ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 3039 การใหญ่สำเร็จแล้ว + ตอนที่ 3040 ท่องไปทุกที่

ตอนที่ 3039 การใหญ่สำเร็จแล้ว

“มีเรื่องอะไรทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้” เสี่ยวเป่าไม่เข้าใจว่าทำไมเล่อเล่อถึงร้อนรนขนาดนี้

“มีเรื่องใหญ่ต้องจัดการ” เล่อเล่อลากเสี่ยวเป่าขึ้นรถแล้วปิดประตู จากนั้นก็เหยียบคันเร่งจนมิดกระทั่งดริฟต์รถบนถนนใหญ่ด้วยซ้ำ

เสี่ยวเป่าใจเต้นมาถึงคอหอยแล้ว “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

คงไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่อะไรอีกหรอกใช่ไหม?

“เรื่องเร่งด่วนมาก ถ้าไม่ทำต้องตายแน่” เล่อเล่อกัดฟันแน่น

ถ้าต้องเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าเป่ารื่อน่า เธอสู้ยอมตายเสียยังดีกว่า ดังนั้น…วันนี้เธอต้องนอนกับหนิงเสี่ยวเป่าให้ได้

จะปล่อยเวลายืดเยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว!

ทว่าเสี่ยวเป่ากลับตกใจยกใหญ่เพราะนึกว่าเกิดเรื่องใหญ่เข้าจริง ๆ สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาหมายจะโทรหาเสี่ยวจู การเดินทางบนภูเขาสือว่านครั้งนี้เขาเห็นความเก่งกาจของเสี่ยวจูแล้วจริง ๆ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นต้องขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวจู

“พี่จะทำอะไร?” พอเห็นเสี่ยวเป่ากดมือถือผ่านกระจกเล่อเล่อก็ตวาดใส่

“เรียกให้เสี่ยวจูกลับมา เขาน่าจะเปลี่ยนเครื่องอยู่ที่ฮ่องกง”

“ห้ามโทร เราสองคนก็เอาอยู่แล้ว!”

เล่อเล่อหันไปแย่งมือถือมา จะเรียกเสี่ยวจูมาฟังเสียงผ่านกำแพงไม่ได้หรอกนะ!

เสี่ยวเป่ามองเล่อเล่ออย่างผวาพร้อมความงงงวย ตกลงเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นกันแน่?

เล่อเล่อจอดเทียบรถหน้าโรงแรมระดับห้าดาวที่หรูที่สุดของเมืองหลวงแล้วลากตัวเสี่ยวเป่าไปห้องชุดราคาแพงสูงลิ่วที่เธอจองไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรกแล้ว

“พวกเรามาโรงแรมกันทำไม?” เสี่ยวเป่าไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม

“นอน!”

เล่อเล่อเปิดประตูผลักเสี่ยวเป่าเข้าไปด้วยมือเดียวแล้วปิดล็อกประตู

เสี่ยวเป่าหนังศีรษะตึงเปรี๊ยะแล้วเดินถอยหลังเรื่อย ๆ “ถ้าคุณอาเหยียนรู้เข้าต้องโกรธมากแน่”

อีกอย่างตอนนี้เขายังไม่ได้แต่งงานกับน้องเล่อเล่อเลย ฉะนั้นเรื่องบางเรื่องยังทำไม่ได้

“ไม่กลัว ถ้าพ่อถามขึ้นมาพี่ก็บอกไปเลยว่านอนกับฉันแล้ว!”

เล่อเล่อยกตัวเสี่ยวเป่าขึ้นมาสะบัดเขาลงเตียงแล้วขึ้นคร่อม เสี่ยวเป่าสัมผัสร่างนุ่มนิ่มของเด็กสาวและกลิ่นหอมจาง ๆหน้าก็แดงราวกับเลือด

“เล่อเล่อ…ใจเย็นหน่อยสิ!”

“ใจเย็นบ้าอะไรล่ะ…ทำไมกระดุมมันแกะยากแกะเย็นแบบนี้นะ!”

เล่อเล่องมปลดกระดุมอยู่นานไม่ได้สักทีเลยใช้แรงกระชากออกด้วยความโกรธ เสื้อเชิ้ตอามานี่ถูกเธอกระชากออกจนขาดเป็นชิ้น ๆเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดของเสี่ยวเป่า

“พี่อย่าคิดจะเรียกพวกสัตว์มาเลยเพราะหน้าต่างทุกบานปิดสนิทหมดแล้ว อีกอย่างที่นี่คือชั้นสูงสุด พี่เรียกยังไงก็เรียกไม่ได้อยู่แล้ว เชื่อฟังน้องอย่างว่าง่ายจะดีกว่า…”

เล่อเล่อลำพองใจมาก เธอเตรียมการมาตั้งแต่แรกแล้ว ศึกในวันนี้ต้องสำเร็จ ห้ามล้มเหลวเด็ดขาด!

……

ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปมาจนเสื้อผ้าถูกเล่อเล่อกระชากออกเป็นชิ้น ๆ ร่างเปลือยเปล่ากอดกัดแน่นใครก็ไม่กล้ามองตาใคร บรรยากาศเงียบสงัดจนสามารถได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันได้

เสี่ยวเป่ามองเล่อเล่อที่นอนฟุบอยู่บนกายเขาโดยไม่ขยับก็พรูลมหายใจเบา ๆ จากนั้นเขาก็พลิกกดฝ่ายหญิงมาไว้ใต้ร่างแทนแล้วประกบริมฝีปากสีแดงที่ผุดเข้ามาในห้วงฝันบ่อย ๆ

หากง้างคันธนูแต่ไม่มีลูกธนูจะได้อย่างไร อีกอย่างธนูก็จ่อเป้าพร้อมแล้ว เขาเก็บกลับคงไม่ได้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่อยากเก็บมันด้วย!

ส่วนทางฝั่งเหยียนหมิงซุ่น วันหลังค่อยชดใช้แล้วกัน!

……

เหยียนหมิงซุ่นรู้แต่แรกแล้วว่าเสี่ยวเป่าจะกลับเมืองหลวงมาวันนี้ เขานึกว่าเสี่ยวเป่าต้องมาทานมื้อเย็นที่บ้านแน่ แต่ว่า——

“ตอนเย็นเสี่ยวเป่าไม่มาทานข้าวด้วยเหรอ?”

อาหารที่เหมยเหมยทำในครัวดูเรียบง่ายไม่เหมือนจะมีแขกมาเลย

“เสี่ยวเป่ากลับมาแล้วเหรอ?” เหมยเหมยแปลกใจกว่าอีก ไม่ได้ยินมาก่อนเลยว่าเสี่ยวเป่าจะกลับมา

เหยียนหมิงซุ่นใจหายวาบและรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เขาโทรหาลูกน้องเลยรู้ว่าถูกลูกสาวชิงตัวตัดหน้าไปแล้วพลันใจกระตุกวูบและยิ่งสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นเรื่อย ๆ

ถ้าเจ้าเด็กบ้าหนิงเสี่ยวเป่ากล้าล่วงเกินลูกสาวเขา เขาเอาเจ้าเด็กนี่ถึงตายแน่!

………………………………………

ตอนที่ 3040 ท่องไปทุกที่

เหยียนหมิงซุ่นโทรหาลูกสาวแต่ปิดเครื่อง พอเขาโทรหาเสี่ยวเป่าก็ไม่มีใครรับสาย

“ไม่ได้…พี่ต้องออกไปตามหาพวกเขา!”

เหยียนหมิงซุ่นยิ่งคิดก็ยิ่งไม่วางใจเลยสวมเสื้อคลุมเตรียมออกไปข้างนอก แต่เหมยเหมยร้องห้ามไว้ “เขาสองคนอยู่ด้วยกันแล้วพี่จะไปเป็นก้างขวางคอเขาทำไมล่ะ!”

“ถ้าเกิดเอาเปรียบเล่อเล่อขึ้นมาล่ะ!” เหยียนหมิงซุ่นไม่วางใจเลยสักนิด

ฝีมือศิลปะการต่อสู้ของลูกสาวเหนือกว่าเสี่ยวเป่าอยู่แล้ว แต่ปัญหาก็คือ…เกรงว่ายัยลูกสาวจอมร้ายกาจของเขาจะเต็มใจมากกว่าน่ะสิ!

เหมยเหมยแค่นเสียงใส่ “เล่อเล่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พี่จะเข้มงวดอะไรนักหนา?”

“ถ้ายังไม่ได้แต่งงานก็ห้ามเด็ดขาด กฎเกณฑ์ของพี่เป็นแบบนี้แหละ!” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยอย่างไม่พอใจ

เหมยเหมยกลอกตาใส่ “แล้วทำไมตัวพี่เองทำไม่ได้? ใจเขาใจเราบ้างสิ เหยียนหมิงซุ่น!”

“เธอ…เธอต่างหากเจ้าเล่ห์!”

เหยียนหมิงซุ่นวางสีหน้าไม่ถูกพลันรู้สึกจุกอก ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเหมยเหมยยัยตัวแสบยั่วยวนเขา แต่ก็ต้องโทษว่าเขาใจไม่แข็งพอ…แต่มันคนละเรื่องกับเล่อเล่อ ถึงอย่างไรลูกสาวก็ห้ามถูกเจ้าเด็กนั่นเอาเปรียบก่อนเด็ดขาด

“ฉันพูดความจริงไม่ใช่หรือไง? เรื่องที่พี่ทำไม่ได้ทำไมต้องไปตั้งกฎเกณฑ์กับเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อด้วย? หัวโบราณจริง ๆ!”

เหมยเหมยด่าเหยียนหมิงซุ่นยาวเหยียดราวยิงปืนกลพร้อมกลอกตามองบนใส่

เหยียนหมิงซุ่นขุ่นเคืองใจอยู่นานก็ตัดสินใจไปตามหา แต่ทว่าเขาเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าก็กลับมาแล้ว เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงเย็นชา “รู้จักกลับมาบ้านด้วยเหรอ?”

ฉับพลันก็รู้สึกวางใจขึ้นมา ดูท่าทางแค่คงไปเดินชอปปิงกันมาเท่านั้น กลางวันแสก ๆแบบนี้จะไปทำอะไรได้

แต่ว่า——

“คุณอาเหยียนครับ ผมอยากขอเล่อเล่อแต่งงาน” เสี่ยวเป่าเอ่ยด้วยท่าทางจริงใจ

“รีบร้อนอะไร เล่อเล่ออายุยังไม่โตมากพอ!” เหยียนหมิงซุ่นคำรามอย่างไม่พอใจ

เขาวางแผนจะเก็บลูกสาวไว้จนอายุ 28 ปีแหนะ!

“แต่ผมกับเล่อเล่อมีอะไรกันแล้ว เพราะงั้นผมต้องรับผิดชอบเล่อเล่อ…” เสี่ยวเป่ากล่าวออกมารวดเดียว เล่อเล่อห้ามไม่ทันด้วยซ้ำเลยกลอกตาใส่อย่างระอา

พี่เสี่ยวเป่าของเธอซื่อสัตย์เกินไปแล้ว

เล่อเล่อลากตัวเสี่ยวเป่าชิ่งหนีออกไปก่อนเหยียนหมิงซุ่นจะคลุ้มคลั่ง เธอบอกแล้วว่าไม่ต้องกลับมาสู้นอนกกกันอยู่บนเตียงที่โรงแรมดีกว่าตั้งเยอะแต่เสี่ยวเป่าก็ดึงดันจะกลับมา ตอนนี้โดนรังผึ้งเข้าแล้วไหมล่ะ!

ในสมองของเหยียนหมิงซุ่นจมอยู่ในห้วงคำว่า ‘มีอะไรกันแล้ว’ เวลาผ่านไปนานกว่าจะได้สติ จากนั้นไฟโทสะก็ปะทุขึ้นมา

“เหยียนเล่อเล่อ หนิงเสี่ยวเป่า…พวกแกหยุดเลยนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นพุ่งไปคว้าเจ้าสองตัวที่ใจกล้านั่นมา กล้าทำเรื่องอย่างว่าตอนกลางวันแสก ๆ…มีอย่างที่ไหนกัน!

เล่อเล่อสลัดตัวออกอย่างว่องไวและหนีไปได้เร็วกว่า เธอนึกรังเกียจที่เสี่ยวเป่าวิ่งช้าเกินไปเลยยื่นมือคว้าตัวเสี่ยวเป่าขึ้นหลังแล้วก็หายวาบไปไม่เห็นเงา

“พ่อคะ…หนูกับพี่เสี่ยวเป่าจะไปพักผ่อน พ่อหายโกรธเมื่อไหร่พวกเราค่อยกลับมา!” เสียงของเล่อเล่อดังแว่วมาแต่ไกล

เหยียนหมิงซุ่นสะสมความโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆแต่กลับทำไม่ได้อย่างใจหวัง เขาตามลูกสาวไม่ทันจึงสะกดอารมณ์แล้วตะโกนขึ้นอย่างจนปัญญาว่า “ถ้ามีลูกขึ้นมาก็ไม่ต้องกลับมาตลอดชีวิตเลย!”

ความบริสุทธิ์ของลูกสาวหมดสิ้นกันแล้ว หวังว่าจะไม่มีลูกโผล่มานะ!

เหยียนหมิงซุ่นกลับเข้าบ้านด้วยความปวดใจ ในที่สุดเวลานี้เขาก็เข้าใจอารมณ์ของพ่อตาจ้าวอิงหัวในตอนนั้นแล้ว ผู้หญิงโตไปก็ต้องออกเรือน…พูดไม่ผิดเลยสักนิด

เล่อเล่อวิ่งมาไกลหลายสิบเมตรถึงวางตัวเสี่ยวเป่าลงพร้อมยิ้มหวานเอ่ย “พี่เสี่ยวเป่า พวกเราไปฮันนีมูนกันเถอะ!”

“ไปไหนล่ะ?” เสี่ยวเป่าเองก็จนใจแล้ว ตอนนี้คุณอาเหยียนโกรธมาก ฉะนั้นออกไปหลบพายุลูกใหญ่จึงเป็นเรื่องจำเป็นมาก

“ป่าอเมซอน ทะเลทรายซาฮาร่า ขั้วโลกใต้-เหนือ…เลือกมาได้เลย พวกเราจะท่องไปทุกที่เลย!”

……