ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 120 ทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ขายหน้า

ตอนที่ 120 ทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ขายหน้า

“คุณผู้หญิงคะ ไม่ทราบว่า…” พนักงานเหลือบมองไปทางหลี่เสว่ เพื่อจะถามว่าหลี่เสว่เป็นคนจ่ายเงินหรือไม่

หลี่เสว่ชี้ไปที่เฉินเฟิง พูดขัดขึ้นมาทันที : “ไม่ต้องมาหาฉัน ไปหาเขา เขาเป็นคนจ่าย!”

พนักงานทำท่าทางเหนื่อยใจ จากนั้นมองไปที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงไม่พูดอะไร กลับยิ้มให้ พูดขึ้น : “รูดบัตรครับ”

พนักงานยิ้มอย่างประหลาดใจ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงดูไม่เหมือนคนมีเงินมากถึงหนึ่งล้านแปดแสนเอาซะเลย แต่ทว่า เพียงแค่คิดอยู่ภายในใจ แต่สีหน้ายังคงยิ้มให้อยู่: “คุณผู้ชายคะ รบกวนตามดิฉันไปรูดบัตรที่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยค่ะ”

จากนั้นทุกคนจึงออกจากห้องตรงไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน

“ทุกคนจับตาดูเฉินเฟิงให้ดีนะ อย่าให้เขาหนีไปไหนล่ะ” หลี่เสว่ตะโกนพูดบอกทุกคน

“หลี่เสว่ สามีของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้านิ่งขรึม ท่าทางของหลี่เสว่คือพวกใจแคบมองผู้อื่นในแง่ร้าย ในเมื่อเฉินเฟิงบอกว่าจะเลี้ยงก็คือเลี้ยง ไม่ต้องพูดถึงเงินหนึ่งล้านแปดแสน แม้ว่าจะเป็นเงินสิบแปดล้าน เขาก็จ่ายให้ได้

หลี่เสว่หัวเราะเยาะเย้น พูดขึ้น : “เสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงเขาเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่สามีของฉัน ฉันจะรู้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง ถ้าเขาผิดคำพูดขึ้นมา ฉวยโอกาสตอนพวกเราไม่ทันระวังหนีไป เงินค่าอาหารหนึ่งล้านแปดแสนนี้ เธอจะจ่ายแทนไหม?”

“เธอ…” เสี้ยเมิ่งเหยาหยุดชะงักไป คิดว่าหากต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างหลี่เสว่ต่อ คงไม่จบสิ้นแน่นอน

พวกผู้ชายต่างพากันสีหน้าถอดสี เดินไปประกบข้างเฉินเฟิง สิ่งที่หลี่เสว่พูดมาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เงินมากถึงหนึ่งล้านแปดแสน ถ้าเฉินเฟิงหนีไปจริงๆ สวีตงเหลียงคงออกให้ทั้งหมดไม่ได้ อย่างมากคงออกให้ไม่กี่แสน ส่วนเงินที่เหลือคงต้องหารเท่า ให้พวกเขาจ่าย อย่างน้อยแต่ละคนคงต้องช่วยออกสามถึงสี่หมื่น

สามสี่หมื่น ถือเป็นเงินเดือนครึ่งปีของคนส่วนใหญ่ในกลุ่มนี้ หากจะจ่ายออกไปเพียงเพราะเป็นค่าอาหารหนึ่งมื้อ พวกเขาคงเจ็บใจแย่

เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจึงล้อมเฉินเฟิงไว้ตรงเคาน์เตอร์ชำระเงิน หลิวโป๋อยู่ตรงนั้นพอดี แต่หลิวโป๋ในตอนนี้กลับทำสีหน้าท่าทางไม่พอใจพวกเขาอย่างมาก โดยเฉพาะสวีตงเหลียง ที่ทำให้เขารู้สึกแย่ที่สุด

“จ่ายเงินได้แล้ว ฉันรอเรียกนายว่าพ่ออยู่เนี่ย” หลี่เสว่ใช้สองมือกอดอก มองเฉินเฟิงด้วยสายตาที่เยือกเย็น

หวังเจียเมิงกลับควงแขนสวีตงเหลียงไว้ รอหัวเราะเยาะเฉินเฟิง หล่อนรู้ว่าเฉินเฟิงเป็นยังไง เป็นแค่คนส่งของ หากจะนำเงินเก็บหลายปีของเขามารวมกัน ก็คงมีไม่มาก ให้ออกเงินหนึ่งพันแปดร้อยหยวน ยังพอเป็นไปได้ แต่หากจะให้ออกเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวน คือฝันกลางวันแน่นอน!

เฉินเฟิงยิ้ม หยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้แคชเชียร์

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงมีท่าทางมั่นใจ หลี่เสว่จึงขมวดคิ้วขึ้น หรือไอ้หมอนี่มีเงินมากขนาดนั้นจริงๆ?

“บัตรของนายมีเงินหนึ่งล้านแปดแสนจริงเหรอ?” หลี่เสว่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

เฉินเฟิงยิ้มกรุ้มกริ่ม : “เธอกลัวแล้วเหรอ?”

“ไม่มีทาง! ฉันจะกลัวได้ยังไง!” หลี่เสว่ยืนกราน พยายามพูดอธิบาย : “ฉันแค่กลัวว่านายจะเอาบัตรเปล่าๆมาหลอกลวง ถึงตอนนั้นก็จะทำให้พวกเราขายหน้าไปด้วย”

“หลี่เสว่พูดถูก เมิ่งเหยา ถ้าสามีของเธอไม่มีเงินในบัตรจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าหรอกนะ ฉันมีบัตรหนึ่งใบ ในบัตรมีเงินอยู่สามล้าน ฉันให้สามีของเธอยืมก่อนได้นะ พวกเธอมีเงินเมื่อไหร่ ค่อยเอามาคืนฉัน” สวีตงเหลียงยิ้มและหยิบบัตรสีดำทองออกมา แต่ความหมายของเขาชัดเจนมาก เขาให้เฉินเฟิงยืมเงิน ไม่ได้ให้เขาฟรีๆ ดังนั้นถ้าเฉินเฟิงคืนเงินให้เขาไม่ได้ ภรรยาของเขานั่นก็คือเมิ่งเหยา คงหนีไม่พ้นปีศาจอย่างเขาแน่นอน

ไม่เป็นไร สามีของฉันมีเงิน” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม

“มีเงิน? หวังเจียเมิงเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เป็นแค่พนักงานส่งของ จะมีเงินเยอะแค่ไหนเชียว?”

ทันใดนั้น แคชเชียร์นำบัตรของเฉินเฟิงไปรูดที่เครื่องชำระเงิน

เสียงรูดบัตรดังขึ้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏเลขศูนย์เป็นแถวยาว วินาทีนั้น แคชเชียร์แทบจะหยุดหายใจ จากนั้นขยี้ตาของตัวเองแรงๆ

“มีอะไรงั้นเหรอ? บัตรของไอ้หมอนี่ไม่มีเงินสักสตางค์เลยเหรอ?” เมื่อเห็นพนักงานแคชเชียร์ทำสีหน้าแปลกประหลาด หลี่เสว่จึงขมวดคิ้วขึ้น กัดฟันถาม

สีหน้าของคนอื่นต่างพากันเป็นกังวลจนหน้าถอดสี พวกเขาไม่ควรคาดหวังให้พนักงานส่งของคนหนึ่งต้องมาควักเงินจ่ายเงินหนึ่งล้านแปดแสนเช่นนี้

พนักงานแคชเชียร์เม้มปาก ไม่พูดอะไร จนมือสั่นไปหมด ไม่ได้เป็นเพราะเฉินเฟิงไม่มีเงินในบัตร แต่เป็นเพราะเงินในบัตรของเฉินเฟิงมีมากเกินไป! เยอะจนหล่อนนับไม่ถ้วน!

เริ่มด้วยเลข 1 และตามด้วยเลข 0 ทั้งหมด 9 ตัว!

พันล้าน!

ทั้งหมดพันล้าน!

เป็นแคชเชียร์มาห้าปี ยอดเงินในบัตรที่หล่อนเคยเห็นของทุกคนรวมกัน ยังมีมากไม่เท่าเงินที่อยู่ในบัตรของเฉินเฟิงเพียงคนเดียว!

ทันใดนั้นหล่อนรู้สึกว่า พวกลูกเศรษฐีที่หล่อนเคยเจอมาทั้งหมด อ่อนด้อยไปในทันที!

เงินพันล้านในบัตรของเฉินเฟิง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทั้งหมดนี้เหมือนเป็นเรื่องหลอกลวง!

“เธอเหม่ออะไรอยู่? ถ้าในบัตรเขาไม่มีเงิน ก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องไว้หน้าเขา” หวังเจียเมิงพูดกับแคชเชียร์ด้วยความไม่พอใจ

“เมิ่งเหยา ให้สามีของเธอรูดบัตรฉันดีกว่า บัตรของฉันมีเงินอยู่” สวีตงเหลียงยิ้มเย้ยเหลือบมองเมิ่งเหยา ขอเพียงแค่เมิ่งเหยารับบัตรของเขาไป เขาก็สามารถมั่นใจได้ว่า เขาจะได้เมิ่งเหยามาเป็นของเล่นแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่พูดอะไร ตอนนี้หล่อนกลับรู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมแคชเชียร์ทำสีหน้าแปลกประหลาดเช่นนั้น หรือว่าบัตรของเฉินเฟิงไม่มีเงิน กำลังทำเรื่องขายหน้าตัวเองอยู่?

“เกิดอะไรขึ้น เงินในบัตรไม่พอหรือไง?” หลิวโป๋ก็ขมวดคิ้วตามเช่นกัน เจิ้งเจียเป็นถึงแคชเชียร์มากความสามารถของคฤหาสน์หัวฉี ผ่านเรื่องราวมาเยอะมากมาย จู่ๆทำไมวันนี้จึงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ล่ะ

ในที่สุด เจิ้งเจียก็ดึงสติกลับมาได้ รีบส่ายหน้าพูดขึ้น : “พอค่ะๆๆ!”

บัตรของเฉินเฟิงมีเงินอยู่ ไม่ต้องพูดถึงค่าอาหารหนึ่งมื้อ หากจะซื้อทั้งคฤหาสน์หัวฉีก็ไม่เป็นปัญหา!

“ถ้าพอเธอก็รูดสิ มัวเหม่ออะไรอยู่” หลิวโป๋พูดสั่งสอน

“ขอโทษค่ะ ผู้จัดการหลิว ฉันจะรูดเดี๋ยวนี้” เจิ้งเจียรีบกล่าวขอโทษ วันนี้หล่อนสติหลุดไปจริงๆ เพราะเป็นเพียงคนธรรมดา เมื่อเห็นเงินเป็นพันล้านอยู่ตรงหน้าตัวเอง จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร

มองดูเฉินเฟิงกดรหัสตรงหน้า ชำระเงินเรียบร้อย ทุกคนถึงกับอ้าปากค้าง สีหน้าตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

ไอ้หมอนี่ มีเงินหนึ่งล้านแปดแสนจริงๆ!

หลี่เสว่ทำสีหน้าเหลือเชื่อ มองไปที่หลิวโป๋พูดขึ้น : “ผู้จัดการหลิว แคชเชียร์พวกคุณทำอะไรผิดพลาดรึเปล่า บัตรของไอ้หมอนี่มีเงินถึงหนึ่งล้านแปดแสนจริงหรือ?”

“แคชเชียร์ของพวกเราไม่มีทางทำงานพลาดแน่นอน” หลิวโป๋ทำหน้าบึ้ง เงินจำนวนมากถึงหนึ่งล้านแปดแสนหยวน ถ้าเจิ้งเจียคิดเงินพลาด หล่อนคงต้องเป็นคนชดใช้

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ผู้จัดการหลิว เกรงว่าคุณจะไม่รู้ว่าหมอนี่เป็นแค่พนักงานส่งของ เขาจะมีปัญญาจ่ายเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนเหรอ” หลี่เสว่ยังคงไม่เชื่อ รู้สึกว่าต้องมีปัญหาบางอย่าง

“ทำไมคนส่งของจะมีเงินหนึ่งล้านแปดแสนไม่ได้ล่ะ?” หลิวโป๋ทำสีหน้านิ่งขรึม แม้ว่าตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ของคฤหาสน์หัวฉี แต่เมื่อห้าหกปีก่อน เขาก็เป็นพนักงานส่งของเช่นกัน ดังนั้นสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดก็คือคนที่ดูถูกพนักงานส่งของ