ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 854 เจ็บไหม + ตอนที่ 855 เรียนเต้นรำ

ตอนที่ 854 เจ็บไหม

เซียวเซ่อขวางพวกผู้หญิงที่คิดจะไปตามคุณครูด้วยสีหน้าเฉยชา “ไม่อยากดูเรื่องสนุกๆ ก็หลบไป!”

เหมยเหมยไม่ให้เธอซ้อมโอหยางซานซานด้วยกัน  เซียวเซ่อถึงได้คันไม้คันมือ  จึงกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์หงุดหงิดอยู่ น้ำเสียงจึงฟังดูไม่สบอารมณ์เท่าไร

เดิมเซียวเซ่อก็เป็นคนหน้านิ่งบวกกับอารมณ์ไม่ดีเลยยิ่งทำให้ภายนอกดูเย็นชากว่าเก่า ผู้หญิงกลุ่มนั้นจะกล้าไปตามคุณครูที่ไหนได้อีก ได้แต่ยืนตัวหดอยู่มุมกำแพงอย่างหวาดกลัว

พวกเธอมองโอหยางซานซานที่กำลังถูกเหมยเหมยคร่อมอยู่ใต้ร่างและร้องโหยหวนอย่างเห็นใจ นักเรียนหญิงที่เพิ่งเข้ามาใหม่คนนี้ทั้งหน้าตาสวย ทั้งอ่อนโยนขนาดนั้น แต่ตอนต่อสู้กลับดุดันเหลือเกิน!

น่ากลัวชะมัด!

อย่างไรเสียโอหยางซานซานก็อายุมากกว่าและขนาดรูปร่างแข็งแรงกว่าแต่เพราะไม่ทันระวังตัวเลยพลาดท่าให้เหมยเหมย  โดนเหมยเหมยซ้อมอย่างน่าสงสาร แต่พอเธอดึงสติกลับมาได้ก็เริ่มเอาคืน

เหมยเหมยแพ้ที่แรงน้อยและรูปร่างตัวเล็กกว่า หลายครั้งแทบจะถูกเหวี่ยงออกไปเพราะเริ่มควบคุมโอหยางซานซานไม่อยู่

เซียวเซ่อตาลุกวาวอยากจะพุ่งตัวไปช่วย เหมยเหมยตะโกนขึ้นว่า “ไม่ต้อง นี่เป็นความแค้นส่วนตัวของฉันกับโอหยางซานซาน เธออยู่เฉยๆ ไป!”

นางแพศยาหวงอวี้เหลียนฝีมือร้ายกาจและจิตใจคับแคบ เธอจะลากเซียวเซ่อเข้ามาพัวพันด้วยไม่ได้!

สบถด่าหน่อยไม่เป็นไรแต่จะให้ลงไม้ลงมือเองไม่ได้ เธอจะทำร้ายเพื่อนไม่ได้ อีกทั้งเธออยากลงมือสั่งสอนนังสารเลวโอหยางซานซานเองกับมือ!

เป็นไฟโทสะที่อดกลั้นมาถึงสองปีแล้ว!

ครั้งนี้เธอจะต้องเอาคืนให้สาสม!

เหมยเหมยสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และเผยยิ้มร้ายกาจให้โอหยางซานซานที่กำลังตะเกียกตะกาย รอยยิ้มที่ทำเอาโอหยางซานซานขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ภูเขาไท่ซานกดทับ!”

จู่ๆ เหมยเหมยก็พูดเสียงดังและเด้งตัวขึ้นมาก่อนจะล้มลงไปแรงๆ อีกที!

เหอะ ขนาดแรงของเธอไม่พอไม่เป็นไร  แต่หากพูดถึงความเร็วล่ะก็อย่าคิดดูถูกเธอว่าอ่อนวิชาฟิสิกส์!

เด็กผู้หญิงในห้องซ้อมเต้นทุกคนต่างเอามือปิดปากด้วยความตกใจทั้งสะดุ้งจนหลับตาแน่น ไม่กล้าดูฉากที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

“อ๊าก!”

โอหยางซานซานร้องโหยหวน น้ำหูน้ำตาไหลพราก ท่าภูเขาไท่ซานกดทับของเหมยเหมยกระแทกจนกระดูกเธอเกือบแตกหัก อวัยวะภายในร่างกายของเธอเองก็เหมือนจะเคลื่อนย้ายตำแหน่ง โอหยางซานซานงอตัวและอดร้องครวญครางเจ็บปวดออกมาไม่ได้

เซียวเซ่อยกแขนขึ้นมาดูเวลาแวบหนึ่งก่อนจะโบกมือให้เหมยเหมยเป็นเชิงให้เธอเร่งมือหน่อย เวลาพักระหว่างคาบเรียนใกล้จบลงแล้ว ไม่นานคุณครูก็จะมาแล้ว

เหมยเหมยเข้าใจความหมายเลยรีบทำเวลากระทืบซ้ำอีกหลายที  กัดฟันกระทืบสุดแรงราวกับอีกฝ่ายเป็นกระสอบทราย โอหยางซานซานร้องไม่ออก ได้แต่ครางฮึมในลำคอและใบหน้าที่เริ่มซีดเซียว

เหมยเหมยที่ระบายอารมณ์จนหน่ำใจแล้ว เธอคุกเข่ากับพื้นกระชากผมโอหยางซานซานมาแล้วกระซิบชิดหูเธอ “เจ็บมั้ย? นี่เพิ่งเริ่มต้นเองนะ หลังจากนี้ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่านี้!”

ครั้นโอหยางซานซานมองเหมยเหมยที่สายตาเยือกเย็นเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงก็อดตัวสั่นสะท้านไม่ได้ เผลองอตัวมากกว่าเดิมอย่างไม่รู้ตะว

“จ้าวเหมยเธอรอดูเถอะ แม่ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!”

โอหยางซานซานพูดเสียงร่ำไห้ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยโดนรังแกขนาดนี้มาก่อน นังตัวดีจ้าวเหมย เธอจะต้องให้คุณแม่สั่งสอนยัยนี่ให้หนัก!

ให้นังแพศยาคนนี้ไม่มีวันได้ผุดได้เกิดอีก!

เหมยเหมยแค่นเสียงแล้วกระชากผมอย่างแรงก่อนจะกระทืบเท้าลงกลางอกโอหยางซานซานอีกที  จนโอหยางซานซานร้องเสียงหลง ใบหน้าขาวซีดมากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาชั่วขณะ

“คุณครูมาแล้ว!” มีคนพูดขึ้น

เหมยเหมยรีบลุกขึ้น  แล้วปัดตัวโอหยางซานซานแรงๆ อยู่หลายทีก่อนจะมัดผมให้เธอลวกๆ และเธอกับเซียวเซ่อก็ช่วยกันพยุงโอหยางซานซานที่เกือบสลบเหมือดอยู่รอมร่อ

……………………….

ตอนที่ 855 เรียนเต้นรำ

คุณครูเดินยิ้มเข้ามาในห้องเพื่อเตรียมสอนคาบต่อไป  แต่สังเกตเห็นโอหยางซานซานที่กำลังพาดตัวอยู่ตรงไหล่ของเซียวเซ่อแล้วขมวดคิ้วแน่น

“โอหยางเป็นอะไรไป? ไม่สบายเหรอ?” คุณครูถามเสียงอ่อนโยน

สำหรับโอหยางซานซานนั้นคุณครูไม่สามารถทำใจให้ชอบลงได้จริงๆ เรียนบัลเล่ต์มาเกือบสิบปีแต่ยังตัวแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ ยังสู้เด็กนักเรียนสองคนที่เพิ่งมาใหม่วันนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

อีกทั้งโครงร่างของโอหยางซานซานใหญ่เกินไปจริงๆ ไม่เหมาะสำหรับการเรียนเต้นรำ อย่าว่าแต่เต้นบัลเล่ย์เลย ต่อให้เป็นการเต้นแบบอื่นก็ไม่เหมาะ ซึ่งจะเป็นจุดเด่นที่ต่างจากพวกทำให้เห็นง่ายจนเกินไปอยู่แล้ว  ดังนั้นนักเต้นรำที่ดีต้องมีใบหน้าเล็กรูปร่างผอมบาง

แตกต่างจากจ้าวเหมยที่เป็นนักเต้นพรสวรรค์ที่เพิ่งมาวันนี้  ซึ่งมีใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ หุ่นผอมเพรียว กลายเป็นภาพที่สวยงามเมื่ออยู่บนเวที

ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเธอราวกับน้ำ  ที่ไม่ว่าจะท่าไหนก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เกิดมาเพื่ออยู่บนเวทีโดยเฉพาะ

นักเรียนอย่างโอหยางซานซานหากไม่เห็นแก่พื้นหลังครอบครัว เธอไม่มีความอดทนจะสอนได้มากขนาดนี้หรอก

วันๆ ได้แต่มองดูหงส์ตัวใหญ่เรียนท่าเต้นแสนสง่าของหงส์ตัวน้อย

คุณครูรู้สึกปวดใจเหลือเกิน!

โอหยางซานซานอยากบอกคุณครูเหลือเกินว่าเมื่อครู่จ้าวเหมยทำร้ายร่างกายเธอแต่เธอไม่มีแรง อีกอย่างเซียวเซ่อเป็นคนร้ายกาจ ดูเหมือนกำลังโอบไหล่เธอแต่ที่จริงกลับกำลังใช้ข้อศอกกดตรงลำคอเธอไว้ เธอจึงไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้

“เด็กดี เดี๋ยวให้กินขนม”

เซียวเซ่อพูดยิ้มตาหยีให้คนภายนอกเห็นว่าพวกเธอกำลังกระซิบกระซาบคุยกันอย่างสนิทสนม คิดว่าต้องเป็นเพื่อนสนิทกันแน่ๆ

“คุณครูคะ โอหยางซานซานปวดท้องจนพูดไม่ได้อยู่แล้ว” เหมยเหมยเอ่ยเสียงดัง

โอหยางซานซานก้มตัวอยู่หน่อยๆ และมือที่กุมท้องน้อยใบหน้าขาวซีดดูเหมือนกำลังปวดท้องจริงๆ คุณครูไม่ได้สงสัยสักนิด เดินมาลูบหน้าผากโอหยางซานซานที สัมผัสที่ออกจะเย็นเสียหน่อยและเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

“โอหยางทำไมผมยุ่งขนาดนี้?”

คุณครูมองกลุ่มผมที่ถูกเหมยเหมยมัดลวกๆ เป็นก้อนอย่างฉงนพลางรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป

“คุณครูคะ เมื่อกี้โอหยางซานซานปวดจนกระชากหัวตัวเอง ครูดูสิ ผมหลุดไปเป็นจุกเลย เพราะหนูกับเซียวเซ่อช่วยกันห้ามเธอถึงช่วยชีวิตผมเธอไว้ได้”

เหมยเหมยอ้าปากพูดโป้ปดอย่างไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

ด้วยหน้าตาของเธอเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน และท่าทางที่เหมือนเด็กว่านอนสอนง่าย  คุณครูเลยไม่คิดจะสงสัยในคำพูดเธอแม้แต่น้อย แถมยังชมเธอว่า “จ้าวเหมยกับเซียวเซ่อเป็นห่วงเพื่อนดีจัง ครูจะต้องชมเชยพวกเธอหน่อยแล้ว!”

เซียวเซ่อกับจ้าวเหมยยืนนิ่งคอยฟังคำชมของคุณครูอย่างไม่ละอายใจและไม่รู้สึกผิดเลย

โอหยางซานซานโกรธจนแทบกระอักเลือดและได้แต่ดิ้นรนสุดแรงเพราะอยากเปิดโปงธาตุแท้ของนังแพศยาสองคนนี้ แต่กลับเสียแรงเปล่าเพราะไม่สามารถหลุดจากการถูกควบคุมได้

“ครูคะ โอหยางซานซานเริ่มปวดอีกแล้ว หนูกับเซียวเซ่อพาเธอไปส่งที่บ้านเองค่ะ!” เหมยเหมยเสนออย่างหวังดี

คุณครูออกจะลังเลอยู่นิดหน่อย เหมยเหมยเลยรีบพูดขึ้น “ครูไว้วางใจได้ บ้านหนูอยู่หมู่บ้านเดียวกับโอหยางซานซาน พ่อของเธอชื่อโอหยางเซี่ยงหมิง แม่ชื่อหวงอวี้เหลียน โอหยางซานซานกับแม่ของเธอมาเที่ยวบ้านหนูบ่อยค่ะ!”

คุณครูได้ยินเหมยเหมยบอกชื่อพ่อแม่โอหยางซานซานได้ถูกเผง  และโอหยางซานซานเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเลยค่อยวางใจ ยอมปล่อยให้พวกเหมยเหมยพาโอหยางซานซานกลับบ้านไป

เหมยเหมยกับเซียวเซ่อช่วยกันพยุงโอหยางซานซานที่ยังดิ้นไม่หยุดมาเปลี่ยนเสื้อที่ห้องรับรอง เพิ่งเข้าห้องเธอกับเซียวเซ่อก็ปล่อยมืออย่างพร้อมเพรียงให้โอหยางซานซานล้มหน้าคะมำจิ้มพื้น

ไม่รอโอหยางซานซานตั้งสติได้เหมยเหมยกับเซียวเซ่อก็พุ่งตัวไปพร้อมกัน คนหนึ่งตรึงแขนไว้อีกคนกดศีรษะไว้ไม่ให้โอหยางซานซานขยับตัวได้อีก

………………………