ลูกซื้อพ่อให้แม่ - บทที่ 20 ตายคากองไฟไปให้หมดนั่นแหละ!
บทที่ 20 ตายคากองไฟไปให้หมดนั่นแหละ!
“หม่ามี๊ ทำอะไรน่ะ?” ฝูซิงที่เผอิญตื่นขึ้นมาถามด้วยความงัวเงียหลังถูกยัดไว้ในตู้เสื้อผ้า เด็กน้อยไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่ของเขากำลังทำอยู่
“ชู่วววว” ฝูเจิ้งเจิ้งรีบบอกให้ลูกชายเธอเงียบเสียงไว้
ตอนนี้มีบางคนกำลังเข้ามาภายในบ้านของเธอ
“ฝูซิง ลูกหลบอยู่ในนี้นะ ห้ามออกมาไม่ว่าด้านนอกจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ได้ยินหม่ามี๊ใช่ไหม?” หญิงสาวรีบกำชับลูกชายด้วยเสียงแผ่วเบา
“แต่…” เด็กน้อยรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้เริ่มมีอันตรายแล้ว
ก่อนที่ฝูซิงจะได้พูดอะไรต่อ ฝูเจิ้งเจิ้งก็รีบปิดตู้เสื้อผ้าลงและออกจากห้องนั้นไปอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่เธอออกมาจากห้องนอน ก็เจอเข้ากับชายสวมหน้ากาก 4-5 คนกำลังกรูเข้ามาในบ้าน
“พวกแกเป็นใคร!?” ฝูเจิ้งเจิ้งตะโกนถามเพื่อเรียกความสนใจไม่ให้พวกมันได้เจอฝูซิง
ชายเหล่านั้นไม่ได้พูดอะไรแล้ววิ่งตามเสียงเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ตอนแรกฝูเจิ้งเจิ้งคิดว่าคงเป็นพวกขโมยสักคนหรือสองคน ที่จะเข้ามาเพื่อขโมยของมีค่าในห้องเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิด มันจะต้องเป็นอะไรที่มากกว่านั้นแน่ ๆ ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงเตรียมตั้งท่ารับมือ
แม้ว่าฝูเจิ้งเจิ้งจะเป็นตำรวจหญิง การที่ต้องมาเผชิญหน้ากับผู้ชายพวกนี้ด้วยมือเปล่าก็ยังเป็นเรื่องยากอยู่ดีสำหรับผู้หญิงตัวบางอย่างเธอ เพียงไม่นาน เธอก็ถูกอีกฝ่ายต้อนให้จนมุมเสียแล้ว
“ฮี่ฮี่~” คนเหล่านี้ทำงานกันเป็นทีม เมื่อคนหนึ่งสามารถจับมือของตำรวจสาวคนนี้ได้ คนอื่น ๆ ก็ช่วยกันรุมฉีกกระชากชุดนอนของเธอออกอย่างไม่ใยดี
“พวกแกคิดจะมาทำอะไรกันแน่! พวกหน้าตัวเมียเอ๊ย!” ฝูเจิ้งเจิ้งไม่เคยต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำให้เธอนึกกลัวและหวั่นใจเอามาก ๆ เพราะฝูซิงยังอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอไม่อยากให้ฝูซิงต้องมาเห็นแม่คนเก่งของเขาไร้ทางสู้แบบนี้
เมื่อคิดได้ดังนั้นเรียวขางามก็ยกขึ้นหมายจะถีบชายตรงหน้าออกไปทันที
“โฮ่ ยัยนี่มันดุเอาเรื่องดีจริง ๆ ว่ะ รีบๆมัดไว้ให้แน่นเลย ขืนทำหลุดมือไปเสียดายไปทั้งชาติแน่” เป้าหมายของฝูเจิ้งเจิ้งสามารถหลบการโจมตีของเธอได้อย่างง่ายดายและหันไปส่งสัญญาณให้พรรคพวกของมันที่อยู่ข้าง ๆ
เธอต่อสู้ดิ้นรนด้วยเเรงที่เหลือเพียงน้อยนิด ตอนนี้เธอเองก็หมดหนทางที่จะหนีรอดแล้วเช่นกัน
“พวกแกรีบ ๆ มัดเข้าสิวะ..”
นาทีต่อมาเสียงหัวเราะก็ดังมาจากรอบทิศอย่างผู้ชนะเมื่อสามารถจัดการกับหญิงสาวตรงหน้าให้สิ้นฤทธิ์ได้ในที่สุด
สองมือของหญิงสาวถูกเชือกมัดไว้แน่น พร้อมกับขาทั้งสองข้างที่ถูกชายตรงหน้ากดไว้กับพื้น ทำให้ฝูเจิ้งเจิ้งไม่อาจขยับตัวได้เลย ยิ่งตอนที่พวกมันยื่นหน้ามาดอมดมใบหน้าเธออย่างหื่นกระหาย มันก็ยิ่งทำให้เธอสะอิดสะเอียนจนแทบจะอาเจียนออกมา เธอละอายใจที่ตนเองทำอะไรไม่ได้ จะดิ้นหนีหรือแม้แต่หลบหลีกการกระทำที่เลวทรามของพวกมันก็ยังทำไม่ได้
ในเวลาแบบนี้เธออยากจะตะโกนเรียกคนมาช่วยเหลือ แต่ก็กลัวว่าถ้าส่งเสียงออกไปแบบนั้นฝูซิงจะต้องวิ่งออกมาจากที่ซ่อนแน่ ๆ น้ำตาของหญิงสาวเอ่อล้นออกมา…
ไม่ได้…จะให้ฝูซิงเจอกับอันตรายไม่ได้! …แม่ขอโทษที่อ่อนแอนะฝูซิง!
ในตอนที่ฝูเจิ้งเจิ้งตัดสินใจที่จะหลับตายอมรับชะตากรรมของตน
“อั่ก..” เสียงอุทานก็ดังออกมาจากชายตรงหน้า หยุดการกระทำที่หยาบช้าของมันทันที
“โอ้ยย…”
“อ๊ากก… แก” ไม่นานจากนั้นเสียงร้องโอดครวญอีกเสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เกิดอะไรขึ้นกับพวกมันน่ะ?
เธอรีบหันไปตามต้นเสียง แล้วก็พบว่าเป็นฝูซิงที่ออกมายืนอยู่หน้าประตูห้องเรียบร้อยแล้ว ฝีมือลูกชายตัวแสบของเธอนี่เอง เด็กน้อยจัดการพวก ‘คนไม่ดี’ ในสายตาของเขาด้วยหนังยางในมืออย่างแม่นยำ
“หนอย! ไอ้เปี๊ยกนี้ บังอาจมากนะที่คิดจะมามีเรื่องกับฉัน! ฉันจะฆ่าแกก่อนเลย!” เหล่าชายฉกรรจ์ที่เพิ่งโดนยิงด้วยหนังยางรีบกระโจนไปยังประตูห้องอย่างรวดเร็ว
ลมเปลี่ยนทิศแล้ว
ฝูเจิ้งเจิ้งที่ได้โอกาสรีบลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าขวางหน้าคนพวกนั้นอย่างรวดเร็ว เธอใช้เท้าถีบไปที่กลางยอดอกอีกฝ่าย ด้วยประสบการณ์ที่มีพอตัวในระดับหนึ่ง ชายคนนั้นสามารถเอี้ยวตัวหลบได้พร้อมกับเตะสวนกลับไป แต่ฝูเจิ้งเจิ้งนั้นมีการตอบสนองที่ไวกว่า ในจังหวะที่เห็นว่าเท้าของอีกฝ่ายลอยขึ้นเหนือพื้นแล้วข้างหนึ่ง เธอย่อตัวและเตะเข้าไปที่อีกข้างของเขาจนร่างใหญ่โตนั้นล้มลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง
ฝูซิงที่เห็นเช่นนั้นก็ชูสองนิ้วแห่งชัยชนะให้แก่แม่ของตนพร้อมกับรอยยิ้ม
ฝูเจิ้งเจิ้งรีบหันไปคว้าไม้ถูพื้นที่ประตูก่อนจะหันมาฟาดขาชายอีก 2 คนอย่างเต็มแรง
“อั่ก—!”
ร่างใหญ่ของชายที่เข้ามารุมล้อมหญิงสาวค่อย ๆ ล้มตามกันไป
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีแล้ว พวกมันมองหน้ากัน จากนั้นแต่ละคนก็หยิบไฟแช็คขึ้นมาแล้วกระโดดแยกกันไปคนละทิศทาง
“จะทำอะไรน่ะ!?” ฝูเจิ้งเจิ้งที่เห็นท่าทีไม่ชอบมาพากลเกิดกังวลใจขึ้นมา
พวกมันรีบราดน้ำมันที่เตรียมมาจนทั่วห้อง หนึ่งในนั้นกลิ้งไปทางโซฟาและคว้าเอาผ้าขนหนูบนโซฟานั้นมาจุดไฟเผา จากนั้นเขาก็โยนมันไปที่เด็กน้อย
“ฝูซิง!” ฝูเจิ้งเจิ้งตะโกนสุดเสียง
“หม่ามี๊!” ฝูซิงตอบรับเสียงเรียกนั้นทันที เด็กน้อยกระโดดหลบผ้าขนหนูติดไฟได้อย่างคล่องแคล่ว เมื่อเห็นแบบนั้นเธอค่อยโล่งใจขึ้นก่อนจะรีบวิ่งตามเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
มือเรียวของหญิงสาวคว้าตัวลูกชายมาไว้ในอ้อมแขนขณะที่ไฟกำลังลามไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว คนเลวพวกนั้นรีบหนีไปทางด้านหลัง ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำก็คือรีบพาตนเองและลูกชายออกไปจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด ทว่าเมื่อวิ่งไปถึงประตู เธอก็พบว่ามันถูกล็อกไว้จากด้านนอกอีกทีหนึ่ง
ทางเลือกค่อย ๆ หายไปทีละอย่างแล้ว ฝูเจิ้งเจิ้งตัดสินใจวิ่งกลับไปที่ห้องนอนโดยที่ฝูซิงยังอยู่ในอ้อมกอด กลุ่มควันหนาลอยฟุ้งไปทั่วจนทำให้ทั้งสองเริ่มสำลักควัน เธอเลือกที่จะกลับเข้าไปที่ห้องนอนและใช้เท้าถีบปิดประตูไปอย่างรวดเร็ว
บ้าเอ๊ย..ไม่มีทางออกอื่นเลย หญิงสาวนิ่งคิด สิ่งที่ผู้เป็นแม่อย่างฝูเจิ้งเจิ้งพอทำได้ตอนนี้คือขอให้ลูกของเธอรอดออกไปได้ เธอพยายามทำลายหน้าต่างที่เป็นกระจกกันขโมยแต่ก็เปล่าประโยชน์ กระจกในห้องนอนของเธอไม่มีกลอนล็อก เธอติดมันไว้เพื่อกันขโมย นี่ตลอดมาเธอได้ใช้ประโยชน์จากไอ้กระจกบานนี้ได้บ้างไหม? แข็งแรงอะไรนักหนาเนี่ย หญิงสาวพยายามคุมสติ เพื่อคิดหาทางรอด
…ต้องรีบหาคนช่วย…
“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!”
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ฝูเจิ้งเจิ้งตะโกนสุดเสียง
แต่ไม่ว่าจะตะโกนดังเท่าไหร่ เธอก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาเลย
“หม่ามี๊ไม่ต้องกลัว—แค่ก ๆ ป๊ะป๋าจะต้องมาช่วยเราแน่ แค่ก—” ฝูซิงปาดน้ำตาที่ไหลเพราะกลุ่มควัน ไม่ใช่เพราะความกลัว เขากระชับเสื้อที่เหลืออยู่น้อยชิ้นของฝูเจิ้งเจิ้งไว้แน่นพร้อมกับปลอบประโลมแม่ของเขาไปด้วยแม้จะไอจนเสียงแหบก็ตาม
ยิ่งเวลาผ่านไปนาน ควันภายในห้องนี้ก็ยิ่งหนาขึ้นเรื่อย ๆ ฝูเจิ้งเจิ้งยังคงกอดลูกชายเอาไว้แน่นพร้อม ๆ กับใช้ผ้าปิดปากและจมูกของฝูซิงเอาไว้ด้วย แม้ลึก ๆ แล้วภายในใจเธอจะเริ่มสิ้นหวังก็ตาม
“คนคนนั้นจะมาได้ยังไง? หรือต่อให้เขามา…มันอาจจะสายเกินไปแล้วก็ได้” เธอพูดเอ่ยกับตัวเองและลูก ในตอนนี้เธออยากจะหลับไปเลยจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก
แต่แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“ฝูเจิ้งเจิ้ง! ฝูซิง!”
หูแว่วเหรอ? เรากำลังเห็นภาพหลอนใช่ไหม?
“ฝูเจิ้งเจิ้ง!!”
ไม่สิ ไม่แว่วแล้ว ใครสักคนกำลังเรียกเธองั้นเหรอ!?
—————————————————————————————————-
คุยกับผู้แปล
ฝูซิง : ค่าโชคระดับสูง , ฝูเจิ้งเจิ้ง : ค่าโชคติดลบ
-ทีมงานผู้แปล Enjoybook-
