ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 794 ภูมิหลังไม่เล็ก + ตอนที่ 795 เธอจะต้องหนีออกไป - novel-lucky

ตอนที่ 794 ภูมิหลังไม่เล็ก + ตอนที่ 795 เธอจะต้องหนีออกไป

โดย

ตอนที่ 794 ภูมิหลังไม่เล็ก

ผู้หญิงที่ปรนนิบัติอยู่ใต้ร่างเขาเมื่อครู่ ตอนนี้กลับกระเด็นไปอยู่บนพื้น กุมท้องร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด มุมปากมีเลือดไหลซึมออกมา พิสูจน์ได้ว่าผู้ชายคนนี้ใจดำอำมหิตและหงุดหงิดขี้โมโห

“ไสหัวไป!”

เสียงของผู้ชายเหมือนเสียงที่ดังออกมาจากนรก ผู้หญิงที่อยู่บนพื้นสะดุ้งตกใจจนวิญญาณเกือบออกจากร่าง เธอรู้ว่าตัวเองล้ำเส้นไปแล้ว สามารถมีชีวิตต่อไปได้ก็ถือว่าโชคดีไม่น้อย ไหนเลยยังจะกล้าทะเลาะตบตีหึงหวงอยู่อีก!

เธอรีบร้อนตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ยังไม่ทันใส่ให้เรียบร้อย ก็เดินโซซัดโซเซหนีหัวซุกหัวซุนไปแล้ว

ผู้ชายหันมามองเหมยเหมยด้วยท่าทีอ่อนโยนยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกลัว ขอแค่เธอเชื่อฟัง ฉันจะทำดีกับเธอแน่นอน เธอชื่อว่าอะไรเหรอ?”

เซียวเซ่อพูดแทรกขึ้นมาว่า “เธอเป็นเพื่อนของฉัน จะชื่ออะไรเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”

พูดจบเซียวเซ่อก็ดึงเหมยเหมยเดินมุ่งไปทางกำแพง แต่พวกเธอกลับก้าวขาไม่ออก ไม่รู้ว่าบนมือของชายหนุ่มมีแส้เส้นหนังบางตั้งแต่ตอนไหน รัดเอวของพวกเธอสองคนเอาไว้ ไม่ว่าจะทำเช่นไรใช้แรงแค่ไหนก็ขยับเขยื้อนไม่ได้

เซียวเซ่อจึงโมโหชักมีดเล่มเล็กที่ส่องประกายวาววับออกมา คิดจะตัดแส้หนังให้ขาด แต่แส้หนังเส้นนี้ไม่รู้ว่าทำมาจากอะไร เซียวเซ่อใช้แรงจนเหนื่อยหอบแต่แส้หนังก็ยังเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผู้ชายทำราวกับว่ากำลังหยอกหมาน้อยเล่น ทำแค่เพียงมองพวกเธอด้วยใบหน้าที่หยอกเย้า เซียวเซ่อตะโกนเสียงดังอย่างโมโหว่า “คุณจะทำอะไร? แม่ของฉันคือเฝิงไห่ถังนะ ที่นี่คือบ้านของฉัน คุณจะมาทำตัวเป็นอันธพาลในบ้านฉันเหรอ?”

ผู้ชายแค้นเสียงหึขึ้นมาอย่างเยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นว่า “ถ้าหากแม่ของเธอไม่ใช่เฝิงไห่ถัง เธอนึกว่าเธอพูดกับฉันด้วยท่าทีแบบนี้ แล้วจะยังมายืนปากดีโดยไม่เจ็บตัวได้เหรอ?”

แม้ว่าเซียวเซ่อนั้นจะเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แต่ก็โดนกลิ่นอายความเย็นชาของผู้ชายคนนี้ปกคลุมไปทั่วร่างจนตัวสั่นสะท้าน เป็นครั้งแรกที่เธอลุกลี้ลุกลน ในใจเกิดความหวาดกลัว ดูท่าทางของผู้ชายคนนี้แล้ว ได้ยินชื่อของแม่เธอแล้วยังอวดดีเย่อหยิ่งขนาดนี้ ดูแล้วภูมิหลังของผู้ชายคนนี้จะต้องไม่กระจอกอย่างแน่นอน

เซียวเซ่ออายุยังน้อย อีกทั้งปกติแล้วก็ไม่ได้คบหาสมาคมสนิทสนมกับคนในสโมสรพวกนั้นเสียเท่าไร ดังนั้นเธอจึงไม่รู้จักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าและไม่รู้ถึงความน่ากลัวของเขา

เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากแส้หนังนี้ไปได้ ก็ร้อนใจทันที ตัวเธอเองนั้นไม่เป็นไร แต่เหมยเหมยเป็นคนที่เธอพามาด้วยจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด เธอกัดฟันคิดจะสู้กับผู้ชายคนนี้

เหมยเหมยดึงชายเสื้อของเธอไว้ หันไปส่ายหน้าให้เธอเบา ๆ ห้ามไม่ให้เธอทำอะไรผลีผลาม เธอหันไปพูดกับผู้ชายคนนั้นเสียงดังฟังชัดว่า “ฉันชื่อจ้าวเหมยเป็นหลานสาวของจ้าวหวายซาน ปู่ของฉันบอกว่าคืนวันนี้จะต้องถึงบ้านก่อนสามทุ่ม ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ขอร้องคุณอาอย่าล้อพวกเราเล่นอีกเลย!”

แววตาของเขาเกิดอาการสนใจแวบผ่านเข้ามาชั่วขณะ จ้าวหวายซานตาแก่ไร้การศึกษานั้นเหรอ คาดไม่ถึงว่าจะสามารถมีหลานสาวที่สวยขนาดนี้ได้? หลายปีมานี้ตระกูลจ้าวถือว่าได้ใจพอสมควร แค่ช่วงเวลาสั้น ๆก็กลายเป็นคนสนิทของนายใหญ่ แต่แล้วจะทำไมล่ะ?

แม้กระทั่งนายใหญ่ยังไม่อยู่ในสายตาเขาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตระกูลจ้าวเล็ก ๆแค่นี้

“ฉันไม่ชอบให้คนอื่นเรียกฉันว่าคุณอาเป็นที่สุด หรือว่าฉันดูแก่ขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

จู่ ๆใบหน้าของผู้ชายคนนี้ก็เรียบนิ่ง ท่าทางอ่อนโยนเมื่อครู่หายไปจนหมดแล้ว แทนที่ด้วยสายตาที่ดุดันอย่างรวดเร็ว เหมยเหมยและเซียวเซ่อสะดุ้งตกใจจนตัวสั่น อยากจะก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่ร่างกายกลับโดนแส้หนังรัดไว้แน่น แค่ครึ่งก้าวก็ยังถอยไม่ได้เลย

ผู้ชายแค่นเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา แค่สะบัดมือเบา ๆพวกเธอสองคนก็เดินก้าวขึ้นมาข้างหน้าหลายก้าวอย่างควบคุมตนเองไม่ได้จนห่างจากผู้ชายไม่ถึงครึ่งเมตร ความปรารถนาประกายอยู่ในดวงตาของเขาอย่างปิดไม่มิด

เหมยเหมยใจตกไปถึงตาตุ่ม ตกลงแล้วผู้ชายคนนี้มีภูมิหลังเป็นมาอย่างไร? ขนาดเธอเปิดเผยฐานะของตัวเองแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้กลับยังไม่วางมือ แสดงให้เห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่เห็นตระกูลจ้าวอยู่ในสายตา

……………………………………….

ตอนที่ 795 เธอจะต้องหนีออกไป

ผู้ชายยื่นมือออกมาคิดจะจับคางเหมยเหมยเชิดขึ้น เซียวเซ่อร้องเสียงดังว่า “หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้กุ๊ยน่ารังเกียจ!”

ผู้ชายมองเซียวเซ่อด้วยสายตาเย็นชาราวกับงูพิษ เซียวเซ่อที่อยู่ภายใต้สายตาของเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แม้กระทั่งจะยืนก็ยังยืนไม่มั่นคง เธอคิดจะปกป้องเพื่อน แต่กลับไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลือได้ จึงทำให้เธอเสียใจอย่างที่สุด

ในสถานการณ์คับขัน เซียวเซ่อเอานิ้วมือเข้าปากแล้วเป่าออกมาเป็นเสียงเรียก สี่ทิศมีเงาสีดำพุ่งเข้ามา เป็นทิเบตันแมสติฟฟ์สี่ตัวก่อนหน้า ทันทีที่เห็นเจ้าของโดนคนชั่วจับตัวไว้ ก็พุ่งตัวไปทางผู้ชายคนนั้นอย่างพร้อมเพียง

ผู้ชายขมวดคิ้ว กลับไม่ตื่นตระหนกอะไร และไม่ได้ปล่อยแส้หนัง เอียงตัวเบี่ยงหลบอยู่หลายครั้ง มืออีกข้างก็สะบัดไปมาไม่หยุด แล้วปล่อยแสงสีขาวออกไป เหล่าทิเบตันแมสติฟฟ์สี่ตัวก็ล้มไปกองลงอยู่บนพื้น แม้กระทั่งเสียงก็ยังไม่มีร้องออกมาสักแอะ

เซียวเซ่อตกตะลึงจนหน้าถอดสี หันไปตะโกนใส่ผู้ชายว่า “อย่าฆ่าพวกมัน!”

“สัตว์เดรัจฉานที่ไม่เชื่อฟังมีความจำเป็นใดที่จะต้องมีชีวิตอยู่?” ผู้ชายสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา อย่าพูดว่าแค่หมาสี่ตัวเลย ต่อให้เป็นคนสี่คนเขาก็ฆ่าได้เหมือนกัน

เซียวเซ่อมองทิเบตันแมสติฟฟ์ที่นอนอยู่บนพื้นอย่างเสียใจ รู้สึกเศร้าใจที่เรียกพวกมันมา เป็นเธอที่ทำให้พวกมันต้องตาย ตอนนี้เซียวเซ่อสำนึกได้ว่าเรื่องราวร้ายแรงขึ้นแล้ว เธออ้าปากคิดอยากจะเรียกบอดี้การ์ดของสโมสร แต่เพิ่งจะอ้าปาก ผู้ชายก็ปัดคางของเธอ

“ซื่อสัตย์กับฉันหน่อย เห็นแก่หน้าแม่ของเธอหรอกนะ ฉันถึงไม่แตะต้องตัวเธอ แต่เธออย่าทำให้ฉันโมโห ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รับรองว่าจะปล่อยเธอไป”

ผู้ชายยื่นมือไปจับเหมยเหมย มุมปากมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย เหมยเหมยไม่ใช่เด็กน้อย เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรกับตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะรังเกียจจนอยากจะอ้วก แต่เธอก็ยังฝืนใจให้ตัวเองอยู่นิ่ง ๆ อย่าตื่นตระหนกไป

เธอพูดกับผู้ชายว่า “ถ้าหากคุณทำอะไรฉัน ปู่ของฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

ผู้ชายยิ้มอย่างเหยียดหยาม มือไล้มาถึงคางของเธอ มือของเขาทั้งชื้นทั้งเย็นเหมือนงูที่กำลังเลื้อยคดเคี้ยวไปมา เหมยเหมยขนลุกไปทั้งตัว เธอสะบัดหน้าออก อยากจะให้มือของผู้ชายหลุดไปด้วย แต่ผู้ชายกลับบีบไว้แน่น แม้กระทั่งขยับก็ยังขยับไม่ได้

“คุณจะทำอะไร?” เหมยเหมยกลับไม่ได้ตื่นตระหนก ยังคงรักษาท่าทีนิ่งสงบไว้เช่นเคย ถึงแม้จะสั่นไปทั้งตัวแล้วก็ตาม

ผู้ชายหัวเราะร่า นิ้วมือไล้ลำคอเรียวยาวเนียนนุ่มของเหมยเหมย ลูบสัมผัสเบาๆ ทุกซอกทุกมุม ร่างของเหมยเหมยจะเกร็งตามไปด้วย เธอถลึงตาใส่ผู้ชายคนนั้นอย่างรังเกียจ

“ฉันจะพาเธอไปขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด เธอจะต้องหยุดไม่ได้ และตกหลุมรักมันตั้งแต่นี้ไป!”

ผู้ชายพูดอย่างยั่วยวน มือกลับไม่ได้หยุด เหมยเหมยบิดตัวไปมาอย่างแรง เธอจะไม่ให้ผู้ชายคนนี้ทำลายความบริสุทธิ์ของตัวเองอย่างแน่นอน

ร้องตะโกนอย่างเคียดแค้นว่า “คุณปล่อยฉันนะ คุณปู่จะต้องไม่ยกโทษให้คุณแน่”

ผู้ชายไม่รีบร้อนเขมือบอาหารอันโอชะตรงหน้า ก่อนหน้านั้นเขาได้ระบายความปรารถนากับผู้หญิงไปแล้วไม่น้อย ตอนนี้มีเวลาอีกเยอะ เขาอยากจะค่อย ๆ สัมผัสลิ้มรส

จ้าวหวายซานตาแก่โง่นั่นตอนนี้เขายังไม่มีวิธีจัดการ งั้นจัดการหลานสาวของมันก่อนก็ไม่เลวเหมือนกัน ต่อให้จ้าวหวายซานรู้แล้วมันจะทำอะไรได้?

ตัวเขาเองมีฝีมือเป็นอย่างไร?

โดยเฉพาะหลานสาวของตระกูลจ้าววิ่งมาที่สโมสรอันดับหนึ่งกลางดึก ใครจะไปเชื่อคำพูดพวกนี้?

ครั้งนี้ตระกูลจ้าวคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คงต้องยิ้มรับอย่างกล้ำกลืนฝืนทน!

พูดได้แค่ว่าสวรรค์ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ อุตส่าห์ประทานเจ้าหญิงน้อยของตระกูลจ้าวมาให้เขาตรงหน้า หากเขาไม่กิน ก็คงจะเป็นการเสียมารยาทต่อสวรรค์ไปแล้ว!

เหมยเหมยต่อสู้ดิ้นรนอย่างแรง แต่แส้หนังที่เอวของเธอกลับยิ่งรัดแน่นขึ้น เสียดสีโดนเนื้อของเธออย่างเจ็บแสบ แต่กลับสามารถทำให้เธอรักษาสติเอาไว้ได้

เธอรู้ว่าคืนนี้จะต้องหนีออกไปให้ได้ ผู้ชายคนนั้นคิดขึ้นได้ เธอเองก็คิดขึ้นได้เหมือนกัน ถ้าหากเธอโดนผู้ชายคนนี้ทำให้อับอายได้ กลัวว่าเธอคงทำได้แค่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่มีใครจะเชื่อหรอกว่าดึกๆดื่นๆเธอจะมาที่สโมสรนี้ได้ ต่อให้จะมีคนเชื่อ แต่ก็กลัวว่าคนอื่นจะพูดกันไปว่า ——

เด็กสาวที่ไปสถานที่แบบนั้น ตัวเองก็คงจะไม่ใช่ของดีสักเท่าไรนัก!

………………………………………