ลืมรักเลือนใจ - ตอนที่ 241 น่ากลัวเหลือเกิน! / ตอนที่ 242 หรือจะเป็นแอนตี้แฟน?

ตอนที่ 241 น่ากลัวเหลือเกิน!

 

 

เพราะเย็นเกินไปแล้ว หลินเยียนกับแม่จึงอยู่ค้างที่บ้านเก่าคืนหนึ่ง

 

 

เรื่องราวในช่วงหลายวันนี้มากมายเหลือเกิน หลินเยียนใช้สมองเยอะจนแทบไม่ได้พัก ตกกลางคืนนอนอยู่บนเตียงไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ ดังนั้นจึงสวมเสื้อผ้าแล้วออกมาข้างนอก

 

 

ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเก่าคือสถานที่ติดทะเลแห่งหนึ่ง บนหาดทรายว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย

 

 

หลินเยียนตากลมทะเล แบบนี้แล้วอารมณ์ถึงสงบลงไปบ้าง

 

 

เกิดเรื่องมากมายเหลือเกินนับตั้งแต่เธอถูกห้ามแข่งและกลับประเทศ ทุกอย่างที่ตัวเองรู้และคุ้นเคยต่างเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง

 

 

ชาตินี้…ไม่รู้ว่ายังมีหวังที่จะได้กลับไปลงสนามแข่งอีกหรือเปล่า…

 

 

สิ่งที่เธอร้อนใจในตอนนี้มากที่สุดก็ยังเป็นความเป็นความตายของน้องชายอยู่ดี เธอต้องพยายามตามหาห้องแล็บนั่น และตามหาน้องชายให้เจอโดยเร็วที่สุด เธออยากจะลากตัวคนร้ายตัวจริงออกมาแล้วสับให้เป็นหมื่นๆ ชิ้น!

 

 

ส่วนหลินซูหย่า…

 

 

ที่จริงสมัยก่อนสาเหตุที่เธอดีกับหลินซูหย่ามากขนาดนั้นก็เพราะเธอเสียน้องชายที่สนิทที่สุดไป ดังนั้นจึงทุ่มเทความเอาใจใส่ทั้งหมดไปให้น้องสาวที่มีอยู่เพียงคนเดียว

 

 

ความยากลำบากมากมายที่ได้เจอในช่วงหลายปีมานี้ รวมกระทั่งการลักพาตัวก็ยังทำให้เธอล้มไม่ได้ แต่กลับต้องเกือบตกขุมนรกเพราะหลินซูหย่า…

 

 

โชคยังดีที่ตัดสิ่งที่เหนี่ยวรั้งให้ขาดสะบั้นไปแล้ว เธอยังเริ่มต้นใหม่ได้อีก

 

 

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ภาพในหัวของหลินเยียนก็อดผุดใบหน้ายิ้มจางๆ ด้วยความอ่อนโยนของเผยอวี้เฉิงขึ้นมาไม่ได้…

 

 

เกือบลืมไปแล้วสิ ทางนี้ยังมีปัญหาที่ตึงมือยิ่งกว่าซึ่งจะต้องได้รับการแก้ไขอยู่ เธอต้องคิดให้ดีๆ ว่าจะอธิบายกับเผยอวี้เฉิงให้ชัดเจนอย่างไร…

 

 

หลินเยียนนอนอยู่บนหาดทรายอันอ่อนนุ่ม ความคิดค่อยๆ ลอยล่องไป ความง่วงงุนเริ่มบังเกิด …

 

 

 ‘ตูม…’

 

 

‘จ๋อม จ๋อม จ๋อม!’

 

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงแปลกประหลาดแว่วเข้าใบหู และยิ่งเป็นกลางดึกซึ่งรอบด้านไร้ผู้คนก็ยิ่งทำให้ขนหัวลุก

 

 

เพียงชั่วพริบตา ความง่วงเหงาหาวนอนของหลินเยียนพลันปลาสนาการไปสิ้น มองไปรอบด้านด้วยความตื่นตัว

 

 

เพียงแต่รอบด้านกลับยังคงเวิ้งว้างว่างเปล่า อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่เงาผีก็ยังไม่เห็น

 

 

‘จ๋อม จ๋อม จ๋อม…’

 

 

อย่างไรก็ตามเสียงแปลกประหลาดนั้นกลับยังไม่เลือนหาย ตรงกันข้าม กลับถี่มากยิ่งขึ้น

 

 

“บัดซบเอ๊ย!”

 

 

หลินเยียนขนลุกชัน นี่มันผีอะไรกัน น่ากลัวเกินไปแล้ว

 

 

ทันใดนั้นหางตาหลินเยียนกลับเหลือบไปเห็นว่าที่ริมทะเลมีกุญแจอยู่หลายดอกโดยอาศัยแสงจากดวงจันทร์

 

 

หลินเยียนไม่คิดให้มากความ รีบวิ่งไปข้างหน้า จ้องมองกุญแจเหล่านั้น นี่คงไม่มีใครกำลังจมน้ำหรอกนะ?!

 

 

ณ เวลานี้บนผิวทะเลบริเวณริมหาดยังคงเกิดฟองผุดขึ้นมาไม่หยุด

 

 

หลินเยียนสีหน้าแปรเปลี่ยนทันที ยังไม่ทันคิดอะไรให้มากความ ก็รีบเข้าไปใกล้ริมหาด เอื้อมมือแล้วจุ่มลงไปในทะเล

 

 

ผ่านไปหลายวินาที หลินเยียนก็ดึงแขนขึ้นมาด้วยความรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ

 

 

เห็นเพียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งถูกหลินเยียนจิกผมแล้วดึงขึ้นมาจากทะเล

 

 

ชายหนุ่มถูกหลินเยียนหิ้วยกอยู่กลางอากาศ สองตาจ้องมองหลินเยียนเขม็ง

 

 

“นาย…ไม่เป็นไรนะ?” หลินเยียนเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว

 

 

“กะ…กะ…กลิ้ง กลิ้ง กลิ้ง…” ชายหนุ่มเอ่ยปากพูด

 

 

หลินเยียน “…”

 

 

“ขอโทษด้วย ฉันนึกว่านายจมน้ำเสียอีก…” หลินเยียนรู้สึกประดักประเดิดเล็กน้อย คลายมือออกทันที

 

 

เห็นเพียงร่างของชายหนุ่มจมลงไปในทะเลอีกครั้ง

 

 

ชายหนุ่มใช้สองมือตีน้ำไม่หยุด “ฉะ ฉะ…ฉัน…ฉัน…เมื่อกี้…ไม่ระวัง…กลิ้ง…กลิ้ง…ตกลงไป…อ๊าก!”

 

 

หลินเยียน “…” แม่เจ้าโว้ย!

 

 

ในที่สุดก็ฟังคำพูดของชายหนุ่มจบ หลินเยียนตกใจยกใหญ่ คว้าผมของชายหนุ่มอีกครั้งและลากชายหนุ่มขึ้นมาบนฝั่ง

 

 

“ไม่เป็นไรนะ?”

 

 

หลินเยียนเอ่ยถามพลางมองชายหนุ่มซึ่งกำลังหอบอยู่

 

 

“มี…มี…”

 

 

“ฉันจะโทร 120 ให้นาย!” หลินเยียนหยิบโทรศัพท์ออกมา

 

 

“มี…มีกับ…ผีน่ะสิ!” ชายหนุ่มตอบ

 

 

หลินเยียน “…”

 

 

ขณะนี้หลินเยียนกำลังมองดูชายหนุ่มซึ่งเปียกโชกไปทั้งตัวด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

 

 

พอเธอมาถึงหาดทรายก็ไม่เห็นใครเลยสักคน แล้วผู้ชายคนนี้กลิ้งลงไปในทะเลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

 

 

 

 

ตอนที่ 242 หรือจะเป็นแอนตี้แฟน?

 

 

ตอนนี้หลินเยียนกอดอก ขณะที่อีกมือวางไว้ใต้คาง มองดูชายหนุ่มที่เปียกชุ่มโชกไปทั้งตัวด้วยสีหน้าครุ่นคิด

 

 

“มะ…มะ…มองฉัน…ทำไม” ชายหนุ่มสลัดน้ำทะเลที่อยู่บนตัว เอ่ยปากถามหลินเยียน

 

 

“นายกลิ้งตกลงทะเลตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลินเยียนเอ่ยปากถาม

 

 

“สัก…หนึ่ง…หนึ่งชั่วโมงได้ล่ะมั้ง” ชายหนุ่มคิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็ตอบตามความจริง

 

 

“หนึ่งชั่วโมง?”

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของชายหนุ่ม หลินเยียนก็เผยสีหน้างุนงง

 

 

มิน่าตอนที่ตัวเธอมาถึงหาดทรายแห่งนี้ถึงมองไม่เห็นเขา

 

 

กลิ้งตกลงไปในทะเลหนึ่งชั่วโมง ทำไมเขาไม่จมน้ำตายนะ

 

 

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

 

 

หลินเยียนมองประเมินชายหนุ่มหลายครั้ง จากนั้นก็กลับไปนั่งอยู่ไกลๆ อีกครั้งทันที

 

 

ทว่าไม่นานนักชายหนุ่มกลับตามมา มองหลินเยียนอยู่นาน ดวงตาฉายแววแปลกประหลาด

 

 

“มีอะไร” หลินเยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

 

“เธอ…เธอ…หน้าตา…คล้าย…คล้าย…คล้าย…” ชายหนุ่มจ้องมองหลินเยียน พูดจาตะกุกตะกัก

 

 

“นายจำผิดคนแล้ว! ฉันไม่ไช่!”

 

 

หรือจะเป็นแอนตี้แฟนของเธอเอง? หลินเยียนส่ายหน้าปฏิเสธตัดบททันที

 

 

ดึกดื่นป่านนี้แล้ว แถมเธอยังไม่ได้แต่งหน้าทำผมปล่อยผมสยาย นี่ก็ยังจำเธอได้อีกเหรอ

 

 

“เหมือน…คนที่ฉันรู้จักเมื่อก่อน…คนหนึ่ง…เป็น…เป็น…โรคจิต!” ชายหนุ่มพูด

 

 

หลินเยียนหน้าบึ้งทันที “…”

 

 

โรคจิต?

 

 

อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันให้หลินเยียนได้พูดอะไรออกมา ภายในดวงตาชายหนุ่มกลับฉายประกายเย็นเยียบ มองไปทางหาดทราย

 

 

“ช่วย…ช่วยฉัน…อย่างหนึ่ง…” ชายหนุ่มรีบพูดกับหลินเยียน

 

 

“ไสหัวไป” หลินเยียนเหลือบมองชายหนุ่มด้วยสีไร้อารมณ์

 

 

วินาทีก่อนยังพูดอยู่เลยว่าตัวเธอเหมือนโรคจิต วินาทีต่อมาก็ให้ตัวเธอช่วยอีกแล้ว เมื่อกี้ไม่ควรช่วยเขาเลย

 

 

“อย่าบอกว่าเธอ…เคย…เคยเห็นฉัน!”

 

 

ชายหนุ่มพูดจบก็กลิ้งกลับลงไปในทะเลเสียงดัง ‘ตูม’ ใหม่อีกครั้ง ภายใต้สายตาประหลาดใจของหลินเยียน

 

 

เมื่อเห็นรูปการณ์ ใบหน้าหลินเยียนก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ยังไม่ทันให้หลินเยียนได้คิดอะไรมาก ชายหนุ่มสวมชุดสีดำขนาดพอดีตัวหลายคนกำลังรีบเดินมาทางนี้

 

 

ชายที่เป็นหัวหน้ากำลังมองสำรวจไปทั่ว

 

 

“อยู่แถวนี้” ชายชุดดำเอ่ยปากพูด

 

 

“เมื่อกี้ก็หาไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ผู้หญิงสีหน้าไร้ความรู้สึกอีกคนหนึ่งพูด

 

 

ตอนนี้หลินเยียนมองไปทางชายหนุ่มหญิงสาวหลายคนนี้โดยปราศจากพิรุธ ตาติดอ่างคนเมื่อกี้คงไม่ใช่เพราะจะหลบพวกเขา ถึงได้จงใจกลิ้งลงไปในทะเลหรอกนะ

 

 

ไม่เพียงเท่านี้ สิ่งที่ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้าถืออยู่ในมือเหมือนจะเป็นเครื่องสะกดรอยตามอะไรบางอย่าง

 

 

“เธอ”

 

 

ทันใดนั้น ผู้หญิงซึ่งเป็นหนึ่งในพวกนั้นก็เดินมาข้างกายหลินเยียน ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เคยเห็นคนติดอ่างคนหนึ่งแถวนี้บ้างไหม”

 

 

พอพูดจบหญิงสาวก็หยิบรูปออกมาใบหนึ่ง ชูอยู่ตรงหน้าหลินเยียน

 

 

ชายที่อยู่ในรูปใบนี้ก็คือคนติดอ่างที่กลิ้งลงไปในทะเลเมื่อครู่นั่นเอง

 

 

“อา… ไม่เคยเห็น ฉันมาที่นี่ได้สักพักแล้ว นอกจากพวกเธอก็ไม่มีใครโผล่มาเลย” หลังจากหลินเยียนดูอยู่ครู่หนึ่งก็ส่ายหน้า

 

 

แม้หลินเยียนจะไม่รู้แน่ชัดว่าชายหญิงพวกนี้มีบุญคุณความแค้นอะไรกับตาคนติดอ่างคนนั้น แต่มากขึ้นเรื่องหนึ่งไม่สู้น้อยลงเรื่องหนึ่ง และเดิมทีมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว

 

 

“ไม่เคยเห็น?”

 

 

หญิงสาวมองประเมินหลินเยียนอย่างเย็นชา คิดจะค้นหาเบาะแสจากภายในดวงตาหลินเยียน แต่ภายในดวงตาหลินเยียนนั้นสงบนิ่งดั่งบ่อน้ำลึก

 

 

ไม่นานนักหญิงสาวก็หมุนตัว ไม่สนทนากับหลินเยียนอีกต่อไป

 

 

“หัวหน้าคะ น่าจะไม่อยู่ค่ะ” หญิงสาวพูดกับชายที่เป็นหัวหน้า

 

 

“เหอะ น่าสนุก”

 

 

ชายหนุ่มไม่คิดที่จะจากไป ถึงกระนั้นตาทั้งสองข้างกลับไม่ละออกจากร่างหลินเยียน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ก่อเป็นรอยยิ้มเย็นชา