ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 3035 เกิดมาเพื่อคู่กัน + ตอนที่ 3036 คุยกันว่าเป็นคนพูดน้อยไม่เปิดเผยนี่นา

ตอนที่ 3035 เกิดมาเพื่อคู่กัน

เงาทั้งสองที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงหยุดลงในทันทีแล้วมองเสี่ยวจูอย่างตกตะลึง

“ลูกว่าไงนะ? พูดอีกรอบสิ!” เหยียนหมิงซุ่นตะคอกถาม

เสี่ยวจูเลยทำได้แค่พูดอีกรอบ “เลือดของพี่เสี่ยวเป่ากับพี่สาวเข้ากันได้ดีมาก ลูกที่พวกเขาให้กำเนิดมาจะแข็งแรงมาก ทั้งยังไม่มียีนด้อยแฝงด้วย ดังนั้น…เรื่องที่พ่อกังวลไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน!”

เพียงแวบเดียวเขาก็ดูออกแล้วว่าพ่อกังวลเรื่องอะไร เพราะงั้นเขาเลยตัดสินใจทำการวิเคราะห์เลือด ถึงเสี่ยวเป่าจะเป็นรุ่นลูกแต่ก็ใช่ว่าจะสืบทอดพันธุกรรมมาทั้งหมดจนแต่งงานมีลูกไม่ได้

ทั้งนี้ยังมีปัจจัยอื่นอีกมากมายและต้องดูยีนของคู่รักด้วย

นับว่าโชคดีใช้ได้เลย——

“หากพี่เสี่ยวเป่าแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอาจมีความเป็นไปได้สูงมากที่ลูกหลานจะไม่แข็งแรงสมบูรณ์ แต่ถ้าเขามีลูกกับพี่สาวลูกหลานกลับไม่มียีนด้อยแฝงเลย เพราะยีนของพี่สาวเข้ากับยีนของพี่เสี่ยวเป่าได้อย่างสมบูรณ์!”

เสี่ยวจูบอกผลลัพธ์ที่เขาศึกษาได้ออกมา ลี่จิ่วเดินไปดูโค้ดบนหน้าจอโน้ตบุ๊กแวบหนึ่งก็เอ่ยพร้อมยิ้มร่า “เหยียนหมิงซุ่น ลูกสาวนายกับเสี่ยวเป่าเกิดมาเพื่อคู่กันจริง ๆ พูดถึงเลือดของลูกสาวนายก็มีปัญหาเหมือนกันนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ “ตั้งแต่เล็กมาลูกฉันไม่เคยเป็นหวัดเลยสักครั้งแล้วจะมีปัญหาได้อย่างไรกัน!”

เหลวไหล!

ทว่าเสี่ยวจูกลับเอ่ยว่า “เลือดของพี่สาวมีปัญหาจริง ๆเพราะเข้ากับคนอื่นยากเกินไป ถ้าพี่สาวแต่งงานกับผู้ชายธรรมดา รุ่นลูกหลานอาจจะมีปัญหาได้”

แต่ถ้าแต่งงานกับเสี่ยวเป่า เรียกว่าแข็งกับแข็งมาเจอกัน ลูกที่ให้กำเนิดมาก็ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

เฮ่อเหลียนเช่อฟาดหน้าขาฉาดใหญ่แล้วหัวเราะร่า “เหยียนหมิงซุ่นนายมีอะไรจะพูดอีกไหม? ฉันเคยบอกนายแล้วไงว่าลูกสาวนายกับเสี่ยวเป่าของฉันเป็นคู่ที่ฟ้าประทานมา ฟ้าลิขิตมาให้เราเป็นทองปึกแผ่นเดียวกัน!”

ในที่สุดเล่อเล่อก็ได้สติแล้วร้องถามเฮ่อเหลียนเช่ออย่างดีใจว่า “งั้นหนูต้องเรียกว่าพ่อหรือพี่ดีล่ะ?”

การแบ่งลำดับญาติออกจะวุ่นวายไปหน่อยนี่นา!

เสียงหัวเราะของเฮ่อเหลียนเช่อชะงักลงแล้วสีหน้าก็กลับมากลุ้มใจเช่นเดิม

ใบหน้าของเหยียนหมิงซุ่นขึงขังยิ่งกว่าเดิม แต่อันที่จริงเขาก็แอบโล่งอกอยู่ไม่น้อย ขอแค่ลูกที่คลอดออกมาไม่มีปัญหาเขาก็ไม่คัดค้านอะไรอยู่แล้ว แต่ลูกสาวก็ไม่รู้จักสำรวมบ้างยังไม่ทันเข้าบ้านก็เรียกกันอย่างสนิทสนมแล้ว เขายังยืนอยู่นี่นะ!

“ควรเรียกอย่างไรก็เรียกอย่างนั้นแหละ วันหลังเรียกพี่ชายแล้วกัน!”

ถึงแม้เหยียนหมิงซุ่นจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนักแต่ก็นับว่ายอมรับเรื่องเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าแล้ว เสี่ยวเป่าดีใจยกใหญ่ “ขอบคุณครับคุณอาเหยียน!”

ถ้าในเมื่อผลลัพธ์เป็นเช่นนี้ต่อให้เขาเป็นลูกใครก็ไม่สำคัญแล้ว

จู่ ๆเหมยเหมยที่อยู่ในสายมาตลอดก็หัวเราะร่า “เฮ่อเหลียนเช่อ วันหน้าฉันก็คือแม่ยายของเสี่ยวเป่า นายเป็นพี่ชาย งั้นต่อไปนายจะเรียกฉันว่าอย่างไรนะ? มา…ไหนลองเรียกคุณน้าให้ได้ยินสักครั้งสิ!”

เหยียนหมิงซุ่นหนังตากระตุก เขาไม่ได้นึกถึงจุดนี้เลย ภรรยาเขายังหัวไวกว่าเขาเสียอีก!

เขามองสีหน้าเกรี้ยวโกรธของเฮ่อเหลียนเช่อราวกับมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่นก็ไม่ปานแล้วเอ่ยยียวนว่า “มีฉันเป็นคุณอาของนายอีกคนด้วยนะ อย่างไรเสียวันหน้าก็ถือว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของนายแล้ว งั้นก็มาทำความเคารพก่อนสิ!”

“แถมยังมีฉันกับภรรยาฉันด้วยนะ ถ้านายเรียกอย่างว่าง่ายอาจะให้ซองแดงหนัก ๆแล้วกัน” หากเอาเปรียบได้มีหรือที่ลี่จิ่วจะไม่ทำ เขาหัวเราะจนท้องแข็งหมดแล้ว

เสี่ยวเป่ามองคุณพ่อของเขาอย่างเห็นใจ ขอโทษด้วยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้ ใครใช้ให้พ่อเขาปิดบังมานานหลายปีล่ะ เรียกสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก!

“ไม่อยากอยู่ต่อแล้วสินะ…ฉันจะซัดพวกนายให้ตายเลย!”

เฮ่อเหลียนเช่ออับอายจนเกรี้ยวโกรธ เจ้าสารเลวพวกนี้ร่วมมือกันเอาเปรียบเขา คิดว่าเขารังแกได้ง่าย ๆหรือไง!

“กร่างไม่เบา เก่งนักก็มาเจอกันสักตั้งสิ” เหยียนหมิงซุ่นแค่นเสียงเย็นชา

คุณนายลี่แค่สะบัดมือเบา ๆไม่กี่ที เฮ่อเหลียนเช่อยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำก็ลงไปนอนขยับตัวไม่ได้อยู่ที่พื้นแล้ว มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่กลอกมองไปมา

“เสี่ยวเป่า…” เฮ่อเหลียนเช่อวิงวอนขอความช่วยเหลือจากลูกชาย

แต่ทว่า——

เสี่ยวเป่ากำลังพลอดรักกับเล่อเล่ออยู่ ไหนเลยจะมีเวลามาสนใจเขาล่ะ!

…………………………………….

ตอนที่ 3036 คุยกันว่าเป็นคนพูดน้อยไม่เปิดเผยนี่นา

พอเรื่องทุกอย่างคลี่คลายทุกคนก็พากันปิติยินดี เหยียนหมิงซุ่นยังคงพาเล่อเล่อกลับบ้านอยู่ดี ในเมื่อมีหลักฐานคาตาว่าเอาแต่ตัวติดกันทั้งวันไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่าง

“จู่ ๆช่วงก่อนเป่ารื่อน่าก็หายตัวไปแล้วกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง แถมยังพาหนุ่มต่างชาติคนหนึ่งกลับมาด้วย ลูกกลับไปดูหน่อยเถอะ!” เหยียนหมิงซุ่นทิ้งระเบิดลูกใหญ่ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

เล่อเล่อตกใจยกใหญ่เลยถามไม่หยุดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่ยอมบอกอะไรแล้วให้เธอกลับบ้านไปดูเอง

ความจริงเป่ารื่อน่าถูกคนลักพาตัวไป อีกอย่างสาเหตุที่เธอถูกลักพาตัวไปก็เป็นเพราะกรุ๊ปเลือดที่หายากของเธอ อีกทั้งหนุ่มตาน้ำข้าวที่หล่อนพากลับมาจะว่าไปเมื่อก่อนก็เคยพัวพันกับองค์กรหัตถ์เทพเจ้าอยู่ช่วงเวลาหนึ่งด้วย

เล่อเล่อกลับเมืองหลวงด้วยความร้อนใจสุดขีดแล้วพุ่งตรงไปบ้านของเป่ารื่อน่าเลย เป่ารื่อน่าไม่ได้พักอยู่ที่บ้านแต่อาศัยในอะพาร์ตเมนต์เล็ก ๆแห่งหนึ่งพร้อมถ่ายละครไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังแอบซุกผู้ชายไว้อีกต่างหาก

ถึงอย่างไรเสียเล่อเล่อก็คิดแบบนี้แหละ

เธอเกือบหน้ามืดยามเห็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเบื้องหน้า นับว่าเขาเป็นหนึ่งหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาพอ ๆกับเสี่ยวเป่าในบรรดาผู้ชายที่เธอเคยเจอมาเลยทีเดียว

แน่นอน…ว่าในใจของเธอเสี่ยวเป่าต้องหล่อที่สุดอยู่แล้ว

ไม่มีใครเทียบได้หรอก

แต่เธอก็คงมิอาจฝืนใจปากแข็งบอกว่าหนุ่มตาน้ำข้าวคนนี้ไม่หล่อนี่นา

ดวงตาดูลึกล้ำราวมหาสมุทร จมูกโด่งเป็นสัน ผมลอนสีทอง รูปหน้าบ่งบอกว่าเป็นคนลอนดอนอย่างชัดเจน ใบหน้าขรึมดุดันแต่กลับดูอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด ดูเจริญตายิ่งกว่าลีโอนาร์โด ดิแคพรีโอดาราฮอลลีวูดเสียอีก

มีเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้เล่อเล่อไม่พอใจก็คือหนุ่มรูปงามคนนี้ดูอ่อนโยนเกินไป

เลยทำให้ขาดมาดความเป็นชายไปสักหน่อย!

“แฟนเธอเหรอ?” เล่อเล่อถามไปตรง ๆโดยใช้ภาษาจีน

เธออยากคุยกับเพื่อนรักเป็นการส่วนตัว อีกทั้งยังถามออกไปโต้ง ๆได้ด้วย

เป่ารื่อน่าเผยสีหน้าขวยเขินแล้วพยักหน้าเบา ๆ แถมยังเสียงเบายิ่งกว่ายุงเสียอีก “อืม เขาชื่อยาปู”

“นอนด้วยกันหรือยัง?”

เป่ารื่อน่ามองค้อนเธอแวบหนึ่ง “โอ๊ย…เธอจะถามตรง ๆแบบนี้ทำไมเนี่ย?”

เล่อเล่อกลอกตาใส่ “ได้ งั้นฉันจะถามอ้อม ๆ ผู้ชายคนนี้ลีลาเป็นไงบ้าง?”

เป่ารื่อน่าหน้าแดงแจ๊ด บ้าเอ๊ย ถ้าถามแบบนี้สู้ถามว่านอนด้วยกันหรือยังเถอะ!

เธอมองยาปูที่ฟังพวกเธอคุยกันเป็นการส่วนตัวด้วยสีหน้าเรียบเฉยแวบหนึ่ง ทั้งยังนึกดีใจที่แฟนฟังภาษาจีนไม่ออก มิเช่นนั้นคงถูกเล่อเล่อทำให้ตกใจจนเผ่นกลับประเทศไปแน่

“พอได้…ถึงอย่างไรฉันก็รู้สึกมีความสุขมากเลยล่ะ” เป่ารื่อน่าตอบเสียงอ้อมแอ้มพร้อมส่งสายตาออดอ้อนผ่านหางตาให้

เล่อเล่อถลึงตาใส่ บ้าเอ๊ย…เธอแค่ถามไปงั้น ๆ คิดไม่ถึงว่าจะขุดได้ข้อมูลมากขนาดนี้ โธ่เว้ย…เธอยังไม่เคยนอนกับพี่เสี่ยวเป่าเลยนะ!

โดนยัยบ้านี่แซงหน้าไปก่อนแล้ว!

“เธอเคยนอนกับผู้ชายมาแค่คนเดียวจะไปเข้าใจความสุขอะไรได้ล่ะ” เล่อเล่อมองเป่ารื่อน่าอย่างไม่สบอารมณ์นักพลางกลอกตาไปมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูมีลับลมคมในว่า “ฉันเห็นในหนังสือบอกว่าถ้าเจ้านั่นของผู้ชายยาวไม่ถึง 18 เซนติเมตรก็ไร้ประโยชน์ เจ้าหมอนี่ยาวเท่าไหร่?”

หนุ่มข้าง ๆที่มีสีหน้าเรียบเฉยหลุดพิรุธออกมาแล้วแต่ก็ข่มความตกใจไว้ได้แล้วกลับมาปกติได้อย่างรวดเร็ว ทว่าในใจกลับปั่นป่วนไปหมด

โธ่ ใครบอกว่าสาวตะวันออกโลกส่วนตัวสูงชอบพูดน้อยกันล่ะ?

แต่สาวสองคนเบื้องหน้าเปิดกว้างยิ่งกว่าผู้หญิงประเทศของเขาเสียอีก!

แถมคืนแรกของเขายังถูกเป่ารื่อน่าเป็นฝ่ายขืนใจอีกต่างหาก!

เป่ารื่อน่ามองค้อนเล่อเล่อแวบหนึ่งแล้วส่งยิ้มขวยเขินไปให้ปูยา เอ่ยด้วยน้ำเสียงภูมิใจว่า “ปูยาของฉันเป็นที่หนึ่งหมดแหละ!”

ในใจของปูยาภาคภูมิใจสุดขีดเลยหลุดปากออกมาว่า “ขอบคุณสำหรับคำชมนะที่รัก!”

จากนั้นทั้งสองสาวก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

“เขาฟังภาษาจีนเข้าใจด้วยเหรอ?” เล่อเล่อตวาดถามเป่ารื่อน่า เธอถกเถียงเรื่องขนาดของเขาต่อหน้าเลยนะ เธออับอายขายหน้าไปหมดแล้ว

“ฉันไม่รู้นี่นา….”

เป่ารื่อน่าอับอายยิ่งกว่า แล้วคืนนี้เธอจะกล้าสู้หน้าปูยาได้อย่างไร?

……………………………..