ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 846 แลกเปลี่ยน + ตอนที่ 847 ยืมน้ำเชื้อ

ตอนที่ 846 แลกเปลี่ยน

 แม้จะตัดสินว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่โอหยางเซี่ยงหมิง แต่เหมยเหมยก็ยังอยากรู้ว่าชู้รักคนนี้วิเศษมาจากไหน เธอครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยถาม “คุณกัวคะ ฉันต้องการรู้ชื่อและประวัติของชายคนนี้ คิดเงินต่างหากใช่ไหมคะ?

เสี่ยวกัวพยักหน้าพลางยิ้มกริ่ม “แน่นอนครับ  ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาผมทำธุรกิจด้วยความซื่อสัตย์สุจริต บอกราคาชัดเจน!”

เหมยเหมยถอนหายใจด้วยความผิดหวัง เธอมีเงินแต่เธอจะเอาเช็คของธนาคารยูบีเอสมาจากไหน อย่างไรก็ตามได้รูปถ่ายของผู้ชายแล้ว คงไม่ยากถ้าอยากตรวจสอบประวัติของคน ๆนี้ เธอค่อยไหว้วานคนอื่นช่วยตรวจสอบเอาก็ได้!

เสี่ยวกัวก็เหลือบมองที่กระเป๋าเป้สะพายหลังของเหมยเหมยอีกครั้ง เขาพูดขึ้นมาทันที “ในกระเป๋าเป้สะพายหลังใส่อะไรไว้ครับ?”

เหมยเหมยมองเขาอย่างระมัดระวัง เธอเอากระเป๋ามากอดไว้ “ไม่มีอะไรสักหน่อย!”

เสี่ยวกัวยิ้มพลางถูจมูก “คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมไม่ใช่ขโมยสักหน่อย เอาอย่างนี้คุณให้ผมดูของที่อยู่ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของคุณ ผมจะบอกคุณว่าผู้ชายคนนี้คือใครโดยไม่คิดเงิน? คุณตกลงไหม?”

เหมยเหมยปฏิเสธโดยไม่ลังเลสักนิด เธอจะไม่เอาฉิวฉิวไปแลกเปลี่ยนกับสิ่งของใด ๆทั้งสิ้น ฉิวฉิวในกระเป๋าเป้สะพายหลังส่งเสียงออกมาว่า “เจ้านายวางใจได้ ชายคนนี้ไม่ได้มีเจตาร้าย เจ้านายแค่ปล่อยฉันออกไปก็พอ”

ชายผู้นี้ชื่อว่าเสี่ยวกัว ไม่เพียงแต่ไม่มีเจตนาร้าย กลิ่นบนตัวเขานั้นน่าดมมาก ฉิวฉิวมุดออกจากกระเป๋าเป้สะพายไปอย่างวางใจและสะบัดหางใหญ่ใส่เสี่ยวกัว

เสี่ยวกัวคิดประเภทของสัตว์ที่เป็นไปได้ไว้มากมาย ลูกแมว ลูกหมา ลูกเป็ด ลูกลิง ลูกกระต่าย…

เด็กผู้หญิงล้วนชอบสัตว์เล็ก ๆเหล่านี้ แต่มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาคิดไม่ถึงคือ กระรอกขาวตัวน้อย กระรอกป่าเลี้ยงให้เชื่องยาก โดยทั่วไปจะไม่ยอมให้คนเลี้ยงขังเอาไว้

โดยเฉพาะกระรอกตัวนี้ที่ขนมีสีขาวเหมือนหิมะ หาได้ยากมาก!

และจากที่เขารู้ที่ฮวาเซี่ยไม่มีกระรอกขาว คิดไม่ถึงเลยว่าสาวน้อยผู้นี้จะยังเลี้ยงไว้หนึ่งตัว เห็นความใกล้ชิดสนิทสนมของกระรอกน้อยและสาวน้อยดูเหมือนว่าเลี้ยงมานานแล้ว

ไม่นึกเลยว่า โลกกว้างใหญ่ไพศาลจะมีสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงมากมาย!

เสี่ยวกัวยิ้มพลางกล่าว “คุณนับว่ามีโชคไม่น้อย ดูแลเจ้ากระรอกน้อยตัวนี้ให้ดีนะครับ!”

“ฉิวฉิวเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันดูแลมันอย่างดีแน่นอน ไม่ต้องให้คุณกำชับหรอก ตอนนี้คุณจะบอกฉันได้หรือยังว่าชายคนนี้เป็นใคร? เหมยเหมยถาม

“โอหยางปิน!” เสี่ยวกัวเอ่ยชื่อออกมา

เหมยเหมยกระพริบตา โอหยางปินชื่อนี้ฟังแล้วคุ้นหูมาก

เออใช่แล้ว เมื่อก่อนเหยียนหมิงซุ่นเคยถามเธอ บอกว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่สโมสร และตอนนั้นเหยียนหมิงซุ่นก็ท่าทางแปลก ๆ

ตอนนี้นึกออกแล้ว เหยียนหมิงซุ่นคงจะรู้เรื่องฉาวโฉ่ระหว่างหวงอวี้เหลียนกับโอหยางปิน!

“ไร้ยางอาย น่าขยะแขยง!”

เหมยเหมยกับเซียวเซ่อกร่นด่าพร้อมกัน พวกเธอแค่รู้สึกสะอิดสะเอียด อยากจะอาเจียนเหมือนกับว่ากินแมลงวันเข้าไป

เสี่ยวกัวจิบชาอย่าสบายอกสบายใจ พูดพลางยิ้ม “ใจเย็นๆ โลกกว้างใหญ่ไพศาล มีสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงมากมาย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก!”

เขาทำอาชีพนักสืบเอกชนมาหลายสิบปี มีเรื่องแปลกประหลาด คนประหลาดให้เห็นมากมายนับไม่ถ้วน พ่อผัวเป็นชู้กับลูกสะใภ้ ลูกแย่งตำแหน่งพ่อ เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กๆ เขามองว่ามันไม่มีอะไรจะธรรมดาไปกว่านี้อีกแล้วจริงๆ

เสี่ยวกัวก็หันไปมองที่ข้อมือของเหมยเหมยอีกครั้ง เขาเห็นแสงสีเขียวแวบ ๆและดูเหมือนจะเป็นกำไลมือมรกต แต่เขารู้สึกว่ามันคือสิ่งมีชีวิตชัด ๆ  เขาพิจารณาอยู่หลายครั้ง แต่วันนี้เหมยเหมยใส่เสื้อแขนยาวซึ่งปกปิดมิดชิด ทำให้เสี่ยวกัวที่กระหายความอยากรู้ รู้สึกเหมือนเหมือนมีอุปสรรคมาขัดขวาง

“ผมบอกความลับแก่คุณอีกเรื่อง ถ้าคุณเอาของที่อยู่บนข้อมือให้ผมดู”

เสี่ยวกัวตัดสินใจทำธุรกิจขาดทุนสักครั้ง  อย่างไรก็ตามความลับนี้อยู่กับเขาก็ไร้ประโยชน์ ก็ไม่รู้ว่าจะขายออกเมื่อไหร่

ให้ตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นก่อน ไม่อย่างนั้นคืนนี้เขานอนไม่หลับแน่ๆ ไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองหรอก!

……………………………

ตอนที่ 847 ยืมน้ำเชื้อ

เหมยเหมยเลิกคิ้ว ความลับที่ยิ่งใหญ่? หรือว่าหวงอวี้เหลียนไม่ได้มีผู้ชายคนเดียว?

“ตกลง!”

ในเมื่อฉิวฉิวบอกแล้วว่า ชายคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย ถ้าอย่างนั้นเอาฉาฉาให้เขาดูก็ไม่เป็นไร

เธอม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นฉาฉาที่ขดอยู่บนข้อมือขาวผ่อง และเธอหยิบเนื้อแห้งชิ้นหนึ่งออกจากกระเป๋าเป้สะพายหลังวางไว้ที่ปากฉาฉา  เจ้าตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น มันกลืนลงไปคราวเดียวและก็นอนขดต่ออย่างเชื่อฟัง

เสี่ยวกัวตาเป็นประกายแวววับ ที่แท้ก็เป็นงูน้อยที่สวยงามนี่เอง แตกต่างกับงูธรรมดาทั่วไปที่ขดตัวนิ่ง งูน้อยตัวนี้ดูเหมือนจะทำให้คนรู้สึกชอบ เกรงว่าแม้แต่ผู้หญิงที่ขี้ขลาดก็ยังจะไม่กลัวด้วยเสียด้วยซ้ำ!

ถ้าสามารถเอางูให้หลินหลางได้สักตัว ไม่แน่หลินหลางคงมีความสุขแล้วกลับไปกับเขา และอาจเป็นไปได้ว่าจะมีลูกให้เขาด้วย!

สายตาที่เร่าร้อนของเสี่ยวกัว ทำให้เหมยเหมยระมัดระวัง เธอรีบดึงแขนเสื้อลงปิดทับฉาฉาไว้

“คุณจ้าวอย่างกังวลไปเลยครับ สุภาพชนไม่แย่งของรักของคนอื่น ผมไม่ทำอะไรสัตว์เลี้ยงของคุณหรอกครับ” เสี่ยวกัวยิ้มพลางกล่าว แต่สายตากลับมองฉาฉาอย่างไม่ละสายตา ทำให้ความน่าเชื่อถือในคำพูดของเขาลดลง

เสี่ยวกัวถามอีกครั้ง “คุณเจ้าจะบอกได้หรือไม่ว่าสัตว์เลี้ยงที่บ้านคุณยังมีอีกตัว? ที่หน้าตาน่ารักเหมือนกับมัน!”

“ไม่มีค่ะ ฉาฉามีเพียงตัวเดียวในโลก” เหมยเหมยส่ายหน้าพลางกล่าว

เสี่ยวกัวหน้าจ๋อย เส้นทางในการจีบภรรยาของเขา ไม่รู้ว่าจะถึงปลายทางเมื่อไหร่!

เหมยเหมยประทับใจต่อการถามซักไซ้ไล่เลียงจนถึงที่สุดของเสี่ยวกัว เธอจึงแนะนำว่า “คุณกัวเลี้ยงงูเขียวหางไหม้ได้นะคะ ถ้าคุณกลัวโดนกัดก็แค่ถอนเขี้ยวพิษออก มันก็สวยมากเช่นกัน

เสี่ยวกัวจ้องเธอด้วยความหงุดหงิด คิดว่าเขาไม่เคยเห็นงูเขียวหางไหม้เหรอ? งูเขียวหางไหม้กับเจ้างูน้อยตัวนี้เป็นชนิดเดียวกันเหรอ?

เห็นความแตกต่างของกระจกกับหยกไหม?

หลังจากเสี่ยวกัวที่ได้รับการตอบสนองความอยากรู้อยากเห็น ก็ไม่ได้มีอารมณ์ล้อเล่นกับหญิงสาวสองคนนี้ ถ้ามีเวลาอย่างนั้น สู้เขาไปจีบกับหลินหลางดีกว่า!

“โอหยางซานซานไม่ใช่ลูกสาวของโอหยางเซี่ยงหมิง โอหยางเซี่ยงหมิงมีลูกไม่ได้แล้วแต่ตัวเขาเองไม่รู้ หวงอวี้เหลียนเพื่อให้ตั้งมั่น ยืนหยัดในตระกูลโอหยาง เธอก็เลยไปยืมน้ำเชื้อคนอื่นมาถึงได้มีโอหยางซานซาน” เสี่ยวกัวพูดความลับที่ใหญ่หลวงนั้นออกมา

เหมยเหมยกับเซียวเซ่อตกตะลึงกับความลับนี้จนตาค้างพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดเลยว่าทำไมหวงอวี้เหลียนถึงได้กล้าขนาดนี้?

 “เธอไม่กลัวว่าลูกที่เกิดมาจะหน้าตาไม่เหมือนโอหยางเซี่ยงหมิง และทำให้คนของตระกูลโอหยางสงสัยเหรอ?” เหมยเหมยถาม

“คุณผู้หญิงอย่าแค่ถามเป็นอย่างเดียวสิครับ ตัวคุณเองต้องใช้ความคิดด้วย!”

เสี่ยวกัวขยิบตา แล้วก็ออกไปจีบเถ้าแก่เนี้ย!

เหมยเหมยกับเซียวเซ่อมองหน้ากัน และในเวลาเดียวกันก็ตะโกนพลางชี้ไปที่โอหยางปินในรูปถ่าย ช่างน่าเหลือเชื่อ

มิน่าหวงอวี้เหลียนไม่กังวลว่าความลับจะถูกเปิดเผย เพราะว่าผู้ชายที่เธอน้ำเชื้อมาคือโอหยางปิน โอหยางซานซานเป็นลูกสาวของโอหยางปิน และก็เป็นคนของตระกูลโอหยางด้วยจะทำให้คนสงสัยได้อย่างไร?

ผู้หญิงคนนี้วิธีการเฉียบขาดมาก!

“เชอะ งูเงี้ยวเขี้ยวขออสรพิษในบ่อเดียวกัน ครอบครัวไม่ใช่ของเล่น!”

เซียวเซ่อมองรูปถ่ายบนโต๊ะด้วยความสะอิดสะเอียน ในโลกนี้มีผู้หญิงที่ไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่เพียงแต่มีชู้ และยังให้กำเนิดสายเลือดบาปออกมา นี่มันใจกล้าเท่าฟ้า ไม่สนใจศีลธรรมจรรยาชัดๆ !

“เรื่องนี้ พวกเขาต้องป่าวประกาศ ทำให้นังไร้ยางอายคนนี้ ไม่มีที่ยืนอยู่ในเมืองหลวง!” เซียวเซ่อด่า

เหมยเหมยครุ่นคิด เธอคิดวิธีที่ดีกว่านั้นออก ในเมื่อหวงอวี้เหลียนทำเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก ถ้าอย่างนั้นก็โทษเธอที่ทำเกินไปไม่ได้!

เธอไม่ปล่อยสองแม่ลูกนี้เอาไว้แน่!

…………………………………