ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 900 ภาพวาดที่ดี + ตอนที่ 901 โดนสวมเขาก็สมน้ำหน้า

ตอนที่ 900 ภาพวาดที่ดี

ภาพที่เซียวเซ่อวาดนั้นเป็นภาพวิวธรรมชาติ อีกทั้งยังเป็นภาพวาดสีน้ำมันที่วาดด้วยสีสันหลากหลาย เหมยเหมยคาดไม่ถึงว่าแม้แต่จิตรกรรมตะวันตกเธอก็สามารถวาดมันให้โดดเด่นได้ ทั้งๆ ที่โดยทั่วไปไม่เคยเห็นเธอวาดเลย!

บนภาพวาดนั้นปรากฏชัดเจนว่าเป็นภาพวิวที่เจียงหนาน แม่น้ำสายเล็กที่มีน้ำใสแจ๋วและมีลักษณะคดเคี้ยวคล้ายกับงู สองฝากฝั่งแม่น้ำเป็นต้นหยางที่สูงตะหง่านเรียงราย และบานสะพรั่งด้วยดอกไม้ สายลมอ่อนๆ พัดพลิ้วปลิวไสว

บนพื้นผิวแม่น้ำเต็มไปด้วยใยฝ้ายสีขาวโพลนที่บินล่องลอยไปทั่วท้องนภา ให้ความรู้สึกชวนสัมผัส

สีสัน ฝีมือการวาด เค้าโครง…ต่างก็ไม่มีปัญหาใดๆ หากพูดถึงระดับฝีมืออย่างเดียว ภาพวาดภาพนี้นับเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ เพียงแต่…

“เซ่อเซ่อ ข้างแม่น้ำควรจะวาดต้นหลิวไม่ใช่หรือ?”

ไม่แปลกเลยที่เธอจะรู้สึกว่าภาพวาดภาพนี้มีสิ่งใดผิดปกติ!

หากพูดตามหลักการแม่น้ำสองฝากนั้นควรจะวาดเป็นต้นหลิวสิ ทำไมถึงกลายเป็นต้นหยางล่ะ?

วาดแต่งแต้มต้นหลิวที่โอนเอนพลิ้วไหวไปตามสายลมขึ้นมาอีกสองแถว จินตนาการเชิงศิลป์ของภาพวาดนั้นต้องสูงกว่าระดับทั่วไปขึ้นมาอีกหนึ่งขั้นเป็นแน่!

เซียวเซ่อมองเธอแค่แวบเดียว ยกตราปั้มขึ้นมาพลางถอนหายใจ จากนั้นจึงกดตัวปั้มลงไปบนภาพวาด

“สำเร็จ ไม่ชอบต้นหลิว ต้นหยางสวยจะตายไป!”

เซียวเซ่อยกภาพวาดขึ้นมาชื่นชมอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกพอใจ ในช่วงที่ผ่านมาเธอได้เรียนรู้บางอย่างจากตัวของเหมยเหมย บางครั้งการใช้มีดด้ามอ่อนแทงคน ผลลัพธ์นั้นร้ายแรงเสียยิ่งกว่าการใช้มีดจริงๆ เสียอีก!

ภาพวาดภาพนี้คุณย่าเลี้ยงจะต้องชอบแน่นอน!

เหมยเหมยจึงคิดเสียว่าเซียวเซ่อนั้นไม่ชอบต้นหลิว จึงไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงยังไงต้นหยางก็สวยงามไม่แพ้กันนี่!

อีกอย่างนี่ก็เป็นภาพวาดที่เซียวเซ่อวาดเองกับมือเลยด้วย เมื่อเทียบกับการไปเก็บเศษซากดอกไม้ในสวนมามัดรวมกันแล้ว นับว่านี่เป็นความจริงใจเสียยิ่งกว่า!

เพียงแต่หลังจากที่เหมยเหมยรู้ความหมายแฝงจากภาพวาดของเซียวเซ่อ เธอถึงได้รู้ว่า ต่อให้เซียวเซ่อได้หยิบเอาแจกันเซรามิคฝุ่นเขรอะจากห้องรับแขกไป ยังนับว่าดีกว่าภาพวาดภาพนี้เป็นร้อยเท่า!

สยงมู่มู่และเจ้าเด็กอ้วนแลกเปลี่ยนความคิดกันทางสายตา คิดไปคิดมาแต่ก็ไม่ได้เตือนสติเหมยเหมยที่ไม่ทันได้สังเกต

ถึงยังไงเรื่องวุ่นวายก็เป็นเรื่องของตระกูลเซียว เขาหวังแค่ดูความสนุกสนานก็เท่านั้น!

อีกอย่างเซียวเซ่อก็ไม่ได้วาดผิดนี่นา เพราะความจริงแล้วคุณย่านอกไส้นั่นก็ไม่ใช่คนดีอะไร!

บ้านของอาจารย์เซียวห่างจากบ้านของเซียวเซ่อไม่ไกล เป็นบ้านพักหลังใหญ่หลังหนึ่ง เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่อาจารย์เซียวได้ซื้อไว้ในสมัยสาธารณรัฐ เต็มไปด้วยสมาชิกจำนวนสิบกว่าชีวิตที่อาศัยอยู่รวมกัน ทุกคนต่างพึ่งพาเขาเพียงคนเดียว

ใครใช้ให้เขาแต่งงานกับภรรยาตั้งหลายคนกันล่ะ ทั้งยังมีลูกอีกหลายคนด้วย!

โชคดีที่ภาพวาดของอาจารย์เซียวนั้นได้ราคา หากขาดแคลนเงินก็แค่ขายภาพวาด ตรงจุดนี้เขาและลูกชายอย่างเซียวจิ่งหมิงเหมือนกันมาก ในตัวเขานั้นไม่มีความเป็นปัญญาชนที่มีจรรยาบรรณในการวาดภาพสักนิด ไม่ได้รักในสิ่งของพวกนี้มากกว่าเงินเลย!

ที่บ้านของอาจารย์เซียวในวันนี้ดูครึกครื้นเป็นอย่างมาก คนส่วนใหญ่ที่เข้ามาร่วมอวยพรวันเกิดต่างก็เป็นนักเรียน ลูกศิษย์ล้นหลามเต็มไปหมด!

เซียวเซ่อไปพร้อมกับเหมยเหมย จากตอนแรกเหมยเหมยไม่อยากไป แต่คุณหนูใหญ่เฝิงตั้งใจโทรเข้ามาไหว้วานให้เธอไปช่วยดูแลเซียวเซ่อด้วย ไปสร้างเรื่องวุ่นวายอีก

เหมยเหมยจึงตามมาด้วย แต่เธอและคุณหนูใหญ่เฝิงกลับไม่รู้ ว่าแผนการในครั้งนี้เซียวเซ่อจะทำทีเหมือนเป็นใบ้ ซึ่งอย่างน้อยก็สามารถสร้างความอลหม่านขึ้นได้!

คุณย่าเลี้ยงแซ่หู นามว่าหูเซียงหลาน หญิงวัยสี่สิบปียังคงความมีเสน่ห์ นับเป็นช่วงที่ลูกท้อกำลังสดใหม่ อีกทั้งหูเซียงหลานก็เป็นผู้หญิงสวย ชุดกี่เผ้าสีแดงสดรัดรูปนั้นยิ่งทำให้รูปร่างอวบอิ่มมีเสน่ห์ของเธอเป็นที่ล่อตาล่อใจจนอาจเป็นเหตุให้เกิดอาชญากรรมได้ เกรงว่าจะไม่มีใครต้านทานต่อเสน่ห์ของหญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่ได้

เหมยเหมยแอบลอบมองอาจารย์เซียวที่ยืนอยู่ข้างกายหูเซียงหลาน ในวัยหนุ่มนับว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่สง่างามมีความสามารถ แต่ในตอนนี้กลับกลายเป็นชายชราผมขาวร่างกายหดเล็ก จะยังคงเหลือความสง่าได้อีกหรือ!

ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างกัน เหมยเหมยพลันนึกถึงท่อนหนึ่งในบทกวีอันมีชื่อ นั่นคือ…

ต้นดอกแพร์หนึ่งต้นสามารถกดต้นไห่ถางไว้ได้!

………………………………………..

ตอนที่  901 โดนสวมเขาก็สมน้ำหน้า

เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะกระซิบข้างหูของเซียวเซ่อ “ร่างที่แก่หงำเหงือกของคุณปู่เธอยังกำราบย่าเลี้ยงเธอไหวเหรอ?”

เซียวเซ่อกลอกตาใส่เธอแวบหนึ่งแล้วตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “พูดมาก ถ้ากำราบได้สิแปลก ความจริง…”

พูดถึงตรงนี้สีหน้าของเซียวเซ่อก็ดูจริงจังขึ้นมาแล้วกระซิบข้างหูเหมยเหมยอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ “ฉันสงสัยมาตลอดว่าผู้หญิงคนนี้สวมเขาให้ปู่ฉัน”

เหมยเหมยก็เห็นด้วย หูเซียงหลันใบหน้าดูอิ่มเอิบดั่งลูกท้อสด ออร่าความเย้ายวนแพร่กระจายดูยั่วยวนจับใจ ดูก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงที่อิ่มเอมกับชีวิตรัก แต่ปัญหาคือ–

อาจารย์เซียวที่แห้งเหี่ยวขนาดนี้จะเติมเต็มให้กับหูเซียงหลันได้อย่างไร?

กลัวว่ามันจะไม่เพียงพอต่อความต้องการของผู้หญิงคนนี้มากกว่า

เมื่อบ่อน้ำที่บ้านตัวเองเหือดแห้งก็ต้องอาศัยบ่อน้ำบ้านคนอื่นล่ะสิ!

“งั้นทำไมเธอไม่ให้เสี่ยวกัวสืบดูล่ะ?” เหมยเหมยไม่เข้าใจว่าทั้ง ๆที่เริ่มสงสัยแล้วแต่กลับเก็บงำไว้ไม่สืบหาความจริง นี่ไม่ใช่สไตล์การแก้ปัญหาของเซียวเซ่อ!

เซียวเซ่อยักไหล่ “คนที่โดนสวมเขาไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อยฉันจะเปลืองเงินไปทำไม? อีกอย่างปู่ฉันหาเรื่องเอง เจ้าโลกน้อยใช้งานได้หรือเปล่าก็น่าจะรู้ตัวสิ โดนสวมเขาก็สมน้ำหน้าแล้ว!”

เหมยเหมยลูบจมูก เธอฟังแล้วก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลดี!

“เซ่อเซ่อมาแล้วเหรอ!”

หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอเป็นรุ่นน้องดาวโรงเรียนอยู่โรงเรียนแห่งเดียวกับจ้าวเสวียเอ๋อร์ ชื่อเซียวเซียง และยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซียวเซ่อ เพราะคุณพ่อของเซียวเซียงคือลูกชายคนโตของอาจารย์เซียว ลูกกับภรรยาคนแรกของเขา

ความจริงคุณย่าเซียวเซ่อเป็นภรรยาคนที่สองของอาจารย์เซียว โดยในเวลานั้นคุณย่าเซียวเซ่อไม่รู้ด้วยซ้ำ ในภายหลังเธอถึงได้รู้ว่าตัวเองเป็นเมียน้อยของคนอื่นแบบงง ๆ ความโกรธพุ่งปรี๊ดจนยกขาเตะอาจารย์เซียว ก่อนจะพาเซียวจิ่งหมิงกลับประเทศอังกฤษ

จึงเป็นเหตุผลที่เซียวเซ่อยังพอสนิทกับเซียวเซียงที่เป็นลูกของภรรยาคนแรกอยู่บ้าง ส่วนลูกภรรยาคนอื่นเธอไม่แม้แต่จะทักทาย

เซียวเซียงต้อนรับเหมยเหมยอย่างกระตือรือร้น หญิงสาวคนนี้นิสัยร่าเริงเป็นกันเองและหน้าตาดี ตอนแรกเธอคิดว่าเซียวเซียงกับจ้าวเสวียเอ๋อร์จะรักกันเสียอีก แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีความคืบหน้า

วันนี้อากาศดีไม่น้อยเลยจัดโต๊ะฉลองวันเกิดกลางลานบ้าน กับข้าวถูกจัดส่งโดยร้านอาหารทั้งหมด แขกที่มาร่วมงานยังมาไม่ครบ แต่ก็มีหลายคนที่ยืนคุยกันตรงลานบ้านอยู่ก่อนแล้ว เซียวเซ่อพาเหมยเหมยไปเจออาจารย์เซียวพร้อมทั้งอวยพรวันเกิดให้

“คุณปู่ นี่เพื่อนสนิทของหนูจ้าวเหมย ภาพวาดของเธอคุณปู่ก็เคยเอ่ยปากชมมาก่อนแล้วด้วย” เซียวเซ่อพูดแนะนำ

อาจารย์เซียวยิ้มมองเหมยเหมยพร้อมทำหน้าชื่นชม บอกเหมยเหมยอย่าเกรงใจให้ทำตัวเสมือนอยู่บ้านตัวเอง

เหมยเหมยมอบของขวัญวันเกิดที่ซื้อลวก ๆในห้างสรรพสินค้าเป็นขนมทานเล่นจากหมู่บ้านเต้าเซียงและผ้าจากขนแกะอย่างดี รวมถึงผ้าพันคอผ้าไหมแท้ ของขวัญวันเกิดที่เลิศเลอขนาดนี้จะมีใครมาหาเรื่องตำหนิได้

เซียวเซ่อเองก็มอบของขวัญวันเกิดที่เธอเตรียมมาเป็นอย่างดี ที่เป็นภาพวาดแสนงดงาม…

“หนูไม่มีเงินซื้อของขวัญก็เลยวาดรูปเอง”

เซียวเซ่อเปิดภาพวาดที่ถูกห่อหุ้มมาอย่างดีออกเพื่อให้ความงดงามนี้ได้เฉิดฉาย ในบรรดาแขกเหรื่อนั้นมีหลายคนที่อยู่ในวงการเดียวกันต่างออกปากพูดชมภาพวาดนี้ไม่หยุด แต่หลายคนก็เริ่มมีสีหน้าท่าทีแปลก ๆ ทำท่าเหมือนอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็ยังปิดปากเงียบ

อาจารย์เซียวกวาดตามองโดยไม่ละเอียดนัก ใจจริงเขาอยากรับมาดูให้ละเอียดด้วยตัวเองแต่ก็มีแขกมาแทรกพอดีอาจารย์เซียวจึงต้องไปรับแขก ไม่ทันดูภาพวาดของเซียวเซ่ออย่างละเอียดเลยไม่รู้ว่ามีความผิดแปลกตรงไหน

เซียวเซ่อแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หูเซียงหลันที่เปลี่ยนสีหน้าด้วยความเร็วแล้วพูดท้าทายเสียงเบาว่า “คุณผิดหวังเลยเหรอคะ? ฉันมีเงินถมไปแต่ฉันไม่อยากให้คุณมีความสุข แล้วคุณจะทำอะไรฉันได้?”

หูเซียงหลันเองโกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แต่ต่อหน้าแขกเธอต้องรักษาภาพลักษณ์หญิงที่สูงสง่าและอ่อนโยนจึงจำต้องฝืนยิ้ม อีกทั้งเขาเองก็ไม่อยากให้แขกคิดว่าเธอปฏิบัติไม่ดีกับเซียวเซ่อเลยเสนอให้คนเอาภาพวาดภาพนี้แขวนให้สูง ๆ เพื่อให้ทุกคนได้เห็น

…………………………