ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 3009 ในน้ำมีเชื้อไวรัส + ตอนที่ 3010 สัตว์ประหลาดไม่โจมตีเสี่ยวเป่า

ตอนที่ 3009 ในน้ำมีเชื้อไวรัส

เน่าเน่าที่มีพลังการต่อสู้สูงที่สุดล้มไปแล้ว หลงเฟิงหลงถูแค่ไม่โจมตีพวกเขาก็เพียงพอแล้ว ฝั่งพวกเสี่ยวเป่าเหลือเพียงเล่อเล่อกับสือเอ้อร์ที่ยังมีกำลังในการรับมืออยู่บ้าง เจสันนั้นพึ่งพาไม่ได้เลย เขาหลบอยู่หลังปิแอร์กลับยังปลอดภัยเสียกว่า

หลังจากปิแอร์กลายเป็นสัตว์ประหลาดก็มีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากจึงมีแรงปกป้องเจสันเหลือเฟือ แต่เขาจะลงมือแค่ช่วงที่เจสันมีอันตรายเท่านั้น ส่วนช่วงเวลาอื่น ๆแทบจะไม่กระดิกตัวและไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเสี่ยวเป่าด้วย

“ไม่ได้การแล้ว…เสี่ยวจูนายใช้ระเบิด!” เล่อเล่อเมื่อยมือขึ้นเรื่อย ๆ สัตว์ประหลาดมีมากเกินไป เธอฆ่าอย่างไรก็ฆ่าไม่หมดสักที

เสี่ยวจูส่ายศีรษะ “ระเบิดของฉันอานุภาพสูงเกินไป อาจจะทำให้ถ้ำถล่มได้”

“แล้วจะทำอย่างไร? รีบหาทางเร็ว…ไม่งั้นเราต้องกลายเป็นสัตว์ประหลาดหมดแน่!” เล่อเล่อชักร้อนใจแล้วจัดการฟันซอมบี้หมาป่าตัวหนึ่งที่กระโจนเข้าใส่จนหัวขาด

พลันเจสันก็ร้องขึ้นว่า “แปลกจัง…ทำไมสัตว์ประหลาดไม่โจมตีพวกมัน?”

เขาชี้ไปที่พวกเน่าเน่าบนแพก็ทำท่าตกใจอย่างมาก เขาหลบอยู่หลังปิแอร์ปลอดภัยดี พอว่างจนรู้สึกเบื่อถึงได้เหลียวมองดูรอบตัวก็บังเอิญเห็นภาพปรากฏการณ์สุดแปลกนี้เข้า

สัตว์ประหลาดทุกตัวล้วนเลี่ยงแพไปโดยอัตโนมัติราวกับมองไม่เห็น

พวกเสี่ยวจูได้รับการเตือนสติจากเขาจึงสังเกตเห็นภาพปรากฏการณ์น่าประหลาดนี้ ไม่นานเสี่ยวเป่าก็หาสาเหตุเจอ “เพราะพวกมันเป็นพวกเดียวกัน…สัตว์ประหลาดได้กลิ่นของพวกเดียวกันจากตัวพวกเน่าเน่า!”

“ฉันหาทางได้แล้ว…เอาเลือดสัตว์ประหลาดทาบนตัว เร็ว…”

เสี่ยวจูเป็นคนเริ่มลงมือก่อนพลางเอาเลือดสีดำจากศพของสัตว์ประหลาดบนพื้นมาทาตัวจนทั่ว เสี่ยวเป่าลงมือเป็นคนที่สอง เล่อเล่อกับสือเอ้อร์พยายามอดกลั้นความขยะแขยงไว้แล้วฝืนเอาเลือดมาทาตัวด้วยอีกคน

เจสันกลับลงมือไม่ได้สักที ให้ทาของน่าขยะแขยงพวกนี้เขายอมตายเสียดีกว่า!

“ฮึ่ม”

สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งกระโจนเข้ามาแยกเขี้ยวคมต่อหน้าเขา ถึงจะถูกปิแอร์จัดการทึ้งตัวออกเป็นสองซีกแต่เจสันก็ยังตกใจจนเหงื่อผุดเต็มกายเลยตัดสินใจเอาเลือดสัตว์ประหลาดมาทาตัวอย่างเด็ดเดี่ยว

“กลั้นหายใจไว้…สัตว์ประหลาดไม่มีลมหายใจ” เสี่ยวเป่าเตือน

วิธีนี้ใช้ได้ผลจริง ๆ ขอแค่กลั้นหายใจไว้ ต่อให้สัตว์ประหลาดยืนอยู่ตรงหน้าก็มองไม่เห็น กระทั่งตอนนี้เองพวกเขาถึงรู้ว่าที่แท้สัตว์ประหลาดนั้นมองไม่เห็น พวกมันอาศัยการรับกลิ่นทางจมูกและสัมผัสลมหายใจในการแยกแยะมนุษย์กับพวกพ้องเดียวกัน

“ฟู่ว…”

เจสันที่กลั้นหายใจไม่ไหวแล้วจริง ๆเผลอพรูลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สัตว์ประหลาดฝูงหนึ่งกรูล้อมเข้ามาอย่างไวทำเอาเขาตกใจก็รีบกลั้นหายใจทันที สัตว์ประหลาดเยอะขนาดนี้ ถึงปิแอร์จะเก่งกาจเพียงไหนก็สู้ไม่ไหวหรอก!

แต่ละคนทำได้แค่สูดอากาศเข้าปอดเฮือกหนึ่งแล้วกลั้นต่อสักพักสลับทำเช่นนี้แล้วเดินมุ่งหน้าต่อไปในระยะทางไกลพอสมควรราวกับปาฏิหาริย์ พวกสัตว์ประหลาดเหมือนแมลงวันไร้หัวก็ไม่ปานที่หาไม่เจอว่าเป้าหมายอยู่ที่ใด

“ทำไมอยู่ดี ๆน้ำถึงลดล่ะ? เมื่อกี้ยังเชี่ยวขนาดนั้น!” เล่อเล่อขยับปากถาม

เสี่ยวเป่าใช้เท้าชี้ไปยังหลุมบนพื้น แล้วขยับปากตอบกลับ “ด้านใต้นี้มีธารน้ำ”

นี่ก็คือแม่น้ำในแม่น้ำอีกที ใต้ลำน้ำยังมีธารน้ำอีกหนึ่งสาย น้ำจะไหลซึมเข้าร่องน้ำชั้นใต้ดินผ่านหลุมเล็กพวกนี้ บางทีเดินต่อไปอีกสักระยะอาจจะเกิดน้ำท่วมอีกก็ได้

ไม่ต่างจากที่เสี่ยวเป่าคาดเอาไว้ ไม่นานจากนั้นก็มีน้ำหลากอีกหนและฉุกละหุกเช่นเดียวกับครั้งก่อน เสี่ยวเป่ารีบเตือน “ในน้ำมีเชื้อไวรัส อย่าให้เข้าปากละ!”

เขาคิดมาตลอดทาง ในที่สุดก็คิดออกสักทีว่าทำไมพวกเน่าเน่าถึงติดเชื้อได้

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือเน่าเน่ากับพวกหลงเฟิงสำลักน้ำ ในน้ำมีเชื้อไวรัสเป็นเหตุให้มนุษย์ติดเชื้อได้เช่นกัน!

……………………………….

ตอนที่ 3010 สัตว์ประหลาดไม่โจมตีเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าอารมณ์หนักอึ้ง ร่องน้ำชั้นใต้ดินเชื่อมไปได้ทุกทาง เชื้อไวรัสพวกนี้จะต้องแปดเปื้อนแหล่งน้ำแล้วแน่ หากมนุษย์ใช้น้ำติดเชื้อแบบนี้เข้า ผลลัพธ์นั้น…

คลื่นน้ำเป็นระลอกซัดใส่เสี่ยวเป่าพาร่างร่วงตกน้ำไป เขาไม่มีเวลาคิดอะไรอีกและพยายามว่ายไปหาแพ แต่เพราะเขาอยู่ไกลจากแพมากที่สุด ไหนจะพละกำลังตามไม่ทันเลยทำให้สำลักน้ำโดยไม่ทันระวังตัว

เสี่ยวเป่าใจหล่นวูบแต่เขาไม่ได้มีท่าทีลนลานพยายามว่ายต่อไป รอบตัวมีแต่สัตว์ประหลาดและพวกเล่อเล่อว่ายไปถึงแพแล้ว

“พี่เสี่ยวเป่ารีบมา ฉันจะรับพี่ไว้เอง!” เล่อเล่อเป็นห่วงอย่างมาก

เจสันหลบไปอยู่หลังปิแอร์อย่างปลอดภัย เมื่อไม่มีอะไรต้องกังวลอีกเขาก็ร้องขึ้นมาอีกที “รีบดูสิ…สัตว์ประหลาดพวกนั้นไม่โจมตีเขา!”

ทุกคนต่างมองไปที่เสี่ยวเป่าก็พบว่ารอบตัวเขาเบียดแน่นไปด้วยสัตว์ประหลาด แต่เป็นไปตามที่เจสันพูดเพราะสัตว์ประหลาดไม่โจมตีเสี่ยวเป่าราวกับมองไม่เห็นเขาอย่างไรอย่างนั้น พวกมันเอาแต่โจมตีพวกเล่อเล่อที่อยู่บนแพอย่างเดียว

เลือดสัตว์ประหลาดบนตัวของพวกเล่อเล่อถูกสายน้ำชำระล้างไปจนหมดสิ้นไม่เหลือแม้แต่คราบ มิน่าสัตว์ประหลาดถึงสังเกตเห็นพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

“ทำไมสัตว์ประหลาดไม่โจมตีพี่เสี่ยวเป่าล่ะ? หรือว่าเลือดสัตว์ประหลาดบนตัวพี่เสี่ยวเป่ายังไม่หายไป? เป็นไปไม่ได้สิ!” สือเอ้อร์คิดไม่ตก

เจสันกลับนึกอีกเรื่องขึ้นได้ “ความจริงตอนอยู่บนนี้ฉันก็สังเกตเห็นว่าสัตว์ประหลาดเหมือนจะชอบเขามาก ไม่โจมตีเขาเลย”

“นายแน่ใจนะ?” เสี่ยวจูทำหน้าร้อนรน

“แน่นอน มั่นใจมาก ฉันนึกว่าเพราะเขาหน้าตาสวยเกินไปถึงดึงดูดสัตว์ประหลาดไว้ซะอีก” เจสันยักไหล่พลางพูดเชิงล้อเล่นประโยคหนึ่ง แต่ไม่มีใครตอบรับเขา

นี่มันช่วงนาทีชีวิตแล้วใครจะมีอารมณ์ล้อเล่นกันล่ะ?

เสี่ยวเป่าเองก็ได้ยินคำพูดของเจสันเช่นกัน ใจเขาก็ยิ่งหนักอึ้งมากกว่าเดิม หรือว่าเขาเริ่มกลายพันธุ์แล้วงั้นหรือ?

แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยล่ะ?

ในที่สุดก็ปีนขึ้นแพสำเร็จ เสี่ยวเป่านั่งหายใจสักพักแล้วบอกเรื่องที่เขาสำลักน้ำไป “พวกเธอรีบมัดตัวฉันไว้ก่อน!”

“พี่บอกให้เราอย่าสำลักน้ำ แต่ตัวเองดันสำลักน้ำเสียเองเนี่ยนะ…” เล่อเล่ออดร้องไห้ไม่ได้ เน่าเน่าเกิดเรื่องไปคนหนึ่งแล้ว ถ้าพี่เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไปอีกคน เสี่ยวจูกับสือเอ้อร์จะเป็นอะไรไปด้วยเหมือนกันไหม?

เสี่ยวเป่ายิ้มพลางเช็ดน้ำตาให้เล่อเล่อ “อย่าร้อง เสี่ยวจูจะต้องหาวิธีได้แน่ ไว้เรากลับไป ฉันจะคุยกับคุณอาเหยียนขออนุญาตเขาให้เราแต่งงานกันนะ!”

“ฉันขอแค่พี่กับเน่าเน่าหายดี ไม่แต่งงานก็ไม่แต่ง ขอแค่พวกพี่ปลอดภัยดีก็พอ…” เล่อเล่อพูดเสียงติดสะอื้น เธอไร้ประโยชน์เกินไป ใครก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้สักคน!

สือเอ้อร์ร้องไห้ด้วยอีกคน อย่างน้อยพี่เล่อเล่อยังรอพี่เสี่ยวเป่าขอแต่งงานได้ แต่กระทั่งตอนนี้ในใจพี่เน่าเน่าเธอยังเป็นเพียงต้นกล้าเล็ก ๆที่ยังเจริญเติบโตไม่เต็มที่ เกรงว่าโอกาสที่เธอจะพิสูจน์ให้เห็นเรือนร่างสุดเร่าร้อนของตนในอนาคตคงไม่มีแล้ว!

สองพี่น้องกอดคอกันร้องไห้ เจสันเห็นแล้วรู้สึกปวดใจเลยร้องไห้ด้วยอีกคนอย่างหักห้ามใจไม่ได้

เขายังไม่ได้จัดงานแต่งงานกับปิแอร์เลย!

“หยุดร้องได้แล้ว พี่เสี่ยวเป่าไม่กลายพันธุ์หรอก!” เสี่ยวจูพูดเสียงแน่วแน่

เสียงร้องไห้หยุดชะงัก

“จริงเหรอ? เพราะในน้ำนี้ไม่มีเชื้อไวรัสใช่ไหม?” เล่อเล่อถามด้วยความดีใจ

“แน่นอนว่าไม่ใช่ น้ำกับน้ำก่อนหน้านี้มีเชื้อไวรัสเหมือนกัน แต่เลือดของพี่เสี่ยวเป่ามีความพิเศษเขาเลยไม่ติดเชื้อไวรัส และไม่ถูกสัตว์ประหลาดโจมตีด้วย” เสี่ยวจูบอกข้อสันนิษฐานล่าสุดของเขาไป

“เลือดของพี่เสี่ยวเป่าทำไมเหรอ?” เล่อเล่อฟังไม่รู้เรื่อง

เสี่ยวจูเผยรอยยิ้มอย่างลึกลับแล้วย้อนถาม “พี่เสี่ยวเป่าเป็นอะไรกับหนิงเฉินเซวียนล่ะ?”

ทุกคนเข้าใจในฉับพลัน “หรือว่าถ้าลูกหลานของหนิงเฉินเซวียนมาที่นี่จะไม่เป็นอันตรายงั้นเหรอ?”

“ตอนนี้เท่าที่ดูน่าจะเป็นอย่างนี้ละนะ รอดูต่อไปแล้วกัน หนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ก็รู้ผลแล้ว!” เสี่ยวจูโยนระเบิดลูกหนึ่งลงน้ำไป มีระเบิดเป็นแรงกันชนและทำให้ถ้ำไม่ถล่มอีกด้วย

……………………