ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 896 ของไร้คุณภาพ + ตอนที่ 897 แมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย

ตอนที่ 896 ของไร้คุณภาพ

 หลังจากที่จ้าวอิงหย่งสองสามีภรรยาได้เบ่งอำนาจบารมี คุณย่ากลับประพฤติตัวดีขึ้น ไม่กล้าอาละวาดอีก ในทุกๆ วันเธอได้แต่ทำหน้าบึ้งตึงนั่งดูโทรทัศน์  ซึ่งในใจของคุณย่านั้นบอกปัดปฏิเสธต่อทีวีจอสีเพราะเหมยเหมยเป็นคนให้มา

เธอจึงเปลี่ยนเป็นทีวีจอขาวดำกลับมา คุณปู่จึงยกทีวีจอสีไปวางไว้บนโต๊ะอีกตัวหนึ่ง คนทั้งคู่ต่างคนต่างดูทีวีคนละเครื่อง ไม่มีใครขวางใครแต่กลับต่างคนต่างเงียบ

เรื่องพวกนี้เป็นจ้าวเสวียกงและคนอื่นๆ ที่พูด เหมยเหมยจึงอดชูนิ้วโป้งชื่นชมไม่ได้ “ลุงสามและป้าสามนี่สุดยอดไปเลย ในบ้านหลังนี้มีแค่สองคนนี้เท่านั้นแหละที่เอาสองเฒ่าอยู่หมัด”

ตอนนี้พลันนึกขึ้นได้ที่อันหย่าฟางไม่ได้ยินดียินร้ายกับคุณย่ามาโดยตลอด ที่แท้เพราะเคยมีปัญหากับคุณย่ามาก่อนนี่เอง!

และด้วยเหตุนี้นอกจากช่วงตรุษจีนแล้ว ครอบครัวของจ้าวอิงหย่งมักจะไม่ค่อยแวะเวียนมาหาสักเท่าไหร่ ไม่เหมือนกับสองสามีภรรยาอย่างจ้าวอิงสยง แวะเวียนมาหาอยู่บ่อยครั้ง ทั้งๆ ที่พวกเขานั้นอยู่ไกลกว่ามาก!

จ้าวเสวียกงนั้นไม่ได้รู้สึกดีใจสักเท่าไหร่ หลังจากหมดช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเขาจะต้องกลับไปทุกข์ระทมที่บ้านของคุณตาคุณยาย เฮ้อ!

คุณตาคุณยายไม่ได้เลอะเลือนง่ายเหมือนกับคุณปู่คุณย่า ต่อไปนี้เขาจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่าสงบสุขเสียแล้ว!

“พวกเธอรู้ไหมว่าหลังจากวันนั้นหวงอวี้เหลียนเป็นอย่างไรบ้าง?” จ้าวเสวียไห่ถามขึ้นอย่างมีเลศนัย

ทุกคนต่างส่ายหน้าไปมา พูดไปพูดมาก็ดูแปลก เรื่องที่เกิดในสวนหลังจากนั้น นึกไม่ถึงว่าตระกูลโอหยางจะเงียบหายไร้แรงตอบโต้ใดใดทั้งสิ้น  ไม่ได้ยินข่าวคราวใดอีกเลยแม้แต่น้อย เงียบเสียจนทำเอาทุกคนต่างแปลกใจ

จ้าวเสวียไห่รู้สึกได้ใจเป็นอย่างมาก เพราะเรื่องนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

“ฉันได้ยินมาว่าโอหยางเซี่ยงหมิงถูกย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสองเดือนนี้”

เหมยเหมยขมวดคิ้วเป็นปม และถามขึ้นว่า ”แล้วโอหยางเซี่ยงหมิงได้หย่ากับหวงอวี้เหลียนหรือเปล่า?”

ต่อให้โอหยางเซี่ยงหมิงต้องขึ้นสวรรค์เธอก็ยุ่งอะไรไม่ได้ แต่เธอสนใจเพียงแค่ผลลัพธ์ของหวงอวี้เหลียน

จ้าวเสวียไห่ส่ายหน้ารับ “ไม่รู้สิ ไม่ได้ยินข่าวเรื่องหย่าร้างของพวกเขาเลย แล้วก็ไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาไม่ได้หย่าด้วย ไม่แน่ใจเหมือนกัน!”

เหมยเหมยนิ่งเงียบ หรือว่าตระกูลโอหยางยอมเป็นตัวตลกให้กับคนทั้งเมือง และไม่ยอมหย่าร้างด้วยงั้นหรือ?

ตระกูลโอหยาง

โอหยางเซี่ยงหมิงและหวงอวี้เหลียนอยู่กันครบ รวมทั้งครอบครัวของโอหยางปินด้วย

สีหน้าของภรรยาโอหยางปินนั้นไม่ดีเอาเสียเลย แน่นอนว่าเธอได้เห็นภาพถ่ายพวกนั้นมาแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าสร้างความวุ่นวาย

โอหยางปินได้ปิดกั้นเธอทุกอย่าง หากว่าเธอกล้าสร้างเรื่องวุ่นวาย โอหยางปินคงไม่มีทางปล่อยเธอไว้อย่างแน่นอน

“เดรัจฉาน ทำไมฉันถึงมีลูกสันดานสัตว์ชั้นต่ำแบบนี้!”

โอหยางเซี่ยงหมิงจ้องหน้าลูกชายคนโตด้วยดวงตาแดงก่ำ คนที่สวมเขาให้ตนนั้น คือลูกชายแท้ๆของตน เป็นสิ่งที่ทำให้โอหยางเซี่ยงหมิงไม่อาจยอมรับได้

เขาโมโหจนถีบเข้าข้อพับเข่าของโอหยางปิน  โอหยางปินจึงล้มตึงตังไปกองอยู่บนพื้น

คุณหญิงโอหยางนั้นรู้สึกสงสารหลานชายมาก จึงชี้หน้าด่าหวงอวี้เหลียน “ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ยัยจิ้งจอกไร้ยางอาย ล่อลวงทำชั่วกับหลานชายฉัน ลูกรอง ปีศาจจิ้งจอกอย่างหล่อนไม่ควรเก็บไว้ หย่ากับหล่อนเสีย!”

หวงอวี้เหลียนโกรธถึงขีดสุดแต่ยังคงนิ่งไว้ได้ ไม่เหมือนกับความรู้สึกที่อยู่ในสวนสาธารณะวันนั้น เธอหัวเราะเยาะเย้าใส่ มองคุณหญิงโอหยางและพูดประชดประชันขึ้น “ฉันล่อลวงหลานชายของคุณ  และหลานชายคุณเองที่ยินยอมจะถูกล่อลวง เขาเป็นผู้ชายแมนๆทั้งแท่ง ฉันหรือที่จะสามารถขมขืนเขาได้เหรอ?”

“…แก…แกยังกล้าเถียงฉันอีกรึ?…ลูกรอง พรุ่งนี้ไปทำเรื่องหย่าที่ว่าการอำเภอ แม่จะหาคนที่ดีกว่านี้ให้แก!” หญิงชราตะคอกเสียงดัง

โอหยางเซี่ยงหมิงหลับตาลงเพื่อซึมซับความเจ็บปวด แต่ไม่ได้ตกปากรับคำแม่ของตน

คุณปู่โอหยางสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ “ลูกรองหรือว่าแกยังอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงแบบนี้? ตาแก่อย่างข้าไม่เห็นด้วยเด็ดขาด ตระกูลโอหยางของเรายังหลงเหลือศักดิ์ศรีอยู่ไหม!”

หวงอวี้เหลียนหัวเราะเยาะ พลางหยิบเอาภาพถ่ายในกระเป๋าออกมาปึกหนึ่ง จากนั้นโยนลงบนโต๊ะน้ำชา

“อยากจะหย่ากับฉันมันไม่ง่ายหรอกนะ นอกเสียจากโอหยางเซี่ยงหมิงไม่อยากทำงานอยู่ในตำแหน่งนั้นแล้ว!”

หวงอวี้เหลียนจ้องมองคุณหญิงโอหยางอย่างเย้ยหยัน และพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณคิดว่าลูกชายของคุณเป็นคนดีมีศีลธรรมนักหรือไง ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ เขาเล่นกับผู้หญิงไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน คุณเบิกตาให้กว้างแล้วดูให้ชัดล่ะ ถ้าไม่พอฉันยังมีอีกเยอะ!”

เหตุการณ์ในภาพถ่ายนั้นเป็นภาพระหว่างโอหยางเซี่ยงหมิงกำลังคั่วอยู่กับผู้หญิงอีกหลายๆ คน ไม่ต่างไปจากภาพเหตุการณ์ของหวงอวี้เหลียนและโอหยางปินเลย หากเรื่องเหล่านี้รู้ถึงหูของหน่วยงานที่โอหยางเซี่ยงหมิงทำงานล่ะก็ เกรงว่าตำแหน่งของเขาคงจะสั่นคลอนเอาได้

………………………………………..

ตอนที่ 897 แมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย

 เพื่อรักษาตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลโอหยางเอาไว้ หวงอวี้เหลียนจำเป็นต้องดึงไพ่ใบสุดท้ายของเธอออกมาใช้

สิ่งเหล่านี้เป็นวิธีการป้องกันตัวที่เธอคิดเอาไว้  ป้องกันเผื่อโอหยางเซี่ยงหมิงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา จากตอนแรกคิดว่าทั้งชีวิตคงไม่ได้ใช้มัน แต่ก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้

เพราะภาพถ่ายเหล่านี้ที่หวงอวี้เหลียนมี ตระกูลโอหยางจึงทำได้เพียงยอมถอยให้หนึ่งก้าว พวกเขาไม่อยากบีบเค้นหวงอวี้เหลียนรวดเร็วเกินไป จนเป็นการทำลายหน้าที่การงานของโอหยางเซี่ยงหมิง

แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ยอมเสียหน้า  จึงคิดหาวีธีการประนีประนอมขึ้นมา…

คุณท่านโอหยางจึงออกหน้าเพื่อขอสั่งย้ายโอหยางเซี่ยงหมิงไปที่อื่น ย้ายไปพร้อมกันทั้งครอบครัว ไม่ว่าจะมีเทศกาลสำคัญอะไรก็ไม่ต้องกลับมาที่เมืองหลวงอีก

เท่ากับเป็นการส่งครอบครัวของโอหยางเซี่ยงหมิงออกไป อย่างน้อยก็เป็นการดีกว่าไม่ทำอะไรเลย!

เหมยเหมยรับรู้ข่าวคราวเหล่านี้ เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกไม่พอใจ ด่าหวงอวี้เหลียนในใจว่าเป็นดั่งแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย

นับเป็นการดีที่หวงอวี้เหลียนก็ไม่มีที่ยืนในเมืองหลวงแล้ว ต่อไปนี้เธอจะได้ไม่ต้องพบเจอหน้าสองแม่ลูกที่แสนรังเกียจนี่อีก ซึ่งก็นับว่าเป็นข่าวดี!

เพียงแต่เธอกลับไม่รู้ว่า กรรมชั่วจะมลายหายไปง่ายๆเสียที่ไหนกัน!

ตะวันแตะขอบฟ้าใกล้เข้าสู่ช่วงพลบค่ำ หวงอวี้เหลียนที่แต่งหน้าแต่งตาเสร็จก็ออกจากบ้านในทันที ตอนนี้เธอก็เบื่อที่จะต้องคอยรักษาความเป็นกุลสตรีสงบเสงี่ยมเจียมตัว  ถึงอย่างไรชื่อเสียงของเธอในเมืองหลวงก็ฉาวโฉ่วไปหมดแล้วนี่!

หวงอวี้เหลียนเข้ามายังเกสต์เฮาท์อย่างเร่งรีบ เดินเข้ามายังห้องๆ หนึ่งด้วยท่าทีลับๆ ล่อๆ เคาะประตูเพียงไม่กี่ครั้ง ก็ถูกคนด้านในฉุดลากเข้าไป คนคนนั้นก็คือโอหยางปิน

คนทั้งคู่ช่างใจกล้าเสียจริง อยู่บนปลายยอดลมยังกล้าทำเรื่องเรื่องชั่วช้าได้!

“เกลียดนัก คุณไม่กลัวว่าพ่อคุณจะมาเจออีกหรือไง?”

โอหยางปินรีบร้อน พอลากเข้าประตูมาได้ก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของหวงอวี้เหลียนออก พูดจาอ้อนหว่านล้อมไปที “ถ้าเจอแล้วจะทำไม เขาทำอะไรฉันได้? รีบหน่อย ฉันทนมาหลายวันแล้วเนี่ย!”

หวงอวี้เหลียนหัวเราะอย่างได้ใจ จากนั้นจึงเริ่มถอดเสื้อผ้าด้วยตัวเอง ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างกลมเกลียว…

หลังจากเสร็จศึกใหญ่ไปหลายครา ทั้งคู่ถึงได้รู้สึกสบายอกสบายใจ เสื้อผ้าอาภรณ์ก็ไม่สวมใส่ นอนพิงรับลมอยู่บนเตียงด้วยสภาพแบบนั้น…

“อาปิน ครั้งนี้ฉันทุกข์ทรมานมากเลย คุณต้องแก้แค้นให้ฉันนะ!” หวงอวี้เหลียนออดอ้อน พลางใช้ร่างกายถูไถตัวเขา

โอหยางปินหัวเราะอย่างเย็นชา “อย่าใจร้อนสิ รอให้หาเจ้าเช่อให้มาจัดการกับจ้าวหวายซานสองเฒ่านั้นได้ก่อน เหมยเหมยเธอจะลงโทษยังไงก็แล้วแต่เลย”

หวงอวี้เลียนได้ยินชื่อของเฮ่อเหลียนเช่อ จึงขมวดคิ้วแน่น พลางพูดเกลี้ยกล่อม “ฉันคิดว่าเฮ่อเหลียนเช่อไม่ค่อยเข้าท่านัก หรือไม่งั้นคุณลองไปหาคนอื่นดู?”

“ยังมีใครให้หาอีก? ช่างเหอะๆ เรื่องของฉันเธออย่ายุ่งให้มากนัก ผู้หญิงจะเข้าใจอะไรได้!”

โอหยางปินโบกมือปัดป่ายอย่างไม่สบอารมณ์ หางตาที่ใช้มองหญิงสาวข้างกายกดลงต่ำลง สิ่งที่เพิ่มขึ้นมานั้นคือความรำคาญ รู้สึกเพียงแค่เบื่อหน่าย

“ไปก่อนนะ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำ เธอก็ทำใจให้สบายแล้วก็ไปอยู่ทางใต้กับพ่อของฉันเถอะ ถ้าไม่มีธุระก็อย่ากลับมาหาฉัน”

โอหยางปินลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้า เขาคิดเพียงว่าการที่หวงอวี้เหลียนไปอยู่ทางตอนใต้กับพ่อของเขานั้นเป็นเรื่องดี ลูกท้อเก่าที่กัดกินอยู่ทุกวันก็ต้องมีเบื่อหน่ายกันบ้างแหละ!

หวงอวี้เหลียนนิ่งขบคิด นอนกับชายผู้นี้มาหลายสิบปี ไม่มีใครเข้าใจโอหยางปินดีเท่าเธอแล้ว

เมื่อเห็นท่าทีของโอหยางปินในตอนนี้ เธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าเขาได้เบื่อเธอแล้ว…

“อาปิน คุณลองช่วยพูดกับคุณย่าได้ไหม ให้ซานซานอยู่ที่นี่?” หวงอวี้เหลียนพูดกับโอหยางปินอย่างมีความหวัง ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นลูกของเขา!

“ให้อยู่ต่อเพื่ออะไร? ยังขายขี้หน้าไม่พอหรือ?”

โอหยางปินจ้องเธอตาเขม็งและยิ่งรู้สึกรำคาญ ผู้หญิงคนนี้ตัดสินใจเองที่จะคลอดเด็กออกมา ทั้งยังปิดบังเขามานานนับสิบหกปี บัญชีนี้เขายังไม่ได้สะสางเลยด้วยซ้ำ!

“ต่อไปนี้ถ้าเธอยังกล้าปิดบังฉันทุกเรื่อง อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน!”

โอหยางปินทิ้งท้ายด้วยประโยคที่เด็ดขาด จากนั้นก็เดินออกไปอย่างไม่นึกอาลัยอาวรณ์

พัดลมที่กำลังพัดทำงาน ทำเอาหวงอวี้เหลียนหนาวสะท้านไปทั่วร่าง ในใจเหน็บหนาวยิ่งกว่า

โอหยางเซี่ยงหมิงไม่อาจคาดหวังได้แล้ว โอหยางปินก็พึ่งพาไม่ได้แล้ว หวงอวี้เหลียนเกิดความสับสนกะทันหัน ไม่ได้สิ เธอจะต้องหาที่พึ่งที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

ขอแค่มีที่พึ่ง เธอก็จะสามารถจัดการยัยเด็กชั่วช้าอย่างจ้าวเหมยนั่นได้!

…………………………………………