ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 830 สมองโดนลาเตะเลยโง่แบบนี้ + ตอนที่ 831 ไม่มีความสุขก็ไล่ไปให้พ้นๆ

ตอนที่ 830 สมองโดนลาเตะเลยโง่แบบนี้

เหมยเหมยก็อยู่ที่บ้านเช่นกัน แน่นอนว่าเธอไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกเขาแต่สีหน้าก็ไม่ค่อยดีนัก เธอเพียงแค่นั่งอยู่บนโซฟาดูทีวีด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เธอไม่หลบไปไหนอย่างแน่นอน ที่นี่คือบ้านตระกูลจ้าว เธอสกุลจ้าว แล้วทำไมเธอต้องหลบ?

“คุณย่าคะ หนูล้างมัลเบอร์รี่สะอาดเรียบร้อยแล้วค่ะ หวานกำลังดีค่ะ คุณย่าจะกินตอนนี้เลยไหมคะ?”

หวงอวี้เหลียน วางตะกร้าที่มีมัลเบอร์รี่ไว้บนโต๊ะ ผลทั้งดำทั้งใหญ่ ลักษณะแบบนี้มาจากการเพาะปลูกเอง ซึ่งจะมีขนาดใหญ่กว่าที่ขึ้นเองตามป่า คุณย่าเห็นมัลเบอร์รี่ก็ตาลุกวาว ใบหน้ามีความสุขมาก กำลังเบื่อกินแตงโมอยู่พอดีเลย!

“มัลเบอร์รี่นี้ฉ่ำน้ำจริง ๆ ฉันจะชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง!”

คุณย่าหยิบเข้าปาก กินไปพลาง พยักหน้าไปพลาง เธอรู้สึกพอใจมากกับมัลเบอร์รี่เหล่านี้ เธอรู้สึกละอายใจที่ตัวเองระแวงหวงอวี้เหลียน

ช่วงหลายปีมานี้ หวงอวี้เหลียนนำผลไม้สดและขนมมาให้เธอเป็นประจำ และยังเป็นรสชาติที่เธอโปรดปราน ขนาดจ้าวอิงหนาน ลูกสาวที่ให้กำเนิดมาเองยังไม่รู้ใจขนาดนี้เลย!

ในสวนสาธารณะมีผู้หญิงบางคนมักจะชอบซุบซิบนินทา อาจจะเพราะพวกเธอไม่ถูกกับหวงอวี้เหลียนเลยจงใจพูดทำลายชื่อเสียงหวงอวี้เหลียน!

พอได้กินมัลเบอร์รี่พวกนั้นเข้าไป คุณย่าก็แสดงความเป็นกันเองกับหวงอวี้เหลียนเหมือนแต่ก่อน และยังมีสีหน้าเอ็นดูกับโอหยางซานซานเหมือนเดิมด้วย

หวงอวี้เหลียนโล่งใจ สีหน้าที่เปลี่ยนไปของคุณย่าเมื่อครู่มีหรือที่เธอจะดูไม่ออก ต้องเป็นจ้าวเหมยนังตัวดีนั่นแน่ ๆที่พูดให้ร้ายเธอกับซานซานต่อหน้าคุณย่า

เชอะ ปล่อยให้นังเด็กสารเลวนี่ได้ใจไปก่อนเถอะ แล้วเธอจะได้เจอดี!

พอนึกถึงข่าวลือที่แพร่กระจายไปทั่วสวนสาธารณะในช่วงเวลานี้แล้ว หวงอวี้เหลียนยิ่งภูมิใจ ข่าวลือเหล่านั้นเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอเอง!

หวงอวี้เหลียนมองเหมยเหมยที่หน้าเรียบเฉย เธอแอบยิ้มเยาะในใจ  นังโง่ อยู่ต่อหน้าคุณย่าทำทีไม่พอใจ คิดว่าตัวเองเป็นแก้วตาดวงใจคุณย่าจริง ๆ เหรอ?

เชอะ ไม่มีใครรู้ใจคุณย่าไปกว่าเธออีกแล้ว!

ก็แค่คนแก่หงำเหงือกที่หูเบายิ่งกว่าอะไร  ตอนที่ความสัมพันธ์ดีก็พร้อมจะมอบให้ทุกอย่าง ไม่ว่าใครจะพูดไม่ดียังก็ไม่ฟัง แต่เวลาโกรธก็โกรธได้เร็วกว่าใคร ๆ ความสัมพันธ์แค่สองปีกับจ้าวเหมยมันจะลึกซึ้งแค่ไหนกันเชียว?

เธอสามารถทำให้ย่าหลานสองคนนี้แตกคอกันได้ด้วยแผนการเล็ก ๆ ความคิดของคุณย่าเธอดูออกจนหมดตั้งนานแล้ว แค่หลับตาก็สามารถยุแยงให้แตกกันได้!

“เหมยเหมย ทำไมวันนี้ดูไม่มีความสุขล่ะ? โกรธใครมาเหรอ?” หวงอวี้เหลียนจงใจพูด

คุณย่ามองหน้าหลานที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง  เธอรู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไรหลานถึงมีท่าทีไม่สบอารมณ์เช่นนั้น  เธอมองว่าเหมยเหมยแย่มากที่ทำท่าทางเช่นนี้ กุลสตรีที่แท้จริง ถึงแม้จะไม่พอใจแค่ไหนก็ไม่สามารถแสดงออกแบบนี้ได้ แม้ว่าตัวเธอเองจะไม่ใช่กุลสตรี แต่ก็หวังว่าหลานสาวของเธอจะเป็นกุลสตรีที่เพรียบพร้อม

เพราะเหตุนี้ช่วงสองปีมานี้เธอจึงตั้งใจอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แน่นอนว่าหนังสือพวกนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นหวงอวี้เหลียนที่แนะนำเธอมา นอกจากนี้หวงอวี้เหลียนยังตั้งใจและไม่ตั้งใจพูดกรอกหูเกี่ยวกับทฤษฎีการเป็นกุลสตรีแบบผิด ๆให้กับคุณย่าฟังเป็นประจำ จงใจให้คุณย่าเกิดความเข้าใจผิด ๆ   ทำให้คุณย่าเข้าใจว่า ผู้หญิงแบบโอหยางซานซานคือกุลสตรี

ดังนั้นคุณย่ามักจะเปรียบเทียบหลานสาวกับโอหยางซานซานโดยไม่รู้ตัว และในเวลานี้ก็เช่นกัน โอหยางซานซานทำหน้าที่ได้ดีเป็นพิเศษด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ลักษณะท่าทางการนั่งที่เป็นมาตรฐาน ตรงกันข้ามกับหลานสาวของตัวเอง

นั่งก็ไม่เรียบร้อย หน้าตาก็ไม่ยิ้มแย้ม เสียมารยาทจริง ๆ !

“เหมยเหมย นั่งดี ๆ หลานดู พี่ซานซานสิ เขานั่งเรียบร้อยมากเลยนะ”

คุณย่าทนไม่ไหวจึงพูดออกมา โอหยางซานซานมองเหมยเหมยอย่างภาคภูมิใจ เธอยิ่งนั่งตัวตรงขึ้นไปอีก

เหมยเหมยรู้สึกผิดหวังกับคุณย่าอย่างมาก  เซียวเซ่อพูดถูก สมองของคุณย่าคงถูกลาเตะจนโง่ไปแล้ว

……………………………

ตอนที่ 831 ไม่มีความสุขก็ไล่ไปให้พ้น ๆ

เหมยเหมยไม่อยากจะพูดไร้สาระ เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก็หนูอยู่ในบ้านของตัวเอง อยากจะนั่งยังไงก็ได้ ทำไมหนูต้องมานั่งทรมานตัวเองด้วยล่ะคะ?”

หวงอวี้เหลียนราดน้ำมันรดกองไฟอีก “เหมยเหมยจะพูดอย่างนี้ไม่ได้นะ  หนูเป็นลูกสาวของตระกูลชั้นสูง ถึงแม้จะอยู่ในบ้านก็ต้องรักษามารยาทที่สมบูรณ์แบบเอาไว้นะจ้ะ หนูดูพี่ซานซานสิ ป้าสอนให้ทำอย่างนี้ตั้งแต่เล็ก ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านหรือข้างนอกก็ต้องนั่งหลังตรง

คุณย่าพยักหน้าเห็นด้วย เธอเป็นแค่ลูกสาวเจ้าของร้านขายของชำเล็ก ๆ สมัยก่อนเรื่องที่เธอรู้สึกอิจฉาที่สุดก็คือบรรดาคุณหนูเหล่านั้น ล้วนพูดจาอ่อนหวานอ่อนโยน ไม่ว่าจะการยืนหรือว่าการนั่งสวยงามราวกับภาพวาด

เหมยเหมยมองโอหยางซานซานที่นั่งตัวตรงเหมือนเข็มนาฬิกาด้วยสายตาเหยียดหยาม เธอพูดเย้ยหยัน “ใช้เส้นสาย เพื่อผลประโยชน์ก็คือกฎของกุลสตรีงั้นเหรอคะ?”

หวงอวี้หลานหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย แต่เป็นโอหยางซานซานที่ทนไม่ไหว ตะโกน “จ้าวเหมย อย่าพูดเหลวไหลนะ พี่ไม่ได้ใช้เส้นสาย!”

“จะใช้เส้นสายหรือไม่นั้น ตัวพี่เองย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ อย่าคิดว่าคนทั้งประเทศเป็นคนโง่เขลา อีกอย่างกุลสตรีเขาร้องตะโกนเหมือนกับไก่แบบนี้เหรอ? หนูว่า พี่ยังใช้ความพยายามในการฝึกฝนไม่เพียงพอนะ แต่แม่ของพี่กลับคุยโวโอ้อวดทั้งวัน  อย่างพี่นี่ อเหอะ…พี่อย่ามาทำให้ คำว่า กุลสตรี เสียหายจะดีกว่า!”

อยู่กับเซียวเซ่อมาสองปี ฝีปากของเหมยเหมยนับวันก็ยิ่งคมคาย พูดรวดเดียวจนแทบไม่หายใจ

โอหยางซานซานน้ำตาคลอ เบะปากมองมาทางคุณย่าอย่างน่าสงสาร ราวกับจะฟ้องว่าตัวเองรู้สึกว่าเสียใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมมากแค่ไหน

คุณย่าทำหน้าบึ้งกำลังจะตำหนิเหมยเหมย แต่เหมยเหมยที่กำลังเงยหน้ามองเธอ พร้อมกับกล่าวเสียงเข้ม “คุณย่าคะ คุณปู่เคยบอกว่าเพียงแค่ว่าถ้าแขกทำให้หนูไม่มีความสุข หนูก็สามารถไล่ไปได้เลยใช่ไหมค่ะ เมื่อก่อนหนูเห็นแก่หน้าของคุณย่าก็เลยไม่ได้ไล่พวกเขา แต่สองคนนี้ไม่รู้จักแยกแยะชั่วดี ตอนนี้หนูชักจะอารมณ์ไม่ดีแล้วนะคะ!

สิ้นคำพูดคุณย่าก็ย้อนนึกถึงคำเตือนของคุณปู่จ้าว เธอจึงสงบอารมณ์ลง ไม่กล้าว่าอะไรเหมยเหมยอีก อย่างไรเสียคุณปู่จ้าวก็คือหัวหน้าครอบครัว

หวงอวี้เหลียนยังไม่ทันได้อ้าปากพูด เหมยเหมยก็วิ่งไปยังลานบ้านหยิบไม้กวาดขึ้นมา กวัดแกว่งไปทางโอหยางซานซานกับหวงอวี้เหลียน

“ออกไป ไสหัวไปให้หมด!”

หวงอวี้เหลียนที่ตั้งตัวไม่ทัน จึงทำให้เสื้อไหมแท้ละเอียดประณีตที่อยู่บนตัวของเธอถูกไม้กวาดเกี่ยวจนมีรอยเกี่ยวอยู่หลายที่ มิหนำซ้ำใบหน้าของเธอยังถูกไม้กวาดฟาดไปอีกหลายที

ส่วนโอหยางซานซานยิ่งกระเซอะกระเซิง ผมที่มัดไว้อย่างเรียบร้อยยุ่งไปหมด ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงแบบนี้ ยังมีความเป็นกุลสตรีตรงไหน?

“จ้าวเหมย เธอบ้าไปแล้ว เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกเรา?”

โอหยางซานซานร้องด้วยความโมโห แล้วหันไปตะโกนใส่คุณย่า “คุณย่าคะ คุณย่ารีบจัดการกับจ้าวเหมยนะคะ เธอเป็นบ้าไปแล้วค่ะ!”

“เหมยเหมย หนูทำอะไร?  หนูหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

คุณย่าเข้าไปดึงเหมยเหมยไว้ เธอไม่คิดว่าเหมยเหมยจะแผลงฤทธิ์ขึ้นมาเหมือนกับพวกชาวบ้านปากร้าย

“ไสหัวออกไปให้หมด ไม่เคยเห็นใครไร้ยางอายเท่าพวกคุณเลย สังเกตสีหน้าพวกเราไม่ออกเหรอ?  ไม่เห็นเหรอว่าบ้านของพวกเราไม่ชอบพวกคุณ?  ยังหน้าด้านหน้าทนเข้ามาอีก พวกคุณเป็นหมาขี้เรื้อนกันหรือไง?”

เหมยเหมยไม่ฟังคำพูดของคุณย่าสักนิด เวลานี้เธอกำลังโมโห!

เพราะมีคำสั่งของคุณปู่จ้าวอยู่ เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกลำบากใจ ถ้าเธอกลับมาบ้านตระกูลจ้าวแล้วอึดอัดขนาดนี้ สู้อยู่บ้านตระกูลอู่ไม่ดีกว่าเหรอ!”

“จ้าวเหมย เธอก็แค่อิจฉาพี่ อิจฉาที่พี่มีเสน่ห์ทำให้ทุกคนเอ็นดูมากกว่าเธอ พี่กับคุณแม่มาคุยเล่นกับคุณย่า ไม่ได้มาหาเธอสักหน่อย!”

โอหยางซานซาน ไม่ได้มีนิสัยเรียบร้อย อ่อนโยนจริง ๆ  เธอโดนเหมยเหมยฟาดไปหลายที ก็เอื้อมมือแย่งไม้กวาด นอกจากนี้ยังมีหวงอวี้เหลียนที่คอยช่วยอยู่ข้าง ๆ แถมยังมีคนแก่หงำเหงือกอีกคนที่คอยช่วยแย่งไม้กวาด เหมยเหมยต้านทานไม่ไหว

“พี่คะ มีคนรังแกฉัน!” เหมยเหมยตะโกนขึ้นไปชั้นบน

……………………………