหลงถูสองคน ทั้งสามคนต่างจ้องตากันไปมาอย่างไม่มีอะไรจะพูด

“ทำไมหน้าของพวกนายถึงขึ้นสีเขียวช้ำขนาดนี้? พระเจ้า…พวกเขากลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว!” เจสันตะโกนร้องขึ้นมาอย่างตกใจแล้วหลบไปอยู่หลังปิแอร์

พวกหลงเฟิงแยกเขี้ยวทำการโจมตีเจสัน พวกเขากลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วตามคาด

เล่อเล่ออยู่ใกล้พวกเขามากที่สุดเลยลงมือไวปานแสงก่อนจะทำการควบคุมตัวทั้งสองคนด้วยเชือก ทั้งคู่พยายามดิ้นรนขัดขืนพร้อมส่งเสียงขู่ร้องทุ้มต่ำ

ทุกคนจดจ่อความสนใจไปที่พวกหลงเฟิงเลยไม่มีใครสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเน่าเน่าก็ไม่ปกติมากเช่นกัน อีกทั้งเขากำลังกุมหน้าอกขมวดคิ้วแน่น รู้สึกแย่ขึ้นเรื่อย ๆแล้ว

“ทำไมพวกเขาถึงกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปได้? ตามตัวไม่มีรอยบาดแผลและไม่ได้กินดอกลิลลี่สีดำด้วย แล้วจะติดเชื้อได้อย่างไร?”

เสี่ยวจูก็คิดไม่ตกเช่นกันพลางทำหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก เขากำลังกังวลว่ายังมีวิธีอื่นที่จะติดเชื้อได้อีกแต่เขายังหาไม่เจอ

“พี่…รู้สึกไม่ดีเลย…” ในที่สุดเน่าเน่าก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป สีหน้าเจ็บปวด เขารู้สึกเหมือนไฟกำลังลุกท่วมหัวจนนึกอะไรไม่ค่อยออกแล้ว

“เป็นอะไรไป? รีบบอกพี่มาว่ารู้สึกไม่ดีตรงไหน?” ในที่สุดเล่อเล่อก็สังเกตถึงความผิดปกติของเน่าเน่าก็ร้อนใจอย่างมาก

…………………………….

ตอนที่ 3008 เน่าเน่าก็ติดเชื้อเช่นกัน

“มัดฉันไว้…อย่าเข้าใกล้ฉัน…มัดฉันไว้…”

เน่าเน่าผลักเล่อเล่อที่คิดจะเข้าใกล้ตัวเองออกไป เมื่อกี้เขากลับคิดจะหักคอพี่สาวแท้ ๆเสียได้ เขาตกใจกับความคิดนี้ของตนแทบแย่ ภายในหัวยุ่งเหยิงขึ้นทีละนิดและรู้สึกเหมือนไฟลุกโชนขึ้นเรื่อย ๆจนเขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

“พี่เน่าเน่า…พี่เป็นอะไรไป…พี่อย่าทำฉันขวัญเสียสิ…” สือเอ้อร์ตกใจแทบแย่

“เขาก็ติดเชื้อด้วยคนแล้ว รีบมัดตัวเขาไว้!”

เสี่ยวจูหยิบเชือกออกจากถุง ดวงตาของเน่าเน่ากำลังเปลี่ยนเป็นสีต่าง ๆ สติกับความคลุ้มคลั่งกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด สติลดน้อยลงเรื่อย ๆ ตรงกันข้ามความคลุ้มคลั่งกลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เน่าเน่าไม่รู้ว่าเขาจะคงสติไว้ได้อีกนานแค่ไหน

“เร็ว…มัดตัวฉันไว้!”

เน่าเน่ายื่นมือออกมาเอง พยายามหักห้ามอารมณ์ชั่ววูบที่อยากจะฆ่าคนเอาไว้ เล่อเล่อกัดฟันแน่นแล้วรีบทำการมัดตัวเน่าเน่าอย่างรวดเร็ว ดวงตาเริ่มแดงก่ำด้วยเช่นกัน เธอมันไม่ได้เรื่องปกป้องน้องชายเอาไว้ยังไม่ได้เลย แล้วเธอจะบอกพ่อแม่อย่างไร?

“ฉันจะหาทางแก้พิษให้ได้ นายอดทนไว้นะ!” เสี่ยวจูพูดเสียงหนักแน่น

เน่าเน่าอมยิ้มนิด ๆ คิดจะพูดอะไรต่อแต่ลิ้นของเขาแข็งตัวไปแล้วขยับไม่ได้ เขาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง หรือว่าอีกไม่นานเขาจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดพวกนั้นเหมือนกันงั้นหรือ?

ถ้าต้องใช้ชีวิตตายทั้งเป็นแบบนั้น สู้ให้เขาตาย ๆไปเลยยังจะดีกว่า!

เล่อเล่อเอาเม็ดยาวิเศษออกมายัดใส่ปากเน่าเน่า ไม่รู้ว่าใช้ได้ผลหรือเปล่า แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยละนะ!

เสี่ยวจูเอากระบอกฉีดยาออกมาสูบเลือดจากตัวเน่าเน่าไปหนึ่งกระบอก แล้วรีบทำการแยกเซรุ่มเลือดออกอย่างว่องไว เขามีอุปกรณ์เฉพาะทางที่สามารถแยกเซรุ่มเลือดได้ในเวลาสั้น ๆ

“เขาทำอะไร?” เจสันถามแต่ไม่มีใครสนใจเขา ทุกคนต่างกำลังรู้สึกบีบหัวใจที่เน่าเน่าติดเชื้อ แล้วจะมีกะจิตกะใจอะไรไปสนใจเรื่องอื่นอีก

ไม่นานจากนั้นเสี่ยวจูก็ได้แยกตัวเซรุ่มเลือดไร้สีออกมาได้สำเร็จ มีประมาณครึ่งกระบอกเข็มแล้วทำการฉีดเข้าตัวเน่าเน่าทั้งหมด

“ความจริงตัวเน่าเน่าจะสร้างภูมิคุ้มกันเอง แต่ตอนนี้ภูมิคุ้มกันมีไม่มาก ฉันแค่ดึงเอาภูมิคุ้มกันออกมานิดหน่อย พอจะให้เน่าเน่าทนไปได้อีกสักระยะ” เสี่ยวจูอธิบายเหตุผลที่เขาทำเช่นนี้

ความจริงเรื่องนี้ไม่ต่างจากการปลูกฝีเท่าไร เซรั่มพิษงูก็ถูกดึงออกมาด้วยวิธีแบบนี้เช่นกัน

“ขอร้องละได้โปรดช่วยปิแอร์ที ฉีดให้เขาด้วยเถอะ!” เจสันมองเสี่ยวจูอย่างวิงวอน

เน่าเน่าที่พอถูกฉีดเข้าไปก็ไม่ร้องโวยวายอีกแล้วเข้าสู่สภาวะหมดสติคล้ายนอนหลับ บ่งบอกว่าเซรุ่มเลือดเกิดผลแล้ว เจสันมองเห็นแสงสว่าง เขาหวังว่าปิแอร์จะหายเป็นปกติเหมือนกัน

“ปิแอร์ติดเชื้อไปทั้งตัวแล้ว เซรุ่มเลือดไม่ได้ผลเท่าไร” เสี่ยวจูปฏิเสธไป

เจสันยิ้มอย่างขมขื่นทีหนึ่ง แล้วถามอีก “นายหาทางแก้พิษได้ใช่ไหม?”

“แน่นอน” เสี่ยวจูมั่นใจอย่างมาก

ความจริงเขาหาทางได้แล้วแต่เขาต้องรอพิสูจน์อีกหนึ่งเรื่อง หากข้อสันนิษฐานของเขาเป็นจริง เช่นนั้นเขาก็สามารถคิดค้นยาต้านเชื้อไวรัสได้แล้ว

เจสันจุดยิ้มบนใบหน้าแล้วขอบคุณเสี่ยวจูไม่หยุด เขาเชื่อในตัวเสี่ยวจู เด็กชายชาวฮวาเซี่ยคนนี้ราวกับเป็นเทพมาจุติเพราะรู้สึกว่าไม่มีสิ่งไหนที่เขาทำไม่ได้ ฉะนั้นเขาต้องคิดค้นยารักษาได้อย่างแน่นอน!

“น้ำลดแล้ว…เกิดอะไรขึ้น?” เล่อเล่อรู้สึกว่าเรือลำเล็กนิ่งไปไม่ขยับก็ใช้มือพายอีกหลายทีแต่กลับว่างเปล่า ทีนี้ถึงพบว่าน้ำลดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจทราบได้ เรือลำเล็กกำลังจอดอยู่บนพื้นดิน

“แพเคลื่อนที่บนพื้นดินได้เหมือนกัน จับคนกลุ่มนี้ไว้บนแพแล้วลากไป” เสี่ยวจูเสนอความคิด

แต่พวกเขาเพิ่งลงจากแพก็มีซอมบี้หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามา กรงเล็บแหลมคมปล่อยไอเย็นยะเยือกภายใต้แสงไฟ

ในเวลาเพียงอึดใจเดียวก็มีสัตว์ประหลาดอีกกลุ่มหนึ่งทะลักพลั่งพรูออกมาห้อมล้อมพวกเขาไว้อยู่ตรงกลาง บนตัวพวกมันมีกลิ่นเหม็นเน่าของศพซึ่งน่าพะอืดพะอมมากทีเดียว

……………………