ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 826 ให้ความเป็นธรรม + ตอนที่ 827 เหยียดหยามเต็มที่

ตอนที่ 826 ให้ความเป็นธรรม

ผู้จัดการชี้แจงเรื่องห้องอาหารส่วนตัวอย่างตะกุกตะกัก โดยไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย พูดจนจบด้วยความยากลำบาก หันมองเฮ่อเหลียนเช่อด้วยความประหม่า  ในใจพร่ำเรียกพระโพธิสัตว์ให้ช่วยปกปักรักษาเขาด้วย!

“เรื่องนี้ผู้จัดการอวี๋ คุณทำไม่ถูกจริง ๆ คนเขาจองห้องเรียบร้อยแล้ว คุณดันไปเปลี่ยน เป็นใครจะไม่โกรธ”

เฮ่อเหลียนเช่อพูดพลางแสยะยิ้ม  แต่สายตากลับชำเลืองมองไปทางเหมยซูหานเป็นครั้งคราว

อู่เยวี่ยที่ยื่นอยู่ข้างเหมยซูหานไม่ได้พูดอะไรอายหน้าจนแดง เธอก้มหน้า รู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย

เธอเข้าใจว่าเฮ่อเหลียนเช่อกำลังมองตัวเธอ ถึงแม้เธอจะรังเกียจเฮ่อเหลียนเช่อที่อายุมากไปหน่อย แต่เธอก็ยังรู้สึกภูมิใจในเสน่ห์ของตัวเอง   ขอเพียงแค่เป็นผู้ชายก็ไม่มีปัญหา!

เหมยซูหานก็เข้าใจว่าเฮ่อเหลียนเช่อกำลังมองอู่เยวี่ย อู่เยวี่ยที่อายุสิบหกปีเป็นช่วงที่ผู้หญิงกำลังสวยที่สุด แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบกับความสวยของเหมยเหมยได้ แต่ก็ถือว่าเป็นสาวสวยที่ดึงดูดสายตาผู้ชายตามท้องถนนได้

เขาจึงเอาตัวยืนบังอยู่ด้านหน้าของอู่เยวี่ยตามสัญชาตญาณ จ้องเฮ่อเหลียนเช่อเขม็งอย่างไม่พอใจ แต่เฮ่อเหลียนเช่อไม่โกรธ เขากลับยิ้มออกมา จากที่เขาดูแล้ว การจ้องมองของเหมยซูหานนั่นเซ็กซี่มาก ๆ

ส่วนอู่เยวี่ยที่อยู่ด้านหลังเหมยซูหานนั้น เฮ่อเหลียนเช่อแค่มองแวบเดียวก็ไม่อยากมองต่อแล้ว รูปร่างหน้าตาก็พอใช้ได้

หากไม่เคยเจอคนที่สมบูรณ์แบบอย่างจ้าวเหมย เซียวเซ่อ เหมยซูหานทั้งสามคนนี้ ไม่แน่เขาก็คงอาจชอบคนอย่างอู่เยวี่ยก็เป็นได้ เด็กผู้หญิงอายุสิบห้า สิบหกปี เป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดไม่ใช่เหรอ!

แต่ตอนนี้เหมยซูหานเป็นของล้ำค่าที่อยู่ตรงหน้า เฮ่อเหลียนเช่อจะยังมองคนจืดชืดอย่างอู่เยวี่ยได้อย่างไร?

ผู้จัดการกำลังยุ่งอยู่กับการเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับตัวเอง แต่เฮ่อเหลียนเช่อไม่อยากจะปล่อยเขาไป จึงซักถามต่อว่าเขายกห้องอาหารส่วนตัวให้ใคร!

โอหยางปินและคนอื่น ๆแค่มองก็รู้ทันทีว่าเฮ่อเหลียนเช่อถูกใจเหมยซูหาน และอยู่ต่อหน้าชายรูปงามผู้นี้เขาก็อยากจะเอาอกเอาใจสักหน่อย จึงบอกให้ผู้จัดการรีบอธิบายให้กระจ่าง

ผู้จัดการเหงื่อไหลพราก เขาไม่กล้ามีปัญหากับทั้งสองฝ่าย!

พอเห็นพวกโอหยางปินออกมาแล้ว เถ้าแก่สวี่ก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแน่ ๆ แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักเฮ่อเหลียนเช่อ ทว่าเขารู้จักโอหยางปินเป็นอย่างดี เมื่อก่อนเพื่อให้ได้รับการอนุมัติเขาจึงเคยคบค้าสมาคมกับโอหยางปิน

แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่า โอหยางปินที่มีอำนาจสูงส่งดั่งเทวดา พออยู่ต่อหน้าเฮ่อเหลียนเช่อกลับทำท่าประจบสอพลอ แล้วเถ้าแก่สวี่จะกล้าหาเรื่องได้อย่างไรกัน เขาไม่กล้ายั่วโมโหบรรดาคุณชายพวกนี้หรอก!

เขายังอยากใช้ชีวิตไปอีกหลายปีนะ!

อย่ามองว่าที่เฮ่อเหลียนเช่อพูดอยู่ตลอดเวลานั้นเป็นการช่วยเหลือเขา เพราะเถ้าแก่สวี่รู้สึกว่าเฮ่อเหลียนเช่อมีเจตนาที่ไม่ดี เขาได้แต่แสดงท่าทีให้เห็นว่าไม่ต้องการห้องอาหารส่วนตัวแล้ว เขาไปกินที่ห้องโถงใหญ่ก็ได้

เฮ่อเหลียนเช่อเปลี่ยนสีหน้าทันที เขามองเถ้าแก่สวีอย่างเย็นชา “ทำไม คุณคิดว่าผมจะเอาห้องอาหารส่วนตัวนั้นมาไม่ได้เหรอ?”

เถ้าแก่สวี่ส่ายหน้าด้วยความตื่นตระหนก พลางพูดเอาใจ “ผมแค่กลัวจะเสียเวลาอันมีค่าของคุณครับ”

เฮ่อเหลียนเช่อแค่นเสียงออกมา เขาพอใจมากกับคำประจบประแจงของเถ้าแก่สวี่ ตอนนี้เขาอารมณ์ดี ไม่อยากจะสนใจกับพวกต่ำต้อยเหล่านั้น

“ตอนนี้ผมว่างพอดี ก็อยากจะให้ความเป็นธรรมกับผู้จัดการอวี๋ บอกผมมา ไอ้บ้าคนไหนที่แย่งห้องอาหารส่วนตัวไป?”

เฮ่อเหลียนเช่อใช้กลยุทธ์ด้วยการพูดเสียงดัง ผู้จัดการตกใจจนตัวสั่น เขาไม่กล้าปิดบังแม้แต่นิดเดียว พูดจาอ้ำอึ้ง “วันนี้คุณหนูเล็กของตระกูลจ้าว มาฉลองวันเกิดครับ ตอนที่มาไม่เหลือห้องอาหารส่วนตัวว่างแล้ว ผมก็เลยเปลี่ยนเองโดยพลการครับ ”

เถ้าแก่สวี่ใจหล่นวูบ พอผู้จัดการอวี๋พูดถึงคุณหนูเล็กของตระกูลจ้าว  เขาก็รู้ทันทีว่าตระกูลจ้าวตระกูลไหน โอ้แม่เจ้า ไอ่ผู้จัดการบ้านี่ ถ้าบอกตั้งแต่แรกว่าเป็นตระกูลจ้าว เขาคงประเคนให้ไปแล้ว!

ในขณะนั้นพวกเหมยเหมยที่เดินออกมา ได้ยินคำพูดของผู้จัดการพอดี สีหน้าของคุณปู่จ้าวก็เคร่งเครียดขึ้นมาในทันที

…………………………………

ตอนที่ 827 เหยียดหยามเต็มที่

เหมยเหมยที่กำลังคุยกับสยงมู่มู่อยู่ด้านหลังสุด ไม่ได้สังเกตเห็นเหมยซูหานกับอู่เยวี่ย และไม่ทันสังเกตเห็นเฮ่อเหลียนเช่อ แต่จ้าวอิงหย่งสองพี่น้องที่เห็นเฮ่อเหลียนเช่อเข้า ความเดือดดาลก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

เฮ่อเหลียนเช่อเดินตรงมายิ้มเยาะใส่คุณปู่จ้าวที่อยู่ด้านหน้าสุด กล่าวเสียงดัง “คุณปู่จ้าวยิ่งอายุมากก็ยิ่งแข็งแรงจริง ๆนะ ขโมยของเหมือนกับโจรไม่มีผิด!”

จ้าวอิงหย่งตะโกนอย่างโกรธแค้น “เฮ่อเหลียนเช่อ แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?  ทั้งเมืองหลวง ใครเล่าจะเป็นโจรเหมือนกับแก?”

เฮ่อเหลียนเช่อเหนื่อยหน่ายใจ เขาไม่สนใจจ้าวอิงหย่งเลยสักนิด พูดเสียงเข้ม “ผมมากินข้าวตามปกติ ไม่แย่งห้องอาหารส่วนตัวที่คนอื่นจองเอาไว้ก็แล้วกัน ผู้จัดการอวี๋ คุณว่าเรื่องมันเป็นอย่างนี้ใช่ไหม?

ผู้จัดการอวี๋หน้าเสีย พูดซะอย่างนี้จะให้เขาตอบว่าอย่างไร?

แต่เพราะเฮ่อเหลียนเช่อจิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้  เพียงแค่เอ่ยชื่อของเขา ใครเล่าจะกล้าขัด?

คุณปู่จ้าวกล่าวเสียงเข้ม “เฮ่อเหลียนเช่อ  แม้กระทั่งลุงของคุณตอนเจอผมก็ยังต้องนอบน้อมในฐานะคนรุ่นหลัง หรือว่าอยู่ที่บ้านคุณก็พูดจาเช่นนี้กับลุงคุณเหรอ ? หนิงเฉินเซวียนไม่เคยสอนให้คุณเคารพผู้ใหญ่หรือไง?

เฮ่อเหลียนเช่อไม่โกรธแต่กลับยิ้ม “จ้าวหวายซาน ต่อหน้าคุณชายอย่างผม คุณอย่าถือว่าตัวเองมีอายุมากแล้วจะเที่ยวดูถูกคนอื่น ลูกไม้แบบนี้ใช้กับผมไม่ได้หรอก คุณคิดว่าคุณเป็นอะไรกับผม?

จ้าวอิงหย่งโกรธจนเหวี่ยงหมัดออกไป “เฮ่อเหลียนเช่อ แก ไอ้เลว!”

“อิงหย่ง!”

คุณปู่จ้าวขวางจ้าวอิงหย่งไว้ เขาจ้องมองเฮ่อเหลียนเช่อด้วยสายตาโกรธแค้น “ผมก็ไม่ต้องการ หลานนอกคอกอย่างคุณ ไม่แปลกใจที่แม้แต่พ่อที่ให้กำเนิดคุณก็ยังไม่ยอมรับคุณ ตอนนี้ผมเข้าใจเฮ่อเหลียนชิงแล้ว”

บรรยากาศที่ระเบียงตึงเครียดขึ้นมาทันที ผู้จัดการอวี๋ร้องโวยวายไม่หยุด เขาอยากจะให้ตัวเองหูหนวก เป็นใบ้ใจจะขาด!

เฮ่อเหลียนเช่อจะอดกลั้นความโกรธแค้นไว้ได้อย่างไร เขาอยากจะพุ่งเข้าไปสั่งสอนคุณปู่จ้าว แต่พวกโอหยางปิน กลัวจนต้องรีบดึงเอาไว้อย่างสุดกำลัง ถ้าเฮ่อเหลียนเช่อต่อยจ้าวหวายซานในที่สาธารณะแบบนี้ เกรงว่าลุงหนิงของเขาก็คงปกป้องเขาไม่ได้แล้ว!

“คุณคอยดูนะ วันหนึ่งคุณจะต้องมาอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าผม!”

เฮ่อเหลียนเช่อมองจ้าวอิงหย่งอย่างเย็นชา แล้วยิ้มแปลก ๆจนจ้าวอิงหย่งรู้สึกกลัวขนลุกขนพอง

คุณปู่จ้าวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฟ้ายังไม่มืดเลย เจ้าเด็กน้อย อย่าได้ฝันกลางวันไป!”

“ก็ไม่แน่ ถึงตอนนั้น คุณต้องมาอ้อนวอนผม ผมอาจจะต้องคิดทบทวนว่าต้องการข้อเสนออะไร พูดถึงพวกคุณ ตระกูลจ้าวก็มีสิ่งที่ทำให้ผมชอบใจได้เหมือนกัน ถึงเวลานั้นผมจะรอ!”

เฮ่อเหลียนเช่อเหลือบหันไปมองเหมยเหมยที่ด้านหลังสุด เหมยเหมยบังสยงมู่มู่ไว้โดยไม่รู้ตัว โชคดีที่สยงมู่มู่กำลังก้มหน้าคุยกับเธอ เฮ่อเหลียนเช่อเลยไม่เห็นหน้าของเขา

เฮ่อเหลียนเช่อยิ้มอย่างได้ใจ เขาหันหลังแล้วเดินออกไป ขณะที่เดินลงบันได้ เขาหันไปพูดกับโอหยางปินที่อยู่ด้านหลัง “เด็กผู้ชายเมื่อตะกี้ก็ไม่เลวเลยนะ!”

โอหยางปินเข้าใจความคิดของเขา ขยิบตาให้อย่างมีเลศนัย “คุณชายเช่อวางใจได้ รับรองว่าจะเอาไปถวายให้คุณชายถึงที่”

“แกอย่าให้เหมือนคราวที่แล้วล่ะ ยังไม่ทันเชื่องก็เอามาให้แล้ว ที่ฉันชอบคือน่ารักและเชื่อฟัง” เฮ่อเหลียนเช่อเตือน

“วางใจได้ ต้องทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นยินยอมมาอยู่เป็นเพื่อนคุณชายเช่อ รับรองว่าเขาจะเชื่องยิ่งกว่าแมวน้อยเสียอีก!” โอหยางปินรับประกัน

เฮ่อเหลียนเช่อจึงเดินจากไปด้วยความพึงพอใจ และเต็มไปด้วยการเฝ้ารอคอยที่จะได้เหมยซูหานมา ภายในช่วงเวลาสั้น ๆเขาก็คงไม่เบื่อหน่าย  แค่คิดถึงมันเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว!

เหมยเหมยได้ยินคำพูดของเฮ่อเหลียนเช่อ เธอรู้สึกเป็นกังวล คนอื่นฟังไม่เข้าใจแต่เธอกลับเข้าใจดี ที่ไอ้โรคจิตพูดหมายถึงเธอ!

คุณปู่จ้าวก็เข้าใจ ถึงแม้จะโกรธมากที่เฮ่อเหลียนเช่อพูดจาโอหังเช่นนี้  ตลอดชีวิตจ้าวหวายซานคนอย่างเขานี้มีแต่ความตรงไปตรงมา จะให้ไปอ้อนวอนจิ้งจอกหนิงแบบนั้นได้อย่างไร?

คุณปู่จ้าวที่โมโหไม่ได้สนใจสีหน้าที่กำลังสับสนของจ้าวอิงหย่งที่อยู่ด้านข้าง ไม่เหมือนในยามปกติที่นิ่งและใจเย็น

เหมยซูหานเห็นเหมยเหมยแล้ว เขาดีใจเป็นที่สุด ตะโกนเรียกเธอด้วยความตื่นเต้น “เหมยเหมย!

…………………………