ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 106 รนหาที่ตาย

บทที่ 106 รนหาที่ตาย

เฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเฉียวเสี่ยวโย่ว

“มานี่”พูดแค่สองคำ ก็วางสายแล้ว โทรศัพท์หาเฉียวเสี่ยวโย่วไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงรู้สึกกลัว แต่เฉินเฟิงกลับมีลางสังหรณ์ เกรงว่าเรื่องในครั้งนี้จะต้องเป็นเรื่องใหญ่ ต้องการให้เฉียวเสี่ยวโย่วมาจัดการปัญหาที่จะเกิดขึ้น

ส่วนเฉียวเสี่ยวโย่วเมื่อรับโทรศัพท์แล้ว เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าปรากฏสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมาก ดั่งคำกล่าวที่ว่ายิ่งพูดน้อย เรื่องก็จะยิ่งเยอะ เห็นได้ชัดเจนว่าเฉินเฟิงโกรธอย่างมาก

แม้ว่าครั้งก่อนที่เผชิญหน้ากับครอบครัวของไป๋กว่างยี่ เฉินเฟิงจะสงบสติอารมณ์ไว้ได้ แต่ครั้งนี้……

ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

เฉียวเสี่ยวโย่วไม่ทันได้คิดอะไรเยอะแยะ รีบเรียกตัวผู้บริหารระดับสูงเข้ามาประชุมทันที และยังมีกองกำลังชั่วร้ายของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลง รีบไปยังซื่อเม่าเทียนตู

ในตอนนี้ ร้านPradaก็ถูกห้อมล้อมไว้อย่างหนาแน่น

ผู้คนมากมายมุงดูกันอย่างครึกครื้น

และในเวลานี้ กลุ่มคนก็ถูกผลักออกด้วยความรุนแรง

ผู้ชายที่มีรอยสักสิบกว่าคนพร้อมด้วยมีดพกและอาวุธมีดที่หลากหลายบุกเข้ามา

นำโดยผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่สร้อยทองเส้นใหญ่ และยังมีรอยแผลเป็นบนใบหน้า

เมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่มีแผลเป็นคนนั้น ใบหน้าของหยานชุนเหมยก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“ที่รัก ในที่สุดคุณก็มาสักที！ถ้าคุณยังไม่มาอีก ฉันก็คงโดนไอ้พวกเหี้ยนี้ตีตายแล้ว ฮือๆ” หยานชุนเหมยร้องไห้พร้อมทั้งพูดออกมาด้วยใบหน้าที่น้อยใจ

เมื่อเห็นท่าทางที่แย่ของหยานชุนเหมยนัยน์ตาของฉินหู่ก็ลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที

“ที่รัก ใครทำร้ายคุณ？！” ฉินหู่ถามด้วยความโกรธ

“ไอ้เหี้ยคนนั้น เขาหักมือของฉัน！”

“แล้วก็ไอ้หมารับใช้คนนี้ เขาไม่ปกป้องฉัน แล้วมาสั่งให้ฉันหุบปากอีก！”

หยานชุนเหมยชี้ไปที่เฉินเฟิงและหวังต้าฉวน พูดอย่างอาฆาต

สีหน้าของฉินหู่ที่เคร่งขรึม มองไปที่เฉินเฟิงแวบหนึ่ง แล้วขยับสายตาไปมองที่หวังต้าฉวน

เขาจะต้องจัดการหวังต้าฉวนก่อน

ส่วนเฉินเฟิง กล้าดีมาทำกับหยานชุนเหมยแบบนี้ ได้ถูกเขาตัดสินประหารชีวิตเรียบร้อยแล้ว เขาจะต้องนำตัวกลับไปจัดการ

“ทำไมต้องด่าเมียของฉันด้วย？” ฉินหู่มองไปที่หวังต้าฉวนด้วยความเย็นชา เอ่ยถาม

ขาน้อยๆของหวังต้าฉวนสั่นคลอน ริมฝีปากที่สั่นระริก พูด : “พี่ชาย ขอโทษ……”

“เพี๊ยะ”

ฉินหู่แกว่งมีดเหน็บที่อยู่ในมือขึ้น เหวี่ยงสันมีดไปที่หน้าของหวังต้าฉวนอย่างโหดเหี้ยม

“อ๊ะ！”

หวังต้าฉวนกรีดร้องออกมา จู่ๆก็เกิดรอยกรีดแดงยาวขึ้นบนใบหน้า

“กูไม่อยากได้ยินมึงพูดคำขอโทษพวกนี้ ก็ถามว่าทำไมมึงต้องด่าเมียกูด้วย？！” ฉินหู่พูดด้วยความโมโห

“ตุ้บ”เสียงทรุดลงกับพื้น

หวังต้าฉวนคุกเข่าลงไปที่พื้น ก้มศีรษะร้องขอความเมตตา ：“พี่ชาย ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจ……”

ฉินหู่แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ใช้เท้าถีบไปที่หัวของหวังต้าฉวน หวังต้าฉวนถูกเตะจนล้มลงไปที่พื้น

ทันทีที่ฉินหู่เหยียบเข้าไปที่แขนของหวังต้าฉวน พูดอย่างแสยะยิ้ม : “จำไว้ซะ กูชื่อฉินหู่ ต่อไปจะออกไปไหนก็หัดเบิกตามองซะบ้าง！”

พูดเสร็จ แกว่งมีดเหน็บขึ้นมา แล้วเหวี่ยงลงไปอย่างแรง

“ฉึก！”

แขนข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดกลิ้งลงบนพื้น แผลฉีกขาด เลือดในหลอดเลือดกระเซ็นออกไปทั่ว！

หวังต้าฉวนร้องคร่ำครวญ เจ็บปวดจนล้มลงไปแล้ว

เกิดความโกลาหลขึ้นในกลุ่มคนแล้ว ผู้คนรอบๆต่างพากันถอยหนีราวกับเจอสัตว์ร้าย มองไปที่นัยน์ตาของฉินหู่ เต็มไปด้วยความตกใจกลัว

ใครก็คิดไม่ถึง ฉินหู่จะกล้าทำเรื่องนองเลือด ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้！

“ฉินหู่……ฉินหู่！ผมรู้แล้วว่าเขาคือใคร！”ผู้คนตะโกนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน

“ใคร？！”

“เขาคือฉินหู่อยู่ที่สำนักหลงหู่”มีคนพูดออกมาอย่างหวาดกลัว

“สำนักหลงหู่？！”สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

คนในพื้นที่จินหลิงโดยเฉพาะที่อาศัยอยู่ย่านตงเจ แม้เด็กอายุเพียงสามขวบ ก็ยังรู้จักสำนักหลงหู่เลย

สำนักหลงหู่เป็นสถานที่ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในย่านตงเจเมืองจินหลิงย่านตงเจ สถานที่บันเทิงทั้งหมดนั้น ต่างก็อยู่ในความดูแลของสำนักหลงหู่！

สถานบันเทิงแทบจะทุกที่ ดูแล้วต่างก็เป็นคลับในเครือของสำนักตงเจ

ที่สำนักหลงหู่ มีทั้งหลงและหู่ หลงคือเฉิงหลง หู่คือฉินหู่！ทั้งสองคนนี้ต่างก็เป็นพี่ใหญ่ของสำนักหลงหู่

ฉินหู่ที่แท้ก็เป็นหนึ่งในหัวหน้าของสำนักหลงหู่ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงทำเรื่องอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมายอย่างนี้

และเวลานี้ก็มองไปที่เฉินเฟิงอีก ในใจของทุกคนแทบจะคิดออกมาเหมือนกัน คือเฉินเฟิงตายแน่！

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นเพียงแค่บอกผู้หญิงของฉินหู่ให้หุบปาก ฉินหู่ก็ตัดแขนของเขาแล้ว

แต่เฉินเฟิงไม่เพียงแค่ตบหน้าผู้หญิงของฉินหู่เท่านั้น ยังหักมือผู้หญิงของฉินหู่อีกด้วย แค่คิดก็รู้แล้ว ฉินหู่จะทำยังไงกับเขา！

แค่ฆ่าเขาก็ถือว่าเบาแล้ว！

ฉินหู่กวาดสายตามองไปที่เฉินเฟิง เดิมที่คิดว่าหลังจากที่เฉินเฟิงเห็นการกระทำที่โหดเหี้ยมของเขาแล้ว คงจะต้องตกใจจนหน้าเปลี่ยนสีเป็นแน่ ถึงขั้นกับคุกเข่าร้องขอความเมตตา แต่ที่ไหนได้ เฉินเฟิงกับแสดงท่าทางที่สงบนิ่ง ไม่ขมวดคิ้วเลยสักนิด

สีหน้าของฉินหู่เคร่งขรึมขึ้นทันที ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้านั้น……ช่างกล้ามาก ไม่เหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเมื่อตะกี้เลย แค่เห็นมีดของเขา ก็กลัวจนฉี่รดกางเกงแล้ว

“เฮ้ย ไอ้น้องนายว่ามาสิ จะให้จัดการยังไง？” ฉินหู่นำมีดเหน็บที่เปื้อนเลือดโยนไปที่ด้านหน้าของเฉินเฟิง พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

“นายอยากจะจัดการยังไง？”เฉินเฟิงถามด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง

เฉินเฟิงกวาดสายตามองไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเห็นรอยฝ่ามือที่ประทับอยู่บนใบหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา เขาก็พอจะเดาจุดจบของเรื่องนี้ได้แล้ว

ไม่สงสัยแม้แต่น้อย เป็นหยานชุนเหมยที่เริ่มยั่วโมโหเสี้ยเมิ่งเหยาก่อน ฉินหู่รู้จักภรรยาของตัวเองดี โดยปกติแล้วก็จะอาศัยอำนาจของเขา ทำตัวหยิ่งผยองอย่างมาก เรื่องตบตีกับคนอื่นทำมาแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้ง ก็เป็นเขาที่ออกหน้ามาช่วยแก้ไขปัญหา

แต่ครั้งนี้ กลับเห็นได้ชัดว่าเตะลงบนแผ่นเหล็ก

“อย่างนี้แล้วกัน ไอ้น้อง ฉันก็จะไม่ทำให้นายลำบากใจ นายใช้มือไหนตบเมียของฉัน นายก็ตัดมือนั้นทิ้งซะ ถือซะว่าชดใช้ให้กับเมียของฉัน” ฉินหู่พูดพร้อมหรี่ตาลง คำพูดของเขาเพียงแค่หยั่งเชิง หากเฉินเฟิงยอมที่ตัดมือ ก็เห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงไม่ได้มีความมั่นใจอะไร เมื่อกี้ก็แค่เสแสร้ง นอกจากที่เขาต้องการมือหนึ่งข้างของเฉินเฟิงแล้ว เขายังจะต้องการชีวิตของเฉินเฟิงด้วย

แต่หากเฉินเฟิงไม่ยอมอ่อนให้ งั้นเขาจะลองคิดดู ว่าเฉินเฟิงมีผู้หนุนหลังที่ไม่ธรรมดาอยู่จริงๆเหรอ

“ที่รัก ฉันไม่ต้องการมือของเขา！ฉันต้องการฆ่าเขา！” หยานชุนเหมยรีบตะโกนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหลมคม เขากลับไม่รู้ความคิดที่แท้จริงของฉินหู่เลย ยังคิดว่าฉินหู่วางแผนจะไว้ชีวิตเฉินเฟิงจริงๆอีก

“หุบปาก！” ฉินหู่มองไปทางหยานชุนเหมยด้วยท่าทางที่ไม่พอใจเล็กน้อย เมียโง่ๆอย่างนี้ วันๆก็รู้จักแต่จะสร้างปัญหาให้เขา

หยานชุนเหมยหุบปากเงียบทันที แม้แต่หน้าของฉินหู่เธอก็ยังไม่กล้ามอง

“ไอ้น้อง คิดได้แล้วหรือยัง？หากนายไม่กล้าที่จะลงมือเอง ฉันทำแทนนายได้” ฉินหู่พูดอย่างยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่หากเฉินเฟิงแสดงท่าทางที่ยอมอ่อนให้ งั้นเขาก็ยิ่งจะฉีกเฉินเฟิงเป็นชิ้นๆ

เฉินเฟิงส่ายหน้า พูดอย่างยิ้มๆ : “ฉันคิดว่าข้อเสนอของเมียนายไม่เลวเลยน่ะ นาย……อยากจะฆ่าฉันไหม？”

ห๊า

ผู้คนตรงนั้นอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าอย่างตกใจ เฉินเฟิงรนหาที่ตายเหรอ？

ฉินหู่คิดอยากจะปล่อยคุณไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณยังจะวิ่งไปยั่วคนเขาอีก？

“ไอ้น้อง นี่นายกำลังล้อฉันเล่นอยู่เหรอ？” สีหน้าของฉินหู่ค่อนข้างที่จะเคร่งขรึม เขากลับไม่รู้สึกว่าเฉินเฟิงกำลังยั่วยุเขาอยู่ ในทางกลับกัน เฉินเฟิงมีความมั่นใจมากพอ เขา ไม่กลัวตัวเอง！

“ล้อเล่น？” เฉินเฟิงหรี่ตามอง สีหน้าที่เย็นชา : “นายคิดว่าคนอย่างนาย มีค่าพอที่ฉันจะมาเล่นตลกด้วยเหรอ！”