ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 3037 ลูกลับๆ ของพระคาร์ดินัล + ตอนที่ 3038 จัดการเรื่องใหญ่

ตอนที่ 3037 ลูกลับๆ ของพระคาร์ดินัล

เล่อเล่อและเป่ารื่อน่าตกตะลึงกันอยู่นานและในที่สุดก็ได้สติแล้วหยัดกายขึ้นเดินไปสูดอากาศที่ริมระเบียงพร้อมกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เห็นปูยาแล้วรู้สึกเคอะเขินขึ้นมาอีก

ปูยาอดขำไม่ได้ เพื่อนของเป่ารื่อน่าตลกดีจริง ๆ น่ารักเหมือนเป่ารื่อน่าเลย

“ผู้ชายดี ๆแบบนี้เธอไปล่อมาจากไหน?” เล่อเล่อประหลาดใจมาก

เป่ารื่อน่ายิ้มอย่างได้ใจ เธอเองก็นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกับปูยาเช่นกัน กล่าวได้ว่าเป็นพรหมลิขิตที่ทำให้ได้มาเจอกันแล้วล่ะ

“หลังจากเธอกับเสี่ยวเป่าออกไปผจญภัยไม่กี่วัน ฉันก็ถูกคนลักพาตัวไป…”

เป่ารื่อน่าเล่าเรื่องมหัศจรรย์ที่เธอผ่านมาในระยะหนึ่งเดือนกว่านี้ออกมาไม่หยุด ระดับความวุ่นวายยอดเยี่ยมแบบนี้สามารถเอาไปเขียนหนังสือได้เชียวล่ะ

“ดังนั้น…ปูยามีกรุ๊ปเลือดโอบอมเบย์ที่หายากเหมือนเธองั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว คนพวกนั้นลักพาตัวฉันไปก็เพื่อเอามาเป็นคลังเลือดให้ปูยา”

“ตกลงปูยาเป็นใครกันแน่?” เล่อเล่อรู้สึกว่าคงไม่ใช่สถานะธรรมดาแน่นอน มิเช่นนั้นคงไม่มีความสามารถข้ามน้ำข้ามทะเลมาลักพาตัวเป่ารื่อน่าไปได้หรอก

เป่ารื่อน่าไม่ได้ตอบคำถามแต่ถามกลับไปว่า “เธอยังจำเรื่องราวตอนเด็กที่เธอกับพี่เสี่ยวเป่าถูกพวกองค์กรหัตถ์พระเจ้าลักพาตัวไปได้ไหม?”

“จำได้อยู่แล้ว” ฉับพลันเล่อเล่อก็นึกบางอย่างขึ้นได้แล้วเอ่ยถามอย่างตกใจว่า “ปูยาเป็นคนร้ายที่เล็ดลอดมาได้ขององค์กรนั้นงั้นเหรอ?”

หลังจากเธอเติบโตพ่อก็เล่าจุดจบขององค์กรนี้ให้ฟัง เห็นบอกว่าทั้งตระกูลถูกคุณอาเฮ่อเหลียนเช่อสังหารหมู่ ตอนนั้นเป็นข่าวดังระดับโลกเชียวล่ะ

เป่ารื่อน่าขึงตาใส่เธออย่างไม่ชอบใจนัก “อะไรคือคนร้ายที่เล็ดลอดมากัน อันที่จริงปูยาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลนั้นเลย เขาบริสุทธิ์นะ”

เธอเล่าภูมิหลังของปูยาให้ฟังคร่าว ๆ ความจริงแล้วปูยาเป็นลูกลับ ๆของพระคาร์ดินัลชั้นสูงองค์หนึ่ง ทั้งยังส่งผลกระทบต่อพระคาร์ดินัลองค์นั้นมากเพราะเขาห้ามแต่งงาน ดังนั้นปูยาจึงถูกส่งให้หัตถ์พระเจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก

อีกอย่างพระคาร์ดินัลรักปูยามากจึงส่งคนคอยตามปกป้องดูแลเขาเสมอเพราะสถานะพิเศษของปูยา ตระกูลที่เขาส่งปูยาให้ช่วยเลี้ยงดูก็ไม่กล้าละเลยและเลี้ยงดูปูยาดั่งราชา

“เป็นพระคาร์ดินัลชั้นสูงองค์ไหนเหรอ?” เล่อเล่ออยากรู้ตัวตนของพระคาร์ดินัลเหลือเกิน

ทั่วทั้งโลกมีพระคาร์ดินัลชั้นสูงอยู่ไม่กี่องค์ ใครกันที่ใจกล้าแหกกฎร้ายแรงมหันต์ขนาดนี้ได้!

“ไม่รู้สิ แม้แต่ปูยาก็ไม่รู้ว่าพ่อแท้ ๆของเขาคือใคร พระคาร์ดินัลไม่เคยมาหาเขาเลยสักครั้งแต่ปกป้องเขาเป็นอย่างดี” เป่ารื่อน่าส่ายศีรษะ

“คนที่จับตัวเธอไปคือบอดี้การ์ดของปูยาเหรอ?” เล่อเล่อถาม

เป่ารื่อน่าพยักหน้า “ใช่ พ่อแท้ ๆของปูยาตามหาคนที่มีกรุ๊ปเลือดโอบอมเบย์มาโดยตลอดเพื่อรับประกันความปลอดภัยของลูกชาย แต่ปูยาเกลียดชีวิตที่ไม่เป็นอิสระและไม่อยากให้พ่อของเขาต้องทำลายคนอื่น ดังนั้นเขาเลยแอบปล่อยฉัน จากนั้น…เราสองคนก็หนีออกมาด้วยกัน!”

พอพูดถึงตรงนี้ใบหน้าของเป่ารื่อน่าก็แดงแปร๊ด หางตาแฝงไปด้วยความเสน่หา ทันทีที่เล่อเล่อเห็นก็รู้ทันทีว่าระหว่างที่หลบหนีกันมาสองคนนี้คงผ่านการร่วมรักกันมาแล้ว

“พ่อของเขาไม่ตามหาพวกเธอหรือไง?”

“หาสิ ตอนนี้บอดี้การ์ดของปูยาอยู่แถวนี้แหละแต่ปูยาไม่อยากกลับ พวกเขาเองก็ไม่กล้าบีบบังคับ อีกอย่างพวกเขาเองก็ไม่กล้าทำอะไรในฮวาเซี่ย ในเมื่อมีพ่อเธออยู่นี่นา!”

เล่อเล่อได้ใจสุด ๆ “ถ้าพวกเขากล้าทำอะไรบุ่มบ่ามในเมืองหลวง พ่อฉันคงไม่ปล่อยพวกเขากลับไปหรอก!”

“แต่พวกเธอคงจะหลบแบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้มั้ง!” เล่อเล่อกังวลอนาคตของเพื่อนรัก ฟังดูแล้วพระคาร์ดินัลองค์นั้นใช่ว่าจะใจดีสักหน่อย!

เป่ารื่อน่ายักไหล่ “ทำไมต้องหลบด้วย พระคาร์ดินัลต่างหากที่กลัวว่าจะถูกเปิดโปงความจริงมากกว่า ฉันกับปูยาวางแผนกันว่าจะลงหลักปักฐานกันอยู่ที่ฮวาเซี่ยนี่แหละ ควรกินอะไรก็กิน ควรดื่มอะไรก็ดื่ม”

………………………………………

ตอนที่ 3038 จัดการเรื่องใหญ่

เล่อเล่อเหลือบหันไปมองหนุ่มหล่อที่นั่งดูทีวีบนโซฟาเงียบ ๆแวบหนึ่ง ปูยาหนุ่มหล่อขยิบตาให้เธอทีหนึ่ง ดวงตาสีฟ้างดงามยั่วยวนเล่อเล่อจนตัวแข็งทื่อจนต้องรีบเบือนหน้าหนีทันที

แม่เจ้าโว้ย หนุ่มตาน้ำข้าวคนนี้ยั่วยวนคนเก่งดีจริง ๆ!

โชคดีที่เธอมีพี่เสี่ยวเป่าอยู่แล้วเลยมีแรงต้านเสน่ห์หนุ่มหล่ออยู่มาก

 “วันหลังเธอต้องระวังหน่อยนะ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีจนเกิดหายนะได้เชียว แบบนี้ต้องดึงดูดสายตาสาว ๆได้ไม่น้อยเชียวล่ะ” เล่อเล่อเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

เป่ารื่อน่ามั่นใจมากเลยขยิบตาให้เล่อเล่อแล้วพูดเสียงเบาว่า “ปูยาเป็นโรคกลัวเพศตรงข้าม ขอแค่ผู้หญิงแตะต้องตัวเขาหน่อยเขาก็ขนลุกเกรียวแล้ว”

เล่อเล่อเบิกตากว้าง “งั้นเธอกับเขาจะปั่มปั๊มกันได้ไงล่ะ? เอาฟิล์มถนอมอาหารห่อตัวก่อนทำหรือไง?”

เป่ารื่อน่าจิ๊ปากใส่หล่อนทีหนึ่ง “จะเป็นไปได้ไงกัน ต้องบอกว่าฉันกับปูยาเป็นคู่ที่ฟ้าลิขิตให้มาเจอกัน ฉันเป็นเพศตรงข้ามเพียงคนเดียวบนโลกนี้ที่ปูยาไม่กลัว วันหนึ่งจะปั่มปั๊มกับสิบแปดรอบก็ไม่ใช่ปัญหา!”

“งั้นเธอจะมั่นใจในความรักที่ปูยามีให้เธอว่าเป็นเรื่องจริงหรือเพราะเป็นตัวเลือกเดียวของเขากันแน่ได้เหรอ?” เล่อเล่อถามทิ่มแทงใจ

เธอไม่อยากให้เพื่อนรักต้องเสียเปรียบ ใครจะรับประกันได้ว่าวันหน้าจะไม่มีผู้หญิงที่เขาไม่กลัวคนที่สองโผล่มาล่ะ?

เป่ารื่อน่ากลับใจกว้างมาก เธอยักไหล่แล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “จะสนใจทำไมว่าเพราะอะไร ถึงอย่างไรตอนนี้เราคบกันมีความสุขดี เรื่องวันข้างหน้าค่อยว่ากัน ใครจะไปรู้ว่าพรุ่งนี้พระอาทิตย์จะขึ้นทางไหนล่ะ!”

สิ่งสำคัญของมนุษย์คือตอนนี้ ตอนนี้ยังใช้ชีวิตไม่มีความสุขแล้วเรื่องวันข้างหน้าจะคุยกันรู้เรื่องได้อย่างไร!

ครั้นเล่อเล่อเห็นเธอใจกว้างขนาดนี้เลยไม่คิดจะเอ่ยโน้มน้าวอีก

“แม่เธอกับน้าอ้วนรู้เรื่องนี้ไหม?”

“รู้สิ ปูยากลับไปกินข้าวด้วยบ่อย ๆ พ่อแม่ฉันชอบปูยากันทั้งนั้น แถมยังไม่ให้ฉันรังแกเขาอีกต่างหาก!” เป่ารื่อน่ายิ้มเอ่ย

มีพ่อแม่เปิดกว้างแบบนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่เธอมีความสุขที่สุดแล้ว!

“แล้วทำไมเธอไม่อยู่บ้าน? ใช่ว่าบ้านเธอจะไม่มีห้องว่างสักหน่อย”

“ไม่เอาหรอก ฉันกับปูยาอยากใช้ชีวิตรักกันสองคน อีกอย่างอยู่บ้านทำอะไรส่วนตัวตอนกลางวันแสก ๆไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่” เป่ารื่อน่าขยิบตาให้พลางยิ้มเจ้าเล่ห์

เล่อเล่อขึงตาใส่อย่างไม่สบอารมณ์ ไม่รู้จักอายบ้างเลยจริง ๆ!

“เธอกับหนิงเสี่ยวเป่านอนด้วยกันหรือยัง? ศึกรักกลางแจ้งรู้สึกเป็นไงบ้างล่ะ” เป่ารื่อน่าถามกลับ

เล่อเล่อใจดิ่งวูบ เธอจะให้ยัยบ้านี่รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอยังไม่ได้นอนกับพี่เสี่ยวเป่า มิเช่นนั้นคงหัวเราะเยาะเธอแน่

 “นอนด้วยกันแล้วสิ ศึกรักกลางแจ้งมันเยี่ยมยอดมากเลยล่ะ สนุกกว่าทำเรื่องส่วนตัวในบ้านกลางวันแสก ๆอะไรนั่นกว่าตั้งหลายเท่า”

“จริงเหรอ? เดี๋ยวหาเวลาไปลองบนเขากับปูยาหน่อยดีกว่า” เป่ารื่อน่าปรารถนาอยากลองสักครั้งเหลือเกิน เธอไม่เคยลองศึกรักกลางแจ้งเลยนะ!

เล่อเล่อลอบพรูลมหายใจ ถือว่าพอกลบเกลื่อนผ่านไปได้แล้ว รอพี่เสี่ยวเป่ากลับมาเธอตัวรวบหัวรวบหางให้ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นวันหลังเป่ารื่อน่ารู้เข้าต้องยิ้มเยาะเธอแน่!

วันเวลาผ่านไปจนเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวอย่างรวดเร็ว อากาศของเหมืองหลวงค่อย ๆเย็นลง ใบไม้ตามต้นไม้ข้างทางต่างร่วงเกือบหมดแล้ว

ในที่สุดหนิงเสี่ยวเป่าและเสี่ยวจูก็ศึกษาคิดค้นวัคซีนได้สำเร็จ เล่อเล่อรู้มาจากเหยียนหมิงซุ่น ระยะนี้หลายหมู่บ้านบนภูเขาสือว่านเริ่มมีชาวบ้านเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นแล้ว

ทว่าส่วนปกครองในพื้นที่ได้ร่อนเอกสารแจงข้อมูลไปแล้ว ดังนั้นชาวบ้านในพื้นที่เลยไม่ได้ตกใจอะไรมาก ทั้งยังโทรติดต่อทางโรงพยาบาลภายในระยะเวลาอันรวดเร็วแล้วจัดการเอาชาวบ้านที่ติดเชื้อไปกักตัวแยกไว้จึงไม่เกิดความวุ่นวายใด ๆ

หลังจากประชาชนทุกคนได้รับวัคซีนก็ยิ่งไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก

เสี่ยวเป่ากลับมาถึงเมืองหลวง พอเขาลงจากเครื่องบินก็ส่งข้อความบอกเล่อเล่อว่า——

“พี่กลับมาแล้ว!”

เดิมทีเสี่ยวเป่าวางแผนว่าจะไปเยี่ยมเหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยที่บ้านตระกูลเหยียน แต่ภายหลังเล่อเล่อกลับส่งข้อความมาว่า “กำลังรออยู่ที่สนามบิน ฉันมารับพี่แล้ว!”

เล่อเล่อที่นับวันนับคืนเฝ้ารอคนไกลก็มาถึงสนามบินอย่างว่องไวปานสายฟ้า จากนั้นก็ลากตัวเสี่ยวเป่าไป

เป่ารื่อน่าเริ่มสงสัยแล้ว เธอต้องรีบจัดการให้สำเร็จ!

…………………