ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 708 มีอะไรก็ขายอันนั้น + ตอนที่ 709 อาหารขยะของชาวตะวันตก - novel-lucky

ตอนที่ 708 มีอะไรก็ขายอันนั้น + ตอนที่ 709 อาหารขยะของชาวตะวันตก

โดย

ตอนที่ 708 มีอะไรก็ขายอันนั้น

จ้าวเสวียหลินที่นั่งหูผึ่งตลอดรีบลุกพรวด อยากฟังว่าเหมยเหมยมีความคิดอะไรดี ๆ จะว่าไปแล้วเขาเองก็อยากหาเงินเหมือนกันนะ ลูกผู้ชายอกสามศอกแต่กลับใช้เงินน้องสาวเรื่อยมา เสียหน้าจะตายชัก!

เหมยเหมยกระแอมเสียง แล้วพูดเสียงเบาว่า “หาเงินง่ายจะตาย มีอะไรก็ขายอันนั้น สยงมู่มู่ นายชมตัวเองอยู่บ่อยครั้งไม่ใช่หรือไงว่าเป็นอัจฉริยะด้านดนตรีน่ะ นายก็เขียนเพลงสิ เสี่ยวเชานายเขียนนิยายเก่งไม่ใช่เหรอ ก็ขายนิยายสิ เขียนบทความส่งสำนักพิมพ์ดู ถ้านายเขียนดี ค่าต้นฉบับได้ไม่น้อยแน่ ๆ”

ชาติที่แล้วเจ้าสองคนนี้หากินกับความสามารถสองด้านนี้ หนึ่งคนขายนิยาย อีกคนขายเพลง เธอในตอนนี้แค่ช่วยปรับเวลาให้พวกเขาได้ขายไวขึ้นไม่กี่ปีเท่านั้นเอง

สยงมู่มู่กับอู่เชาตาลุกวาว นั่นสิ ทำไมพวกเขาถึงคิดไม่ถึงกันนะ?

“เป็นวิธีการที่ดี ฉันจะแต่งทำนองตอนนี้เลย เจ้าอ้วนนายแต่งเนื้อเพลงให้ฉัน เสร็จแล้วให้ลูกพี่ลูกน้องฉันช่วยติดต่อบริษัทให้” สยงมู่มู่พูดอย่างตื่นเต้น

เจ้าอ้วนน้อยพูดอุบอิบว่า “ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอกนะ ฉันต้องเขียนบทความ”

สยงมู่มู่ตบเขาอีกฉาดอย่างไม่สบอารมณ์ สองพี่น้องอยู่ด้วยกันไม่สนใจโค้กอีกต่อไป มัวแต่กระซิบกระซาบคุยเรื่องหาเงิน

จ้าวเสวียหลินได้ยินแล้วเกาหัว เขาเขียนเพลงไม่เป็นและเขียนบทความไม่ได้ เขาจะขายอะไรล่ะ? หรือว่าขายเนื้อ?

“เหมยเหมยว่าพี่ขายอะไรได้บ้าง?” จ้าวเสวียหลินยิ้มเอาใจ

เหมยเหมยซบไหล่จ้าวเสวียหลินอย่างสนิทสนม พูดยออีกเล็กน้อย “พี่มีหนูไง เงินของหนูก็คือเงินของพี่ อนาคตพี่จะเป็นถึงผู้บัญชาการเชียวนะ จะให้ของชั้นต่ำอย่างเงินมาแปดเปื้อนมือพี่ไม่ได้ เรื่องหาเงินปล่อยให้เป็นหน้าที่หนูเอง!”

จ้าวเสวียหลินฟังแล้วรู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งไปทั้งร่างกาย อบอุ่นใจเหลือเกิน ในใจของน้องสาวเขายังเป็นคนพิเศษ เหยียนหมิงซุ่นเทียบเขาไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว

แต่จะให้ใช้แต่เงินน้องสาวก็ไม่ถูกต้องนี่นา!

จ้าวเสวียหลินไม่ได้ถามเหมยเหมยอีก ตัดสินใจไปถามจ้าวเสวียเอ๋อร์ พี่สามเป็นคนที่หาเงินเก่งที่สุดในบ้านรองจากน้องสาว เขาเองไม่ได้คิดโลภอะไร ขอแค่หาเงินได้เล็กๆ น้อยๆ พี่สามจะต้องหาทางช่วยได้แน่นอน

คนที่มารับพวกเขาคือจ้าวเสวียเอ๋อร์ เขามาพร้อมกับสมุนของท่านผู้เฒ่าจ้าวที่มายืนรออยู่โถงกลางตั้งนานแล้ว

อีกหนึ่งปีจ้าวเสวียเอ๋อร์จะเรียนจบจากมหาวิทยาลัย วันเวลาสองปีที่ผ่านไปทำให้เขาดูสุขุมภูมิฐานมากขึ้น บุคลิกสง่างาม แต่มีเพียงคนสนิทถึงรู้ว่าเจ้าหมอนี่คือหมาป่าที่หุ้มหนังแกะ เจ้าเล่ห์สุดในบ้านคงไม่พ้นเขาอยู่แล้ว

“พี่สาม นี่เพื่อนของหนูเองอู่เชา จะมาอยู่บ้านเราช่วงปิดเทอม”

เหมยเหมยแนะนำให้พวกเขารู้จัก เจ้าอ้วนน้อยกลับยิ้มแหย่ด้วยความกลัว ไม่ได้เป็นกันเองเหมือนอย่างเคย

จ้าวเสวียเอ๋อร์รู้ความสัมพันธ์ของอู่เชากับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของเขาดี เผยรอยยิ้มอ่อนโยนใจดี “ยินดีต้อนรับเสี่ยวเชา เธอคิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองก็แล้วกัน อย่าเกรงใจนะ!”

รอยยิ้มแหย่ด้วยความกลัวของอู่เชาถูกรอยยิ้มเป็นกันเองของจ้าวเสวียเอ๋อร์ปัดเป่าจนหายวับ เดิมทีเขามีนิสัยร่าเริงใจกว้างอยู่แล้ว ไม่นานนักความคึกคักบนท้องถนนของเมืองหลวงก็ดึงดูดความสนใจให้มองอย่างไม่ละสายตา

“เจ้าอ้วนรีบดู นั่นคือเคเอฟซีที่ฉันพูดให้นายฟังบ่อยๆ รสชาติไม่เลวเลย พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปกินเอง”

สยงมู่มู่ชี้ไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามแล้วกลืนน้ำลายดังอึก

เจ้าอ้วนได้ยินสยงมู่มู่พูดถึงเคเอฟซีที่รสชาติแสนอร่อยมานานแล้ว พอตอนนี้ได้เห็นร้านอาหารเองกับตาก็เหมือนดั่งได้เห็นบ๊วยดับกระหาย น้ำลายในปากไหลเป็นสายทำเอาเขาหิวเหลือเกิน

จ้าวเสวียเอ๋อร์กลับไม่เห็นด้วย “เคเอฟซีแค่อาหารขยะของชาวตะวันตกเท่านั้น ไม่มีประโยชน์สักนิดไหนจะขายแพงอีกต่างหาก คนสมองไม่ดีถึงจะไปกินกัน!”

“แต่อร่อยจริงๆ นี่นา!”

เหมยเหมยกับสยงมู่มู่พูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง แม้อาหารจีนจะเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลก แต่กินทุกวันก็ต้องมีเลี่ยนกันบ้าง สลับไปกินอาหารจานด่วนของชาวตะวันตกบ้างก็ไม่แย่ทีเดียว!

………………………

ตอนที่ 709 อาหารขยะของชาวตะวันตก

เห็นสภาพน้ำลายไหลเป็นสายของเจ้าอ้วนกับสยงมู่มู่แล้ว เหมยเหมยก็ป้องปากหัวเราะ แล้วเรียกให้บอดี้การ์ดจอดรถข้างทาง ส่วนจ้าวเสวียเอ๋อร์ที่ขี้ระแวงกลับคิดไปไกล “เหมยเหมยอยากเข้าห้องน้ำใช่มั้ย? เรากลั้นไว้อีกสักแป๊บนะ ใกล้จะถึงบ้านแล้ว”

“พี่สิจะเข้าห้องน้ำ พี่ต่างหากที่เป็นต่อมลูกหมากอักเสบ!”

เหมยเหมยทั้งอายทั้งโกรธก่อนจะถลึงตาใส่ จ้าวเสวียหลินและบอดี้การ์ดที่นั่งอยู่แถวหน้าปากกระตุก พยายามไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา

เธอรอรถจอดก็ลากตัวสยงมู่มู่และเจ้าอ้วนวิ่งแจ้นไปยังร้านเคเอฟซี จ้าวเสวียเอ๋อร์ถึงเข้าใจพลางลูบจับจมูกป้อยๆ น้องสาวในวัยเด็กน่ารักกว่าที่คาดไว้เสียอีก!

น้องสาวเมื่อสองปีก่อนรู้จักโรคต่อมลูกหมากอักเสบที่ไหนกัน?

“เจ้าหก คราวหลังระวังคำพูดต่อหน้าเหมยเหมยหน่อย ปากเหมือนท่อน้ำเสียเลยนะ ของสกปรกของเหม็นเข้าได้หมด!” จ้าวเสวียเอ๋อร์วางท่าพี่สาม ตำหนิจ้าวเสวียหลินผู้บริสุทธิ์ไปยกหนึ่ง

จ้าวเสวียหลินถูกตำหนิอย่างงุนงง กำลังจะโต้กลับพวกเหมยเหมยก็กลับมาแล้วพร้อมของกินเต็มแขน ทั้งมันฝรั่งแท่งทอดกรอบ ทั้งแฮมเบอร์เกอร์ น้ำโค้ก ปีกไก่ทอดกับเนื้อไก่ทอด มันบด ไอศกรีมเป็นต้น ซื้อมาแทบจะทุกเมนู

“เหมยเหมยซื้อมาเยอะขนาดนี้ทำไม?” จ้าวเสวียหลินเห็นแล้วก็ขำพลางหยิบไอศกรีมแท่งหนึ่งมาทาน

ถึงเขาไม่ค่อยชอบทานอาหารขยะของชาวตะวันตกแต่กลับโปรดปรานไอศกรีม โดยเฉพาะวันอากาศร้อนๆ อย่างฤดูร้อน วันๆ หนึ่งเขาทานได้หลายแท่งเชียวล่ะ

“ก็เอามากินสิ เรามีกันตั้งหลายคน ดูเหมือนเยอะแต่พอกินก็มีไม่เท่าไหร่ ไหนจะเอากลับไปให้คุณปู่คุณย่าอีก แค่นี้ไม่เห็นเยอะเลย!”

เหมยเหมยเลียไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อย สยงมู่มู่กับเจ้าอ้วนยิ่งไม่มีใครเกิน สองมือถือไอศกรีมเลียฝั่งขวาทีฝั่งซ้ายที ทำเอาจ้าวเสวียเอ๋อร์หิวตาม

“ยังมีไอศกรีมอีกมั้ย? ไม่ให้พี่สามบ้างล่ะ!”

จ้าวเสวียเอ๋อร์ไม่รอคำตอบจากเหมยเหมยตัดสินใจลงมือค้นดูในถุงเอาเอง แล้วก็หาเจอตามคาด หยิบมาหนึ่งแท่งแล้วเริ่มเลีย เลียอย่างมีความสุขยิ่งกว่าใครๆ

ขณะที่เดียวกันฉิวฉิวกับฉาฉาเจ้าสองตัวนี้ก็กำลังเลียไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อยเช่นเดียวกัน ฉิวฉิวใช้มือสองข้างประคองไอศกรีมไว้ขณะที่ฉาฉาใช้หางพันรอบไอศกรีม อาหารเครื่องดื่มที่กินเข้าไปตลอดสองปี ไม่ได้ช่วยให้เจ้าตัวเล็กตัวโตขึ้นมาสักเท่าไร ขนาดตัวพอๆ กับเมื่อสองปีก่อน เพียงแค่ดูแล้วจ่ำม่ำขึ้นเล็กน้อย เห็นแล้วก็อยากจะบีบสักที

ต่อให้เห็นสัตว์เลี้ยงของน้องสาวมาตลอดสองปีแต่จ้าวเสวียเอ๋อร์ยังคงไม่ชินกับการต้องอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นตัวนี้ แถมยังอยู่ห่างกันไม่ไกล ถึงสัตว์ตัวนี้จะสวยแค่ไหนก็ทนรับไม่ได้อยู่ดี

เขาลูบแขนไปมาพลางมองฉาฉาอย่างรังเกียจแวบหนึ่งก่อนจะเขยิบไปข้างๆ พูดไม่ออกกับความชื่นชอบของน้องสาวคนนี้เสียจริง มิน่าถึงเข้ากับปีศาจน้อยของตระกูลเซียวนั่นได้ เพราะเจอคนประเภทเดียวกันนี่เอง

“อ้อ หลายวันก่อนพี่เห็นเซียวเซ่อ ยังถามพี่อยู่เลยว่าเธอจะมาตอนไหน!” จ้าวเสวียเอ๋อร์พูดขึ้น

เหมยเหมยตาวาว เซียวเซ่องั้นหรือ!

ไม่ได้เจอเธอตั้งนาน!

“พรุ่งนี้หนูจะไปหาเซ่อเซ่อ หนูซื้อหมวกใบสวยให้ท่านไทเฮาของเธอด้วยแหนะ!” เหมยเหมยพูดอย่างดีอกดีใจ

นับตั้งแต่ได้ทำความรู้จักกับเซียวเซ่อที่งานประกาศรางวัลเมื่อสองปีก่อนพวกเธอก็เริ่มติดต่อกันทางจดหมายเป็นประจำ คุยถูกคอกันมาก หลังจากนั้นช่วงปิดเทอมเธอก็ได้ไปเป็นแขกของตระกูลเซียวถึงเห็นสัตว์เลี้ยงของเซียวเซ่ออันแสนเลื่องชื่อ

แม้สัตว์เลี้ยงแต่ละประเภทของเซียวเซ่อจะทำให้ขนหัวลุก แต่ความจริงกลับสวยงามและแสนเชื่อง ต่อให้เป็นไทเฮาที่มีขนาดตัวยักษ์ใหญ่—งูเหลือมทองที่ขนาดตัวห้าถึงหกเมตรแสนเชื่อง ต่อให้ขี่อยู่บนตัวมันก็ไม่โกรธ

…………………..