ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 886 ร้องทุกข์น้ำตานองหน้า + ตอนที่ 887 แตกหัก

ตอนที่ 886 ร้องทุกข์น้ำตานองหน้า

ในสวนคุณย่ากำลังมองสองแม่ลูกหวงอวี้เหลียนตรงหน้าที่ถูกทำร้ายร่างกายอย่างสงสาร ตอนเช้าเพิ่งจะตื่นขึ้นมา เธอก็ได้รับโทรศัพท์ที่หวงอวี้เหลียนโทรเข้ามา ร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอก็ร้อนใจรีบร้อนวิ่งออกมา

“นี่มันอะไรกัน? ทำไมโดนตีจนกลายเป็นแบบนี้?”

คุณย่าแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง สองคนที่หน้าบวมปูดเหมือนหมูที่กำลังเผชิญกับสถานการณ์ยากลำบากตรงหน้า ต่อให้จะเป็นแม่ลูกหวงอวี้เหลียนที่แต่งตัวสวยงามเหมือนในยามปกติก็ตาม

“คุณป้า เซี่ยงหมิงเขาโหดเหี้ยมมาก ไม่เพียงแค่ตบตีฉัน แต่ยังตีซานซานอีก ฉันสงสารซานซาน คุณป้าดูสิตกใจจนทึ่มทื่อไปหมดแล้ว”

หวงอวี้เหลียนโอบกอดลูกสาวด้วยความปวดใจ นึกถึงความโหดเหี้ยมไร้สติของโอหยางเซี่ยงหมิงเมื่อคืนวาน เธอก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย คนซื่อๆพอบ้าคลั่งขึ้นมา จะน่ากลัวเช่นนี้……

ในยามปกติแม้แต่คำพูดล่วงเกินแรง ๆ ก็ยังตัดใจพูดใส่พวกเธอสองแม่ลูกไม่ลง แต่เมื่อคืนวานกลับมาทุบตีพวกเธอเกือบตาย ถ้าหากไม่ใช่เพื่อนข้างบ้านมาห้ามไว้ล่ะก็ วันนี้เธอคงลงจากเตียงไม่ไหวแน่นอน

เมื่อเช้าโอหยางเซี่ยงหมิงก็ออกไปตั้งแต่เช้า ด้วยใบหน้าขึงขังน่ากลัว หวงอวี้เหลียนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี แต่กลับรู้สึกว่าได้ว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ร้ายแรงขึ้นแน่ ๆ

โอหยางปินยังไม่กลับมา ไม่มีใครให้เธอปรึกษา

แต่เธอจะต้องหาใครสักคนมาช่วยออกหน้าแทนเธอ  คนตระกูลโอหยางไม่ต้องพูดถึง พวกบ้านั่นเอาแต่เฝ้าแต่ภาวนาให้เธอเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น คิดไปคิดมาหวงอวี้เหลียนจึงนึกถึงคุณย่า

โอหยางเซี่ยงหมิงที่ขี้ขลาดอ่อนแอแบบนั้น  อยู่ดี ๆ ก็เป็นบ้าขึ้นมาแสดงว่าจะต้องมีคนเป่าหูยุแหย่แน่นอน

หวงอวี้เหลียนรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นนังแม่ผัวใจร้ายนั่น ตั้งแต่เธอแต่งเข้ามาจนถึงตอนนี้  ไม่มีวันไหนที่แม่ผัวคนนี้จะไม่คิดอยากขับไสไล่ส่งเธอออกไป

เหอะ รอให้เธอผ่านสถานการณ์เบื้องหน้านี้ไปให้ได้ก่อนเถอะ วันหลังจะจัดการนังแม่ผัวนั่นแน่นอน!

หวงอวี้เหลียนไม่ได้รีบร้อนอะไรมาก เธอยังไม่รู้ว่าเรื่องสกปรกของตัวเองนั้นได้สำแดงออกมาแล้ว เพียงแค่คิดอยากจะให้คุณย่าช่วยไกล่เกลี่ยก็เท่านั้น โอหยางเซี่ยงหมิงจะต้องฟังคุณย่าแน่นอน

ไม่ถึงจนใจจริงๆ เธอก็ยังไม่อยากโยนไพ่ใบสุดท้ายที่ยังไม่เปิดในมือทิ้งนะ!

พวกเหมยเหมยก็มาถึงสวนสาธารณะอย่างรวดเร็ว พวกเขาหลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่ไม่เพียงแต่จะได้ยินเสียงพวกคุณย่าพูดคุยกันเท่านั้น มุมในการมองเห็นก็ไม่เลว สามารถถ่ายพวกเขาทั้งสามคนได้อย่างชัดเจน

เธอก็ไม่ได้ถ่ายไว้เยอะ ถ่ายไว้แค่เพียงสามใบ เพื่อเป็นหลักฐานก็เท่านั้น ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บไว้เยอะแยะ

ฟิลม์กล้องโพลาลอยด์แพงมากๆ ในประเทศยังหาซื้อไม่ได้ เธอต้องประหยัดแทนเซียวเซ่อหน่อย!

หวงอวี้เหลียนที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด ยังร่ำไห้ร้องทุกข์สะอึกสะอื้นอยู่กับคุณย่า

“คุณป้าคะ พ่อแม่ของฉันก็เสียไปนานแล้ว แม่สามีก็ได้แต่เฝ้าภาวนาให้เซี่ยงหมิงหย่ากับฉัน มีแค่เพียงคุณป้าเท่านั้นที่ดีกับฉันจริงๆ  ฉันทุกข์ทรมานใจมาก……คุณป้า……คุณป้าต้องช่วยพูดแทนฉันทีนะคะ……”

หวงอวี้เหลียนฟุบอยู่ในอ้อมกอดของคุณย่า ร้องห่มร้องไห้ราวกับพ่อแม่ล้มหายตายจาก โอหยางซานซานก็ร้องไห้ใหญ่โต ร้องจนดวงใจของคุณย่าละลายไปหมดแล้ว และยิ่งเกิดอารมณ์ภูมิใจในตัวเองขึ้นมา

เพราะว่าเธอคือเสาสำคัญหนึ่งเดียวของสองแม่ลูกตรงหน้า!

พอเกิดเรื่องก็นึกถึงเธอ

คนในครอบครัวมักจะบ่นว่าเธอขอบทำเรื่องผิดพลาดเลอะเลือนอยู่เรื่อย  แต่ละคนตาบอดกันไปหมดแล้ว มองไม่เห็นถึงความเฉียบแหลมและความสามารถของเธอ  มีแต่หวงอวี้เหลียนที่เห็นได้อย่างชัดเจน

“เฮ้อ เซี่ยงหมิงหูก็เบาเกินไปหน่อย ทำไมถึงลงไม้ลงมือกับภรรยาและลูกสาวได้นะ ช่างเหลืออดจริงๆ!”

คุณย่าโมโหมาก เรื่องที่เธอรับไม่ได้ที่สุดก็คือผู้ชายตบตีผู้หญิง  โดยเฉพาะมาตบตีคนที่เธอรักใคร่เหมือนลูกสาวอย่างหวงอวี้เหลียน และคนที่เป็นเหมือนหลานสาวสุดที่รักอย่างโอหยางซานซานด้วย

“……มีแค่เพียงคุณป้าที่รักใคร่เอ็นดูฉันและซานซาน……แม้กระทั่งบ้านพวกเราเองก็ยังไม่กล้ากลับ……กลัวเซี่ยงหมิงเกิดบ้าขึ้นมาแล้วตบตีอีก……”

หวงอวี้เหลียนก็ยิ่งร้องไห้เสียใจ น้ำตาไหลรินหยดลงบนดอกไม้

……………………………………….

 ตอนที่ 887 แตกหัก

คุณย่ายากที่จะอดทนได้  คิดไปคิดมาเลยพูดว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พวกเธอสองแม่ลูกกลับบ้านไปก่อน ตอนเย็นฉันจะมาอีกที ฉันจะพูดคุยด้วยเหตุผลกับเซี่ยงหมิงดูแล้วกัน”

“คุณป้าช่างดีจริงๆ……”

หวงอวี้เหลียนดีใจยกใหญ่ เบาใจลงมาเยอะ ไม่เสียแรงที่เธอบีบน้ำตาออกมาเยอะขนาดนั้น

เหมยเหมยมองพลางกัดฟันกรอด ยิ้มเยาะไม่หยุด หัวเราะจนจ้าวเสวียหลินขนลุกในใจ เขาไม่อยากเห็นน้องสาวเย็นชาแบบนี้เลย

เขารู้ว่าน้องสาวโดนหวงอวี้เหลียนและคุณย่าทำให้โกรธโมโห  เขาเองก็โมโหมากเช่นกัน

หวงอวี้เหลียนก็ไร้ยางอายเหลือเกิน คุณย่าก็เลอะเลือน ร่วมมือกันรังแกเหมยเหมยของเขา

ครั้นหวงอวี้เหลียนทำงานใหญ่สำเร็จแล้วก็เตรียมตัวกลับบ้านกับโอหยางซานซาน คุณย่าก็ยังอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ไป เหมยเหมยที่มองดูอยู่กัดฟันอีกครั้ง

เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป แหวกพุ่มไม้ออกมา บังเอิญสกัดสองแม่ลูกหวงอวี้เหลียนไว้พอดี จ้าวเสวียหลินและสยงมู่มู่ก็ตามออกมาด้วย

หวงอวี้เหลียนถอดสี มองพวกเขาอย่างตกตะลึง

“คุณป้าคะ หลานสาวและหลานชายของคุณป้าแอบสะกดรอยตามคุณป้ามาค่ะ!” หวงอวี้เหลียนคนชั่วเปิดปากฟ้องก่อนเลย หันไปร้องเรียกคุณย่าที่อยู่ด้านหลัง

เดิมทีคุณย่ายังไม่ได้คิดเยอะ ตอกแรกยังหวาดผวาอยู่บ้างแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดพวกนั้นก็ปะทุความโกรธออกมา เธอเกลียดนักพวกคนชั่วที่ทำตัวลับๆล่อๆ  เหมือนคนขายชาติไม่มีผิด

“ใครใช้ให้พวกเธอสะกดรอยตามฉันมา เป็นความคิดของเหมยเหมยอีกแล้วใช่ไหม?”

คุณย่าทำน้ำเสียงเข้มและสีหน้าดุดัน ถลึงตาใส่เหมยเหมย ในใจเอาแต่คิดว่าเหมยเหมยทำหลานชายดี ๆ ของเธอเสียคนหมด

โดนเหมยเหมยกระด้างกระเดื่องหลายต่อหลายครั้ง  ความรักความผูกพันที่คุณย่ามีต่อเหมยเหมยนั้นก็เหลือน้อยลงเต็มทีแล้วจนเข้าขั้นมีใจรังเกียจเสียด้วยซ้ำ เอาแต่คิดว่าถึงอย่างไรก็ไม่ได้เลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ ทำดีต่อเธอไปก็ไร้ประโยชน์ เสียแรงที่ให้ใจไปเสียเปล่า!

เหมยเหมยส่งเสียงหัวเราะเยาะ ขี้เกียจแก้ต่างให้ตัวเอง

จ้าวเสวียหลินกลับทนฟังต่อไปไม่ไหว พูดอย่างไม่พอใจว่า “คุณย่าทำไมอะไรอะไรก็โทษเหมยเหมย? เป็นผมที่อยากมาเอง”

คุณย่ากลับไม่เชื่อ ยังคงถลึงตาใส่เหมยเหมย พูดตำหนิว่า “เสวียหลินหลานอย่าพูดแก้ตัวแทนนังเด็กนั่นเลย จะต้องเป็นความคิดของเด็กนี่แน่ๆ นังเด็กสมควรตายนี่ถ้าไม่ขัดฉันสักวันคงจะคันเนื้อคนตัวจนตายเลยสินะ  คาดไม่ถึงว่าตอนนี้จะกล้าสะกดรอยตามฉันมา ในสายตาของแกยังนับถือคนอย่างฉันเป็นผู้ใหญ่อยู่บ้างไหม?”

เดิมทีเหมยเหมยก็ไม่อยากจะโต้เถียงกับคุณย่า แต่คุณย่าเลอะเลือนนี่ยิ่งพูดก็จะยิ่งล้ำเส้นเกินไปแล้ว เธอสามารถอดทนได้สิถึงจะแปลก!

“ที่นี้เป็นสวนสาธารณะ หนูอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป หนูว่าเป็นเพราะคุณย่าทำเรื่องที่น่าละอายใจ ถึงได้กังวลว่าจะมีคนสะกดรอยตามล่ะสิ!” เหมยเหมยโต้ตอบกลับไป ไม่อ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย

หวงอวี้เหลียนใจเต้นนึกขึ้นมาได้ ตั้งใจพูดขึ้นมาว่า “คุณป้า หลานสาวของคุณป้าคนนี้ปากคอช่างเหลาะร้ายจริงๆเลยนะคะ ไม่ยอมลดลาวาศอกให้คุณป้าเลยสักนิด!”

อารมณ์โมโหของคุณย่าพุ่งปรี๊ดขึ้นมา พ่นลมหายใจฮึดฮัด มือค่อยๆยกขึ้นมา หวงอวี้เหลียนดีใจยกใหญ่ มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าว่าตัวเองจะสามารถตบหน้านังสารเลวนี่ได้ด้วยตัวเอง

จ้าวเสวียหลินก้าวขึ้นมาข้างหน้า ดันเหมยเหมยไปด้านหลังเพื่อปกป้อง มองหวงอวี้เหลียนอย่างรังเกียจ “ก่อนที่คุณนายโอหยางจะมีกะจิตกะใจมาสนใจใส่ใจน้องสาวของผม ก็ควรไปจัดการเรื่องของตนเองให้ไร้มลทินก่อนเถอะ!”

เหมยเหมยมองหวงอวี้เหลียนที่ยังไม่รู้ตัวอย่างเย็นชา จงใจพูดว่า “พี่ชายจะพูดกับผู้หญิงที่ชอบมั่วผู้ชายหน้าไม่อายไปทำไม พี่ไม่กลัวว่าจะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลพวกเรามัวหมองหรอ”

สยงมู่มู่ก็พูดเสริมขึ้นว่า “นั่นสิ ผู้หญิงที่หน้าไม่อายแบบนี้ แค่ฉันคิดว่าต้องใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเดียวกับเธอ ก็รู้สึกรังเกียจสะอิดสะเอียนจะแย่แล้ว โอ้ย ฉันอยากขย้อนข้าวเมื่อเช้าออกมาอยู่แล้ว!”

หวงอวี้เหลียนใจหล่นไปถึงตาตุ่ม คนพวกนี้ดูท่าทีแปลกๆ พวกเขารู้อะไรกันมานะ?

“คุณป้าคะ คุณป้าดูสิคะ หรือว่าที่เซี่ยงหมิงตบตีฉันเป็นเพราะพวกเขาพูดใส่แบบนี้ แล้วฉันยังจะเหลือชื่อเสียงอะไรอีก……” หวงอวี้เหลียนจับขาของคุณย่าเอาไว้แน่น มารยาร้อยเล่มเกวียน

คุณย่าโมโหขึ้นมาอีกครั้ง เหมยเหมยกลับไม่ให้โอกาสเธอเปิดปาก ยิ้มเยาะพูดออกมาว่า “หวงอวี้เหลียน เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าทำไมเมื่อคืนวานผู้ชายของเธอถึงต้องตบตีเธอ? ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นคนโง่ดักดานขนาดนี้นะ?”

……………………………………..