ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 954 เอาคืน + ตอนที่ 955 เพิ่มน้ำหนักอีกสิบห้ากิโลกรัม

ตอนที่ 954 เอาคืน

เหมยเหมยตื่นตั้งแต่อยู่บนรถ รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งคอ เธอสะดุ้งตกใจก่อนที่ไม่นานจะพบว่าตัวเองอยู่บนรถ สัญญาณในตัวดังขึ้น

“คุณจะพาฉันไปไหน? ถ้าพี่หมิงซุ่นรู้ว่าฉันเป็นอะไรไปเขาจะต้องแก้แค้นแทนฉันแน่ คุณต้องสู้พี่หมิงซุ่นไม่ได้แน่…”

เสี่ยวเมิ่งมองเหมยเหมยที่ทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมอย่างระอาพลางชี้ไปที่ป้ายบอกทางตรงด้านนอก “คุณหนูจ้าวดูให้ดีก่อน นายท่านผมแค่ล้อเล่นกับคุณเอง คุณคิดมากไปแล้ว!”

เหมยเหมยเห็นป้ายบอกทางแสนคุ้นตาริมข้างทาง เป็นเส้นทางกลับเข้าเมืองพอดีพลันก็สบายใจในทันที

ถ้าคิดจะฆ่าคนทิ้งศพไว้ ยังไงก็ต้องไปในป่าลับตาคนสิ!

นึกถึงถ้อยคำที่เฮ่อเหลียนชิงพูดมาก่อนหน้าเหมยเหมยก็อดโมโหไม่ได้ กล่าวกับเสี่ยวเมิ่งเหมือนให้คำมั่น “ยังไงฉันก็จะไม่ให้เขามาทำลายฉันกับพี่หมิงซุ่นหรอก เขาอย่าฝันกลางวันไปเลย!”

นึกๆ แล้วเธอก็พูดเสริม “จากนี้ไปฉันจะไม่ไปทานข้าวกับเขาแล้ว ตนเนรคุณ ใจดำอำมหิต…”

เสี่ยวเมิ่งทำแค่แกล้งไม่ได้ยิน ตอนนี้คุณหนูจ้าวกำลังโกรธอยู่  ต่อให้เขาพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ ส่วนเรื่องทานข้าว ขอแค่นายท่านต้องการอีก  อย่างมากเขาก็แค่ตีให้สลบอีกครั้งก็พอ!

ฉาฉาตรงข้อมือเหมยเหมยเริ่มอยู่ไม่นิ่งต่างจากเวลาปกติ เขาไม่สามารถสื่อสารกับเจ้านายได้เลยต้องใช้วิธีนี้เตือนเจ้านาย–

เจ้านายลืมเฮียฉิวไว้แล้ว

เสี่ยวเมิ่งมองกำไลหยกตรงข้อมือเหมยเหมยอย่างตกใจเพราะเหมือนว่ามันกำลังเต้นรำอยู่ เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เลยกะพริบตาแรงๆ อีกทีข้อมือก็ยังขยับไปมาอยู่ อีกทั้งเขาก็ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของกำไลแล้ว

เหมยเหมยทานข้าวที่สวนฟาร์มมาหลายครั้ง  และมักจะสวมกำไลหยกอันนี้ตลอดเวลา พวกเขามีคนตั้งมากมายกลับไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่าแท้จริงเป็นงูตัวเล็ก!

“นี่คือสัตว์เลี้ยงของคุณจ้าวเหรอ?” เสี่ยวเมิ่งถาม

เหมยเหมยตบฉาฉาเบาๆ หลงคิดว่าเขาหิวจึงคิดจะเอาเนื้ออบแห้งจากกระเป๋าป้อนเจ้าตัวเล็ก พอยื่นมือลูบจับกลับพบความว่างเปล่า เธอรีบกวาดมองรอบข้างโดยด่วนและเห็นว่าไม่มีกระเป๋าติดตัวออกมาด้วย

เธอลืม…ฉิวฉิวของเธอไว้!

ไม่รู้ว่าตาแก่โรคจิตนั่นจะทำอะไรกับฉิวฉิวของเธอ!

“กลับไป…รีบกลับไป…ฉันลืมของไว้!”

เหมยเหมยตะโกนร้องอย่างตระหนกเพียงอยากให้เสี่ยวเมิ่งย้อนกลับทางเดิม เธอจะต้องพาฉิวฉิวกลับมา!

“กระเป๋าพรุ่งนี้ผมจะเอามาส่งให้คุณจ้าว ตอนนี้ฟ้าใกล้มืดแล้วผมส่งคุณหนูจ้าวกลับบ้านก่อนดีกว่า!” เสี่ยวเมิ่งพูดกล่อม

“ไม่เอา ฉันจะไปหาฉิวฉิว ฉิวฉิวจะกลัว…”

เหมยเหมยนึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน ลืมฉิวฉิวได้อย่างไร?

หากฉิวฉิวเป็นอะไรไป เธอจะไม่ให้อภัยตัวเองทั้งชีวิตเลย

เสี่ยวเมิ่งทนเสียงทำลายล้างของเด็กสาวไม่ได้เลยจำต้องเลี้ยวรถกลับอย่างจนใจเพื่อกลับไปที่สวนฟาร์ม

คุณชายฉิวที่เหมยเหมยคิดถึงอยู่นั่นขณะนี้กำลังนอนหลับพริ้มอยู่บนขาของเฮ่อเหลียนชิงอย่างสุขสบาย  พร้อมกินช็อกโกแลตไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อย

มาถึงตอนนี้เขากินช็อกโกแลตไปแล้วแปดชิ้นจนหมดคลังเก็บของสวนฟาร์ม เฮ่อเหลียนชิงสั่งให้ลูกน้องรีบไปซื้อเพิ่ม จะปล่อยให้คุณชายฉิวหิวไม่ได้

ลูกน้องทำงานมีประสิทธิภาพมาก ไม่นานก็กว้านซื้อช็อกโกแลตในห้างสรรพสินค้ามาจนหมดคลัง คุณชายฉิวดีใจขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นช็อกโกแลตที่กองเป็นภูเขาเล็กๆ

แต่เขาไม่กล้าแสดงพลังมิติของตัวเองยามอยู่ต่อหน้าเฮ่อเหลียนชิงเลยจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างเสียดาย ยัดช็อกโกแลตใส่กระเป๋าข้างปากไม่กี่ชิ้น โน้มตัวลงพุ่งพรวดไปอยู่บนซุ้มต้นองุ่นได้อย่างกระฉับกระเฉง นั่งไกวชิงช้าไปมาอย่างสบายตัว

เมื่อเหมยเหมยกลับมาถึงก็เห็นเฮ่อเหลียนชิงแหงนหน้ามองซุ้มต้นองุ่นด้วยท่าทางอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ ส่วนสุดที่รักของเธอฉิวฉิวกลับนั่งห้อยขาบนซุ้มต้นองุ่นเหมือนคุณชาย ไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ

ชิบหายแล้วจริง ๆ !

…………………………

 ตอนที่ 955 เพิ่มน้ำหนักอีกสิบห้ากิโลกรัม

เหมยเหมยแค่นเสียงใส่เฮ่อเหลียนชิงแล้วหันไปทางซุ้มต้นองุ่นแล้วร้องเรียกว่า  “ฉิวฉิวลงมา กลับบ้านกับพี่สาวเร็ว!”

เห็นเพียงก้อนขาวตัวเล็กๆ เหวี่ยงตัวลงมาอยู่บนไหล่เด็กสาวเหมือนเด็กน้อยน่าเอ็นดู ทำเอาเฮ่อเหลียนชิงอิจฉาริษยาและคับแค้นใจ…

เฮ่อเหลียนชิงยกแขนเรียกเหมยเหมยให้เธอทิ้งฉิวฉิวอยู่ค้างที่นี่แต่ก็ไม่อยากเสียหน้า

เขาเป็นผู้อาวุโสกว่า หากยายนี่มีใจกตัญญูก็ควรทิ้งกระรอกน้อยไว้ด้วยตัวเอง ไม่เห็นต้องรอให้เขาอ้าปากขอเลย?

แต่เขากลับลืมไปว่าเหมยเหมยเกลียดเขาเข้าไส้ จะมีใจกตัญญูอะไรอีก?

ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยืนมองเจ้าฉิวฉิวที่เขาชอบถูกยายเด็กที่น่าแค้นใจ…พากลับไปทั้งอย่างนั้น…พากลับไปแล้ว…

ไม่แม้แต่ปรายตามองเขา เหลือทิ้งไว้เพียงกองช็อกโกแลตบนโต๊ะหินที่คอยย้ำเตือนถึงช่วงเวลาที่เคยมีความสุขของเขา!

เฮ่อเหลียนชิงโกรธจนอยากคว้าช็อกโกแลตบนโต๊ะทิ้งลงพื้น แต่คิดๆ แล้วก็วางไว้ที่เดิม ต้องเหลือไว้ให้เจ้าก้อนขาวกิน ไม่แน่ถ้าเจ้าก้อนขาวหิวเข้าคงจะวิ่งมาเองล่ะ!

เสี่ยวเมิ่งพาเหมยเหมยกลับไปส่งบ้าน เมื่อกลับมาถึงสวนฟาร์มได้ยินพฤติกรรมที่ผิดแปลกของเฮ่อเหลียนชิงจากคนอื่นก็อดแปลกใจไม่ได้

“นายท่าน ผมไปจับกระรอกสักตัวบนภูเขามาให้ท่านเลี้ยงดีมั้ย?” เสี่ยวเมิ่งกล่าว

“ไม่เอา ที่นายจับมาไม่ดีเท่าเจ้าก้อนขาวนั่น เจ้าก้อนขาวมันฉลาด” เฮ่อเหลียนชิงไม่อาจลืมฉิวฉิวได้จนความคิดถึงกลายเป็นภัยเข้าตัว

เสี่ยวเมิ่งหลุดขำแล้วจงใจพูดว่า “งั้นผมไปแย่งสัตว์เลี้ยงของคุณหนูจ้าวมาให้”

เฮ่อเหลียนชิงส่ายศีรษะอีกครั้ง “ไม่ได้ ถึงแย่งมาก็ไม่มีผลอะไรหรอก ฉันต้องให้เจ้าก้อนขาวยอมอยู่กับฉันเอง”

เขาคิดๆ แล้วเลยพูดสั่งไปว่า “พรุ่งนี้นายให้ยายนั่นมาทานข้าวที่บ้านอีก หึ มีนมก็คือแม่งั้นเหรอ ขอแค่ฉันให้ของอร่อยๆ กับเจ้าก้อนขาวนั่นทุกวัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมัดใจมันไม่ได้!”

เสี่ยวเมิ่งคอยเตือนด้วยความหวังดี “นายท่าน เมื่อกี้คุณท่านทำให้คุณหนูจ้าวโกรธ คุณหนูจ้าวบอกว่าหลังจากนี้ไปจะไม่มาทานข้าวที่สวนฟาร์มอีก”

คงโทษไม่ได้หากคุณหนูจ้าวจะไม่พอใจ หากเปลี่ยนเป็นเขาเองจู่ ๆ โดนแย่งภรรยาไปเขาก็ต้องระเบิดเหมือนกัน!

เฮ่อเหลียนชิงเพิ่งนึกถึงสงครามเมื่อสักครู่นี้ได้เลยแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ “ให้หมิงซุ่นไปรับ อายุไม่มากแต่เอาแต่ใจไม่น้อย จิตใจคับแคบแบบนี้จะเป็นภรรยาที่ดีและเป็นแม่ของลูกที่ดีได้ยังไง?”

เสี่ยวเมิ่งไม่ตอบและนึกเห็นใจเหมยเหมยพอสมควรที่มาเจอคนประเภทไม่มีเหตุผลอย่างนายท่านของเขา ทางไหนก็ผิดอยู่ดี!

“สัตว์เลี้ยงของยายนั่นก็น่าสนใจดี คราวหน้าลองถามดูว่าเธอไปเอาตัวเจ้าก้อนขาวมาจากไหน พวกนายก็ไปหามาสักตัว เลี้ยงไว้ก็สนุกดี” เฮ่อเหลียนพูดพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่ลืมฉิวฉิวไม่ลง

เสี่ยวเมิ่งเกิดอาการใจวูบขึ้นมาและเล่าเรื่องฉาฉาให้ฟัง  จนเฮ่อเหลียนชิงถามด้วยความสงสัย “ถ้าอย่างนั้นกำไลตรงข้อมือของยายนั่นคืองูเขียว?”

“ครับ ผมเห็นเองกับตา เป็นงูตัวเล็กที่งดงามมาก เมื่อกี้บนรถก็ได้มันเตือนคุณจ้าวถึงรู้ว่าลืมกระรอกไว้” เสี่ยวเมิ่งตอบ

เฮ่อเหลียนชิงเริ่มสนใจขึ้นมาตงิดๆ เลยพูดเร่งเร้า “นายโทรหาหมิงซุ่นเดี๋ยวนี้เลยให้เขาไปรับยายนั่นมาทานข้าวด้วยกันพรุ่งนี้ ฉันต้องดูให้ดีว่างูตัวเล็กมันหน้าตายังไง ตั้งหลายวันแล้วฉันดูไม่ออกเลย เป็นเรื่องน่าแปลกจริงๆ!”

เสี่ยวเมิ่งไปโทรศัพท์ตามคำสั่งแต่เฮ่อเหลียนชิงกลับเรียกเขาไว้ก่อนพลางพูดเตือน “เก็บเรื่องผู้หญิงหกคนนั้นไว้ก่อน ไว้วันหลังค่อยหาเวลาจัดการ”

อย่างไรเสียเหยียนหมิงซุ่นก็อายุไม่มากและไม่รีบจะสร้างครอบครัว อีกทั้งรอเขาได้ตัวเจ้าก้อนขาวมาก่อนค่อยให้เหยียนหมิงซุ่นไปดูตัว

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีวันยอมให้เหยียนหมิงซุ่นแต่งงานกับจ้าวเหมยเด็ดขาด

นอกจากว่ายายนี่จะเพิ่มน้ำหนักอีกสักสิบห้ากิโลกรัม แบบนี้ค่อยดูอ้วนท้วมสมบูรณ์เป็นมงคลหน่อย ไม่แน่บางทีเขาอาจจะอนุญาตก็ได้

…………………………