ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 944 เรียกคนรักมาทานข้าว + ตอนที่ 945 อร่อย

ตอนที่ 944 เรียกคนรักมาทานข้าว

เฮ่อเหลียนชิงได้รับการรายงานจากลูกน้องก็อดเลิกคิ้วถามไม่ได้ “เพิ่มอะไรให้เขา?”

ลูกน้องรายงานตารางฝึกเสริมที่ให้เหยียนหมิงซุ่นในระยะนี้อย่างละเอียดด้วยความนอบน้อม ซึ่งอยู่เหนือความคาดหมายเฮ่อเหลียนชิงอย่างสิ้นเชิงจนเริ่มสนใจอย่างน่าแปลก

วิชาฝึกต่าง ๆในฐานบัญชาการล้วนถูกกำหนดโดยเขาเพียงคนเดียว ไล่ตั้งแต่ง่ายไปถึงยากกระทั่งถึงระดับที่เกินกว่าร่างกายมนุษย์จะรับไหว เป้าหมายเพื่อกระตุ้นศักยภาพของมนุษย์ให้ได้มากที่สุด

ความจริงพิสูจน์แล้วว่าการวิจัยของเฮ่อเหลียนชิงประสบความสำเร็จ ทหารกองกำลังพิเศษที่ผ่านการฝึกโดยมือเขาล้วนกลายเป็นทหารชั้นแนวหน้าของโลก คนได้ยินยังกลัวจนหัวหด

แต่วิชาฝึกเหล่านี้ที่เฮ่อเหลียนชิงสร้างขึ้นมาจนถึงตอนนี้กลับมีอีกหลายวิชาที่ไม่มีใครเคยเอาชนะมันได้เพราะมันยากมากจริง ๆ ต่อให้เป็นราชาแห่งทหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดในขณะนั้น หรือครูฝึกปีศาจในตอนนี้เองก็ไม่เคย

ดังนั้นตอนเขาเห็นว่าเหยียนหมิงซุ่นสามารถผ่านวิชาฝึกที่เขาถอดใจได้อย่างง่ายดาย  ก็เกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย…

เฮ่อเหลียนชิงได้ยินว่าเหยียนหมิงซุ่นผ่านวิชาฝึกที่เขายังคิดว่ามันช่างบ้าบิ่นได้พลันก็ทำหน้าปลื้มใจ

“เรียกหมอนั่นมา ฉันจะตรวจสอบเอง!”

ขณะที่ลูกน้องกำลังจะไปโทรศัพท์  เฮ่อเหลียนชิงคิดไปคิดมาจึงบอกไปว่า  “เรียกคนรักของเขามาทานข้าวด้วย”

หลายวันนี้ทานข้าวคนเดียวมันไม่เจริญอาหารเลยจริง ๆ เขากลับไปเป็นเหมือนเก่าที่วัน ๆได้แต่ทานอาหารเหลวเล็กน้อยพอให้กระเพาะได้ชุ่มฉ่ำ แล้วให้คุณหมอฉีดยาบำรุงที่ร่างกายต้องการเข้าไป

เขาใช้ชีวิตแบบนี้มาสิบกว่าปีเลยชินไปแล้วไม่ได้รู้สึกว่าไม่ดีตรงไหน อย่างไรเสียขอแค่มีสารอาหารเพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงชีวิตเขาได้ก็พอ

หากแต่เมื่อหลายวันก่อนทานข้าวอิ่มไปหนึ่งมื้อ  เฮ่อเหลียนชิงก็หวนนึกถึงความรู้สึกอิ่มเอมใจยามอิ่มท้องในวันวาน ที่ทั้งอบอุ่นและพองโต พออิ่มท้องแล้วยังอยากนอนหลับ หลับสนิทไม่มีฝันร้าย

ความอิ่มเอมใจแสนเลิศเลอที่นานทีมีหน ทำให้เฮ่อเหลียนชิงย้อนระลึกถึงความรู้สึกนั่นอยู่เสมอ

ดังนั้นจู่ ๆเขาก็ชักจะเบื่อชีวิตจำเจแบบนี้ขึ้นมา เขาอยากอิ่มท้อง ไม่อยากฉีดยาเพิ่มสารอาหารบำรุงอีกแล้ว

แต่พอเขาได้เผชิญหน้ากับอาหารเต็มโต๊ะก็ไม่เกิดความอยากอาหารเลยสักนิดเดียว ต่อให้เป็นอาหารเมนูเดิม กลิ่นเดิมไม่มีผิดเพี้ยน พอเขาทานเข้าไปคำแรกก็จะเกิดอาการพะอืดพะอมโดยอัตโนมัติ แม้แต่หอยขมก็ไม่เว้น

เขาทานมันไม่ลง!

จากนั้นคุณหมอได้วินิจฉัยถึงสาเหตุของเขาพลางคิดว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่อาหาร แต่เป็นคน…

หากพูดให้ละเอียดก็คือจ้าวเหมย!

ไม่มีทางเป็นเหยียนหมิงซุ่นเพราะเมื่อก่อนเหยียนหมิงซุ่นเคยทานข้าวร่วมโต๊ะกับเฮ่อเหลียนชิงก็ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใด ๆ แต่เมื่อวานมีจ้าวเหมยมาเพิ่มกลับทำให้เฮ่อเหลียนชิงทานข้าวไปครึ่งถ้วยอย่างมหัศจรรย์ แถมยังทานน่องไก่ไปครึ่งน่องกับน้ำซุปอีกหนึ่งถ้วย นับได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์!

ลูกน้องแนะนำให้เรียกจ้าวเหมยมาทานข้าวด้วยกันอีกแต่ถูกเฮ่อเหลียนชิงปฏิเสธ

เขาไม่อยากถูกยายหนูคนหนึ่งควบคุมเอาได้ง่าย ๆ เพียงเพราะความอยากอาหารของตัวเองมันจะทำให้เขารู้สึกขายหน้า โดยเฉพาะเขาที่อยากให้เหยียนหมิงซุ่นทิ้งยายนี่ไปแต่งงานกับคนอื่น!

แต่หิวติดต่อกันมาหลายวัน สุดท้ายเฮ่อเหลียนชิงต้องยอมจำนน…

อาการหิวมันรู้สึกแย่มากจริง ๆ!

ลูกน้องได้ฟังคำสั่งของเฮ่อเหลียนชิงก็รีบไปโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  รู้อยู่แล้วว่านายท่านต้านทานไม่ได้หรอก

หลายวันนี้เหมยเหมยอยู่บ้านเฉย ๆไม่ออกจากประตูแม้แต่ก้าวเดียว ทำให้จ้าวเสวียหลินพึงพอใจอย่างมาก ตอนกลางวันเขาจะไปช่วยงานที่ร้านอาหาร ส่วนกลางคืนจะวิจัย ‘สีชาด’ ร่วมกับสยงมู่มู่และเจ้าอ้วนน้อย แต่ละวันใช้ชีวิตได้คุ้มค่าเหลือเกิน

สายเรียกเข้าของเหยียนหมิงซุ่นทำให้เหมยเหมยที่กำลังเบื่อหน่ายมีชีวิตชีวาขึ้นทันที ขอแค่ได้อยู่กับพี่หมิงซุ่น ต่อให้ทานข้าวกับตาแก่โรคจิตก็ไม่เป็นไร!

……………………..

 ตอนที่ 945  อร่อย

เฮ่อเหลียนชิงยังคงมีสภาพตายแหล่มิตายแหล่ เห็นเธอก็ไม่คิดจะยิ้ม แค่สั่งให้ลูกน้องเสิร์ฟอาหาร

เขาคิดไม่ตกจริง ๆ  ทำไมพอเห็นยายเด็กนี่เขาก็น้ำลายสอขึ้นมาทันทีเลยล่ะ?

กับข้าวไม่ต่างจากคราวก่อนมากแค่เปลี่ยนเป็นน้ำซุปหน่อไม้ดองใส่เป็ด แล้วก็กระดูกซี่โครงต้มกระเทียมเจียวรวมถึงยำสาหร่าย แน่นอนว่าผัดหอยขมต้องมีอยู่แล้ว

“น้ำซุปสดใหม่จัง มีรสชาติเปรี้ยวนิด ๆด้วย อร่อยจัง พี่หมิงซุ่นก็กินสิ”

เหมยเหมยดซดน้ำซุปเนื้อเป็ดไปไม่กี่คำก็ชมไม่ขาดปาก พลางตักให้เหยียนหมิงซุ่น คิด ๆแล้วก็ตักให้เฮ่อเหลียนชิงด้วยอีกครึ่งถ้วย

“คุณก็ทานเยอะ ๆหน่อย ดูสิผอมขนาดนี้ ลมระดับหกพัดปลิวได้แล้วมั้ง”

เฮ่อเหลียนชิงกลอกตาใส่เธอแวบหนึ่งซึ่งเหมยเหมยก็ไม่ได้สนใจอะไร ซดน้ำซุปอีกหลายคำจนเปิดกระเพาะเต็มที่แล้วจึงตัดสินใจตักน้ำซุปใส่ในถ้วยข้าว ตักเข้าปากคำโต ปากเล็ก ๆที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยทำเอาเฮ่อเหลียนชิงกลืนน้ำลายตาม

ดูเหมือนจะดีไม่น้อย!

เขาเองก็เทน้ำซุปราดข้าว ทานไปเพียงคำเดียวก็ตกเป็นทาสของน้ำซุปรสชาติสดใหม่นี้ทันที รสนิยมอาหารของยายหนูตระกูลจ้าวดีไม่เลวเลย กับข้าวที่แนะนำก็ไม่มีเมนูไหนไม่อร่อยเลย

ลูกน้องเห็นเฮ่อเหลียนชิงทานข้าวไปหลายคำและไม่มีท่าทางจะอาเจียนใด ๆ ยิ่งมั่นใจสิ่งที่คุณหมอคาดคะเน เจ้าหญิงน้อยตระกูลจ้าวเป็นอาวุธลับที่จะช่วยให้นายท่านทานข้าวได้

เหมยเหมยทานข้าวไปครึ่งถ้วยถึงเริ่มทานกับข้าวอย่างอื่น ดูดหอยขมดังจ๊วบ ๆและแทะเนื้อซี่โครงไปหลายชิ้นจนปากเล็กมันเยิ้ม ทำเอาเฮ่อเหลียนชิงที่มองอยู่ก็อดจะดูดหอยขมตามไม่ได้ คิดแค่ว่าไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาก่อน

“คุณอย่ากินแต่หอยขมสิ รสชาติเนื้อซี่โครงก็ดีมากนะ คุณเองต้องกินผัก ไม่อย่างนั้นจะขาดวิตามินไม่ดีต่อร่างกาย”

เหมยเหมยเกลี้ยกล่อมอย่างหวังดี เธอรู้แล้วว่าทำไมเฮ่อเหลียนชิงถึงผอมขนาดนี้ เลือกกินขั้นสาหัสเลยนี่นา!

กับข้าวเต็มโต๊ะแต่กลับจ้องจะทานแต่หอยขม ไม่เลือกกินแล้วเรียกว่าอะไรล่ะ?

แบบนี้ไม่ได้หรอก อย่างไรก็พ่อบุญธรรมของเหยียนหมิงซุ่น ถึงนิสัยจะแปลกไปหน่อยจิตใจออกจะคับแคบไปสักนิดแต่อย่างน้อยก็เป็นที่พึ่งของเหยียนหมิงซุ่น ใช้ชีวิตยืนยาวหน่อยคงจะดีกว่า

ระหว่างที่เหมยเหมยเห็นเฮ่อเหลียนชิงทำหน้าลังเลคล้ายกำลังตัดสินใจว่าจะเลือกทานเมนูอื่นหรือเปล่านั้นเธอก็ใช้ตะเกียบกลางคีบเนื้อซี่โครงชิ้นใหญ่ แล้วคีบยำสาหร่ายอีกเล็กน้อยรวมถึงผักบุ้งบางส่วนให้เฮ่อเหลียนชิงไปครึ่งถ้วยเล็ก ๆ

“เมนูพวกนี้อร่อยมากเลยนะคะ”

เหมยเหมยกลัวเฮ่อเหลียนชิงไม่พอใจเลยคีบให้ตัวเองปริมาณมากกว่าก่อนจะเริ่มทานอย่างเอร็ดอร่อยเป็นเชิงว่าเธอไม่ได้โกหก

ความจริงกับข้าวพวกนี้อร่อยจริง ๆ ต่อให้เป็นผักแต่น้ำซุปกลับเป็นน้ำซุปเนื้อเป็ดที่มีรสชาติสดใหม่หอมหวาน เหมยเหมยทานผักบุ้งติดต่อกันหลายคำ

เฮ่อเหลียนชิงกลืนน้ำลายและเริ่มทานผักบุ้งด้วยความข้องใจ คิ้วคลายตัวลงค่อย ๆทานทีละคำเล็ก ๆก่อนจะจัดการผักที่เหมยเหมยคีบให้จนหมดรวมถึงข้าวผสมน้ำซุปขนาดครึ่งถ้วยใหญ่

“ฉันพูดไม่ผิดเลยใช่ไหมล่ะคะ!”

เหมยเหมยได้ใจอย่างมาก ลิ้นของเธอรับรสได้ดีที่สุด อร่อยหรือไม่อร่อยลองสักหน่อยก็รู้ทันที ฝีมือของเชฟในชนบทดีที่สุดเท่าที่เธอเคยทานมา กับข้าวเมนูบ้าน ๆแต่รสชาติดีกว่าเมนูในวังอีก

เฮ่อเหลียนชิงแค่นเสียงใส่โดยไม่สนใจเหมยเหมย

ความจริงเขาไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรต่างหากเพราะเขาเองก็คิดเช่นนี้ แต่เขาไม่มีทางอ้าปากยอมรับต่อหน้าเหมยเหมยแน่นอน เสียหน้าจะตายไป!

“นายท่านจะเอาข้าวเพิ่มไหมครับ?” ลูกน้องถามเสียงเบา

เฮ่อเหลียนชิงเหลือบมองเหมยเหมยที่ให้เหยียนหมิงซุ่นเติมข้าวแล้วลอบกลืนน้ำลายพยักหน้าตาม

…………………………