ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 104 โกรธจัด

บทที่ 104 โกรธจัด

ตัวโจวลี่เองมองความอิจฉาของสาวมั่นออก ดังนั้นเขาจึงรีบพูดกับเสี้ยเมิ่งเหยาว่า： “ขอทางหน่อยๆ คุณขวางทางอยู่”น้ำเสียงมีความรำคาญ

ในใจของโจวลี่รู้ดี เวลานี้ เธอต้องทำตัวดีต่อหน้าสาวมั่นคนนี้ เพื่อเอาใจสาวมั่นคนนี้ ค่าคอมเดือนนี้ของเธอ ยังต้องพึ่งสาวมั่นคนนี้ สำหรับเสี้ยเมิ่งเหยา สวยก็สวยหรอก แต่เพื่อยอดขาย ขออภัยด้วย ไสหัวไปไกลๆได้ยิ่งดี

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วงามดั่งกับกิ่งหลิวของเธอ ตัวเองก็ไม่ได้ขวางทางนิ?

“ลูกค้าท่านนี้ รบกวนหลีกทางหน่อยได้ไหม?” น้ำเสียงของโจวลี่เพิ่มความรำคาญยิ่งขึ้น ในฐานะที่เป็นพนักงานขาย เธอเกลียดที่สุดประเภทที่แค่ดูไม่ซื้อ

“ฉันกำลังดูกระเป๋าใบนี้อยู่” แม้ว่าในใจของเสี้ยเมิ่งเหยาจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็ได้อธิบายด้วยความอดทน

“ดูกระเป๋าอะไร? คุณซื้อไหวเหรอ?” โจวลี่ประชดออกไปอย่างดูถูก ชุดที่เสี้ยเมิ่งเหยาใส่นั้นแม้ว่าจะดูแพงกว่าเฉินเฟิงมานิดหน่อย แต่รวมๆกันแล้วก็คงไม่กี่พันหยวน เดิมทีก็ไม่เหมือนผู้หญิงที่จะซื้อ Pradaได้

“คุณหมายความว่าไง?” ครั้งนี้สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาก็จมลง นิสัยของเธอก็ดีนะ แต่ก็ไม่ดีพอที่จะทนให้ผู้คนเยาะเย้ยโดยที่ไม่แยแส

“ความหมายของฉันคุณไม่ชัดเจนเหรอ? โจวลี่สองมือกอดอก ประชดไปอีกว่า： “คุณกับแฟนจนๆของคุณคนนั้น ยังเป็นแค่นักเรียนมั้ง? นักเรียนสองคน คิดจะซื้อPrada ต่างจากคางคกที่อยากกินเนื้อหงส์ยังไง?

“ตอนนี้ที่คุณดูก็คือFethi Pradaสีแดง ราคาคือ99999 คุณจะเอาอะไรมาซื้อ? คุณจะอาศัยแฟน…ของคุณซื้องั้นเหรอ? เขาหนีไปนานแล้ว！”

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว ตอนนี้เธอถึงรู้ตัวว่าเฉินเฟิงไม่อยู่แล้ว แต่คาดว่าคงออกไปเข้าห้องน้ำ เฉินเฟิงไม่ใช่คนประเภทที่จะหนี แต่ว่าพนักงานขายคนนี้ ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหมาก

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันซื้อไม่ไหว?！” เสี้ยเมิ่งเหยาเหลือบมองโจวลี่พูดอย่างเหยียดหยาม ไม่ได้อยากแย่งกระเป๋าแต่ไม่ยอมโดนดูถูก แม้ว่ากระเป๋าใบนี้ราคาจะแพงไปหน่อย แต่ครั้งนี้เธอจะรักษาโรคที่ชอบดูถูกคนของโจวลี่ให้ได้

“เหอะๆ ถ้าคุณซื้อไหว ฉันจะเอาไม้ถูพื้นนี่กินให้ดู！” เสียงพูดประชดของโจวลี่ดังขึ้น

“ได้ รูดบัตร！”เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มเยาะเย้ย หยิบบัตรเอทีเอมออกจากกระเป๋า ในนั้นมีหนึ่งล้าน ครั้งที่แล้วกู้ตงเชินจ่ายเพื่อเป็นการขอโทษมา 1.5 ล้าน ใช้ซื้อรถไปห้าแสน ยังเหลือหนึ่งล้าน

“บัตรนี้ของคุณมีเงินเหรอ? อย่าเอาบัตรไม่มีเงินมาขู่คนอื่นซิ”ครั้งนี้โจวลี่เริ่มไม่กระวนกระวายแล้ว เธอแค่อยากจะยั่วโมโหเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะเอาบัตรเอทีเอมออกมาจริงๆ ถ้าในบัตรนี้มีเงินอยู่ล่ะ หรือว่าจะให้เธอกินไม้ถูพื้นจริงๆ?

“มีหรือไม่มีเงิน คุณลองดูก็รู้แล้ว”เสี้ยเมิ่งเหยานั่งนิ่งๆตกเบ็ดแล้ว เดิมทีด้วยนิสัยของเธอแล้ว คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับโจวลี่ แต่โจวลี่ไม่ควร ไม่ควรด่าเฉินเฟิงว่าไอ้คนจนๆ

ครั้งนี้ทำให้โจวลี่ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่กล้าพนัน ถ้าหากในบัตรของเสี้ยเมิ่งเหยามีเงินจริง หน้าของเธอเกรงว่าต้องวางไว้บนพื้นแล้วถูกเหยียบแน่

เวลานี้ สาวมั่นข้างๆพูดออกมา ชี้ไปที่กระเป๋าFethiสีแดงที่เสี้ยเมิ่งเหยาชอบแล้วพูดว่า： “กระเป๋ารุ่นนี้ฉันซื้อแล้ว ใส่ถุงให้ฉันด้วย”

สีหน้าของโจวลี่ดีใจมาก รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า： “ได้ค่ะ คนสวย ฉันจะจัดการใส่ถุงให้” เธอเข้าใจว่าผู้หญิงสวยคนนี้กำลังให้รางวัลกับเธอ ให้รางวัลที่เมื่อกี้เธอพูดประชดเสี้ยเมิ่งเหยา

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่สบอารมณ์เล็กน้อย สาวมั่นคนนี้เข้ามายุ่งอะไรด้วย

“พี่สาวท่านนี้ กระเป๋ารุ่นนี้ ฉันเห็นก่อนนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาพูด

“คุณเห็นก่อน ก็เป็นของคุณงั้นเหรอ?” สาวมั่นยิ้มที่มุมปากด้วยความดูถูก

“คุณก็ต้องเคารพการมาก่อนมาทีหลังนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหเล็กน้อย

สาวมั่นตะคอกออกมา ว่า ： “ฉันไม่อยากเคารพการมาก่อนหลัง คุณจะทำไม?”

สาวมั่นคนนี้กำลังหาเรื่อง ขณะเดียวกันก็ยั่วโมโหเสี้ยเมิ่งเหยาไม่น้อย แต่ว่าครั้งนี้เฉินเฟิงไม่อยู่ เสี้ยเมิ่งเหยาไม่มีคนช่วยพูดแม้แต่คนเดียว

หลังจากโจวลี่ห่อกระเป๋าด้วยความเคารพ ส่งให้กับมือของสาวมั่นคนนั้น มองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความยั่วยุ นังผู้หญิงคนนี้ มีเงินแล้วยังไง? ฉันไม่ขายให้คุณซะอย่าง

ยั่วโมโหเสี้ยเมิ่งเหยาไม่น้อยเลย

เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่อยากยุ่งอีก หยิบชานมขึ้นมาเตรียมจะออกจากร้าน

เวลานี้ สาวมั่นคนนั้นกลับเดินบิดเอวยาวๆเหมือนงูของเธอมาทางเสี้ยเมิ่งเหยา และหลังจากนั้นทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจพุ่งชนไปที่ชานมในมือของเสี้ยเมิ่งเหยา

“เพล้ง”

แก้วชานมถูกชนตกลงพื้น ชานมช็อกโกแลตดำ สาดโดนเสี้ยเมิ่งเหยา สาดโดนตัวของสาวมั่นไม่น้อย

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไร

“เพี้ยะ”

สาวมั่นยกมือขึ้นก่อน ฟาดมือตบไปที่ใบหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา

“คุณเดินไม่ลืมตาหรือไง！” สาวมั่นด่าออกไป

เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธมาก เห็นชัดๆว่าสาวมั่นคนนั้นเดินมาชนตัวเอง เวลานี้ยังจะด่าตัวเองว่าไม่ลืมตาอีก

เสี้ยเมิ่งเหยายกมือขึ้นด้วยความโกรธ เตรียมที่จะตบกลับ

แต่สาวมั่นกลับเตรียมตัวไว้ ก็เตะตรงไปที่ท้องของเสี้ยเมิ่งเหยา

เสี้ยเมิ่งเหยาถูกเตะโซซัดโซเซ เสียงดังตุ๊บ ท้ายทอยกระแทกบนชั้นวางอย่างหนัก ถูกกระแทกจนสลบไป

“สารเลว กล้าสู้กับฉันเหรอ！”สาวมั่นด่าระบายความโกรธออกมา

“คนสวย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” โจวลี่รีบวิ่งไปข้างหน้า กลับไม่มองดูเสี้ยเมิ่งเหยาแม้แต่หางตา แต่กลับเป็นห่วงสาวมั่นคนนั้นมาก

“ไม่เป็นไร คุณไป ตบนังสารเลวคนนั้นหลายๆครั้ง ตบครั้งละหนึ่งหมื่นหยวน ยิ่งแรงยิ่งดี”สาวมั่นพูดแล้วชี้ไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าหากสามารถทำร้ายหน้ารูปไข่ที่เธออิจฉาได้ จะดีที่สุด

“ตบสักกี่ครั้งก็ได้เหรอ?”ดวงตาของโจวลี่เป็นสีเขียวในทันที ตบละหมื่น นี่หาเงินได้มากกว่าที่เธอเป็นพนักงานขายซะอีก

“ตบกี่ครั้งก็ได้！” ตบจนคุณตบไม่ไหวเลย！”สาวมั่นพูดพร้อมยิ้มเยาะเย้ย เงิน เธอมีเยอะ！

“ฮ่าฮ่า ได้ค่ะ ฉันจะไปตบนังสารเลวเดี๋ยวนี้” โจวลี่เดินไปด้วยความดีใจ เวลานี้คำพูดที่ว่าลูกค้าคือพระเจ้า เธอทิ้งมันไว้ข้างหลังหมด ขออภัย เงินต่างหากที่เป็นพระเจ้า！

“เพี๊ยะ”

โจวลี่ยกมือขึ้น ตบลงไปอย่างแรง ใบหน้ารูปไข่ของเสี้ยเมิ่งเหยา ทันใดนั้นก็ปรากฏรอยมือสีแดงขึ้น

“เงินหนึ่งหมื่นตกถึงมือ” โจวลี่ตื่นเต้นจนจะเป็นลมไปแล้ว แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดว่าหาเงินจะง่ายขนาดนี้

“เพี้ยะ”

ตบลงไปอีกฉาดหนึ่ง ตบลงบนหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา

เวลานี้ เฉินเฟิงที่เพิ่งโทรศัพท์เสร็จเดินเข้ามา

แต่ฉากที่เข้ามาในสายตา กลับทำให้เขาน้ำตาไหลออกมาทันที！

เสี้ยเมิ่งเหยาหลับตาอยู่ มีเลือดไหลออกจากท้ายทอย แต่โจวลี่กลับเหมือนปีศาจยังไงอย่างงั้น ยิ้มและตบลงบนใบหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา

โกรธ！

โกรธอย่างสาหัส!

ตาของเฉินเฟิงแดงก่ำ ไม่เคยมีวินาทีนี้เกิดขึ้นมาก่อน ที่เขาโกรธขนาดนี้！

“อยาก！ตายเหรอ！” เฉินเฟิงแทบจะโผล่สองคำนี้ออกมาจากซอกฟันของเขา

ทันใดนั้น โจวลี่และสาวมั่นหยานชุนเหมยรู้สึกแค่ว่าอากาศรอบๆหนาวขึ้น ราวกับตกนรกที่ไร้ขอบเขตยังไงอย่างงั้น!

พลังแห่งการสังหารที่เยือกเย็นมากพุ่งเข้ามา